ซามูไรพเนจรกับการผจญภัยในโลกแฟนตาซี

"อะ..อ้าว โดนจับได้ซะแล้ว" เสียงปริศนาดังออกมาจากดาบที่พิงเตียงอยู่

เชน:"นั้นเสียงใครนะ" เชนมองไปรอบๆห้อง แล้วพูด

กลังจากก็มีแสงออกมาจากดาบของเชน
แล้วแสงนั้นก็ดับลง เผยให้เห็นรูปร่างของหญิงสาวมีผมสีแดงและปีกเหมือนปีศาจ ซึ่งมีเสน่ห์โค้งเว้าเย้ายวน เกินกว่าที่สายตาใดจะเพิกเฉย เธอมองไปที่เชนที่กำลังตกใจอยู่เธอจ้องมองไม่กระพริบตา เธอมองลงไปข้างในลึกๆของดวงตาเชน เชนจ้องตาเธอกลับ แล้วส่งจิตสังหารออกไป เมื่อเธอรับรู้ถึงจิตสังหารของเชนที่ปล่อยออกมารุนแรง เธอก็เลิกจ้องตาเชน แล้วพูดกับเชน

"เจ้านี้ ยิ่งเหมือนปู่ของเจ้า ขึ้นเรื่อยๆแล้วละนะ ฮาฮาฮา" เธอพูดหยอกเล่นกับเชน

เชน:"รู้จักกับปู่ของข้าด้วยงั้นหรอ ว่าแต่เจ้าเป็นใคร"

"ข้ามีนามว่า โซเฟีย เป็น4จักพรรดิปีศาจ แต่ก็นะ เจอกันครั้งแรก เคนเขาก็ปล่อยจิตสังหารออกมาเหมือนเจ้าเลย ฮาฮาฮา" โซเฟียพูด

เชน:"4จักพรรดิปีศาจ?"

เฟียน่า:"พี่..." เฟียน่าพูดพึมพํา

เชน:"ว่าไงนะ นี้พี่ของเธองั้นหรอ..."

เฟียน่า"อะ..อะ..อ่า" เฟียน่าทำหน้าตาหดหู่

โซเฟีย:"ว่าไงน้องสาวสุดที่รักของข้า.." โซเฟียพูดแล้วแสยะยิ้มออกมา

เชน:"แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี้ 4จักพรรดิ"

โซเฟีย:"ข้านะอยู่ในดาบของเจ้ามาตั้งนานแล้ว"

เชน:"ตั้งแต่ตอนไหนกัน" เชนมองไปที่ดาบแล้วพูด

โซเฟีย:"ก็ตั้งแต่ปู่ของเจ้าตายลงละนะ"

เชน:"เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่" เชนทำหน้าตาสงสัย

โซเฟีย:"ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า" 

----------------------ย้อนไป15ปีที่แล้ว-----------------------

ณ สนามรบ นอกเมืองเกทอส

ในตอนนั้น ปู่ของเชน ชื่อว่าเคน เขาได้เป็นผู้นำของทัพคนแรกที่ใช้ดาบคาตานะในการต่อสู้

ในจังวะนั้น หน่วยของเคนได้ ถูกล้อมด้วยของกองทัพไนค์ที่มีจำนวนมากกว่าหน่วยของเคนอยู่หลายเท่า

"ยอมแพ้ซะ" เสียงคำพูดของแม่ทัพไนค์ฝ่ายตรงข้าม

"ถ้าสู้ก็ตาย ถ้าไม่สู้ก็ตาย งั้นหรอ" เคนตอบ พร้อมกับชักดาบออกมาจากฝัก

"พวกแกไม่มีทางเลือกแล้ว" แม่ทัพไนค์พูด

เชนชักดาบออกมาแล้วชี้ดาบไปที่หน้าของแม่ทัพไนค์

เคน:"อยากรองดูไหมละว่าใครมันจะตายก่อนกัน ฮาฮาฮา"

"หมาจนตรอกนี้น่ากลัวซะจริง" สิ้นสุดเสียงคำพูดของแม่ทัพไนค์ ก็ได้เริ่มเปิดฉากต่อสู้กันอย่างดุเดือด

