จูบร้ายลวงรัก

เจย์ เวการิยา ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะจู่โจมผู้หญิงได้เร็วขนาดนี้และด้วยวิธีนี้ เขาคิดไว้เพียงว่าวันนี้เขาอยากลองเอ่ยทักทายเธอเท่านั้นหลังจากที่เขาและเธอเจอหน้าสวนกันไปมาเกือบทุกวัน ซึ่งมักจะเป็นเวลาที่เขาออกไปทำงานและกลับเข้ามา และนั่นคงจะเป็นเวลาเดียวกับเธอด้วย เขายอมรับว่าเขาสนใจเธอ สาวสวยเฉี่ยวข้างห้อง เขาลอบมองเธออยู่หลายครั้ง ใช้มารยาชายก็มีบ้าง แต่เขาไม่เคยได้รับปฏิกิริยาตอบสนองใดๆจากเธอเลย ทั้งที่ปกติแล้วสาวๆมักจะเหลียวหลังตามเขาประจำเพราะรูปร่างหน้าตาเขา เขาไม่ได้หลงตัวเองหลอกนะ แต่มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่กับเธอคนนี้ เห็นหน้ากันเกือบปีตั้งแต่ที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ เขาไม่เคยเห็นปฏิกิริยาใดๆจากเธอเลย แม้กระทั่งคำทักทายประสาเพื่อนบ้านห้องติดกันสักคำก็ไม่มี

เขาเคยคิดอยู่หลายครั้งว่าด้วยรูปร่างหน้าตาของเธอแล้ว คงจะมีคนเข้ามาจีบไม่น้อย เธอเลยไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับเขา และนั่นทำให้โดยไม่รู้ตัว ในห้วงคำนึงเขาก็มีแต่ผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นเป็นเหตุให้วันนี้เขาตัดสินใจที่จะทำความรู้จักกับเธอ

อย่างไรก็ตามจูบนั่นมันเหนือความตั้งใจเขาจริงๆ เมื่อได้เข้าใกล้เธอ เขาตกหลุมเสน่ห์ของเธอ ยิ่งเห็นริมฝีปากเธอใกล้ๆแล้ว เขาคิดว่ามันน่าจูบ และช่างยั่วโยนเขาทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เขาเผลอเอ่ยปากออกไปและทำมัน และไม่ผิดหวังกับรสชาติหวานๆอ่อนเดียงสาของเธอนั่น เขารู้ได้ว่าเธอจูบไม่เป็น แม้ในตอนท้ายเธอจะเรียนรู้จากเขาและทำให้เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้

ดังนั้นเขาตัดสินใจแล้วว่า เขาจะเดินหน้าเรื่องเธอ และจะเป็นคนเดียวที่ได้ชิมความหวานของเธอ ให้ตายสิ! เกิดมาสามสิบเก้าปีเขาไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับผู้หญิงคนไหน

ทางด้านลดา เมื่อประตูห้องปิดลง เธอก็ยืนพิงประตูอยู่ตรงนั้นไม่ได้ไปไหน เธอตกใจ ไอ้บ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย อยู่ๆก็มาจูบเธอ นี่มันถือเป็นลวนลามกันชัดๆ เมื่อก่อนตอนทำงานเป็นแอร์โฮสเตสเจอผู้โดยสารหื่นกามก็มาก แต่อีตานี่มันจะอุกอาจมากไปแล้วนะ แถมยังเป็นจูบแรกของเธออีก ขอย้ำนะว่าจูบแรกน่ะ ฉันจะเก็บไว้ให้คนที่ฉันรักย่ะ แต่ไอ้บ้านี้กลับ... เฮ้อ! เธอทั้งโมโหไอ้บ้านั่น และยังโมโหตัวเองอีก แทนที่จะผลักเขาออกไปและป้องกันตัวเอง ดันไปจูบตอบเขาและยืนให้เขาดูดปากอยู่เป็นนานสองนาน นึกแล้วเธอก็เอามือลูบริมฝีปากตัวเอง เธอคิดว่าตอนนี้มันเจ่อบวมขึ้นมานิดนึง!

