รักใสใส หัวใจสลับขั้ว

 

'แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอนั้นคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าม่ายช่าย ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีปายย'

 

ติ๊ด!

 

…..........

 

……………..............

 

……………………..................

 

 

 

หืมม.. เช้าแล้วหรอเนี่ย เฮ้อ..ยังง่วงนอนอยู่เลยอ่า

 

 ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเวลาในมือถือ ด้วยความง่วงบวกกับอาการปวดหัวเล็กน้อย การฝืนตื่นขึ้นมาในตอนเช้านี่ช่างเป็นอะไรที่ยากลำบากจัง +_-"

 

 'ฮ้าววววววววววววว +O= อังไอ่อ๋ายง่วงเอยอ่า (ยังไม่หายง่วงเลยอ้า)'

 

 เนื่องจากอาทิตย์นี้มีโปรเจคงานกลุ่มของอาจารย์พลอยพรรณ เมื่อคืนฉันจึงต้องมานั่งปั่นงานให้ทันส่งพรุ่งนี้ในคาบเช้า อ้อ ลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ นางสาวพิชญาพัทธ์ เลิศสกุลวงศ์ไพศาล หรือมีชื่อเล่นอร่อยๆว่า 'โดนัท' ค่ะ แต่เพื่อนๆบางคนก็มักจะเรียกฉันติดปากว่า ยัยดังกิ้น -_-; ซึ่งอันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันนะคะว่าชื่อฉันมันน่าอร่อยจนปานจะกลืน หรือว่ายัยพวกนั้นมันเป็นแฟนพันธุ์แท้คอลัมน์ซ้อเป็ด เอ้ย ซ้อเจ็ด*กันแน่ หึหึหึ

 

 ตอนนี้ฉันกำลังศึกษาอยู่คณะบริหารการจัดการท่องเที่ยว ที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพฯค่ะ ทำไมถึงเลือกเรียนคณะนี้เหรอคะ ก็ไม่รู้สินะ คือฉันน่ะเป็นคนติดบ้านแล้วไม่ค่อยอยากจะไปอยู่หอสักเท่าไหร่ แต่ดั๊นเป็นคนชอบออกไปท่องเที่ยวมากกกก (ดูขัดๆเนอะ 555) หลังจากที่นั่งคิด นอนคิด กินข้าว ดูละครหลังข่าว จนกระทั่งเข้าห้องน้ำก็ยังจะเก็บไปคิด -_-" นั่นแหล่ะค่ะ ฉันจึงตัดสินใจเลือกเรียนคณะนี้ ให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องมานั่งคิดแล้วคิดอีกให้ปวดหัว ฮ่าๆๆ แต่กว่าจะได้เข้ามาเรียนที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะฉันน่ะจะต้องผ่านการทำข้อสอบมากมายหลายอย่าง ทั้งข้อเขียน การฟัง การพูด การอ่าน บรรยายAssay ต่างๆซะยืดยาวเป็นหน้าๆ ก่อนจะจบลงด้วยการสัมภาษณ์แบบตัวต่อตัว ที่ทำให้ฉันตื่นเต้นซะจนปวดชิ้งฉ่อง -_-“ ถ้าแจ้นไปห้องน้ำไม่ทันได้มีราดแน่ๆอ่ะ มานั่งคิดตอนนี้มันก็ตลกนะ แต่สถานการณ์ ณ ตอนนั้นทำให้ฉันขำไม่ออกเลยค่ะบอกตรงๆ

 

 งานกลุ่มของฉันมีสมาชิกอยู่ 5 คนค่ะ ปกติฉันไม่ค่อยได้จับกลุ่มทำงานกับเพื่อนพวกนี้เท่าไหร่หรอก แต่อาจารย์อยากให้ทุกคนได้ทำงานกับเพื่อนๆนอกกลุ่มกันบ้าง เพราะอย่างที่รู้ว่าเวลาทำโปรเจคอะไรสักอย่างทุกคนก็มักจะชอบจับกลุ่มเก่าๆ ทำงานอยู่แต่กับเพื่อนที่คุ้นเคยกันอยู่อย่างนั้น อาจารย์เห็นแล้วก็เลยกลัวว่าพวกเราจะเบื่อหน้าเอือมระอากันซะก่อน(ล่ะมั้ง)

 

........................................................

....................................

.......................

...........

