Injury project รักอันตรายของยัยสโลว์ไลฟ์

ฤดูกาลผันแปรจากเหมันต์ สู่วสันต์จากวสันต์สู่คิมหันต์จากคิมหันต์สู่สารทฤดู วนเวียนอยู่เช่นนี้ตามกาลเวลา สามปีแล้วที่โรสอาศัยและฝึกฝนกับแม่เฒ่าเฟย์ย่า ทุกๆสัปดาห์โรสจะเขียนจดหมายส่งไปให้องค์ราชาและองค์ราชินีแห่งลูมินัส ผู้เป็นมารดาบิดาเลี้ยงของตน ส่วนเดลโลนส์จะได้จดหมายจากเธอแค่เดือนล่ะครั้ง ทุกครั้งที่เดลโลนส์ส่งจดหมายกับมา มักจะมีซากกบหรือไม่ก็ซากแมลงแนบมากับจดหมายด้วย เป็นสาเหตุหลักที่โรสส่งจดหมายให้เขาแค่หนึ่งฉบับ

ยามใดที่เขาว่างมักจะมาที่ป่ามนตรา และคอยหาเรื่องกลั้นแกล้งเธอสารพัด แต่พักหลังๆเดลโลนส์ไม่ค่อยได้เข้ามาที่ป่ามนตรา ซึ่งเธอรู้ดีว่าทำไมพี่ชายตัวแสบถึงมาไม่ได้ เพราะการเรียนการฝึกฝนของเขาหนักขึ้น เนื่องจากอีก 4 ปีเดลโลนส์จะต้องสอบเข้าที่เดนิซ สถานที่ที่เรียกว่าเดนิซเป็นเกาะตั้งอยู่ทางตอนใต้ของมหาทวีปพันเจียร่า เกาะแห่งนั้นทุกอาณาจักรร่วมกันปกครอง เรียกอีกชื่อว่า เกาะแห่งการศึกษา ตามข้อบังคับทางกฎหมายของทุกอาณาจักร เด็กทุกคนที่อายุครบ 15 ปี จะต้องเข้าเรียนที่เกาะแห่งนี้ แต่ถ้าหากเด็กคนใดที่สอบไม่ผ่านเกณฑ์ในปีนี้ ก็จะต้องมาสอบปีถัดไป

ที่เดนิซมีการสอบชิงทุนสำหรับเด็กยากจน เด็กกำพร้าและเด็กในครอบครัวที่มีฐานะทางการเงินต่ำหรือสามัญชนทั่วไป เนื่องจากเด็กเหล่านี้ไม่สามารถจ้างอาจารย์มาสอนเหมือนชนชั้นสูงและลูกพ่อค้าผู้ร่ำรวยได้ ทางอาณาจักรทั้งหลายจึงจัดตั้งศูนย์การเรียนรู้ขึ้นมา และหาอาจารย์จิตอาสามาสอน แต่บางวิชาที่เป็นระดับสูง พวกเขาจะต้องสอบเข้าเดนิซจึงจะได้เรียน มือเล็กพับเก็บจดหมายทั้งสองฉบับใส่ซองเสร็จสรรพ ริมฝีปากบางก็ร่ายเวทย์พลังธาตุลม ส่งจดหมายทั้งสองไปยังพระราชวังลูมินัส

ร่างเล็กดันกายลุกขึ้นบิดเอวไปมาไล่ความง่วง พลางก้าวเท้าเล็กออกจากห้องนอนของตน ไปยังห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้กับแม่เฒ่าเฟย์ย่าและตนรับประทาน 'เอ...ฉันลืมอะไรรึเปล่านะ ช่างเถอะคิดไปก็คิดไม่ออก'

มือเล็กควงตะหลิวทำอาหารต่อ อย่างไม่สนใจว่าตนลืมอะไร เจ้านกน้อยและกระรอกมาเกาะบริเวณขอบหน้าต่างในห้องครัว เอ่ยอย่างออดอ้อน "โรสขอขนมปังหน่อย/ขอกีวี้หน่อย" วางตะหลิวลงไว้บนจานอีกใบ

"อะ" มือเล็กยื่นขนมปังที่ทำจากข้าวสาลีให้กับนก และยื่นจานที่ใส่กีวี้รสหวานอมเปรี้ยวให้แก่กระรอกน้อย มือเล็กกลับมาควงตะหลิวทำอาหารอีกครั้ง ใช้เวลาไม่นานโรสก็ทำอาหารเสร็จ เธอจัดวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินไปตามแม่เฒ่าเฟย์ย่าที่กำลังรดน้ำดอกไม้อยู่หน้ากระท่อม "ท่านอาจารย์อาหารเสร็จแล้วเจ้าค่ะ"