รุ่งขึ้นในขณะที่เธอออาจากห้องกำลังจะไปทำงาน เธอก็ระแวงไปด้วยว่าจะเจอเขาหรือเปล่า เธอไม่อยากเจอหน้าเขา เธอจึงออกจากห้องเช้ากว่าทุกวัน เธอไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร เธออายมาก แต่ก็น่าแปลกใจ แม้เธอจะถูกเขาคุกคาม เธอกลับไม่รู้สึกหวาดกลัว เพราะแม้เขาจะจูบเธอ แต่มันก็เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ได้บังคับหรือขืนใจเธอ

เมื่อลดามาถึงที่บริษัทก็พบว่า ไรอัน นอร์แมน ประธานหนุ่มรูปหล่อสัญชาติอเมริกันได้มาถึงที่ทำงานอยู่ก่อนแล้ว เขาเป็นหนึ่งในทายาทของนอร์แมนกรุ๊ป บริษัทเงินทุนหลักทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของสหรัฐอเมริกาที่แผ่อิทธิพลไปทั่วโลก ลดาทำงานเป็นเลขาให้เขาได้สี่ปีแล้ว ทั้งคู่จึงรู้ใจกันพอสมควร

“เป็นอะไรหรือเปล่าลดา คุณดูไม่สดใสเท่าที่ควร” เจ้านายหนุ่มเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรค่ะบอส แค่นอนน้อยไปหน่อย” เธอตอบสั้นๆ

“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะ” เขายังเอ่ยอย่างเป็นห่วง

“ค่ะบอส” เธอรับคำอย่างสั้นๆ

ใครมันจะไปกล้าพูดเล่าว่า ไอ้ที่อดหลับอดนอนทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดถึงจูบนั่นทั้งคืน คิดไปถึงว่าถ้าเจอไอ้บ้านั่นอีกจะทำอย่างไร เพราะอย่างไรเขาก็อยู่ห้องติดกัน ที่สำคัญต้องเจอหน้ากันทุกวันอีก แม้จะไม่เคยคุย และเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกันก็เหอะ แล้วอีกอย่างถ้าเขาเกิดบ้าลวนลามเธอขึ้นมาอีกเธอจะทำอย่างไร ยิ่งตัวคนเดียวอยู่ด้วย แต่เมื่อเช้าเธอก็โล่งอกที่ออกมาแล้วไม่เจอใคร

การทำงานช่วยทำให้เธอเพลินจนลืมเรื่องต่างๆไปได้ บอสของเธอแม้จะเป็นกันเอง แต่ถ้าเป็นเรื่องงานเขาเข้มงวด ไม่เคยปล่อยผ่านแม้แต่จุดทศนิยมเดียว ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงถูกใจลดาเป็นพิเศษ ลดาก็เป็นคนละเอียดเช่นกัน เธอเป็นคนช่างสังเกต อีกทั้งจบบริหารมาโดยตรง บางครั้งเธอกลับเห็นข้อผิดพลาด หรือสามารถเสนอไอเดียที่ดีกว่าที่ฝ่ายต่างๆเสนอขึ้นมาเสียอีก ดังนั้นเอกสารทุกชิ้นเขาจะให้ผ่านตาลดามาขั้นหนึ่งก่อน มันทุ่นแรงเขาได้มากเลยทีเดียว

ตี๊ด ตี๊ด! ลดาเหลือบมองหมายเลขสายเรียกเข้าก่อนกดรับ

“ค่ะบอส”

“ลดา เย็นนี้คุณต้องไปดินเนอร์กับผม เตรียมตัวให้พร้อม ผมนัดว่าที่ที่ปรึกษาด้านการลงทุนคนใหม่ของบริษัทเราไว้ ตอนนี้เขาเป็นมือหนึ่ง เราต้องได้ร่วมงานกับเขาก่อนที่คู่แข่งจะชิงตัวเขาไปได้” เขาอธิบายให้ฟัง

วันหนึ่งช่างผ่านไปรวดเร็ว ไรอัน นอร์แมนมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของลดา

“ได้เวลาเลิกงานแล้วลดา คุณทำงานหนักกว่าผมที่เป็นเจ้าของบริษัทอีก” เจ้านายหนุ่มเย้า

“โทษทีค่ะบอส สักครู่นะคะ” เธอรีบเก็บของแล้วตามเขาไป

เมื่ออยู่ในรถแล้วไรอันก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบว่า

“ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้ว ให้เรียกไรอันเฉยๆ”

“ไม่ได้หรอกค่ะบอส นั่นมันที่ทำงาน” เธอแย้ง

“แต่ตอนนี้เราอยู่ในรถ ซึ่งมีแค่คุณกับผม”เขายังไม่ยอม

“คือมันชินปากไปแล้วค่ะ วันๆหนึ่งสถานะของเราเป็นเจ้านายกับลูกน้องเกือบๆสิบชั่วโมง เวลาส่วนตัวที่จะเรียกชื่อกันเฉยๆมันน้อยมาก ลดาก็ต้องติดเป็นธรรมดา” ลดายกเหตุผลประกอบคำอธิบาย

