สงครามเขตแดนซากศพ

          เราทุกคนยืนดูการต่อสู่ของคุณพ่อกับหมายเลข14 สถาการณ์ตอนนี้เลวร้ายลงทุกทีการต่อสู้ผ่านมากว่า30นาทีแล้ว ร่างกายของคุณพ่อไม่สมบูรณ์แทมเหนื่อยมากแต่อีกฝ่ายไม่อาการอะไรเลย 

  "แม่ค่ะจะไม่ไปช่วยคุณพ่อหลอค่ะ

  "ไม่ละ เพราะพ่อเค้ายังไหวอยู่

  "แต่หนูเห็นอาการคุณพ่อเค้าไม่ค่อยดีละนะค่ะ

  "เชื่อมันสิว่าเค้ายังไหว นั้น่ะสามีแม่นะแล้วก็เป็นพ่อของลูก

  "นั้นสินะค่ะ ยังไงนั้นก็คุณพ่อ

       หนูยืนคุยกับคุณแม่ในตอนนั้นรู้สึกได้ถึงวัตถุที่กำลังเคลื่อนะที่ อย่างรวดเร็วหนูหันไปมองแล้วตั้งท่าเตรียมรับมือทันที หนูเพ่งสายตามองดูเห็นว่าเป็นคนสองคนที่แบกอะไรซักอย่างมา แต่พอมองดีๆนั้นมันน้าฮานะกับน้าริงโกะแบกโรงผนึกมานิ

  "แม่ค่ะน้าฮานะกับน้าริงโกะกลับมาแล้วค่ะ

  "ชูของมาแล้วนะ

       หนูยืนมองไปที่คุณพ่อ ตอนนี้ท่านยิ้มออกมา น้าฮานะเอาโรงมาว่างและเปิดออกทั้ง2คนจับด้านซ้ายและขวา

  "ฮินะผยุงด้านหลังไว้ มิยะมาลอล็อคสลักแขนขา

       หนูรับหน้าทีตามที่แม่สั่ง ตอนนี้หนูไม่การต่อสู้ของคุณพ่อไม่เห็นแต่รู้สึกได้ว่ามันรุนแรงมากกว่าเดิม แล้วแรงกระเทือนเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นแล้วก็มีแรงกระแทกเข้ามาที่โรงทำให้หนูกระเดินออกมา แล้วทุกคนก็รุมทำอะไรซักอย่างแล้วหนูก็ผยุงตัวลุกขึ้นเดินกลับไปรวมกลุ่ม

  "กิง: ฮินะจังเจ็บตรงไหนรึป่าว

  "ฮินะ: ไม่เป็นไรค่ะน้ากิง

  "ฮานะ: ชูนายน่าจะเบาๆมือหน่อยนะ เห็นไหมลูกนายเจ็บตัวเลย

  "ชู: โทษทีนะฮินะจัง แต่พอยั้งมือไม่ได้จริงๆ

  "ฟูกะ: แต่นายเบามือกว่านี้ก็ได้นิ ลูกสาวที่น่ารักเจ็บตัวกันพอ

  "ชู: ตกลงนี้ฉันผิดใช่ไหม

  "ฮินะ: ไม่เอาไม่น้อยใจนะค่ะ

  "ริทสึ: งอลเป็นผู้หญิงเลยนะชู

   "ชู: ถอนกำลังกลับที่พักกันเถอะ

         พวกเราถอนกำลังละวิ่งกลับมาที่พัก โรงปิดผนึกน้าฮานะกับน้าริงโกะรับหน้าที่จัดการพวกเราถอนกำอย่างรวดเร็วจนถึงที่พัก พวกเรานั่งพักและรีบกาของทาน แต่กนูมองไปทางมิยะเธอทำหน้าเศร้าๆ

  "มิยะเป็นอะไรรึป่าว ไม่สบายใจบอกฉันได้นะ

  "ฮินะจังฉันคิดถึงพ่อกับแม่ ตอนพวกท่านคงได้ข่าวการกวาดล้างแล้วสินะ

  "นั้นสินะฉันนะยังดีที่มีพ่อกับแม่อยู่ด้วย มิยะไม่ต้องคิดมากยังไงพ่อกับแม่ฉันต้องพาพวกเรากลับบ้าน

  "ฉันก็เชื่อแบบนั้นสบายในขึ้นแล้วล่ะ

          หนูล้มตัวลงนอนพักจนหลับไปซักพัก พอตื่นขึ้นหนูเดินไปหาเจ้าหน้าสื่อสารเพื่อถามข้อมูลสถาการณ์เขตอื่น ได้ผลสรุปออกมาเรวร้ายมากเจ้าหน้าที่ขององค์กรG Hunter 13เขตออกปัติบัตรหน้าที่มากกว่า3000เกือบ4000คน เหลือดรอดประมาน500กว่าคนเท่านั้น คลาสอสูรทั้ง13ไม่มีไครตาย และคุณพ่อได้กระจายข้อมูลของซากศพอมตะให้คนอื่นรับทราบและวิธีรับมือ หลังจากรับมูลมาเสร็จ หนูเดินไปหาคุณพ่อ

