มุกร้อยพันใจ

สิ่งที่ดาวฤกษ์เห็นคือเปลือกหอยสีนวลอันใหญ่ที่เขาเก็บมาเป็นที่ระลึกจากเกาะแสงงามมีแสงสว่างจ้าเปล่งประกายอยู่รอบตัวจนเขาต้องหรี่ตาลงอัตโนมัติ มันกำลังเคลื่อนตัวเองไปบนพื้นปลายเตียงช้าๆ เป็นจังหวะๆ

ครืด….ครืด…

แสงเรืองรองวับวาวที่ออกมาจากเปลือกหอยยิ่งขับให้เห็นมันได้ชัดในความมืด สัมผัสได้ถึงไอทะเลจางๆอวลวลอยู่ภายในห้อง เขานั่งนิ่งขนลุกชัน หัวใจเต้นแรงราวกับระเบิดออกมาจากอก สักครู่เมื่อเขาเริ่มปรับสายตาได้ เขาก็ค่อยๆจ้องเปลือกหอยสีนวลที่เคลื่อนตัวไปบนพื้นปลายเตียงต่อหน้าเขาช้าๆอย่างละเอียด ตัวเปลือกหอยยังเป็นเปลือกหอยสีนวลเช่นเดิม แต่เหมือนยิ่งจ้อง..ยิ่งมีอะไรบางอย่างเรียกร้องให้เขาเข้าไปหามัน คล้ายกับมีเสียงใครบางคนเพรียกกระซิบอยู่ข้างหู

‘มาสิ….เข้ามาสิ’

คราวนี้มันหยุดนิ่ง

‘นั่น…เป็นเสียงมากจากเปลือกหอย?’

เขางุนงง ในหัวเขาขาวโพลนไปตามแสงสว่างจากมัน แรงดึงดูดบางอย่างที่เขาเองก็บอกไม่ได้ ดึงดูดให้เขาค่อยๆเคลื่อนกายไปช้าๆ

‘อันตราย’

เสียงหนึ่งในใจก็ร่ำร้องขึ้นมาให้เขาตระหนักถึงอันตรายในสถานการณ์อันผิดแปลกประหลาดเช่นนี้ แต่เสียงนั้นช่างเบาหวิวเสียเหลือเกินเมื่อเทียบกับเสียงเรียกพร้อมแรงดึงดูดให้เขาเข้าไปหามัน

‘เข้ามาสิ..เข้ามาสิ’

เสียงเพรียกกระซิบเหมือนดังอยู่ข้างหู เขาจ้องมันที่ยังหยุดนิ่งตรงพื้นปลายเตียงราวกับกำลังท้าทาย ความรู้สึกของเขาเลื่อนลอยก่อนค่อยๆเคลื่อนกายไปหามันอย่างช้าๆทีละก้าว ทีละก้าว จนกระทั่งเขาไปหยุดอยู่หน้ามัน

แสงสว่างเรืองรองวับวาวมากขึ้น ไอทะเลพัดวนอยู่รอบกายเบาๆ ยิ่งมาอยู่ใกล้มันมากขึ้นก็ยิ่งมีแรงดึงดูดให้เข้าหามัน เขาค่อยๆทรุดตัวลงบนพื้น มือเย็นเฉียบค่อยๆเอื้อมเข้าหาเปลือกหอยสีนวล รู้สึกมือของเขาเหมือนมีชีวิตเคลื่อนไหวไปได้เอง

‘เย็น’

คือความรู้สึกแรกยามเมื่อมือของเขาแตะมันเป็นครั้งแรก มันเย็นเฉียบราวกับเขากำลังจับน้ำแข็งที่เย็นจัด เขาค่อยๆเปิดเปลือกหอยประหลาดตรงหน้าขึ้นช้าๆ ช้าๆ แสงสว่างค่อยๆจ้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องหรี่ตาลงอีกครั้ง ไอทะเลวนรอบตัวเขาแรงขึ้นๆ และเมื่อเขาเปิดมันจนสุด แสงสว่างจ้านั้นก็เปล่งรัศมีประกายออกมาจากด้านในเปลือกหอย ราวกับใครเอาสปอร์ตไลท์หลายสิบดวงส่องออกมาจากด้านในของมันพร้อมกัน เจิดจ้าไปทุกทิศทางจนเขาต้องหลับตาและยกสองมือขึ้นมาบัง ลมเย็นจัดพร้อมกลิ่นไอทะเลพัดวนรอบตัวเขาอย่างรุนแรง ราวกับจะมีห่าฝนพายุใหญ่ตกลงในห้องนี้ ความหนาวจับเข้ากระดูก เมื่อแสงสว่างจ้าและลมเย็นจัดพัดมาจนถึงขั้นขีดสุด เขาก็ได้ยินเสียงแหลมกรีดร้องดังไปทั่วทั้งห้องจนต้องเอามือทั้งสองข้างมาอุดหูเอาไว้

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด………………………”

ชั่วครู่เสียงกรี๊ดสุดสยองนั้นก็ค่อยๆเบาลงจนเงียบไป แสงสว่างค่อยๆจางลงจนเหลือเป็นแสงเรืองรอง ลมที่พัดแรงเมื่อครู่ก็ค่อยๆเบาลงจนเป็นแค่ไอเย็นๆวนเวียนอยู่รอบตัวเขา

ดาวฤกษ์ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอก เหงื่อที่ซึมตามขมับไหลลงมาข้างแก้ม มือเย็นเฉียบค่อยๆลดลงข้างตัว

“เฮ้ย!!!”