“ก็ได้ แต่อย่าลืมบ่อยละกันนะดาร์ลิ่ง” พร้อมกันนั้นเขาถูกตีเข้าที่แขนทีหนึ่งไม่แรงและไม่เบานัก

“ไรอัน นอร์แมน!!” เธอไม่ชอบให้เขาล้อเล่นอย่างนี้ เธอไม่ยอมพูดกับเขาไปตลอดทาง

ความเงียบปกคลุมบรรยากาศบนรถสักพักก่อนที่เจ้านายหนุ่มจะบอกเล่าข้อมูลคร่าวๆเกี่ยวกับบุคคลที่นัดเจอ เขาคือ ดร. เจย์ เวการิยา ลูกครึ่งไทยอินเดีย เขารับเป็นที่ปรึกษาทางด้านการเงินและการลงทุนให้กับบริษัทชั้นนำต่างๆระดับโลกมาแล้วหลายที่และทำผลงานเป็นที่น่าพอใจมาก ในขณะนี้ใครๆต่างก็แย่งตัวเขากันทั้งนั้นรวมถึงบริษัทคู่แข่งด้วย และตอนนี้เขาอยู่ที่ประเทศไทย ดังนั้นนอร์แมนกรุ๊ปประเทศไทยจึงมีหน้าที่เจรจาในครั้งนี้

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงร้านอาหารที่นัดไว้

“ร้านนี้หรือคะ” เธอเอ่ยถาม

“ผมรู้ว่าคุณชอบ” เจ้านายหนุ่มตอบสั้นๆ พร้อมทั้งขยิบตาให้เธอเชิงว่าเขารู้ใจเธอ

“................” ลดาไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาพูดกับการกระทำของเจ้านาย นี่คือนัดสำคัญที่เขาดำเนินการเองทั้งหมดโดยได้รับการประสานงานจากบริษัทแม่ที่อเมริกาโดยไม่ผ่านเลขาอย่างเธอ และมันเกี่ยวข้องกับนอร์แมนกรุ๊ปทั้งหมด แต่เขาดันพาแขกมาทานอาหารญี่ปุ่นเนี่ยนะ และเหตุผลที่เขาให้มันสุดจะบรรยาย จากประสบการณ์ของเธอแขกกินยากสุด ต้องอาหารอินเดียเท่านั้น

พนักงานนำทั้งคู่ไปยังห้องส่วนตัวที่ถูกจองไว้ สักพักคนที่นัดไว้ก็เข้ามา เธอตะลึงไปสักพัก ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มแบบพระเอกหนังอินเดีย ไม่มีเค้าความเป็นลูกผสมไทยเลยสักนิด ผิดจากที่เธอคิดไว้ไกลโข ตอนแรกพอได้ยินว่าอินเดีย แถมยังเป็นพวกนักวิชาการ ผู้เชี่ยวชาญด้านการลทุน เธอนึกว่าจะเป็นแขกโพกผ้าเสียอีก ชายคนนี้สวมสูทสากลแบรนด์ดังดูหรูและเนี้ยบทุกกระเบียด ผมตัดสั้นถูกเซตให้มีสไตล์ ดวงตาคมที่แทบบาดตาถ้าเผลอไปจ้องนานๆส่งให้คนตรงหน้านั้นดูร้ายไม่หยอก บวกกับรอยบุ๋มตรงข้ามแก้มนั่นแล้วที่เวลาเขาส่งยิ้มน้อยๆนั่นทำให้สาวๆหลายคนแทบละลายไปกับเสน่ห์อันเปี่ยมล้นของเขา แถมทุกสิ่งที่ประกอบอยู่บนตัวชายตรงหน้าทำให้เขาดูเป็นคนที่มีแรงดึงดูดทางเพศสูงมากขึ้นไปอีก

สำหรับลดา เธอไม่ได้หลงใหลไปกับคนตรงหน้า แต่เธอต้องพยายามระงับอารณ์ให้เป็นปกติ จะให้ไรอันรู้ไม่ได้เด็ดขาด เธอต้องไม่แสดงพิรุธใดๆออกมา

ใช่แล้ว เขาคือคนเดียวกับไอ้บ้าข้างห้องที่ขโมยจูบเธอไปเมื่อคืนอย่างไรเล้า และเป็นคนเดียวกับที่ทำให้เธออดหลับอดนอนทั้งคืนเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องนั้น ถ้าอยู่ในสถานการณ์ปกติ เธอคงจะแอบหลงรูปลักษณ์เขาอยู่บ้างล่ะ ก็มันเสป็คเธอหนิ เธอคิดว่าคนข้างห้องเป็นต่างชาติโซนละติน ใครจะไปรู้ว่าเป็นอินเดีย