เคนใช้คมดาบของเขาเป็นเพลงดาบเหมือนดั่งพายุในสงคราม ทั้งสองฝ่ายสู้กันอย่างดุเดือด เคนฟาดฟันศัตรู ไม่มีศัตรูคนใดที่สามารถ หยุด คมดาบสายลมนี้ได้ เคนนั้นก็พุ่งทะลุผ่านแนวหน้าของศัตรูไปได้ จนได้ไปเจอกับแม่ทัพไนค์ แม่ทัพไนค์ใช้อาวุธดาบเหมือนกับเคน ในการต่อสู้ ทั้งสองคน เข้าเผชิญหน้า ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ 

"ไม่ได้สู้แบบเอาจริงอย่างงี้มานานแล้ว ขอให้มันสนุกกว่านี้หน่อยละกัน" แม่ทัพไนค์พูด

"งั้นก็เชิญสนุกให้เต็มที่เลยละกัน....." ทั้งสองคน พุ่งดาบเข้าหากัน เสียงของเหล็กที่ปะทะกันอย่างรุนแรง

และเมื่อเคนได้โอกาศเคนได้ ใช้ช้องโหว่ในการฟันเขาไปที่คอของแม่ทัพไนค์ทำให้แม่ทพไนค์คอขาดและตายคาที่ 

"เฮือก..."

แต่ว่าเพราะบาดแผลจากการต่อสู้กับแม่ทัพทำให้เคนไม่สามารถขยับร่างกายได้
และร่างกายของเคนก็ทรุดตัวลงกับพื้น
แต่เพราะหน่วยของเคนได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีทำให้ ชนะในการต่อสู้ได้

เมื่อลูกน้องของเคนได้มาเห็นเคนในสภาพใกล้ตาย

"คุณเคน คุณเคนทำใจดีๆเอาไว้นะครับ อย่าพึ่งตาย" ลูกน้องของเคนร้องให้ด้วยความโศกเศร้าที่ต้องเสียหัวหน้าคนสำคัญไป

"พะ...พะ..พวก..นาย ยังไม่ตายกันสินะ"

"ครับท่าน พวกเราชนะ ในศึกนี้ ท่านอย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะท่าน พวกเราเรียกหน่วยพยาบาลมาให้แล้ว ห้ามตายนะท่าน"

"นั้นสินะ....ข้าคงไปไม่รอดแล้วละนะ เฮ้อชั่งเป็นชีวิตที่สั่นซะเหลือเกิน.."

"ไม่นะท่าน...ท่านอย่าพึ่งเป็นอะไรไป ถ้าไม่มีท่านพวกเราจะอยู่กันได้ยังไง"

เมื่อสิ้นสุดเสียงของลูกน้องเคน เคนก็สิ้นชีวิตลงแต่ ทว่า

เคนได้เห็นแสงสว่างข้างหน้าของเขา

"อยากมีชีวิตต่องั้นหรอ หึๆ" เสียงโซเฟียดังขึ้นมาในหัวของเคน

"นั้น....ใครนะ" เคนตอบด้วยน้ำเสียงที่ใกล้ตาย

"งั้นหรอ....จับมือฉันเอาไว้สิ ฉันชื่อโซเฟียเป็น4จักพรรดิปีศาจ" แล้วก็มีมือโผล่ออกมาจากแสงสว่างข้างหน้าของเคน เคนได้จับมือนั้นไว้

แล้วหลังจากนั้น เชนก็ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง

"ท่าน..ท่าน ทำใจดีๆเอาไว้" เคนตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมึนงง

"นี้ข้าอยู่ที่ไหนละเนี้ย" เคนพูด

"นี้เต็นท์พยาบาลไงท่าน....ข้านึกว่าท่านตายไปแล้วซะอีก"

หลังจากนั้น สงครามก็จบลง ทั้งสองฝายได้ล้มเลิกการทำสงครามเนื้องจากฝ่ายตรงข้ามเสียแม่ทัพไป ส่วนฝ่ายเคนก็เสียกำลังพลไปมาก

