ปริศนาอาถรรพ์ วังเปรต

เขียนโดย ไปรยาลน้อย

วันที่ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2560 เวลา 13.05 น.

8 บท

0 วิจารณ์

10.17K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2560 17.42 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) หมู่บ้าน "วังจะกะ"

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

บทที่ 2 หมู่บ้าน "วังจะกะ"

วันนี้ผมก็ตื่นแต่เช้าอีก ด้วยความขยันที่จะได้ลองงานใหม่ ๆ และก็สบายใจที่งานแรกก็ทำกับชาย

ซึ่งตอนนี้ผมค่อนข้างไว้ใจชายมากที่สุดแล้ว อารมณ์ตอนนั้นเหมือนกับอารมณ์ตอนที่เราได้เพื่อนคนแรกที่โรงเรียน เพื่อนคนแรกที่มหาวิทยาลัย

ส่วนชายก็เป็นเพื่อนคนแรกที่ทำงานด้วยกัน วันนี้ผมอาบน้ำตั้งแต่เช้าตรู่ต้องออกรถไปหมู่บ้านตอน เจ็ดโมงเช้า ไปถึงก็เกือบแปดโมงพอดิบพอดี

ครั้งนี้ตอนอาบน้ำผมก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ อีกแล้ว แต่ผมละความสนใจไปแล้วและคิดว่าเป็นเสียงที่คงเกิดเป็นปกติ ไม่ได้น่ากลัวอะไร

อาบน้ำเสร็จก็แต่งชุดสีกากีของข้าราชการออกมาก็เจอชายที่แต่งตัวออกมาพร้อม ๆ กัน

ไปที่ทำงานก็เจอป้าหวีมาอยู่ก่อนแล้ว ป้าหวีแต่งชุดข้าราชการและทรงผมสูงจัดเต็มมาแต่เช้า ผมก็ไม่รู้ว่าป้าแกมาเช้าขนาดนี้มีเวลาทำผม แต่งหน้าขนาดนั้นได้ยังไง

ถึงเวลาใกล้รถจะออกแล้ว ตอนนี้ทุกคนก็รอให้ไอ้ปุณย์เพราะมันเป็นคนขับรถ จริง ๆ ปุณย์เป็นเจ้าพนักงานรังวัดเหมือนป้าหวี แต่ก็เป็นคนขับรถจำเป็นของสำนักงาน เพราะที่นี่เราขาดคนขับรถ

ไอ้ปุณย์นี่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม แต่เป็นคนที่ดูท่าจะซุ่มซ่ามและสะเพร่า และทุกทุกคนในที่ทำงาน มักจะใช้งานมันกันเป็นส่วนมากเพราเป็นเหมือนเบ๊ไว้ใช้งาน และมันก็ปฏิเสธใครไม่ค่อยเป็น

แต่ไอปุณย์ก็ขึ้นชื่อเรื่องความซุ่มซ่ามเท่าที่ได้ยินมา

และป้าหวีด่ามันเป็นประจำและคอยจิกใช้มันเป็นพิเศษ แต่ปุณย์ก็เป็นคนที่จริงใจและไม่โกรธใครเลย แค่จะโง่ ๆ ไปหน่อย

ไอปุณย์โผล่มา พร้อมกับพวกอุปกรณ์รังวัดต่าง แต่ที่เห็นมีตลับเมตรกับหมุดปัก กล้องวัดมุมซึ่งเป็นอุปกรณ์สำคัญ

ส่วนป้าหวีก็เตรียมเอกสารโฉนดเก่า ๆ ของหมู่บ้านนี้ เพื่อใช้ดูเป็นแนวไว้รังวัดกับร่มหนึ่งคันที่ดูเหมือนเผื่อไว้ ทั้งทั้งที่วันนี้แดดแรงและไม่มีแววว่าฝนจะตก

ชายเล่าว่านี่เป็นเคสแรกที่ไม่ได้มีคนมาคอยชี้แนวเขต เหมือนการรังวัดที่ดินตามปกติ และก็ต้องใช้คนมากกว่าปกติเพราะต้องวัดเป็นแนวที่ดินขนาดใหญ่ ทั้งหมู่บ้าน

ไอปุณย์ วิ่งมาอย่างลุกลี้ลุกลน ป้าหวีก็ตวาดด่า “ เอ็งมันไม่ได้เรื่องเลยสักอย่าง ฉันงงจริง ๆ เขาเอาแกเข้ามาเป็นพนักงานได้ไง “ ปุณย์ก็พยัก ๆ หน้า ยอมรับคำด่าว่าโดยดี

พวกเราก็ขึ้นรถซึ่งเป็นลักษณะเหมือนรถสองแถวไป ขับไปได้ซักระยะ ถนนจากที่ลาดยางก็เปลี่ยนเป็นลูกรัง และทางก็ขึ้นลงเนิน เรานั่งแทบไม่ติดที่

รถมันสั่นจนบางครั้งผมก็กระเด็นจากที่นั่ง ชายก็ประคองผมไว้บ้าง ส่วนป้าหวีแกจับไหล่ไอปุณย์ เอาไว้ไม่ให้ล่วงจากที่นั่งเหมือนกัน

