Cobweb of love รักนี้พิชิตใจเธอ ver.2

    เช้าอันแสนสดใสในมหาวิทยาลัย เวลานี้ฉันนั่งมองออกจากหน้าต่างห้องเรียน ไปยังสนามที่มีต้นไม้สีเขียวอันแสนร่มรื่น และหญ้าที่ขึ้นแซมบางๆ มันให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันพึ่งเข้าเรียนที่มหาลัยแห่งนี้เป็นเทอมที่สองแล้ว แน่นอนว่าฉันอยู่แค่ปีหนึ่ง แถมยังได้ควบตำแหน่งดาวมหาลัย มีหลายคนคิดจะมาจีบ แต่ฝันเหอะ ฉันไม่มองผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น ฉันสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียว! ยกเว้นบางเรื่องอ่ะนะ

“แบเญ่”เสียงสดใสของเพื่อนต่างรุ่นเรียกฉันออกจากอาการคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว เธอเป็นลูกครึ่งอังกฤษผมสีดำดัดลอนตรงปลายไฮไลท์สีเทา แถมใบหน้านั่นแทบจะไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มเลยด้วย ใบหน้าเรียบเนียนแตกต่างกับฉันมากที่มีสิวเสี้ยนตรงจมูกจึงต้องคอยตบแป้งตรงจมูกเพื่อไม่ให้เห็น ชีวิตฉันมันเศร้า~

“ว่าไง คริสตัล”ฉันทักกลับ แต่ก็ไม่ได้หันหน้าไปมองหรอก คงมีอะไรมาเล่าให้ฟังอีกแน่ๆ บางเรื่องก็น่าสนใจบางเรื่องนี่ฉันแทบจะวิ่งหนีฉันเดาอารมณ์เธอไม่ออกเลยจริงๆ

“นี่ๆ ทางมหาวิทยาลัยของเราจะมีการจัดงานสานสัมพันธ์ขึ้นล่ะ”คริสตัลบอกอย่างกระตือรือร้น แต่สำหรับฉัน ฉันไม่สนใจเลยสักนิด ไม่มีสักนิดเดียว แต่ทำไงได้ฉันคงบ่นได้แค่ในใจนี่ ถ้าพูดออกไปภาพลักษณ์ของฉันที่สร้างมาก็หายหมด อุตส่าห์สร้างให้เป็นสาวแกร่งและเข้มแข็ง(หรอ?)

“แล้วมันน่าตื่นเต้นตรงไหน”ฉันถามอย่างเบื่อหน่าย ฉันเกลียดงานมหาวิทยาลัยที่สุดเลย~ ฉันกรีดร้องในใจ ทำได้แค่ในใจ~¯

“ก็แหม ปีนี้เค้าให้ปี1ทำน่ะสิ ในฐานะจะขึ้นปีสองแล้ว”คริสตัลจับหน้าฉันให้หันไปฟังที่เธอพูด รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนหน้าราวกับมันเป็นเรื่องสนุกสำหรับเธอ แต่ฉันทำหน้าแบบบอกบุญไม่รับเพราะฉันไม่อยากรับข้อมูลเกี่ยวกับงานมหาวิทยาลัยเลยสักนิดเดียว

“แล้วมันน่าตื่นเต้นตรงไหน”ฉันยังไม่เห็นรู้สึกตื่นเต้นอะไรสักนิด ถ้าจะพูดให้ถูกฉันไม่ได้สนใจข้อมูลที่คริสตัลป้อนให้เลยต่างหาก

“น่าตื่นเต้นสิ ก็ทางคณะกรรมการของมหาวิทยาลัยเค้าจะจับฉลากเลือกคู่ไง แต่ละคณะต้องจับฉลากเพื่อลุ้นว่าคณะไหนได้ทำงานคู่กับคณะไหน”คริสตัลพูดไปพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข สำหรับฉันแล้วตรงไหนคือความสุข มันมีแต่ความน่าเบื่อในเรื่องที่เธอกำลังพูด นี่ฉันอุตสาห์แกล้งหาวแล้วนะแต่เหมือนเธอจะมองข้ามกิริยาฉันไปอย่างไม่คิดจะสนใจเลยสักนิด

“แล้วยังไงต่อ”ฉันถามพยายามทำเสียงให้อยากรู้มาก~ทั้งๆที่ฉันไม่ได้อยากรู้เลยสักนิดเดียว ฉันพยายามหันหน้าหนีแต่คริสตัลก็จับหน้าฉันให้หันมาฟังเรื่องที่เธอกำลังพูด และกำลังตื่นเต้นไปกับมันแต่ฉันสิอยากจะวิ่งออกจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ฮือ~ ฉันไม่อยากรู้ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันตะโกนบอกในใจ ถ้าฉันตะโกนออกไปทุกคนต้องว่าฉันบ้าแน่ๆ