แม่เฒ่าเฟย์ย่าไม่ได้ตอบรับ เพียงพยักหน้าและเดินตามร่างเล็กไปยังโต๊ะอาหารในห้องครัว ทั้งสองนั่งลงรับประทานอาหารและพูดคุยกัน "หนูโรส การฝึกฝนของหนูนับว่าเป็นที่น่าภูมิใจของอาจารย์คนสวยอย่างฉัน หนูคงทราบแล้วใช่ไหมว่าอีกหนึ่งเดือนจะต้องกลับพระราชวังลูมินัส"

"ทราบแล้วค่ะ ถ้าโรสอยู่อีกปีท่านอาจารย์จะว่าอะไรโรสไหมคะ"

"อาจารย์ไม่ว่าหนูหรอก แต่คนทางนู้นรอหนูอยู่ ไว้หนูโรสว่างก็มาที่ป่ามนตราได้ เพราะเหล่าสรรพสัตว์ต้อนรับหนูอยู่แล้ว" แม่เฒ่าเฟย์ย่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู แม้จะรู้สึกเสียดายที่ตนไม่ได้ทานอาหารฝีมือของลูกศิษย์คนนี้ก็เถอะ จะให้รั้งไว้คงไม่ดีนัก เนื่องจากทางลีอาร์ได้เตรียมคอสกุลสตรีไว้รอโรสแล้ว ถ้าแม่เฒ่าผู้นี้บอกความจริงไป ลูกศิษย์ผู้น่ารักคลไม่คิดกลับลูมินัสแน่นอน

"กลับก็ได้ค่ะ แต่มันก็นานมากเลยนะคะกว่าจะได้กลับ" เด็กสาวยิ้มแก้มแทบปริตนจะได้ท่องพงไพรกับสรรพสัตว์อีกนาน แต่ก็ต้องหุบยิ้มลง เมื่อได้ฟังประโยคที่หนึ่งของแม่เฒ่า

"พอนับๆดูก็เหลืออีกอาทิตย์เดียว ที่หนูโรสต้องอยู่ที่นี้ล่ะนะ"

'ไม่จริงใช่ไหมมมม' โรสบ่นในใจ

.

.

.

เดลโลนส์เดินไปเดินมาในห้องหนังสือ ด้วยอาการกระวนกระวายเป็นรอบที่ร้อยของวัน จนไม่เป็นอันเรียนและต้องยกคลาสไปไว้ในวันพรุ่งนี้ทั้งหมด "อย่าบอกนะว่าลืม หึ! ยัยน้องสาวเธอกล้ามากที่ไม่ส่งจดหมายมาให้ฉัน"

เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องหนังสือ ด้วยท่าทางโมโหโกธา ราวกับไปกินดีหมีกินผึ้งก็ไม่ปาน เขาเดินออกมายังลานหน้าปราสาท ก่อนจะสั่งให้ข้ารับใช้นำรถม้าออกมา "ทรงเสด็จไปที่ใดพะยะค่ะองค์รัชทายาท"

"เรื่องของเรา อย่ามายุ่ง" เด็กหนุ่มหมุนกายเตรียมจะก้าวขึ้นรถม้า แต่ก็ต้องชะงักลงเมื่อเสียงอันไพเราะที่แฝงไปด้วยความน่าขนลุกของผู้เป็นมารดาดังขึ้น

"หนูเดล...จะไปไหนหรอลูก" ริมฝีปากเล็กยังคงเหยียดยิ้มออกมา คนอื่นอาจจะคิดว่านั้นคือยิ้มที่งดงาม สำหรับเดลโลนส์มันคือยิ้มที่น่าขนลุก

"ปะ...เปล่าพะยะค่ะเสด็จแม่" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก

"หากลูกไม่ได้ไปที่ไหน ก็ควรกลับเข้ามาในปราสาท หนูเดลคงรู้ใช่ไหมจ๊ะ ว่าวันพรุ่งนี้วันอะไร" ลีอาร์ยิ้มเย็น