“ลดา นี่ ดร. เจย์ เวการิยา ผู้เชี่ยวชาญด้านการลงทุน” ไรอันผู้ไม่รู้เรื่องราวอันใดเอ่ยแนะนำ

“สวัสดีค่ะ ด็อกเตอร์” เธอเอ่ยทักเขา

“ดร. เจย์ นี่ลดาครับ เลขามือหนึ่งของผม” เขาแนะนำเธอบ้าง

อีตาบอสบ้า แนะนำเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องต่อท้ายมือหนึ่งมือสอง ไอ้บ้านี่ก็จ้องอยู่ได้ ตัวเธอจะทะลุอยู่แล้ว ลดาผู้ที่จัดการได้ทุกเรื่องอยากบ้า!

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณลดา” น้ำเสียงตอนเรียกชื่อเธอฟังดูเน้นๆ ทำให้ลดาไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง

หลังจากทำความรู้จักกันแล้ว ทั้งหมดก็เริ่มสั่งอาหาร พลางพูดคุยเรื่องต่างๆ การสนทนาจะผูกขาดระหว่างไรอันและดร. เจย์ เสียมากกว่า เขาเล่าถึงประสบการณ์ต่างๆที่เขาเคยทำงานร่วมกับองค์กรต่างๆ รวมถึงแผนการรับมือวิกฤติเศรษฐกิจ ทำให้ลดาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นที่ต้องการตัว เขาเป็นคนที่มีความคิดและแนวทางการปฏิบัติที่ดีมาก

“ทางเราจะยินดีมากถ้าคุณตกลงร่วมงานกับเรา” ไรอันเปิดประเด็น

“จากที่เราคุยกัน ผมรู้สึกชอบแนวทางของบริษัทคุณอยู่ เงื่อนไขผมมีอยู่ข้อเดียวคือ ผมจะเป็นที่ปรึกษาอิสระให้เท่านั้น และไม่มีข้อผูกมัดใดๆกับบริษัทของคุณ อีกอย่างคือผมขอดีลงานกับคุณโดยตรง”

“ครับ งั้นผมถือว่าคำตอบของคุณคือตกลง เพราะทางผมยินดีรับเงื่อนไขของคุณ ผมจะให้ลดาเป็นผู้ประสานงาน เธอทำงานขึ้นตรงกับผมแค่คนเดียว” ไรอันรวบรัดเสร็จสรรพ

“ยินดีครับ” ดร.หนุ่มรับ พร้อมคิดว่า ที่จริงแล้วเขาตั้งเงื่อนไขไปอย่างนั้นเองเพื่อหาทางใกล้ชิดแม่สาวข้างห้องมากขึ้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอย่างไร

“ลดาเป็นอะไรหรือเปล่า” ไรอันสังเกตเห็นท่าทางที่ดูผิดปกติไปของลดา

“เปล่าค่ะบอส ลดาแค่ตื่นเต้นไปหน่อยที่จะได้ร่วมงานกับคนมีความสามารถอย่างด็อกเตอร์น่ะค่ะ” ใครว่าล่ะ จริงๆแล้วเธออย่างจะบ้าตายที่ต้องมาทำงานร่วมกับไอ้บ้าหน้าหล่อนี่โดยตรง แถมให้เธอเป็นผู้ประสานงานเนี่ยนะ

“ต้องขอบคุณคุณลดา ผมก็ดีใจที่ได้ร่วมงานกับเลขามือหนึ่ง” เขาเอ่ย ยิ้มน้อย สบตาหญิงสาวสื่อความนัยให้รู้กันสองคน ก่อนที่เธอจะยิ้มแห้งๆตอบและหลบสายตาเขาไปก่อน ลดาแพ้ลักยิ้มของไอ้บ้านี่!

แล้วการสนทนาก็เป็นเรื่องสัปเพเหระเสียมากกว่าสลับกับการรับประทานอาหาร

“หวังว่าอาหารคงถูกปากนะครับ” ไรอันเอ่ยถาม

“ผมทานอาหารได้ทุกชาติ” ดร. หนุ่มไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ

“ผมพาลดามาด้วยเลยเลือกร้านนี้ อาหารญี่ปุ่น ลดาเขาชอบ อีกอย่างประสาผู้หญิง ต้องรับประทานอาหารเบาๆมื้อค่ำ คุณคงไม่ถือสานะครับ” ไรอันบอกพร้อมเอ่ยแซวลดาเล็กน้อย

“บอสคะ เลือกร้านอื่นก็ได้ ลดาก็ทานได้หมดแหละ” ลดาที่นั่งอยู่เฉยๆก็มีเรื่องเข้าตัว

