Teach me! Sister รุ่นพี่ครับ สอนผมที!

          ณ หอพักแห่งหนึ่ง เช้าวันเปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคเหนือ

“เฮ้ยย!! สายแล้ววว!!” เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนอย่างดัง

หลังสิ้นสุดเสียงตะโกน ชายคนนั้นจึงรีบอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อไปให้ทันเข้าเรียนที่คณะ

เมื่อมาถึงห้องเรียน เขากลับพบว่าทุกคนในห้องกำลังนั่งจดเลคเชอร์กันอย่างตั้งใจ เขาจึงค่อยๆแอบย่องไปบริเวณที่นั่งหลังสุด เพื่อไม่ให้อาจารย์ที่กำลังบรรยายอยู่สังเกตเห็น

“เฮ้อ รอดแล้ว” เขาถอนหายใจเมื่อมาถึงเก้าอี้ เขารีบนั่งลงแล้วหยิบอุปกรณ์การเรียนขึ้นมา แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงกระซิบข้างๆเขาว่า “เฮ้ย นายไปทำอะไรมา ทำไมวันนี้มาสาย?”

เมื่อได้ยินเสียงดังนั้น เขาตกใจมากจนสะดุ้งขึ้น พร้อมกับส่งเสียงร้อง “เหวออ!”

อาจารย์ที่กำลังบรรยายจึงได้สั่งให้เงียบ เมื่อเขารู้ตัวจึงค่อยๆนั่งลง พร้อมกับหันไปหาคนที่เรียกเขาเมื่อครู่ และกล่าวขึ้นว่า

“อย่าทำให้ตกใจได้มั้ย? ทีหลังจะว่าอะไรก็เรียกหรือสะกิดกันก่อนสิ เพื่อน” ชายคนนั้นกล่าว

“เออๆ โทษทีว่ะ แค่ถามเฉยๆ ตกลงนายไปไหนมา?” เพื่อนของชายคนนั้นถาม

“ไม่ได้ไปในหรอก แค่ตื่นสายน่ะ” ชายคนนั้นตอบ

“อ๋อ งี้นี้เอง ถึงว่าล่ะทำไมมาสาย”

ขณะที่ทั้งสองกำลังกระซิบกันอยู่เงียบๆ อาจารย์ก็สังเกตเห็นท่าทีแปลกๆ จึงเอ่ยขึ้นมาว่า

“เฮ้ย ตรงนั้นทำอะไรน่ะ ทำไมไม่ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน”

ชาย 2 คนสะดุ้งเฮือก และขานตอบพร้อมกันว่า “ครับ!”

“พวกคุณ 2 คนน่ะ ลุกขึ้น! แล้วเดินออกมาหน้าชั้นเรียนเดี๋ยวนี้”

แล้วทั้ง 2 คน ก็เดินออกมาที่หน้าชั้นเรียน

“พวกเธอชื่ออะไรกันบ้างเนี่ย?” อาจารย์ถาม

“เอ่อ..อะ..อัศวิน ครับ”

“ส่วนผม เอ่อ..อัคนี ครับ”

“เอาล่ะ! อัศวิน! อัคนี! พวกคุณคุยอะไรกันหลังห้อง?”

“เปล่าครับ” ทั้ง 2 คนพูดพร้อมกัน

“แล้วทำอะไร? ทำไมไม่ตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน?”

“คือว่า...ผมแค่ถามเพื่อนเฉยๆน่ะครับ ว่าทำไมถึงมาสาย” อัคนีตอบ

“เอาล่ะ ถ้างั้น...หากไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิมได้แล้ว แล้วตั้งใจเรียนด้วยล่ะ”

“ครับ!” ทั้ง 2 ตอบรับ

แล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนเลิกเรียน หลังจากเลิกคลาสเรียนแล้วอัคนีได้นัดเวลากับอัศวินเกี่ยวกับเรื่องงานวิจัย ซึ่งทั้งสองก็ตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันไปหาอะไรทานกันก่อน แล้วค่อยมานัดคุยเรื่องงานวิจัยต่อ

หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว อัศวินจึงรีบไปร้านอาหารเจ้าประจำทันที ทางเจ้าของร้านเมื่อเห็นอัศวินจึงได้ทักไปว่า

“อ้าว วันนี้ทำไมมาเร็วล่ะ? เลิกเรียนแล้วรึ?”