"สะ...ทราบพะยะค่ะ" เดลโลนส์ขนลุกเกรียว พลางรีบก้าวเดินกลับเข้าไปในปราสาท ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าวันพรุ่งนี้คือวันอะไร มันคือวันคล้ายวันเกิดครั้งที่ 11 ของเขา นั่นหมายความว่าเขาจะอายุครบ 11 ปีในวันพรุ่งนี้ เรื่องที่โรสไม่ส่งจดหมายมาคงต้องพับเก็บไว้คิดบัญชีทีหลัง หากหุนหันพันแล่นไปตอนนี้เสด็จแม่ต้องลงโทษเขาแน่ๆ

ทางลูมินัสกำลังวุ่นวายกับการเตรียมงานวันคล้ายวันเกิดขององค์ชายรัชทยาทเพียงหนึ่งเดียว ส่วนทางด้านสเวนกำลังวุ่นวายอยู่กับการตามหาคนอย่างลับๆ ยูจีนพึ่งกลับจากการทำภารกิจตามหาโรซาเนียหรือโรซาน แม้จะขยายอาณาเขตตามหาแต่ก็ไม่พบเช่นเคย พอกลับมาดยุคริชาร์ทก็เรียกตัวเขาไปพบ ยูจีนก้าวเท้าเดินตามพ่อบ้านตระกูลครอฟไปยังห้องทำงานภายในคฤหาสน์ของดยุคริชาร์ท ระหว่างทางเดินก็พบกับจูเลีย เด็กสาวเห็นยูจีนก็รีบวิ่งเข้ามาหา

"พี่ยูจีนพี่มาหาจูเลียหรอคะ" เด็กสาวเอ่ยเสียงหวาน ยื่นมือมาหวังจะจับมือหนาของยูจีน แต่มือหนาลวงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงซะก่อน หากวันนั้นเขาไม่ได้อยู่ในรถม้ากับโีรซาเนียแล้วล่ะก็คงไม่รู้ธาตุแท้ของจูเลีย และคงหลงคิดว่าเด็กคนนี้เป็นเด็กดี อ่อนหวานใสซื่อ ยูจีนรู้สึกขยะแขยงจูเลียไม่น้อย

"ผมไม่ได้มาหาท่านหญิงหรอกขอรับ ท่านดยุคริชาร์ทเรียกผมมาพบ ขอตัว" ยูจีนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่กระด้างจนเกินไป เขาก้าวเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากเขาไม่อยากอยู่คฤหาสน์หลังนี้นานนัก จูเลียหน้าชาพอสมควรเมื่อได้ยินยูจีนตอบกลับตนเช่นนั้น

'เกิดอะไรขึ้น! ทำไมพี่ยูจีนถึงทำตัวห่างเหินแบบนั้น'

ยูจีนหยุดการก้าวเดิน ตรงหน้าประตูห้องทำงาน พ่อบ้านที่ตามมาด้วยเป็นฝ่ายเป็นประตูให้เขาเข้าไป เด็กหนุ่มก้าวเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าดยุคริชาร์ท แม้ยศของยูจีนเป็นเพียงบารอนชั้นอัศวิน แต่เขาอยู่ใต้อาณัติของพระราชา จึงไม่จำเป็นต้องเคารพหรือก้มหัวให้ขุนนางคนอื่นๆ "ท่านเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าขอรับ"

ดยุคริชาร์ทเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารพลางว่า "ยูจีน...ไหนๆเด็กสวะนั่นก็ตายไปแล้ว นายควรทำพันธสัญญาเป็นอัศวินประจำตัวของจูเลียซะเถอะ จูเลียคงดีใจไม่น้อยที่ได้นายเป็นอัศวิน" เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แต่ยูจีนก็มองออกว่าดยุคผู้นี้ต้องการหาประโยชน์จากตัวเขา

"ขอปฏิเสธ ผมเป็นคนของพระราชา ผู้มีสิทธิ์ออกคำสั่งคือพระราชาแห่งสเวนเท่านั้น หรือท่านดยุคคิดก่อกบฏ ถึงได้กล้าออกคำสั่งกับผมแบบนี้" ยูจีนปฏิเสธเสียงแข็ง "หากไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว" เด็กหนุ่มก้าวเดินออกไปด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นมั่นคง ดั่งคำพูดที่ตนได้กล่าวเมื่อครู่

ดยุคริชาร์ทตบโต๊ะเสียงดัง อย่างไม่พอใจที่เรื่องดึงยูจีนมาเป็นอัศวินให้จูเลียไม่สำเร็จ 'เหลิงเข้าไปเถอะ ถ้าวันไหนแกล้มขึ้นมาฉันจะเหยียบย้ำซ้ำเติมให้สาสม'

