OutLast: Korea

เขียนโดย Quiz

วันที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2560 เวลา 19.03 น.

1 บท

1 วิจารณ์

3,315 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2560 02.47 น. โดย เจ้าของนิยาย

บทนำ

[ บทนำ ]

ติ๊ด! ติ๊ด!

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องตรวจวัดชีพจร และเสียงดังหึ่งๆของเครื่องปรับอากาศภายในห้องเท่านั้น

สายตาของฉันจับจ้องที่เครื่องตรวจวัดชีพจร สลับกับใบหน้าสวยของคนที่อยู่บนเตียงเป็นระยะ ใบหน้าของเธอซีดเผือด ขอบตาเริ่มปรากฏสีน้ำตาลอ่อนๆ ริมฝีปากสีชมพูปรากฏรอยยิ้มบาง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"ฉันน่ะ ยังไม่ตายวันนี้ซะหน่อย"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ" ฉันเอื้อมมือไปลูบผมของเธอเบาๆ เธอเอื้อมมือทั้งสองข้างมาจับมือของฉัน ก่อนจะลากไปกุมเอาไว้ที่กลางอก สายตาของเธอมองตรงไปที่ผนังห้อง และเมื่อฉันหันมองไปยังทิศทางเดียวกัน จึงพบว่าเป็นนาฬิกาเรือนเก่าที่แขวนอยู่บนผนัง

"15:34"

"มีอะไรเหรอ?" ฉันเอ่ยถาม เพราะรู้สึกว่าเธอกุมมือฉันแน่นขึ้น

"ตอนเย็นมีโปรแกรมบำบัดน่ะ"

ฉันพยักหน้ารับรู้ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้เรื่อง'โปรแกรมบำบัด'มากนัก แต่ทุกครั้งที่ถึงเวลา เธอจะดูอึดอัดเสมอ

"งั้นครั้งนี้ฉันจะอยู่ด้วยก็แล้วกัน" เธอหัวเราะเบาๆ "ไม่ได้หรอก"

"ทำไมล่ะ?"

- ก๊อกๆๆ -

เธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากหน้าห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา

"คุณฮานึลคะ" ผู้หญิงในชุดพยาบาลเรียกชื่อของเธอ

"คะ?"

"อีกครึ่งชั่วโมงต้องเริ่มโปรแกรมแล้ว เราต้องเตรียมการก่อนนะคะ"

"งือ ~" ฮานึลครางในลำคออย่างไม่ค่อยพอใจนัก คุณพยาบาลหันมาที่ฉัน

"ญาติคนไข้เชิญด้านนอกค่ะ"

"เอ่อ.. ค่ะ"

กล้าไล่แบบไม่อ้อมค้อมเลยสินะเนี่ย...?

ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ ยกมือข้างที่ว่างอยู่ลูบผมของเธอเบาๆอีกครั้ง

"สู้ๆนะคะ" เธอยิ้ม "สู้กับอะไรล่ะ"

"กวนโอ๊ยชะมัด" เธอปล่อยมือของฉัน ฉันจึงหันหลัง เดินผ่านคุณพยาบาลออกมาจากห้อง

....

........

เอ๊ะ...?

มองอะไรไม่เห็นเลย

นี่เรา...

ฝันไปสินะ?

ทันทีที่รู้สึกตัว ก็สัมผัสได้ถึงอากาศหนาวเย็น และความเงียบ...

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น

ภาพแรกที่เห็นคือฝ้าเพดานที่มีลวดลายดอกกุหลาบสีชมพู ฉันไล่สายตามองต่ำลง ที่ผนังห้องอีกฝั่งมีหน้าต่างบานใหญ่ ซึ่งถูกบังไว้ด้วยม่านสีชมพู ทำให้ห้องนี้ไม่สว่างมากนัก

ปวดหัวแฮะ...

ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้

แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน

"ฮานึล..." ฉันลองเรียกชื่อแรกที่นึกออก

- ตุบ -

เสียงคล้ายอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นอยู่ทางซ้ายมือ ฉันหันไปตามเสียงโดยอัตโนมัติ

"เอ่อ...?"

ผู้หญิงอายุราวๆยี่สิบต้นๆ ผมยาวสีดำ ทั้งผิวขาว และใบหน้าสวยหวาน เธอนั่งอยู่ที่พื้นข้างๆเตียงนอน และมองมาที่ฉัน ริมฝีปากของเธอเผยอขึ้น คล้ายกับว่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

"เธอเป็นใครน่ะ" ฉันถาม สีหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสับสนในทันที

"เธอ... จำฉันไม่ได้เหรอ?"

ฉันส่ายหน้า ผู้หญิงคนนั้นหลุบตาลง แล้วพยักหน้า

"เป็นอย่างที่คุณหมอบอกจริงๆด้วย เธอมีโอกาศสูญเสียความทรงจำ..."

สูญเสียความทรงจำ?

มิน่าล่ะ...

"จำชื่อตัวเองไม่ได้ด้วยสินะ?"

"ฉัน... เอ่อ...ใช่"

จริงด้วย... แม้แต่ชื่อของตัวเองก็นึกไม่ออก

เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย?

"ชื่อของเธอคือยูริ" เธอว่า ขณะก้มลงเก็บบางอย่างขึ้นมาจากพื้น จะว่าไป ก่อนหน้านี้ได้ยินเสียงของตก ฉันเพ่งมองไปที่ของในมือของเธอ

โทรศัพท์มือถือสีดำ