สงครามเขตแดนซากศพ

          ห้องฟูกะ:หลังจากผ่านการสอบก็ผ่านมา3เดือนเศษๆ ตอนนี้ฉันเป็นแพทย์ฝึกได้การฝึกไช้ชอตกัน(ปืนชอตไฟฟ้าแบบบรรจุกระสุน6นัด) และการคำนวนปริมานการไช้ยาต้านไวรัสหลังจากฝึกทั้ง2อย่าง ฉันต้องเลือกอาวุธประชิด1อย่างเพราะเนืองจากอาวุดประจำตัวเป็นปืน และวันนี้เป็นวันรับอาวุธ ฉันจึงต้องไปที่หน่วยวิจัยอาวุธเพื่อรับ ตายละ8โมงละ เค้านัดรับอาวุธตอน8โมงครึ้งรีบแต่งตัวรีบไปดีกว่าไห้เค้าลอไม่ดีแน่ๆ

      ณ ห้องวิจัยอาวุธ: ฉันอาโคกิซาว่า ฟูกะ มารับอาวุธเดสไซร์ที่สั่งไว้ค่ะ

  "เจ้าหน้าที่วิจัย: นี้ครับผมขออธิบายนะครับ ตอนนี้มันผับยุไห้กดสลักตรงกลางมันจะส่วนที่พับอยู่จะคายออกมาเป็นเคียวนะครับ

  "ฟูกะ(คิด):น้ำหนักดีไม่หนักมาก สูญถ่วงโอเค ความยาวความโค้งส่วนใบมีดโอเคดีนะฝึกโซยูซึ

  "ฟูกะ: ขอบคุณค่ะยอดเยี่ยมมาก ฉันต้องกลับห้องพยาบาลล่ะค่ะขอตัว

  "เจ้าหน้าที่:โชคดีครับ

       เหออออวันนี้ได้เดสไซร์มาแล้วคงต้องฝึกไช้ไห้คล่องรีบไปเจอพวกริทสึที่ห้องพยาบาลไวไวดีกว่าเดียวริทสึจะน้อยใจ

     ณ ห้องพยาบาล

  "ฟูกะ: ดีจะทุกคน

  "ฮานะ: ดีจร้า

  "ริงโกะ: โย่ว

  "ริทสึ: มาช้าจังฟูกะไปไหนมา

  "ฟูกะ: ไปเอาเดสไซร์มา

  "ริงโกะ: พวกเธอตัวติดเกินไปรึป่าว เป็นแฟนกันรึยังไง

  "ฮานะ: นั้นสิๆ คบกันอยู่หลอ

  "ริทสึ: ป่าวฉันแค่รู้สึกสบายใจเฉิยๆเวลาอยู่กับฟูกะ

  "ฟูกะ: แล้วหัวหน้าล่ะ

  "ฮานะ: ไม่รู้เหมือนกัน

  "ริทสึ: ออกปัตติการน่ะ

      ประกาศ: คุณฮานะ ริงโกะ ริทสึ ฟูกะ หน่วยแพทย์ฝึกหัดไปที่ห้องเตรียมปัตติการในและเตรียมอุปกรณ์ของแต่คนใน15นาที

  "พวกเราเตรียมอุปกรภาคสนามและไปห้องเตรียม

     ณ ห้องเตรียมปัตติการ: ที่ผมวารีมะเรียกพวกคุณมาเพราะ เมื่อราวๆ10นาทีก่อนเราขาดการติดต่อกับชุดปัตติการที่ออกไปช่วงเช้าที่นอกกำแพงด่านใต้เขตl13 เราจึงเรียกพวกคุณทั้ง40คนมาเพื่อจัดชุดช้วยเหลือฉุกเฉิน ทีมแพทย์จับคู่2คนผมจะไห้คลาสA 3คนคุ้มกันต่อ1คู่ ที่แบ่งทีมละ4คน6ชุด คุมโซนเพื่อช่วยเหลือและอีก2คนอยู่บนรถเตรียมพร้อม คุณคาโต้หัวหน้าหน่วยภาคพื้นดิน จะเป็นคนคุมปัตติการนี้ ทุกคนไปเตรียมตัวได้อีก5นาทีขึ้นรถ10นาทีล้อหมุน