“อ๋อ ใช่ครับ วันนี้เลิกเร็วครับ มีเรียนแค่คาบเช้า ตอนบ่ายเลยว่างครับ” อัศวินตอบ

“แล้ววันนี้จะเอาอะไรล่ะ? แบบเดิมมั้ย?”เจ้าของร้านถาม

“แบบเดิมเลยฮะ! ลุง”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ระหว่างที่อัศวินกำลังนั่งทานข้าวอยู่นั้น เจ้าของร้านจึงได้ถามขึ้นมาว่า

“เอ้า แล้ววันนี้ไม่มากับเพื่อนรึไง? ทำไมมาคนเดียวล่ะ?”

“คือว่า...เพื่อนผมน่ะเหรอฮะ โอ้ย! มันก็ต่างคนต่างมีธุระแหละครับ พักหลังๆมานี่เริ่มมีเวลาส่วนตัวกันเยอะแล้วครับ ไม่ค่อยได้รวมกลุ่มอย่างเมื่อก่อนแล้วล่ะ”

“แล้วไม่เหงาเหรอน่ะ? เห็นทุกทีต้องพาเพื่อนมาด้วยไม่ใช่รี?”

“ก็มีบ้างครับ แต่ทำไงได้ ผมไม่ได้ตัวติดกับเพื่อนนะครับ ฮ่าๆๆ”

“ไม่มีแฟนกับเขาบ้างเลยเหรอ? ลุงเห็นเด็กรุ่นเดียวกับเธอเค้าก็เดินกันมาเป็นคู่ๆเยอะแยะไปนะ”

อัศวินเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะตอบขึ้นมาว่า

“ไม่มีหรอกครับ ผมเอาใจคนไม่ค่อยเก่งน่ะ แถมฝีมือจีบสาวผมนีจะว่าห่วยสุดๆเลยก็ว่าได้นะครับ แต่ถ้าแค่คุยแบบเพื่อนกันก็ว่าไปอย่าง แต่ก็นั่นแหละจะให้ผมชวนเพื่อนผู้หญิงมาด้วยกันแค่ 2 คน มันก็แปลกๆยังไงอยู่”

“เธอมีคนที่ถูกใจรึเปล่าล่ะ? ลุงว่าอย่างน้อยเรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีบ้างแหละ มันเรื่องธรรมชาติไม่ใช่รึ?”

“จริงๆแล้ว... ผมเคยรู้จักกับผู้หญิงคนนึงฮะ สมัยมัธยม เค้าเป็นรุ่นพี่ผม 3 ปี”

“แล้วไงต่อล่ะ?” เจ้าของร้านถาม

“เธอเป็นคนน่ารักครับ เข้าใจอะไรได้ง่ายๆ มีปัญหาอะไรปรึกษาได้ทุกเรื่อง เวลาที่ผมตืดขัดอะไรผมจะนึกถึงเธอก่อนคนแรกเลยล่ะครับ ในฐานะรุ่นพี่ถือว่าเป็นคนที่น่านับถือคนนึงเลยล่ะ”

“แสดงว่าตอนนี้ไม่ได้เจอกันแล้วสิ?”

“ก็ประมาณนั้นแหละครับ ไม่ได้เจอมา 7-8 ปีได้แล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะเป็นยังไงบ้าง คงมีการมีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่งแล้วล่ะครับ ”

“เฮ้อ...ไอ้หนุ่มอ้ย” เจ้าของร้านถอนหายใจ

“อ๊ะ..ลืมไปเลย คิดเงินด้วยครับ ลุง” อัศวินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ากินข้าวหมดแล้ว

“วันนี้ลุงลดให้ครึ่งนึงละกัน ถือว่าคนกันเอง”

“ขอบคุณมากครับ ผมไปก่อนนะครับ”

เมื่อกลับมาถึงที่หอพัก อัศวินจึงวางกระเป๋าลงและทิ้งตัวนอนลงบนเตียงทันที พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ไม่พ้นให้เขาต้องคิดถึงเรื่องของเธอคนนั้นในอดีตอยุ่ดี

“เฮ้อ...พี่อาย....ตอนนี้พี่จะอยุ่ที่ไหนนะ? ทำงานอะไร? จะยังสบายดีอยู่ไหมนะ?”