 

 

 

ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมา

 

 

 

“นักศึกษาทุกคนเค๊อะ (สำเนียงแบบสาวสวยแอนด์ไฮโซ) งานกลุ่มครั้งนี้อาจารย์อยากจะให้ทุกคนได้ลองเปลี่ยนกลุ่มทำงานกับเพื่อนๆดูบ้างนะเค๊อะ(จีบปากจีบคอพูด)”

 

“หา” O_O

 

ทุกคนในห้องส่งเสียงอุทานโดยพร้อมเพรียงกันแบบไม่ต้องนัดหมาย -_-;

 

“หาอะไรกันเค๊อะ? เห็นกี่งานๆก็ทำแต่กับเพื่อนหน้าเดิมๆเก่าๆอยู่ตลอดเวลาเนี่ย ไม่เบื่อบ้างเลยหรือไงพวกเธอ หื๊อ?”

 

อาจารย์สาวสวยยักคิ้วหลิ่วตาทำหน้าแบบว่าไม่เข้าจาย -_-"

 

“อาจารย์ขา” อีโอ๊ต รีบยกมือ “แต่ว่าตอนเนี้ยหนูหน้าใหม่แล้วนะค๊า”

 

 'ฮ่าาาาาาาาาาาา ฮ่าๆๆๆๆ'

 

 อีโอ๊ตพูดเสียงดังฟังชัดด้วยท่าทางที่มั่นใจสุดติ่งกระดิ่งแมว แอคติ้งของนางเรียกเสียงฮาของเพื่อนๆขึ้นมาได้อย่างไม่ยาก โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่ดูจะขำแบบว่า เอิ่ม..จริงจังมากกก -_-

 

“โอ๊ตตี้จ๊ะ ^^" อาจารย์รู้ว่าตอนนี้เธอสวยแล้ว แต่อาจารย์ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกนะเค่อะ ฮ่ะๆๆ” อาจารย์พลอยที่ทำหน้าไม่ถูกได้แต่หัวเราะแบบแห้งๆ

 

“โหยยย อาจารย์พลอยขาาาา มันอุตส่าห์บินไปทำหน้าที่เกาหลีมานะคะนั่น หมดไปกี่แสนแล้วล่ะเธอ  กว่าจะแปลงร่างจากผู้ชายถึกมาเป็นสาวงามได้ขนาดนี้อ่ะ” แป้งหอม สาวสวยดาวคณะรีบรายงานอาจารย์โดยไม่ต้องถาม

 

“ก็แหงล่ะ ถ้าไม่สวยฉันจะนั่งเครื่องบินไปทำศัลยกรรมให้มันเมื่อยตรูดหรายะอิหอม เห็นมะสมัยนี้ถึงจะเลือกเกิดไม่ได้ แต่ก็สวยด้วยมีดหมอได้ แล้วตอนนี้ฉันก็สวยไม่แพ้หล่อนแล้วล่ะย่ะ โฮะๆๆ” อีโอ๊ตสาวสองหัวเราะด้วยความภูมิอกภูมิใจ อีกฝ่ายจึงได้แต่หันไปเบ้ปากกับเพื่อนแล้วมองบน

 

 “เอาล่ะๆ อาจารย์ว่าเธอก็สวยกันทั้งคู่ละจ่ะ แต่จุดประสงค์ที่อาจารย์อยากจะให้ลองเปลี่ยนกลุ่มทำงานบ้าง เพราะนอกจากจะได้ทำงานร่วมกับเพื่อนใหม่ๆแล้ว ยังได้แลกเปลี่ยนทัศนคติต่างๆกับคนที่เราไม่คุ้นเคยอีกด้วย อีกหน่อยในภาคหน้าพวกเธอจะต้องเติบโตและออกไปทำงานในบริษัทต่างๆ เจอผู้คนมากหน้าหลายตา เราไม่สามารถเลือกได้หรอกนะว่าเราอยากจะทำงานหรือไม่อยากร่วมงานกับใครน่ะ ตรงนี้ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีที่นิสิตทุกคนจะได้ปรับตัวกันนะเค๊อะ จริงมั้ย?”

 

 

 

.................................................ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก -_-

 

 

 

“เอิ่มมม งั้นก็ตกลงตามนี้นะจ๊าเด็กๆ^^”อาจารย์สาวรีบหยิบกระดาษรายชื่อขึ้นมาแก้เขินและตัดบท ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบห้อง

 

“ห้องนี้มีนิสิต 45 คนใช่ไหมจ๊ะ?”