เมื่อมาถึงที่ ก็เลี้ยวเข้าไปในวัดแห่งหนึ่ง ชื่อวัดวังจะกะ เป็นวัดแถวนี้ ซึ่งเป็นอุโบสถก่อปูน ไม่มีการตกแต่งอย่างสวยงามเหมือนอย่างวัดในกรุงเทพ กำแพงอุโบสถเรอะไปด้วยคราบของรอยน้ำฝนที่เกาะกับปูน ทำให้เป็นรอยด่าง ๆ ดำ ๆ เต็มพระอุโบสถ

อากาศที่นี่หนาวเย็นมาก คงเป็นเพราะใกล้ช่วงปีใหม่และอยู่ในบริเวณเขาใหญ่ เราเดินลงมากัน ชายสูดอากาศเต็มปอด น่าจะเพราะเป็นบ้านเกิดของชายคงจะคิดถึงที่นี่มาก

ผมก็สูดอากาศเข้าเต็มปอดเหมือนกัน รู้สึกดีมาก รู้สึกเย็นวาบไปทั่วปอด และโล่งสบาย

สักพักก็มีพระรูปหนึ่งเดินเข้ามา พวกเราจึงรีบไหว้ ป้าหวีก็ชี้แจ้งขอใช้ที่จอดรถ เพื่อจะไปทำงานรังวัดหมู่บ้านนั้น พระท่านแนะนำว่าท่านเป็นเจ้าอาวาสวัดนี้

ทางเจ้าอาวาสก็ไม่ได้ติดใจอะไร แต่ท่านก็บอกว่าขอให้โยมระมัดระวังตัวกันหน่อยนะ

“ พวกเราขอไปชี้แจงผู้ใหญ่บ้านก่อนนะคะ “ ป้าหวีพูดกับพระรูปนั้น

พวกเราสี่คนเดินทางเพื่อไปยังหมู่บ้านเขาจะกะ เดินออกมาจากถนนด้านหน้าวัด ออกมาก็เจอยายแก่ ๆ ผมเซิง ๆ คนหนึ่ง

ซึ่งผมจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่ชายบอกไว้ว่าเป็นบ้าแล้วไล่ตะเพิดไปวันแรกที่ผมมาทำงาน

ยายแกมองมาทางชายทำหน้าโกรธ ๆ แล้วถามชายว่า “ แกมาทำอะไรวัดนี้ ไอชาย ”

ชายตอบว่า “ ก็แค่มาหาที่จอดรถเองยายขีด “

ยายแกไม่ได้ถามอะไรชายต่อ ยายแกหันมามองผมอยู่ครู่ แล้วก็เดินหลบหอบหิ้วข้าว

ของ น่าจะเป็นข้าวสารอาหารไปถวายพระท่าน

ผมถามชายว่า “ ยายแกก็ดูไม่ได้บ้านี่ “

ชายตอบ “ ตอนนี้ไม่หรอก แต่ถ้าคนหมู่บ้านชาย

เข้าไปบ้านแกเมื่อไร แกไล่ด่า โยนข้าวโยนของใส่ไล่กระเจิดกระเจิงเลย “

พวกเราเดินไปกัน เลยจากวัดไปนิดหน่อย เห็นไกล ๆ เป็นทางแยก

ด้านนึงจะเป็นทางที่ขึ้นเขาเป็นแยกทางขวา เป็นภาพทางที่ชันขึ้นไปชัดเจน

อีกแยกของทางฝั่งซ้ายเป็นทางที่ลาดลงไป

จู่ ๆ ไอปุณย์ก็ตะโกนบอกว่า “เหย ลืมกล้องวัดมุมไว้ที่รถว่ะ “

ป้าหวีเค้นเสียงด่าออกมาทันที “ งี่เง่า ของสำคัญขนาดนั้นแกลืมได้ไง เวร “

ปุณย์ก็บอกจะรีบกลับไปเอา แต่มันก็บอกไม่กล้าไปคนเดียว

ชายเลยพูดกับมันว่า “ นี่ก็ตอนกลางวันนะ กลัวอะไร” ปุณย์มันก็ถอนหายใจ ผมเห็นแล้วสงสารมันหน่อย ๆ เลยบอกไปว่าเดี๋ยวไปเป็นเพื่อน ปุณย์มันก็ยิ้มขึ้นมาเลย

ผมกับปุณย์ก็เดินกลับไปเอากล้องวัดมุม ส่วนชายกับป้าหวีก็จะไปชี้แจ้งผู้ใหญ่บ้านก่อน เพราะเดี๋ยวจะไปสายจะไม่ทัน แล้วผมเอากล้องวัดมุมแล้วก็จะเดินไปเจอที่บ้านผู้ใหญ่บ้านทีหลัง

