โซ่รักของนายซาตาน

  เฮ้อออ  เกิดเป็นคนรวยนี่ดีจริงๆเลย มีบ้านหลังใหย่ให้อยู่ มีรถราคาแพงให้ขับ แขมยังมีลูกน้องมากมายคอยเอาอกเอาใจ ททำไมฉันไม่เกิดมารวยบ้างนะ แต่ก็ช่วงเอถะ รวยไปก็เท่านั้นถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่เรารัก  เอ๊ะะะ  ห้องน้ำไปทางไหนนะ ถึงจะมาที่บ้านหลังนี้เกือนจะอาทิตย์หนึ่งแล้ว แต่ฉันก้ไม่คุ้นชินกับมันสักที ก็เพราะว่ามันทั้งใหญ่ และซับซ้อมมากไงหล่ะ เดินเพลินมานิดเดียวก้หลงทางสะแล้ว 

'' นั้นใครหน่ะ !!!!!! ''

-อ๊าา O_O''  

-ฉันถามว่าใคร?

-เอ่อ คือฉันนนนน

-เธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง

-คือฉัน เป๊ะ เป็นนน

-อยากตายรึไงทำไมไม่รีบตอบ

  แหม ก็นายเล่นพูดไม่เว้นให้ฉันได้อธิบายบ้างเลยเนี่ยนะยังจะมีน่ามาว่าฉันอีก นี่คงเป็นคุณคริสเตียนเจ้าของบ้านสิ่นะ  ดูดีสมคำล่ำลืมจริงๆ แต่เสียดายที่ดูเหมือนจะเอาแต่ใจไปหน่อย ก้อย่างว่า คงจะโดนตามใจตั้งแต่เด้กสิ่นะ 

-คือฉันเป็นคนที่จะมาออกแบบสวน ของบ้านคุรหน่ะค่ะ

-อ๋อ คนสวน

-ไม่ใช่สักหน่อยนักออกแบบค่ะ ฉันเป็นนักออกแบบไม่ช่ะ อะะะะะ

-จะเรียกอะไรก็ช่าง ฉันไม่สนใจหรอกเธอเข้ามาในบ้านฉันทำไม?

-คือยูฉันจะไปเข้าห้องน้ำค่ะ แต่พอดีหลงทางมาทางนี้หล่ะค่ะ  ขอโทษด้วยนะคะ ที่มารลกวน ฉันขอตัวก่อนนะคะ  

-นี่เธอคิดว่าบ้านฉฉันเป็นสวนสาธารนะรึไงห้ะ ที่อยากจะเดินไปไหนมาไหนก้ได้ 

-คือไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันแค่จะมาเข้าห้องน้ำ งั้นฉันขอตัวนะคะ

-หยุด  ไม่มีใครออกไปไหนได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังพูดไม่จบ

เพียงคำพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลัง ดุดันแต่มีสเน่ห์ในเวลาเดียวกันจบลง ทันใดนั้นร่างสูงตรงหน้าก็เดินเข้ามาประชิดในระยะอันตรายโดยที่ร่างบางยังไม่ทันได้ตั้งตัว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงฟุ้งกระจายไปทั่ว ความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายเริ่มส่งผลให้รับรู้ได้ถึงความไม่ปกติอีกต่อไป หัวใจของร่างบางเต้นรัวเหมือนกลองที่ออกศึก ใบหน้าของชายผู้นี้ค่อยๆโน้มลงมา เพียงสบตาแค่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากของทั้งสองก็ประกบเข้าหากัน สัมผัสแรกจากคนร่างสูงไม่อยุดอยู่เพียงเท่านี้ มืองามพยายามพาดป่ายไปตามเรือนร่าง ร่างบางเหมือนคนขาดสติที่ควบคลุมตัวเองไม่อยู่ ก่อนที่เขาจะถอนจุมพิศนี้ออกพอให้ร่างบางพอได้หายใจ และซ้ำมันลงมาที่เดิม ร่างบางได้เพียงแต่เม้บปากเข้าหากัน แต่นั่นดูจะขัดใจต่อร่างสูงอยู่ไม่น้อย เขี้ยวแหลมขบลงมาบนริมฝีปากอย่างบางเบา แต่ก็แรงมากพอให้เจ็บจนต้องเผลอร้องออกมา คนเจ้าเลห์กระตุกยิ้มอย่างพอใจ เค้าช่างร้ายกาจเสียจริงๆ ร่างบางตัดสินใจรวมรวมกำลังที่มีอยู่ผลักเค้าออกไป แต่ดุเหมือนว่าแรงของเธอจะเป็นแค่ลมเบาๆที่กระทบกับร่างกายเขาเท่านั้น เธอหมดหนทางขัดขืนทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าชายตรงหน้าจะยอมถอยให้เธอเลย เค้ายังคงบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง เมื่อร่างสูงรู้ว่าคนตรงหน้าต่อต้านขัดขินมันมากเท่าไหร่ เค้ายิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นมากเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าเนิ้นนานแค่ไหนที่เค้ายัดเยียดจุมพิษนี้มาให้เธอ แต่กว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง ทุกอย่างในหัวก็ขาวโพลน ความคิดในหัวเหมือนคนได้ล่องลอยอยู่ในปุยเมฆสีขาว ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา และดับวูบลงพร้อมกับความทรงจำที่ไม่อาจลืม