  บนรถที่กำลังไปเขตz17

  "ริทสึ: ฉันกลัวจังลงภาคสนามครั้งแรก

  "ฟูกะ: ฉันจะปกป้องเธอเอง

  "ฮานะ: เรายังมีพวกพี่คลาสAคุ้มกัน

  "ริงโกะ: พวกอยู่ไกล้กันไว้นะจะได้ช้วยกันได้

     คาโต้: ถึงที่หมายแล้ว ชุดคุมโซนคุ้มรอบรถ กระจายชุดออก1ช้วงสายตาเร็วๆทีมแพทย์รออยู่บนรถก่อนจนกว่าจะจัดโซนเสร็จ พวกทีมแพทย์เตรียมอุปกรไห้พร้อมละลงรถไปได้ค้นหาทีมของหัวหน้าแพทย์แล้วช่วยเหลือ 

  "ชุดฝึกหัด: รับทราบค่ะ

  "คาโต้: ไปได้ขอไห้โชคดี

  "ฟูกะ: ฮานะจุดสุดท้ายที่ขาดการติดต่อกับหัวหน้าล่ะนำทางไปที

  "ฮานะ: เดวฉันนำทางไห้

  "ฟูกะ: จัดการเลย

    ลงงานจริงครั้งแรกทำไมต้องเป็นแบบนี้ขอร้องหัวหน้าอย่าเป็นอะไรนะ พระเจ้าช่วยคุ้มครองหัวหน้าที 

  "ฟูกะ: ริทสึยิงพลุแดงแจ้งว่าเรามา

  "ริทสึ: รับทราบยิงพลุ

      ปังๆๆ

  "ฮานะ: นั้นพลุดำ สภาวะฉุกเฉิน คุณริทสึยิงพลุเขียว

  "ริงโกะ: ฉันจะเตรียมอุปกรณ์เลยนะ

  "ริทสึ:  นั้นพวกหัวหน้า

  "ริงโกะ: พอถึงจุดแล้วเราจะปฐมพยาบาลทันทีรบกวนพวกคลาสเอคุ้มกันด้วยค่ะ

      ทันทีที่ฉันฮานะ ริทสึ ริงโกะ มาถึงก็ตกใจอย่างมากคนบาดเจ็บมีมากตัวฉันรีบจัดอุปกรณ์

  "ริทสึ: หัวหน้ากิงพวกเรามาถึงแล้วค่ะ

  "กิง: รีบช้วยคนบาดเจ็บและอพยพ

     ระหว่างที่ฉันทำแผลและฉีดยาต้านไห้คนที่ติดเชื้อ แต่ฉันสงสัยว่าทำไมเป็นแบบนี้ฉันก็ถามหัวหน้าออกไป

  "ฟูกะ: หัวหน้า เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้ค่ะ

  "กิง: ฉันก็ไม่รู้ตอนเราจะกลับรถของเราถูกทำลาย เราตัดสินใจเดินกลับ มีฟูงnormal จำนวนมากออกมา โซว์ อีกเกือบ10ตัว สปีริทไม่แน่ชัด แต่ที่แย่มันมักจะมีหินรอยมาจากไหนไม่รู้

  "ฮานะ: รักษาคนเจ็บหมดแล้วอพยพเถอะค่ะ

  "กิง: คนที่เดินไหวลุกออกเดินไครมีแรงประคองเพื่อนไปไป

       ฉันกับหัวหน้าและทีมกู้ชีพกำลังถอยกลับจุดปลอดภัย ทันไดนั้นฉันเห็นร่างของคนรอยไปอัดกับกำแพงเหลกเหลว ฉันและทุกคนตกใจหยุดเดินฉันคิด ว่ามันเกิดอะไรขึ้นฉันได้เสียงดัง ตึง ตึง ตึง และมีร่างขนาดไหญ่ แขนขวาที่มาก มือซ้ายที่เล็กรีบมีนิ้วที่ยาวเหมือนแซ้ หน้าตาปูดโปน