  "พ่อค่ะ เราทุกคนจะได้กลับบ้านใช่ไหมค่ะ

  "ไม่ว่ายังไง พ่อจะพาลูกและทุกคนกลัาบให้ไห้ได้

        หนูเดินเข้าไปกอดพ่อแล้วร้องไห้ คุณพ่อเอามือลูบหัวหนูมันทำให้สบายใจขึ้นอย่างมาก หนูที่ยังกับพ่อกับแม่ยังกลัวขนาดนี้ แล้วมิยะละที่แทบไม่มีไครเลยตอนนี้ถึงเธอจะมีพวกเราแต่ก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หลอก หนูที่ออกจากกอดคุณพ่อแล้วรีบไปหาเธอ แต่พอไปถึงก็เห็นเธอยืนกอดคุณแม่แล้วร้องให้อยู่หนูหลบออกมาในมุม หลังจากนั้นเราทุกคนได้ออกเดินทางสำรวจต่อ จนผ่านไป3วันคุณพ่อได้นัดประชุมอสูรขึ้นที่หลยภัยของพวกเรา และนี้เป็นครั้งที่2 ที่หนูเข้าร่วมประชุมอสูร สีหน้าของอสูรแต่ละคนต่างออกไป บางคนเศร้า บางคนโกรธแค้น บางคนนิ้งเฉิย

  "ชู: ทุกท่านที่ปมเรียกมาประชุมครั้งเนื่องด้วยเรื่อง ศพอมะและต่อจากนี้ทำยังไงต่อ

  "ผบ.เขต4: พวกเราจับมันตามวิธีที่คุณแนะได้ครบ12ตนละ

  "ผบ.เขต6: แต่พวกเราฆ่ามันไม่ได้ แล้วเราจะเอายังไงต่อครับ

  "ผบ.เขต1: ผมเองรองมาหลายอย่างแล้ว ยากำจัด.ยากำซากศพ ก็ยังฆ่ามันไม่ได้

  "ชู: ผมมีวิธีอยู่หนึ่งวิธี

  "ผบ.เขต8: วิธีอะไรละครบผบ.เขต13(ชู)

  "ชู: ในเมื่อ เราฆ่ามันไม่ได้ เราจะขังมันไปตลอดกาล

  "ผบ.เขต1: ละจะทำยังไงละ เพราะโรงนี้ใช่ว่าจะจับมันได้ตลอด

  "ชู: แผนของผมมีดังนี้ พวกเราจะขนย้ายโรงผนึก ไปตามอุโมงค์ไปให้สุดขอบประเทศ เท่าที่ผมสำรวจและรวบรวมข้อมูลมา ทำให้รู้ว่าอุโมงค์นี้มันสุดเขตนอกกำแพงประเทศ เราจะเอามันแยกกันไปไว้แต่ละทาง แล้วใช้ความสามารถลูกสาวผมในการบังคับเลือดให้ไปเชื่อมต่อกับทุกโรงเป็นวงกลม แล้วจะใช้ความสามารถของHunter เปลี่ยนเลือดให้เป็นผลึกที่ไม่สามารถทำลายได้

         หนูที่ยืนมองและฟังการประชุมผู้คนส่วนมากเห็นด้วย แต่บางคนสงสัยว่าผลึกจะแข็งแค่ไหนคุณพ่อก็เลยต้องสาธิตให้ดู จนคนหายสงสัยต่อมาคือจะเอายังไงต่อ

  "ชู: อสูรทุกท่าน ทุกท่านคนมีที่หลยภัยสำรองกันใช่หรือไม่

  "ผบ.เขต1: พวกเราทุกเขตจะมีที่หลบภัย ที่มีเพียงผบ.แต่ละเขตเท่านั้นที่รู้

  "ชู: เราจากเราปิดผนึกพวกศพอมตะ เสร็จพวกเราจะแยกย้ายไปหลบที่ของแต่ละเขต หลบตัวซักพัก

  "ผบ.เขต9: แล้วเราจะไม่แก้แค้นให้คนที่ตายหลอ

  "ผบ.เขต12: ใจเย็นสิ การทำแบบนั้นไอที่เหลือก็จะไม่เหลือ

  "ผบ.เขต6: นั้นสิแก้แค้น10ปีก็ยังไม่สาย

  "ผบ.เขต4: แล้วเอาไงต่อครับผบ.เขต13หลังจากหลบภัยแล้ว

  "ชู: ผมว่าหลังจากหลลซักพักจะประกาศยุบองกรค์

  "ผบ.เขต2: ทำไมละทำไมเราต้องยุบองกรค์

  "ผบ.เขต1: ผมเข้าใจละ การที่เราเกาะกลุ่มกันแบบนี้และยังอยู่ในชื่อG hunter พวกเราจะตกเป็นเป้า

  "ชู: ข้อมูลของพวกเราเดิมทีเป็นความรับ แล้วการแยกกันไปหลบซ้อนดีที่สุด

           การประชุมร่วงเลยมานานกว่า4ชม. และตกลงเวลาการเริ่มภารกิจสุดท้ายว่าเป็นอีก3วันและหลังจากนั้นพวกเราจะแยกย้ายจนไปหลบตามที่หลบภัย และประกาศยุบองกรค์ตามที่ลงมัตติที่ประชุม

  "พ่อค่ะ หนูจะทำได้รึป่าวนะการสร้างกระแสเลือด

  "เอานะพ่อเชื่อในตัวลูก ว่าลูกทำได้ตอนนี้ท่าลูกกังวลก็ฟึกเท่าที่จะทำได้ละกันอย่าหักโหม

  "ค่ะหนูจะรองดู

      หลังจากได้กำลังใจจากคุณพ่อ หนก็ได้ลองฝึกควบคุมเลือดของตัวในการขยับแปลรูปร่างแต่ก็ต้องหยุดพักเป็นระยะเพราะมันเหนื่อยมาก และทำให้หน้ามืดบ่อยๆหนูพยายามฝึกทุกวันๆ จนผ่ามา2วัน วันพรุ้งนี้จะเป็นวันจริงที่ต้องใช้ความสามารถจริงนอนพักดีกว่าเดียวพรุ้งนี้จะได้มีแรง

      ติดตามตอนต่อไป