ทางด้านเจย์ก็ลอบสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับลูกน้องที่ดูจะสนิทกันมากเกินไปหน่อย เขารู้สึกไม่ค่อยชอบใจอยู่นิดๆแต่ก็ไม่ได้แสดงออกไป เขาหมายมั่นว่าเขาต้องรู้ความสัมพันธ์ของคนทั้งสองให้ได้

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ต่างฝ่ายกล่าวลากัน แต่ขณะที่ลดาจะแยกไปกับไรอัน ด็อกเตอร์หนุ่มก็ขัดขึ้นเสียก่อน

”ขอโทษครับ คุณลดาจะกลับพร้อมผมมั้ย คุณไรอันจะได้ไม่ต้องวนรถไป” แน่นอนว่าประโยคนี้ทำให้ไรอันประหลาดใจ ส่วนลดาหันขวับส่งสายตาพิฆาตไปให้เขาโดยตรง

“ผมเห็นว่าคุณลดาอยู่คอนโดเดียวกัยผมน่ะ ผมสวนกับเธอบ่อยๆ ไม่นึกว่าวันนี้จะได้มาทำความรู้จักกัน” เขาขยายความไขข้อข้องใจให้ใครบางคน

“จริงหรือลดา ไม่เห็นคุณบอก แล้วเอางัยลดา” ไรอันที่เข้าใจอะไรแล้วหันไปถามลดาให้เธอเป็นฝ่ายตัดสินใจ

“ถ้าไม่รบกวน ลดากลับกับด๊อกเตอร์ก็ได้ค่ะบอส ลดาสวนกับเขาแทบทุกวัน แต่ไม่รู้จักเท่านั้นเอง” ใจจริงเธออยากบอกว่า ไม่อยากไปกับใครทั้งนั้นแหละ กลับเองสบายใจกว่าโว้ย แต่ก็ต้องรักษาภาพหญิงงาม

ลดาจำใจขึ้นรถไปกับด็อกเตอร์หนุ่ม เธอเงียบ เขาก็เงียบ ในบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้มันทำให้เธอวางตัวไม่ถูก ในหัวพาลคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ซึ่งมันส่งผลให้แก้มของเธอขึ้นสีเรื่อ คนข้างตัวเธอก็สังเกตเห็น ที่จริงเขาจงใจเงียบ ท่าทางเธออย่างนี้เขาคิดว่าน่ารักดี มันขัดกับภาพลักษณ์สาวมั่นของเธออย่างสิ้นเชิง เขาไม่อยากขัดความคิดของเธอเลยเลือกเปิดเพลงคลอเบาๆ

การที่ทั้งคู่อยู่ห้องติดกันจึงเดินมาด้วยกัน เขาหยุดยืนหน้าห้องของเธอทำนองว่าส่งเธอ แต่สำหรับลดาแล้วภาพเหตุการณ์เมื่อคืนมันวนกลับเข้ามาในหัว

“ลดาในที่สุดเราก็ได้ทำความรู้จักกันเสียที” เขาเอ่ยขัดความคิดฟุ้งซ่านในหัวของเธอ

“ค่ะด็อกเตอร์” เธอไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ

“แต่.. ผมอยากทำความรู้จักคุณให้มากกว่านี้” ประโยคทะแม่งๆนี้ทำให้เธอเผลอสบตาเขา และนั่นทำให้เธอรู้ตัวว่าคิดผิดที่ทำอย่างนี้

ตอนนี้ลดาทำได้เพียงแค่บอกตัวเองว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาด สายตาเชิญชวนเชิงอ้อนนิดๆ กับรูปร่างหน้าตาสุดแสนจะเพอร์เฟคของเขา ที่สำคัญเสป็คเธอแบบนี้ มันทำให้ลดาทำอะไรไม่ถูก ใจมันสั่นๆหวิวๆชอบกล

“เอ่อฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอหาทางออกจากสถานการณ์นี้อย่างเงอะๆเงิ่นๆ

“โอเคครับ แต่ผมยังรอคำตอบคุณอยู่นะครับ เก็บไปคิดดู”

ขอโทษด้วยค่าที่ทิ้งไว้นานมากตอนนี้คนอยากเขียนกลับมาแล้ว จะพยายามอัพเรื่องนี้มีพล็อตไว้ในหัว แต่ไม่มีเวลาแต่งตอนนี้จะพยายามแต่งให้ต่อเนื่องค่ะรบกวนฝากคอมเม้นท์ด้วยค่ะเพื่อเป็นแนวทางการปรับปรุงงานเขียนต่อไป