How long will this love

4:48 PM

 ในขณะที่ฉันนอนจ้องซองเอกสารอยู่บนที่นอนแข็งๆอย่างสุขใจ จู่ๆก็มีเสียงเพลงดังขึ้นจากห้องข้าง ฉันสะดุ้งขึ้นมานั่ง และเริ่มหาต้นเสียงเพลงนั้นว่ามันอยู่มุมไหน โดยการที่เอาหูแนบกำแพงทั้งฝั่งซ้ายและฝั่งขวา เมื่อหูของฉันสแกนได้ว่าเสียงมันมาจากห้องฝั่งซ้าย ทำให้ฉันคิดในใจว่า ถ้าเปิดดังขนาดนี้ทำไมเขาถึงไม่ไปเข้าผับซ้ะเลยหละ แล้วฉันก็กลับมาสนใจซองเอกสารอีกครั้ง ในขณะที่ฉันกำลังกรอกเอกสารอยู่นั้น ก็มีบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก และต้องก้มหยิบวุ้นแปลภาษา แฮร่ ที่แปลภาษาขึ้นมาทันที เพราะบางคำฉันแปลไม่ค่อยถูก เมื่อกรอกใกล้จะเสร็จ ดันมีเสียงหัวเราะที่ดังมาก ทำให้ฉันทนไม่ไหว เลยตัดสินใจเดินออกไปเคาะประตูห้องข้างๆ

ก็อก ก๊อก ก็อก ฉันเริ่มกำหมัดเพราะความโมโห ที่ต้องเคาะเป็นครั้งที่4 ในระหว่างที่หมัดของฉันกำลังจะปะทะกับประตูห้องของเพื่อนบ้าน จู่ๆก็มีคนมาเปิดประตูพอดี แต่ก็ไม่ทัน เพราะหมัดของฉันได้เคาะเข้าเต็มแรกบนหน้าอกของชายหนุ่มคนนึง ที่มีผมสีน้ำตาล บวกกับใส่แว่นวงกลมฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว เมื่อฉันเงยหน้าไปดู ฟึ๊บ ชายคนนั้นกำแขนฉันแน่น แล้วถามฉันว่า 

"มีอะไร" ฉันเลยตอบเขาไปว่า "ช่วยเบาเสียงหน่อยได้มั้ยคนจะนอน" เค้ายิ้มที่มุมปากแล้วปล่อยมือออกจากแขนฉัน และเขาก็เอามือของเขามาแตะที่ไหล่ฉัน และก้มมากระซิบข้างหูว่า "ขอโทษน้ะครับคุณผู้หญิง เดี๋ยวผมจะรีบไปเบาเสียงเพลงให้โดยเร็วเลยน้ะครับ....ฝันดีน้ะครับ" และเขาก็จับฉันหมุนไปทางห้องของฉัน และพูดว่า "เข้าห้องอย่างปลอดภัยน้ะครับ" ฉันได้แต่ยืนแข็งทื่อเป็นต้นไม้ด้วยความเขิน และเสียงเพลงของเพื่อนบ้านก็ได้เบาลง ในระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินกลับไปที่ห้องนั้น ก็ต้องชะงักอีกครั้ง เพราะมีผู้ชายคนนึงผมสีม่วง ที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาเขามาก มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันได้แต่ยืนจ้องเขา แล้วเขาก็ถามฉันว่า "มองอะไร" ฉันยังคงเงียบ และเขาก็พูดว่า "ถอยหน่อยเธอขวางทางเดินฉันอยู่น้ะ" เมื่อฉันตั้งสติได้ฉันจึงพูดว่า "ขอโทษค่ะ" และรีบหลบทางให้เขาทันที แล้วเขาก็เดินเข้าห้องของเพื่อนบ้านที่ฉันเพิ่งไปสนทนาด้วยเมื่อกี๊ ฉันคิดในใจว่า คนพวกนั้น จะมาเผาห้องฉันรึเปล่าน้ะ แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าห้องไปล็อกประทันที  

7:30 PM 

ขณะที่ท้องร้องหนักมาก พี่เชอรี่ก็ทักมาพอดี 

ตึ๊ง "รสา แกลืมส่งพิกัดให้ฉ้านนนนนนนน"

ฉันจึงรีบตอบ "ขอโทษค่ะพี่ หนูลืม เดี๋ยวส่งให้นะค้ะ" หลังจากนั้นฉันจึงส่งพิกัดไปให้พี่เชอรี่แล้วพี่เชอรี่ก็ตอบกลับมาว่า

"พรุ่งเดี๋ยวฉันเข้าไปรับ 8:30 AM เตรียมตัวและเอกสารให้พร้อมหละ ฉันไปเลี้ยงลูกก่อนนะ ฝันดีล่วงหน้าจ้ะ น้องรัก" 

ขณะนั้นฉันกำลังนั่งยิ้มกับโทรศัพย์ และกดส่งสติ๊กเกอร์รูปหัวใจไปให้พี่เขา และเมื่อคุยเสร็จฉันก็เดินออกจากห้องแล้วไปร้านสะดวกซื้อเพื่อกินรามยอนแสนอร่อย และลืมเรื่องราวของผู้ชายหล่อๆห้องข้างๆให้ได้ /^○^\