“ก็ตอนนี้ผลการจับฉลากออกมาแล้วน่ะสิ”คริสตัลพูดจบก็หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข แต่ทำไมฉันรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงก็ไม่รู้ ฉันร้อนๆหนาวๆกับสายตาที่คริสตัลส่งมาเนี่ยแหละ มันชั่งชวนให้ฉันอยากวิ่งหนีมากขึ้นกว่าเดิมอีก

“อ่าหะแล้วยังไงต่อ”ในหัวฉันตอนนี้มีความคิดสับสนเต็มไปหมด เพราะสายตาเจ้าเล่ห์ของคริสตัลมันมักจะพาความซวยมาหาฉันเสมอ สายตานั่นมันกำลังบอกฉันว่า แกตายแน่ ฉันจะรอดไหม~ ถึงเธอจะดูสดใสร่าเริงและสวยแต่เวลามีรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ฉันบอกเลยเธอคือปีศาจในคราบนางฟ้า ฉันเหมือนกระต่ายน้อยอยู่ต่อหน้าราชสีห์ นั่นแหละคือสีหน้าฉันในตอนนี้ ปล่อยกระต่ายอย่างฉันไปเถอะ~ แม้ฉันจะพยายามกรีดร้องในใจเท่าไหร่แต่เหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างฉันเลย เมื่อคริสตัลขยับปากเพื่อป้อนข้อมูลที่เธอคิดว่าสนุกให้กับฉัน ได้โปรดมิคาเอล(ทูตสวรรค์อ่านะ)พาฉันออกไปจากตรงนี้ที~

“ผลออกมาก็คือ คณะเราได้คู่กับคณะโบราณคดีไงล่ะ”คริสตัลพูดเหมือนเป็นเรื่องที่ควรยินดี แต่รอยยิ้มที่ส่งมาเหมือนจะพาฉันไปสู่ขุมนรก ฉันกำลังจะตาย~เสียงในหัวมันบอกฉันแบบนั้นและฉันก็รู้สึกแบบนั้นด้วยแง~ ใครก็ได้พาฉันออกไปจากตรงนี้ที~

“แล้วก็นะเค้ามีการจับคู่ทำงานกันด้วยล่ะ”เสียงที่แสนสดใสนั่นกับสายตาเจ้าเล่ห์ไม่ได้เข้ากันเลยสักนิด ทำเอาฉันแทบจะหนีออกจากตรงนั้น แต่ติดที่ว่าเธอจับแขนฉันไว้อยู่ ปล่อยฉันเถอะ~ เสียงในหัวฉันมันตะโกนบอก แต่ฉันทำได้แค่ปั้นยิ้มแบบแหยงๆส่งไปให้เธออย่างจริงใจและจงใจ

“ละ แล้วไงหรอ”ในหัวของฉันกำลังร่ำร้องว่าไม่อยากได้ยิน แต่ปากเจ้ากรรมดันพูดออกไปแล้ว~ ฉันล่ะอยากเอามือตบปากตัวเองสักทีสองที ถ้าไม่ติดว่าคนอื่นจะมองฉันว่าบ้านะ

“ก็เธอได้รับหน้าที่ออกแบบเสื้อผ้าร่วมกับหัวหน้าวงดนตรีที่ชื่อวง Cobweb ที่เล่นในงานของมหาวิทยาลัยเมื่อเทอมที่แล้วไงล่ะ”คริสตัลพูดอย่างยินดีและยิ่งใหญ่ แต่หัวใจฉันมันห่อเหี่ยวไปแล้ว ก็วงนั้นมันมีแต่ผู้ชายไม่ใช่หรอ ฉันไม่ชอบผู้ชาย! ใครก็ได้มาลักพาตัวฉันไปที~ ราฟาเอล(ทูตสวรรค์เช่นกัน)สาปฉันให้กลายเป็นแฮมเตอร์ทีเถอะ

“แล้ว วงดนตรีเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ”ฉันถาม อย่างน้อยมันคงไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอก(มั้ง) ฮือ~ หวังว่ามันคงไม่เลวร้ายอะไรใช่ไหม โอ้พระเจ้าตอบลูกที แต่คนที่จะตอบฉันเธอไม่ใช่พระเจ้าแต่เป็นปีศาจสาวแสนสวยที่พร้อมจะลากฉันไปตัดสินในนรก ฮือ~

“ก็เพราะว่าหัวหน้าวงเรียนโบราณคดีไงล่ะ~”คริสตัลทำหน้าตาเคลิ้มฝัน และฉันก็ลองทำบ้าง มันชั่งดีอะไรอย่างนี้ แล้วนี่ฉันนั่งยิ้มทำไม~ ปรับอารมณ์แป๊บ

“อ่าหะฉันเข้าแล้ว”ฉันพยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงเข้าใจ แต่ว่าเดี๋ยวนะ!