“เย้!!!!”

เขาตะโกนออกมาเสียงดังด้วยความตกใจพร้อมๆกับเสียงแหลมร้องตะโกนดังออกมาเช่นกัน แต่เป็นการร้องตะโกนด้วยความดีใจ แตกต่างกับเขาอย่างสุดขั้ว

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือร่างของหญิงสาวผมยาวถึงกลางหลังกำลังเอามือชูขึ้นเหนือศีรษะสองข้าง ร้องตะโกน เย้ๆๆ เสียงดังประหนึ่งกำลังดีใจอะไรสักอย่างอย่างมาก พร้อมกระโดดหมุนตัวไปโดยรอบ ก่อนหญิงสาวจะหันหน้ามาหาเขา

‘สวย’

คือความคิดแรกเมื่อได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวนั้นเต็มตา ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตสุกใสเปล่งประกายด้วยความดีใจภายใต้คิ้วเข้มเรียวยาว จมูกโด่งได้รูป ปากบางจิ้มลิ้มเยื้อนแย้มอย่างดีใจ…เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ถ้าเพียงแต่ร่างที่เขาเห็นไม่โปร่งแสง

‘ผี!!!!’

สติสัมปชัญญะของเขากลับมาเต็มที่เมื่อเห็นถึงร่างโปร่งแสง เขาก้มเอามือหยิกแขนสองข้างและแก้มอย่างแรง

“โอ๊ย”

แล้วเขาก็พบว่ามันเจ็บ!

‘เชี่ย…กูไม่ได้ฝัน!’

นี่คือความจริง…ความจริงที่น่ากลัวด้วย เขารู้สึกขนลุกซู่เสียวสันหลังขึ้นมาทันที

“สวัสดี….และขอบคุณมากนะ”

เสียงใสไพเราะจากหญิงสาวร่างโปร่งแสงตรงหน้าเอ่ยขอบคุณชายหนุ่ม ทำชายหนุ่มช็อคถึงขั้นขีดสุด

‘เธอพูดได้ด้วยยยยยย…เธอคืออะไรรรรรรรรรรร?’

เสียงชายหนุ่มตะโกนก้องเพียงอยู่ในใจ เพราะตอนนี้ตัวเขาชาดิก ขาแข็งราวกับโดนยึดกับพื้นขากรรไกรค้างขยับปากพูดไม่ออกแล้ว!

หลังจากได้สติ ดาวฤกษ์กระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงกว้างซุกตัวในผ้าห่มผืนหนาอย่างรวดเร็ว พนมมือปลกๆ สวดมนต์ตะกุกตะกักไม่เป็นบท

“นะโม…ตัส..สะ..ภะ..คะ..วะ..โต..อะระ..หะ..โต จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด แล้วผมจะทำบุญตักบาตรไปให้นะครับ ถ้าต้องการอะไรให้มาเข้าฝันดีๆ แล้วผมจะจัดการส่งไปให้ครับ อย่ามาหลอกหลอนกันเลย เจ้าประคู้ณ”

ชายหนุ่มตัวสั่นเทา พึมพำบทสวดมนต์เท่าที่นึกได้ข้ามไปข้ามมาไม่เป็นบทอยู่สักพักจนรู้สึกเหมือนว่าทุกอย่างรอบตัวเงียบงัน

‘ไปแล้วมั้ง?’

เขาคิดในใจ แล้วค่อยๆแง้มผ้าห่มออกมาดูทีละนิดๆ ก่อนพบว่าเปลือกหอยยังอยู่ที่พื้นตำแหน่งเดิม แต่ร่างโปร่งแสงประหลาดนั้นไม่อยู่แล้ว เขาเปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ถอนหายใจยาว

‘เฮ้อ!...ไปซักที…แล้วจะทำบุญไปให้นะครับ’

ชายหนุ่มพึมพำก่อนยกมือไหว้ หันตัวกลับมายังด้านผนังห้องปลายเตียง แล้วสะดุ้งโหยง!

“เฮ้ยยยยยย..ยังไม่ไปอีกหรอวะ”

หญิงสาวร่างโปร่งแสงที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องนอนหัวเราะคิกคักเสียงใส

“ก็ยังไม่ไปน่ะสิ”

เขาอึ้งนิ่งไป…ช็อกยิ่งกว่าช็อก!

‘นี่กูกำลังคุยกับผีอยู่หรอวะ…เชี่ย!’ คุยภาษาเดียวกันและคุยรู้เรื่องกันอีกต่างหาก เขารีบตั้งสมาธิหลับตาพนมมือเตรียมตัวสวดมนต์อีกครั้ง แต่เสียงใสๆดังขึ้นซะก่อน

“คุยกันก่อนสิ”

‘บ้าป่าววะ! จะให้กูคุยกับผีเนี่ยนะ!’ เขาคิดในใจ เริ่มสวดมนต์อีกครั้ง ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าสวดอะไรออกไป และที่สวดออกไปมันเป็นบทสวดมนต์หรือไม่

“จริงๆ..ลืมตามาคุยกันก่อน ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก” เจ้าของเสียงใสพยายามปลอบประโลม

“เชี่ย…เฮี้ยนสุดตีนกูกำลังสวดมนต์อยู่แท้ๆยังไม่กลัวเลย แถมชวนกูคุยอีก” เขาเผลอพึมพำออกมาไม่รู้ตัวหลับตาปี๋ขึ้นไปอีก

“นี่!..ฉันพูดกับนายดีๆนะ ทำไมต้องใช้คำหยาบกับฉันด้วย!” เสียงใสเริ่มดังและเขียวขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ

ดาวฤกษ์ลืมตาอัตโนมัติ เห็นร่างโปร่งแสงย้ายตัวเองจากตรงประตูห้องมายืนเท้าสะเอวมองเขาตาเขียวอยู่ปลายเตียงตรงหน้าเขา ห่างกันเพียงแค่หนึ่งช่วงแขน

‘สยองชิบหาย!..นี่ยัยผีกำลังโมโหหรอเนี่ย แถมรุกคืบอีกต่างหาก เดี๋ยวมันจับเราหักคอตายคาห้องล่ะแย่เลย เมียก็ยังไม่มี’

“เอ่อ…ผมพูดกับตัวเองอ่ะครับ”ดาวฤกษ์พูดอ่อยๆ ประนีประนอม ค่อยๆลืมตา แล้วพบว่าตัวเองยังพนมมือค้างอยู่ จึงรีบเอาลงอย่างรวดเร็ว…ดูท่าแล้วพนมมือไปก็ไม่ได้ผล

“นั่นแหละ ไม่น่ารักเลยรู้ไหม ฉันน่ะไม่ทำอะไรนายหรอก” ร่างสวยแต่โปร่งแสงยกมือกอดอกสั่งสอนเขาซะงั้น

“เอ่อ…แล้วคุณ..เอ่อ..ต้องการอะไร?”

ร่างโปร่งแสงผ่อนคลายมากขึ้น สายตาอ่อนลง ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เอนตัวเข้ามาใกล้ ทำเอาเขาต้องเอนตัวไปด้านหลังอัตโนมัติ เธอยิ้มหวานก่อนเอ่ย

“ขอบคุณมากนะที่ปลดปล่อยฉัน”

หา!...อย่าบอกนะว่ายัยนี่เป็นผีที่ติดอยู่ในหอยนั่น!!

แม่ง..โคตรแนว!

เขาเบิกตากว้าง ผีสาวตรงหน้าค่อยๆยืดตัวและถอยกลับไปยืนที่เดิม เขาก็เอนตัวตามกลับมานั่งตามเดิมเช่นกัน รู้สึกหายใจคล่องขึ้น

“คะ..คุณ..ตะ..ติด..อยู่ใน..เปลือกหอย..นั้น..จริงอ่ะ?”เขาตะกุกตะกักถามเพื่อย้ำความเข้าใจ

สีหน้าของร่างสวยโปร่งแสงหม่นลง

“ใช่ ฉันติดอยู่ในนั้น”

ความเงียบเข้าครอบงำห้องเล็กๆ สายตาของเธอล่องลอยราวกับเธอกำลังย้อนรำลึกถึงอดีตของตัวเอง เขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเปลือกหอยสีนวลแวววาวสวยงามที่เขาเก็บได้จากซอกโขดหินริมทะเลที่เกาะแสงงามเพื่อนำมาเป็นที่ระลึกจะมีเรื่องราวพิลึกพิลั่นสุดสยองชวนระทึกซ่อนอยู่

“มันมืด….มืดมาก” น้ำเสียงใสสั่นแผ่วเบา เธอหันหน้ากลับมามองเขา สายตาของความสิ้นหวังฉายชัดออกมาจากร่างโปร่งแสงตรงหน้า แต่เพียงแวบเดียวก่อนที่เธอจะสลัดมันออกไปอย่างรวดเร็ว และยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“ขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณมากที่นายช่วยปลดปล่อยฉัน”

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง การพบเจอกันอย่างผิดธรรมชาติก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วน ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี

“นายชื่ออะไร?” เป็นร่างโปร่งแสงที่เริ่มต้นก่อน

“ผมชื่อดาวฤกษ์…แล้วคุณล่ะ?” ชักเริ่มคุ้นชิน เลยกล้าถามออกไปมั่ง

“หนูมุก…ชื่อของฉันคือหนูมุก”

‘หนูมุก…….ผีอะไรแม้แต่ชื่อยังสวย!’

.

.

.