  "กิง: ทุกคนหนีเร็วนั้นมัน เบเฮมอท

      หลักจากทุกคนได้ยินเสียงหัวหน้ากิงบอกพวกเราหันหลังวิ้งหนี

  "คลาสA: เราจะถ่วงเวลาไห้รีบพาคนเจ็บไป

      ฉันวิ้งออกมาพร้อมปะคองคนเจ็นได้ประมาน10เมตรหันหลังกับไปมอง พี่คลาสเอฉันแทบหมดแรงวิ่ง ภาพที่เห็นมันคว้าคนขึ้นไปด้วยมือขวาและบีแหลกคามือ ไช้นิ้วมือซ้ายสบัดโดนคนขาดเป็นชิ้น และที่ฉันตกใจมันขว้างศพในมือขวาออกมาทางฉัน ทันไดนั้นริทสึกรโดนมาขวางไว้แต่ก็ไม่พ้นตัวริทสึกระเด็นมากระแทก ล้มลง

  "ฟูกะ: ฮานะรีบเอาคนเจ็บไป ฉันจะช่วยริทสึเอง

  "ฮานะ: และเธอละจะไหวหลอตัวเธอเองก็เจ็บ

  "ฟูกะ: ตัวฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว

  "ริงโกะ: ฉันจะช่วยเธอกับริทสึ

  "ฟูกะ: ไปปปป ท่าพวกเธอมาช้วยพวกฉันเราจะตายกันหมดไปซะ ขาฉันไม่ร้าวก็หักริทสึอาการสาหัดมากเกินไป

  "ริงโกะ: เราจะไม่ทิ้งพวกเธอ

  "ฟูกะ: ฮานะฉันขอชอตกันของเธอ ริวโกะช่วยฮานะพาคนเจ็บไป ฉันจะถ่วงเวลาไห้ไปซะ ท่าคิดว่าฉันเป็นเพื่อนไปซะ

       ฉันนั้นที่มีร่างริทสึนอนอยู่บนตัก ฉันมองหน้าของเธอแล้วก็บอกว่าฉันขอโทษที่พาเธอกลับบ้านไม่ได้ หลังจากมองหน้าของเธอฉันเงิยหน้ามองไปที่พวกพี่คลาสเอ แต่ไม่เห็นแม้แต่คนเดียวเห็นเพียงซากศพและรอยเลือดและเบเฮมอท ที่หัดมามองและกำลังเดินมา ฉันเล็งชอตกันของฉันและของฮานะเพื่อยิงไห้เบเฮมอทช้าลงไห้มากที่สุด ฉันยิงออกไปจนหมดแต่มันแทบจะไม่ช้าลงเลยฉันมก้มหน้าลงร้องไห้ หลับตาลงละบอกตัวเองว่าฉันไม่อยากตายฉันยังไม่อยากตาย เสียงตึง ตึง ตึง ที่ไกล้เข้า จบแล้วสินะ. โคร้มมมมมมมมมมมมมม เสียงดังสนั่นหวันไหวและลมที่เข้าปะทะหน้าฉันลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ปรากฏคือร่างชายคนนึงเสื้อครุมสีดำ ผมยาวสีขาว ถุงมือเหล็ก และเสียงเหล็กที่กะทบพื้นทำไห้รู้ว่าไส่รองเท้าเหล็กด้วย

  "?: เป็นอะไรรึป่าลูกแมวน้อย

  "ฟูกะ: คุณเป็นไคร 

  "ฟูกะ:(คิด)เสียงนี้มันชั้งคุ้นเคิยเหมือนเคยได้ยินที่ไหนและมันชั้งน่าคิดถึง

  "?:  รีบรักษาเพื่อนเธอเท่าที่ทำได้ เดวเพื่อนเธอที่ฉันตามมาไห้ก็คงถึง

  "ฟูกะ: แผงหลังที่กว่างและหนักแน่นและคุ้นเคิย ค่ะรับทราบ

  "?: เดวฉัดจัดการมันเองเบเฮมอท ฉันจะปกป้องพวกเธอเองลูกแมวน้อย

           ติดตามตอนต่อไป