รักไม่มีวันตาย Love never die

8.7

เขียนโดย NidNoii

วันที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2560 เวลา 23.03 น.

  13 ตอน
  0 วิจารณ์
  14.31K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 กันยายน พ.ศ. 2560 23.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

บทนำ

บทนำ

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยกองทัพนักข่าวและเหล่าบรรดาแฟนคลับ กำลังรอทำข่าวและคอยส่งกำลัง บางคนก็ภาวนา ให้คนที่อยู่ห้อง ICU ปลอดภัย

 

หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น

ข่าวด่วน เมื่อเวลาประมาณ 21.00 น. ที่ผ่านมาได้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ แคมลี่ หมายเลขทะเบียน กฑฏ2662 พุ่งชนแท่นบาริเออบนทางด่วน ทราบชื่อผู้ขับขี่คือ นาย พีรวัส หรือ คริส ดาราหนุ่มที่กำลังโด่งดังอยู่ในขณะนี้ อาการของนักแสดงหนุ่มทางสำนักข่าวจะแจ้งให้ทราบเป็นระยะๆค่ะ

 

ณ ปัจจุบัน

“หมอค่ะ! คนไข้ชีพจรหยุดเต้นอีกแล้วค่ะ”

“พยาบาลเตรียมเครื่องป้ำหัวใจ ส่วนคุณ ไปตาม หมอปราชญ์ เข้ามาด่วน” หมอซึ่งเป็นอาจารย์หมอของทีนี่บอกพยาบาลแล้วหันไปบอกพยาบาลอีกคนหนึ่งเพื่อไปตามหมออีกคนเข้ามา ทันทีที่พยาบาลได้รับคำสั่งก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันที แต่ยังไปไม่พ้นประตูห้อง ICU

“คุณพยาบาล เพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง ฟื้นแล้วใช่ไหม ไอ้คริส!! เพื่อนผมฟื้นแล้วใช่ไหม ตอบสิ!! นิ่งทำไม! ” ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออก ร่างของชายหนุ่มอีกคนก็พุ่งถลาเข้ามาหาพร้อมกับซัดคำถามรัว โดยไม่ยอมฟังคำตอบ

“ใจเย็นๆนะคะ ตอนนี้คุณหมอกำลังช่วยอยู่ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปตามหมอปราชญ์” พยาบาลพูดปลอบพร้อมกับพูดขอตัว

“หมายความว่ายังไง คุณกำลังจะบอกว่าเพื่อนผมยังไม่ฟื้นอย่างนั้นเหรอ โถ่เว้ยยย! บ้า! ห่วย! ทำไมช่วยไม่ได้ว่ะ! ” ชายหนุ่มตะโคกพยาบาลพร้อมกับเดินย่างก้าวจะเข้าไปหาอีกครั้ง

 

แต่.....

 

หมับ

 

แรงกอด(ฉุด)จากด้านหลังของชายหนุ่มจนเขารู้สึกว่าตัวเองลอยออกมาจากตรงนั้น

“ หมอกันต์ ” พยาบาล

“ คุณจะไปตามหมอปราชญ์ไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”

“ ค่ะ ” หมอกันต์ รีบบอกพยาบาลไปเพราะตอนนี้คนที่เขากอดไว้นั้นดิ้นรนที่จะวิ่งตามพยาบาลเพื่อเอาคำตอบ

“ปล่อยนะโว้ย ไอ้บ้านิ ปล่อย!” ฟลุค ร้องโวยวายพร้อมกับดิ้นไปมาในวงแขนของหมอหนุ่ม (หมดมาดผู้กำกับเลยทีเดียว)

“ ถ้าคุณมีสติและเลิกโวยวาย ผมถึงจะปล่อยคุณ ” น้ำเสียงเรียบกระซิบที่ข้างหู ทำให้คนที่โวยวายอยู่หยุดชะงักแล้วหันมาหาคนพูด พร้อมที่จะพ่นคำหยาบออกมากลับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่หมอหนุ่มก้มลงมาพอดี ทำให้เขาชะงักและกลืนมันกลับลงคอไป ด้วยความที่ส่วนสูงที่ไม่ห่างกันมากนักจึงทำให้หน้าของทั้งสองหนุ่มปะกันพอดี ความอึ่งไม่เท่ากับความรู้สึกที่เหมือนถูกไฟช๊อต จึงทำให้ทั้งสองคนต้องรีบสปริงตัวออกจากกันด้วยความเร็วแสงเลยก็ว่าได้

“ ไม่โวยวายแล้วใช่ไหมครับ” หมอกันต์ได้สติก่อนแล้วเอ่ยปากถามทันทีด้วยรอยยิ้ม

“ อือ ” ฟลุคหันมามองหน้านิดหนึ่งก่อนตอบ คำตอบที่หลุดออกมาเพียงสั้นๆแล้วเจ้าตัวก็ทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ทันที เมื่อได้ยินคำตอบ หมอกันต์ จึงนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม ที่ตอนนี้นั่งพิงพนังหลับตาเพื่อคลายความเครียดอยู่

“ การคลายความเครียดโดยวิธีการหลับตานั่งนิ่งๆมันก็ถูก แต่ถ้าจะให้ดีการได้ระบายออกมาเป็นคำพูดมันจะสบายใจกว่านะ ผมว่า ” หมอกันต์ เอ่ยขึ้นอีกครั้งจนทำให้คนที่หลับตาอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับหันมามอง

“ นี่หมอไม่มีงานทำเหรอ มานั่งยิ้มอยู่ได้ ” ฟลุค พูดขึ้นด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับคนข้างๆ

“ นี่แหละงานผม ” คำตอบที่ทำให้ชายหนุ่มต้องหันมามองพร้อมกับขมวดคิ้วเป็นปมอีกครั้ง

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา