สงครามเขตแดนซากศพ

          ระหว่างทางที่ผมวิ่งไปยังจุดหมายที่กำหนดผมเริ่มได้กลิ่นเลือดแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อผมวิ่งไปถึงผมพบคนบาดเจ็บหนักสองที่กำลังถูกอีกคนที่บาดเจ็บเล็กน้อยลากอยู่และอีกคนกำลังสกัดฟูงเบเฮมอทอยู่ ผมพุ้งเข้าไปขวางตรงหน้าเค้าและเตะเบเฮมอทที่อยู่ไกล้เค้าออกไป

  "ชู: คุณบาดเจ็บอยู่ไปให้ทีมแพทย์ของผมรักษาก่อน

  "เรย์: คุณไม่ไหวหลอก

  "ชู: นี้คือคำสั่งของผบ.เอล13 ไปรักษาอาการบาดเจ็บซะ

        หลังจากผมสั่งเค้าไปผมเรียกให้ฟูกะมาเอาเค้าไป และผมออกคำสั่งกับทีมให้จัดฟอเมชั้น อายาเมะ ยิงซัพพอร์ตผมอะไรที่ทำไม่ได้ไม่ร้องทำ ทำเท่าที่ทำได้ ริทสึกางฟิลด์ปลอดภัยและตรวจเช็คจำนวนของพวกมัน ฮานะ ริงโกะช่วยคนเจ็บสาหัสให้ได้ ชิริว กิวคิ เมท คุ้มกันคนเจ็บและหน่วแพทย์

  "ฟูกะ: คุณชื่ออะไรค่ะ

  "เรย์: ผมชื่อเรย์ครับรองหน้าหน่วยย่อยของเขต8

  "ฟูกะ: เดียวฉันจะทำแผลให้นะค่ะอย่าขยับมาก

  "เรย์: เค้าไม่เป็นอะไรหลอครับสู้กับพวกมันคนเดียวแบบนั้น

  "ฟูกะ: ไม่เป็นอะไรหลอกค่ะ เค้าคนนั้นเป็นถึงผบ.เอล13 และยังเป็นสามีฉันที่สำคัญเค้าฉีดGSไปแล้ว ยังมีอายาเมะจังยิงช่วยไม่เป็นอะไรหลอก

  "เรย์: แล้วคุณชื่อะไรครับ จะบอกได้ไหมผมอยากรู้ชื่อของคุณที่ช่วยชีวิตผม

  "ฟูกะ: นั้นสินะฉันยังไม่ได้บอกชื่อเลยสินะ ฉันรองผบ.เอล13 วาราดีม่า ฟูกะ ฉันจัดการแผลไห้เรียบร้อยค่ะ

  "เรย์: ขอบคุณครับ

       หลังจากฉันรักษาคุณเรย์เสร็จ ฉันชักปืนแล้วิ่งไปช่วยซัพพอร์ตชูฉันที่ยิงอยู่ด่านหลังชูฉันมองเห็นแววตาสีหน้าของชูเค้ากำลังโกรธและโมโหอย่างมาก ทุกหมัดทุกการเตะของเค้ามันถูกปล่อยออกไปเพื่อจะจบชีวิตของพวกให้ตายในครั้งเดียว ระหว่างนั้น

  "กิง: ฟูกะมาช่วยทางนี้หน่อย

  "ฟูกะ: รับทราบค่ะ

        ฉันที่ถูกหัวหน้าเรียกมาช่วยรักษาคนเจ็บสาหัส อาการของเค้าแย่มากซีกโครงหักแขนหักทั้ง2ข้าง และปอดชีก ฉันกับหัวหน้าพยายามเต็มที่แต่เค้าก็ไม่รอด ทันทีที่หัวหน้าส้ายหน้าและบอกว่าเค้าไม่รอดแล้วและบอกให้ฉันหลบไป ทันทีที่ฉันหันหลังฉันได้ยินเสียงปืน1นัด มันทำให้น้ำตาใหลออกมา

  "กิง: ฟูกะเราทำดีที่สุดแล้ว สิ่งสุดท้ายที่เราจะให้เค้าได้ก็แค่ให้เค้าได้ตายในถานะมนุษย์คนนึง

  "ฟูกะ: ค่ะหัวหน้า ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ

  "กิง: ไปดูชูหน่อยปะ เค้าคงจัดการเรียบร้อยแล้ว ฉันจะไปดูฮานะกับริงโกะก่อน

     หลังจากหัวเดินไปหาพวกฮานะ ฉันเดินไปหาชูระหว่างทางมีเพียงเศษซากของพวกเบเฮมอท ฉันเจอเค้านั่งอยู่กลางซากศพ ตัวเปื้อนเลือดเต็มไปหมดฉันนั่งลงข้างเค้าและถามว่าเป็นไงบ้าง เค้าตอบกลับมาว่า(นี้มันผิดกับข้อมูลที่ได้มาที่ฉันฆ่าทิ้งไปนี้มันมากกว่า30เลยนะพวกมันมีมากเกินไปกลับแค้มบัญชาการไปรายงานกันเถอะ) ฉันไปบอกทุกคนให้นะ ฉันเดินไปหาหัวหน้า

  "ฟูกะ: หัวหน้าค่ะชูสั่งถอยค่ะ

  "กิง: เดียวฉันไปบอกไอ3หน่อนั้นให้เธอไปบอกแก๊งนั้นให้หน่อยนะ

       ผมที่พาทุกคนกลับมาจนถึงแค้ม ผมรีบมุ้งหน้าไปยังเต้นยุทธการผมเข้าไปทุกคนกำลังวุ้นวายอย่างมาก เพราะขอมูลจากแนวหน้าต่างจากที่คาดไว้มาก

  "ชู: เกิดอะไรขึ้นแจ้งผมหน่อย

  "ผบ.เอล1: เราพบเป้าหมายแล้ว50ตัวนะมันไวกว่าที่คิดมันเลยวุ้นวายนิดหน่อย

  "ผบ.เอล2: นั้นสินะครับเดียวคงได้กลับบ้านเร็วกว่าที่คิด

  "ชู: ตึง(ทุบโต๊ะ) บ้าชัดๆนี้มันต่างจากข้อมูลจริงๆด้วย

  "ผบ.เอล2: ต่างยังไงครับคุณผบ.เอล13

  "ชู: ก่อนที่ผมจะกลับมานี้ผมฆ่ามันไปมากกว่า30ตัวแล้ว แล้วนี้ยังจะมีอยู่อีก50ตัว

  "ผบ.เอล8: มีอะไรกันเสียงไปถึงข้างนอก(เพิ่งเดินเข้ามาในเต้น)

      ทันทีที่ผมหันกลับไปพบผบเขต8ผมก้มหัวลง แล้วขอโทษเค้าทันที ที่ช่วยลูกน้องของเค้าไว้ได้แค่3คนจาก18คน

  "ผบ.เอล8: ไม่ต้องขอโทษหลอกผบ.เอล13 ท่าหากไม่มีคุณลูกน้องผมคงไม่ได้กลับมาซักคน

  "ชู: ขอบคุณที่ยกโทษให้ผม

      พลสื่อสาร : ขออณุญาติครับ มีข่าวจากแน้วหน้าผบเบเฮมอทจำนวนมากกว่า300ครับ

  "ผบ.เอล1: นี้มันบ้าชัดๆทำไมจำนวนมันถึงเยอะขนาดนี้

  "ชู: ผมเนะนำให้ถอนกำลัง หลังจากถอยก็ตัดสะพานทิ้งเพราะทางเข้าออกรอบๆL1 มีแค่สะพานทั้ง4เท่านั้น หลังจากถอนกำลังก็ให้สายสปีริทละเบิดสะพานทิ้งให้หมด

  "ผบ.เอล2: ผมเห็นด้วยกับผบ.เอล13

  "ผบ.เอล1: เอาตามนั้น ผบรบกวนผบ.เอล13ช่วยไปแจ้งและช่วยเหลือแนวหน้าให้ถอนกำลังด้วย

  "ชู: รับทราบครับ

       ผมเดินออกจากเต้นยุทธการแล้วไปแจ้ง ภารกิจใหม่ให้คนในทีมทราบและให้เตรียมตัวทันทีผมที่เดินออกมานอกเต้นพักก็พบกับยูนะซัง

  "ยูนะ: นายจะไปช่วยแนวขนถอนกำลังสินะชู

  "ชู: ใช่ครับผมเดียวผมก็จะไปแล้วละ

  "ยูนะ: ฉันไปด้วยคนสินะ

  "ชู: ตามใจเลยครับคุณย่ายูนะ

       หลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวเสร็จเรารีบไปช่วยเหลือแนวหน้า แต่ระหว่างทางผมจะรู้สึกเหมือนมีคนกำลังสะกดรอยผมหันไปมองริทสึเธอพยักหน้าว่ารู้สึกเหมือนกันพวกเราทำการถอนกำลังอย่างรวดเร็ว และแจ้งละเบิดสะพานทิศใต้ ตะวันออกและเหนือแล้วเหลือตะวันตกไว้ถอดกำลังเพียงทางเดียวเราถอยมาจนถึงจุดที่เคยตั้งแค้มป์ จนมาถึงประการสุดทายที่ปกกันสะพานที่ทุกคนกำลังขึ้นรถข้ามไป 

  "ชู: ฟูกะฉันจะช่วยหยุดพวกมันไว้ที่นี้ฉันขึ้นรถคันสุดท้าย เธอและคุณยูนะอยู่ช่วยฉัน

  "ฟูกะ: ได้อยู่แล้วเธออยู่ไหนฉันอยู่นั้น

  "ยูนะ: รู้ใจฉันจริงหลานสุดรัก ไม่อารวาดมานานแล้ว

  "ชู: ส่วยคนอื่นกลับไปช่วยรักษาคนบาดเจ็บฝั่งนูนก่อน

        รับทราบ

     ติดตามตอนต่อไป.                  ขอโทษที่อัพช้าน้าป่วยละติดงานนิดหน่อย