ตัดฉากมาที่บ้านหลังหนึ่ง

“อาย...แล้วนี่มันไปไงมาไงเนี่ย ลูกถึงได้กลับมาอยู่ที่บ้านน่ะ?” เสียงของผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่กล่าว

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่า ก็หนูคิดถึงบ้านแล้วก้คนที่บ้านไง ถึงได้กลับมาอยู่เนี่ย”

“ไม่ต้องทำเป็นพูดเอาใจเลยนะ ลูกมีปัญหาอะไรที่คอนโดหรือเปล่า?”

“เปล่าหรอกค่ะ หนูก็แค่เหงาๆน่ะ อยู่คอนโด วันๆก็อยู่คนเดียวในห้อง น่าเบื่อจะตาย”

“พูดงี้แล้วเรื่องสอนหนังสือออนไลน์น่ะ ไม่ได้ทำแล้วรึไง?”

“แหม...หนูก็ทำทุกวันแหละค่ะ แต่ก็ไม่ได้ทำทั้งวันนี่คะ พอสอนเสร็จมันก็ว่าง เลยเบื่อๆน่ะค่ะ”

“เฮ้อ....เห็นแบบนี้แล้ว แม่ชักอยากให้อัศวินมาอยู่ตรงนี้จริงๆนะ ถ้าเด็กคนนั้นอยู่ตรงนี้ลูกคงไม่เหงาแบบนี้หรอกมั้งนะ หึหึหึ”

“อัศ..วิน เอ... อ๋อ! วินดี้น่ะเหรอคะ?”

“ทำไมไปเรียกน้องเขาแบบนั้นล่ะ?”

“หนูก็เรียกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนะ ทำไมอ่ะแม่? น่ารักดีออก ฮิฮิ”

“เฮ้อ...จะเรียกแบบไหนก็ตามใจเถอะ”

“แหม..จะว่าไปหนูก็ไม่ได้เจอเค้าตั้งนานแล้วนะ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง อยากรู้จังว่าจะเปลี่ยนไปแค่ไหน”

กลับมาที่ห้องพักของอัศวิน

เวลาก็ล่วงเลยมาจนหัวค่ำแล้ว ระหว่างที่อัศวินกำลังเบื่อจากการค้นคว้าหาข้อมูลงานวิจัยอยู่นั้น เขาจึงได้ตัดสินใจท่องอินเตอร์เน็ตฆ่าเวลาไปพลางๆ แก้เบื่อ เปิดหาอะไรดูไปเรื่อยเปื่อย จนมาสะดุดอยู่ที่คลิปวิดีโอหนึ่งซึ่งหากดูเผินๆก็เป็นเพียงคลิปติวข้อสอบทั่วๆไป ทว่าสิ่งที่พิเศษคือท่าทางของคนสอนที่ดูแล้วน่าดึงดูดใจยิ่งนัก ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารัก วิธีการสอนที่เป็นกันเอง เข้าใจง่าย อัศวินอดใจไม่ได้จึงได้เผลอตัวเข้าไปดูคลิปวิดีโอนั้น แล้วก็เหมือนเวลาจะหยุดหมุนไปครู่หนึ่ง รู้สึกตัวอีกทีก็เกือบ 4 ทุ่มแล้ว อัศวินเหลือบไปเห็นนาฬิกาจึงตกใจอย่างมากจนตะโกนออกมา

“เฮ้ย! 4 ทุ่มตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”

เมื่อได้สติกลับมาแล้ว แต่ยังคงคาใจในน้ำเสียงและท่าทางที่น่าดึงดูดใจของติวเตอร์ออนไลน์คนนั้น อัศวินจึงได้พยายามหาที่มาของคลิปวิดีโอนั้นว่าใครคือเจ้าของคลิปกันแน่ แล้วสิ่งที่เขาพบก็คือชื่อ user ที่เขียนว่า

Aiwarin

“ไอยวริญ?..ชื่อก็เพราะแฮะ แต่ทำไมเราถึงได้คุ้นๆหน้าจังเลยน้า”

ระหว่างที่กำลังสงสัยนั้นอัศวินก็สติหลุดลอยไปอีกครั้ง จนเขาเผลอกดติดตามติวเตอร์คนนั้นไปโดยไม่รุ้ตัวเลย

                                                                                                จบตอนที่ 1