--------------------หลังจากนั้น5ปี-----------------------

เชน:"นี้ปู่วันนี้ฝึกอะไรอะ"

เคน:"วันนี้ปู่จะไปตกปลา ไปกับปู่ไหม เดียวถ้าตกได้ปู่จะสอนวิชาดาบให้

เชน:"เอาๆ"

หลังจากสงครามผ่านมา5ปี

"จะไปตกปลากันอีกแล้วหรอน่าเบื่อจัง" เสียงโซเฟียดังก้องเข้ามาในหัวของเคน

เคน:"ก็นะนี้แหละชีวิตของคนแก่ที่เธอช่วยชีวิตเอาไว้ ฮาฮาฮา"

เชน:"ปู่คุยกับใครอะ"

เคย:"อ๋อ ป่าวๆ"

"ที่ฉันช้วยชีวิตเธอเอาไว้เพราะอยากเห็นวิชาดาบของเธอต่อ แต่เธอกลับทำตัวเป็นคนแก่ที่ไม่สู้คนซะงั้น" เสียงโซเฟียก็ยังดังก้องในหัวของเคนอีกครั้ง

เคน:"เธออยากเห็นงั้นหรอ"

"อืม... ขะ...ขะ...ข้าหลงใหลมัน" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเขินหาย

เคน:"เธอจะได้เห็นมากกว่านั้นแน่ ถ้าทำตามที่ฉันบอก

"จากไหนละ?"

เคน:"เมื่อฉันตาย ฉันขอให้เธอย้ายจากตัวฉันไปอยู่ในดาบคาตานะเล่มนี้ แล้วสักวันเธอจะได้เห็นเอง คนที่มีฝีมือเทียบเท่า..ไม่สิ มีฝีมือมากกว่าฉันจะมารับช่วงการสืบทอดของดาบเล่มนี้แน่นอน

"สักวันงั้นหรอ..."

เคน:"ใช่...สักวัน"

แล้วหลังจากนั้นเมื่อเคนสอนวิชาดาบวิชาแพทย์และวิชากังฟูได้2ปี เคนก็เสียชีวิตลงเนื้องจากโรคภัยต่างๆ หลังจากนั้น โซเฟียก็ได้สิงอยู่ในดาบมาโดยตลอดเพื่อรอสักวันนึงจะมีคนมารับมันหรือนั้นก็คือเชน หลานชายแท้ๆของเคน

-----------------------------กลับมาปัจุบัน------------------------------

เชน:"ปู่..."

โซเฟีย:"นี้ก็เป็นเรื่องราวทั้งหมดที่ฉันรู้เกี่ยวกับปู่ของเธอละนะ และก็ ทั้งสองคนกำลังกลับมาและ ฉันต้องไปและ"

เฟียน่า:"พี่...หนูมีบางอย่างอยากถามพี่"

โซเฟีย:"อะไรละ เด็กน้อย"

เฟียน่า:"ทำไมพี่ต้องทิ้งหนูไปด้วยละ...."

โซเฟีย:"เพราะมันมีเหตุจำเป็นนะสิและก็พี่ไม่อยากใช้ชีวิตหน้าเบื่อด้วย"

เชน:"แล้วที่เธอออกมาละมีอะไร"

โซเฟีย:"อ๋อใช่เกือบลืม"

หลังจากนั้นโซเฟียก็โน้มตัวไปหาเชนแล้วกระซิบบอก

"มาทำสัณญากับฉันซะเชน...<3"

                                 จบ บทที่10                                       

ก็จบกันไปแล้วนะครับ กับบทที่10ชอบหรือไม่ชอบอะไรก็คอมเม้นมานะครับ

ที่ลงช้าเพราะติดปัญหาหน่อยนะครับ ช่วงนี้ผมต้องเตรียมงานเยอะ ทั้งงานโรงเรียน งาน คอม และอื่นๆ อีกมากมาย รวมถึง ติดเกมด้วย -..- เลยทำออกมาได้ช้าแบบโคตรๆ

เจอกันตอนบทที่11นะครับ จะพยายามเขียนต่อเรื่อยๆนะครับ และ ผมเป็นคนที่พิมผิดเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ครับ XD