หลังจากที่ผมกับปุณย์กลับไปที่รถหยิบกล้องวัดมุมแล้ว ก็เดินออกมาจะไปหมู่บ้าน

เดินมาถึงทางแยกที่เดิมแต่เราสองคนจำกันไม่ได้ว่าต้องไปทางไหน เรามองที่หัวมุมแยกเผื่อจะมีป้าย

ก็มีแต่กระทงใส่อาหารมาวางไว้ น่าจะเพราะทางตรงนี้เป็นทางสามแพร่ง มองหาป้ายเท่าไหร่ก็ไม่มี

แถมตอนแรกชายจะเป็นคนนำทางไปหมู่บ้านเอง เพราะเป็นบ้านเกิดของชาย

ผมกับปุณย์ เดินมาถึงได้สักครู่ ผมก็เห็นผู้หญิงดูเหมือนยายคนนึง เดินไปทางแยกด้านซ้ายซึ่งเป็นทางลาดลงด้านล่าง แต่มองไม่ชัดนักเพราะมีพุ่มไม้บังยายคนนั้นไว้

ผมกับปุณคิดว่าน่าจะเป็นยายที่เจอที่วัดเมื่อกี้ และจะไปถามทางยายแก เราสองคนเดินไปทางลาดด้านล่าง

ซึ่งเดินไปก็เห็นว่าทางเริ่มมีหญ้าแซมขึ้นเรื่อย ๆ และเดินลำบากขึ้น เหมือนเป็นทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้กัน และก็ไม่เห็นยายคนนั้นแล้ว

ผมกับปุณย์เดินไปได้สักครู่ ก็เห็นป้ายหมู่บ้านมีคำว่า “ จะกะ “ อยู่ แต่มีหญ้ามีกาฝากขึ้นบังคำในป้ายไว้คำหนึ่ง ผมกับปุณย์เข้าไปดูใกล้ ๆ และแกะเอาเถาวัลย์ กับพวกต้นกาฝากออกมา

เห็นเป็นคำว่า “ วัง “ รวมทั้งป้ายคือ “ วังจะกะ “ ผมจำได้ทันทีนี่ล่ะหมู่บ้านที่เราจะต้องมารังวัดที่กัน

“ นี่ไงที่เราจะมารังวัดกันเนี่ย ” ผมพูดขึ้น

“ มันเป็นหมู่บ้านร้างใช่ไหม “ ปุณย์พูดเสียงสั่น ๆ

“ อืม “ ผมตอบ

ผมมองออกลอดทางซ้ายของป้าย ไปเป็นทางไปในหมู่บ้านนั้น เห็นสภาพบ้านพังลงมาไม่เหลือซากอยู่ มีกอต้นไม้ขึ้นแซมระเกะระกะเต็มไปหมด และมีซากบ้านเรือนหลังคาพังหล่นพังตามทางเดินมีหญ้าขึ้นรก

ผมก็เกิดความสงสัยขึ้นมาว่า เกิดอะไร ขึ้นกับหมู่บ้านแห่งนี้

“ เห้ย โรจน์กลับไปทางแยกดีกว่าเถอะว่ะ “ ปุณย์พูดขึ้น ด้วยตาตื่นกลัว

“ เออ กลับไปกันเถอะ “ ผมหันข้างกลับไปตอบไอ้ปุณย์ ระหว่างที่หันนั้น ที่หางตาผมเห็นเงาผู้หญิงมียืนมองมาจาก ซากบ้านที่พังนั้น

ผมหันกลับไปก็ไม่เห็นร่างเงานั้นแล้ว ผมมองดูซากบ้านหลังนั้นอีกครั้ง เห็นแววแสงแปร่ง ๆ ออกมาเหมือนมีตาของอะไรบางอย่างสะท้อนแสงอยู่

มันมองออกมาทางผมจากในซากบ้านหลังนั้น

“ เห้ย ตาตัวอะไรว่ะ “ ไอปุณย์ตะโกนขึ้นมา ขณะกำลังหันมาทางเดียวกันกับผม ดวงตานั้นเคลื่อนไหวมาใกล้ขึ้น จนพ้นจากซากของบ้าน

และออกมาจากมุมมืด เห็นเป็นขาเล็ก ๆ สีดำ

“ โถ่ ปุณย์ ก็แค่แมวเอง “ ผมพูดขึ้นหลังจากเห็นแมวดำตัวนั้นชัดขึ้น

ปัง ! เสียงเหมือนคนเหยียบเศษหลังคาสังกะสีดังออกมาจากในหมู่บ้านร้างนั้น

ผมมองหาก็เห็นว่าเป็นยาย คนที่เราตามกันมา เห็นแกปีนเอาอาหารขึ้นไปไว้บนเสาสูง ๆ ผมไม่รู้หรอกครับตอนนั้นว่าเสาอะไร

“ เสาเปรต ! “ ไอปุณย์เห็นและพูดด้วยตาและสีหน้าแตกตื่น ผมได้ยินก็เข้าใจและเคยได้ยินมาบ้างเหมือนกัน

“ ไปเถอะ ๆ “ ปุณย์พูดเสียงเร้า ๆ ก่อนจะรีบหันหลังแล้วเดินเร็วไปก่อนผมอีก