“คริสตัล เธอบอกว่าหัวหน้าวงงั้นหรอ!”ฉันตะโกนถามแต่ก็ต้องรีบปิดปากเพราะมีคนมองมาที่ฉันอย่างน้อยก็6คน หรือจะพูดให้ถูกคือหันมามองทั้งห้อง ภาพลักษณ์ฉันจะป่นปี้ก็วันนี้แหละ แง~

“อ่าหะใช่แล้ว~”คริสตัลยิ้มกว้าง แต่หัวใจของฉันมันเหี่ยวเหมือนลูกโป่งสวรรค์ที่ค้างไว้เป็นอาทิตย์ นี่ฉันพยายามไม่คิดถึงตานั่นแล้วนะ ความทรงจำของฉันตอนนั้นเลวร้ายที่สุดเลย ฮือ~ พระเจ้าคะช่วยพาลูกออกจากชะตากรรมนี้ด้วยเจ้าค่ะ ฉันอ้อนวอนต่อพระเจ้าถ้าฉันร้องไห้ออกมาได้ฉันคงทำไปแล้ว แต่ฉันทำได้แค่ร้องไห้อยู่ในใจ ฮึกๆ

“หืม ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ดีซะอีกได้ทำงานกับผู้ชายที่เป็นที่หมายปองของสาวๆเกือบจะครึ่งมหาลัย”คริสตัลเอามือประกบกันไว้ข้างแก้มก่อนจะเอียงคอทำท่าเหมือนนอนหลับพร้อมกับหลับตาพริ้ม ฉันรู้จักหมอนั่นนะ แถมเป็นคนที่ฉันไม่ชอบสุดๆเลยด้วย

“ดีกับผีน่ะสิ!”ฉันพูดพร้อมกับทุบโต๊ะและเป็นอีกครั้งที่สายตา6คู่ทั้งห้องเรียนหันมามองฉัน จนฉันต้องทำตัวลีบๆเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจ ทำไมชีวิตสาวน้อยอย่างฉันต้องไปอยู่กับอีตานั่นด้วยนะ อีตาที่เป็นคนหักอกสาวน้อยอย่างฉัน(อย่างน้อยก็ตอนนี้)

“เธอพูดเหมือนเธอรู้จักมือกลองวงนั้นดีจังเลย”คริสตัลถามด้วยสีหน้าสงสัย ไม่สงสัยได้ไหม~ จะบอกได้ไงว่าเมื่อก่อนฉันเคยโดนหมอนั่นปฏิเสธรัก ก็เมื่อก่อนฉันไม่ได้สวยนี่อ้วนก็อ้วน ดำก็ดำ คิดแล้วเศร้า~

“เอาเป็นว่าฉันไม่ชอบผู้ชายก็แล้วกัน”ฉันพูดปัดๆไป แต่สายตาคริสตัลก็ยังเคลือบแคลงใจ ไม่มองด้วยสายตาแบบนั้นได้ไหม เดี๋ยวฉันก็ได้พูดออกไปจริงๆหรอก~ ฮือ~

“โอเค เอาเป็นว่าตามนั้นนะเดี๋ยววันพรุ่งนี้เค้าน่าจะเรียกมอบหมายงาน อย่าลืมไปล่ะนี่เป็นหน้าตาของมหาวิทยาลัยเชียวนะ”คริสตัลกลับมาสดใสเหมือนเดิมพร้อมกับเดินไปก็ตะโกนบอกฉันไป คือเธอไม่อายแต่ฉันอาย~ ฉันเลยหันไปยิ้มให้กับเพื่อนร่วมห้องก่อนจะหันออกไปนอกหน้าต่าง ฉันอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีได้อยู่แล้ว ตะโกนแบบนั้นทำไม~ คริสตัลเป็นรุ่นพี่ฉันสองปีและยังเป็นอดีตดาวมหาลัยด้วย บางทีการที่ฉันสนิทกับคริสตัลทุกคนอาจจะคิดว่าฉันใช้เส้นหรือเปล่า เอาเถอะใครจะคิดยังไงก็ชั่งสิฉันชนะด้วยความสามารถของฉันนี่นาฉันไม่สนคำพูดคนพวกนั้นหรอก แต่ว่านะชีวิตสาวน้อยวัยใสของฉันกำลังจะจบลงด้วยการไปทำงานกับคนที่เคยปฏิเสธรัก เค้าต้องรู้แน่เลยว่ายัยอ้วนที่ไปสารรักคือฉัน ชีวิตฉันคงต้องจบลงแล้วล่ะ ชีวิตอันแสนสวยหรู ฮือ~

__________________________________________________________

ฝากไปติดตามต่อในเด็กดีด้วยนะคะ ชื่อเรื่องเดียวกันเลย ฝากติ ฝากชม ฝากแนะนำ และ ฝากไปให้กำลังใจกันได้นะคะ แล้วเราก็มีเพจด้วยถ้าอยากคุยกันก็ตามไปคุยกันได้ ที่ >>นิยายตาหวาน Blue_bird<<ในเฟซบุคนะคะ