หลังจากกลับมาจากคฤหาสน์ตระกูลครอฟ ยูจีนก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่นทันที เขารู้สึกเหนื่อยมากเหลือเกิน ที่ต้องมาต่อปากต่อคำกับดยุคริชาร์ท เปลือกตาค่อยๆปิดลง เด็กหนุ่มเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

*ในความฝัน.....เปลือกตาหนาค่อยๆลืมขึ้น เผยให้เห็นนัยตาสีน้ำเงินที่เป็นสีเดียวกันกับเส้นผม เด็กหนุ่มดันกายลุกขึ้นยืน พลางกวาดสายตาไปรอบๆบริเวณ ก็พบว่าตัวของเขาอยู่บนทุ่งกว้าง และแล้วนัยตาสีน้ำเงินก็สบเข้ากับ เด็กสาวร่างเล็ก ผมสีแซลมอนเป็นประกายงดงามยามต้องแสงแดด นัยตาสีฟ้าทอประกายความสนุกสนาน คงไว้ซึ่งความสดใส มือเล็กกำลังถักมงกุฎดอกไม้ 'ระ....โรซาเนีย!' *

*แม้จะเปร่งเสียงให้ดังเพียงใด ร่างเล็กก็ไม่มีการตอบรับหรือหันมามอง เขาพยายามวิ่งเข้าไปใกล้ แต่ภาพเด็กสาวที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้ากลับห่างออกไปไกล ยูจีนพยามเข้าไปใกล้อีกครั้งแต่ก็ยังคงเป็นเช่นเดิม เขาตะโกนเรียกเธออีกรอบ 'โรซาเนีย!!'*

*ครั้งนี้ร่างเล็กยังคนไร้ซึ่งการตอบรับ ราวกับมีบางสิ่งมากั้นระหว่างเขาและเธอเอาไว้ ร่างเล็กดันกายลุกขึ้นยืนก่อนจะวิ่งไปอีกทาง ยูจีนรีบวิ่งตามไปพยายามจะเอื้อมมือไปจับไหล่บาง แต่มันไปไม่ถึงสักทีเขาทำได้เพียงร้องเรียกชื่อของเธอ 'โรซาเนีย!' ภาพทุ่งกว้างค่อยๆเลือนหายไป ทุกอย่างกลับสู่ความมืดมิด*

"โรซาเนีย!" เด็กหนุ่มสะดุ้งกายตื่น มือขวาเอื้อมคว้าได้เพียงความว่างเปล่า เหงื่อซึมออกมาตามกรอบหน้าและหลังของเขา "นี่ฉันฝันไปหรอกหรอ โรซาเนียถึงเธอจะร้ายกาจแค่ไหน ฉันก็ยังคงเป็นอัศวินของเธอ พระผู้เป็นเจ้าช่วยดลบรรดาลให้พบเธอในเร็ววันด้วยเถอะ"

--------------To be continued---------

นิสัยของโรส : เวลาอยู่กับคนที่รู้จักมักคุ้นกันดี ความเย็นชาจะลดลง เช่น พระราชาเอซ ราชินีลีอาร์ เดลโลนส์ และแม่เฒ่าเฟย์ย่า แต่ถ้าเป็นคนที่พึ่งจะรู้จักความเย็นชายังคงเดิม และในกรณีของคนที่เธอไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย เธอจะโคตรเย็น

ช่วงนี้ยังคงไม่มีเหตุการน่าตื่นเต้นมากนัก ยังคงอธิบายชีวิตอันเรื่อยเปื่อยของโรส

นิสัยของเดลโลนส์ : จะชอบแกล้งโรสเป็นพิเศษ ยิ่งโตการกลั่นแกล้งจะหนักขึ้น และนิสัยแบดๆก็จะตาม เพราะเริ่มมีผู้หญิงหรือพวกคุณหนูลูกขุนนางมาตามเกาะ

นิสัยของยูจีน : เปลี่ยนไปนับตั้งแต่รู้ธาตุแท้ของจูเลีย ความจริงก็ไม่ได้เปลี่ยนหรอกค่ะ แค่กลับไปมีสติแล้วเท่านั้น

นิสัยของจูเลีย : จะเริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ แบบคนร้ายเงียบ หน้ากากอันดีงามจะเผยออกมาทีละเล็กทีละน้อย

พบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ หลังจากอาทิตย์นี้ไปจะอัพได้แค่วันล่ะตอนนะคะ อีกไม่กี่ตอนตัวละครก็โตกันแล้วจร้า