 

“ใช่ครับ/ค่ะ”

 

“โอเคค่ะ เพื่อความยุติธรรม อาจารย์จะใช้เลขที่เรียงตามลำดับรายชื่อเป็นดวงดาวนำทางในการจับกลุ่มครั้งนี้ของพวกเธอละกันนะเค๊อะ”

 

หืมม?..ดาวเคราะห์ ดาวฤกษ์อะไรหว่า +_="

 

“อะฮึ่มมม”อาจารย์สาวกระแอมไอเสียงสวยราวกับดีว่า และเริ่มทำการจับกลุ่ม “เลขที่1,11,21,31และ 41 พวกเธอคือกลุ่มเดียวกันนะจ๊ะ”

 

“ว๊ายยยยย ตายแล้น” อีโอ๊ตทำท่าสะดีดสะดิ้งขึ้นมาทันที ฉันเห็นเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆมันสะดุ้งโหยงขึ้นมาด้วย =_= “11 น่ะเลขที่ฉัน แล้วเลขที่ 31 นั่น! ยัยหอม! ละ..หล่อน...”

 

“นี่ฉันต้องอยู่กลุ่มเดียวกับแกเหรออีโอ๊ต? อร๊ายยย ม่ายอาวววน้า”

 

แป้งหอมทำหน้าปวดร้าวราวกับจะร้องห้าย  ในขณะที่ทั้งสองกำลังโอดครวญในดวงดาวความรันทดของตัวเอง -_-;  น้ำตาลที่นั่งอยู่ข้างๆฉันก็มีสีหน้ากังวลไม่ต่างกัน

 

“โดนัท” น้ำตาลหันมากระซิบ “ทำไงดีวะ เราไม่อยากแยกกลุ่มกับแกเลยอ่ะ”

 

“เออ นั่นสิ เราก็ไม่รู้ว่าไปอยู่กับคนอื่นแล้วจะช่วยกันทำงานหรือเปล่า ไม่ชอบเลยอ่ะแก”ฉันตอบน้ำตาลไปแบบนั้น ยิ่งทำให้สาวหน้าหมวยหน้ามุ่ยขึ้นไปอีก

 

“เฮ้ยย!O_O”อยู่ๆ น้ำตาลก็อุทานออกมาจนเสียงเกือบจะดัง หลังจากมองรายชื่อที่โชว์จากเครื่องโปรเจคเตอร์“แกดูนั่นสิไอ่นัท เค้า!”

 

“หือ? เค้า? ใคร?”

 

“แกมองสิ เค้าไง เค้าอ่ะ”

 

“เค้าไหน พี่เตของแก?”

 

“จะบ้าเรอะ รายชื่อที่ 24 งายยยย มองซี่ยะ นั่นน่ะ”น้ำตาลพยายามยิงฟังพูดแบบหรี่เสียง รับประกันว่าใครได้มาเห็นหน้านางในตอนนี้จะต้องขำกร๊ากออกมาอย่างแน่นอน(555) ฉันมองไปตามที่เพื่อนบอก แล้วมันก็ทำให้ฉันรู้สึกเซอร์ไพรส์ขึ้นมาจริงๆ

 

 นะ..นั่นมัน เค้านี่นา O_O

 

 24.นาย เมธินทร์ ธัญญรัตนสุวรรณ

 

ชื่อของเค้า...นายมาร์ช

 

ฉันแอบหันไปมองนายหมายเลข24 ที่นั่งอยู่ด้านหลังของห้องเรียน ทั้งๆที่นั่นอยู่กับเพื่อนฝูง แต่เค้ามักจะโดดเด่นกว่าใครรอบข้างเสมอ ไม่ใช่แค่ชั้นแต่ใครต่อใครต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันทั้งนั้นว่านายมาร์ชคนนี้น่ะ นางหล่อใสสไตล์โอปป้าเกาหลีม๊ากมากกก ยิ่งย้อมผมสีน้ำตาลอ่อนประกายเทาแบบนี้ ยิ่งตอกย้ำความเป็นโคเรียขึ้นไปอี๊ก แววตากวนนิดๆ ดื้อหน่อยๆ นั่นกำลังคิดอะไรอยู่น้า กำลังหาคนที่มีหมายเลข4 เช่นเดียวกันกับนายอยู่ใช่ไหมน๊า ฉันงาย ฉันเลขที่ 14 นายเห็นชื่อของฉันไหมเอ่ย อิอิ *-w-*  ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับใบหน้าอันหล่อเหลา ทันใดนั้นเอง เค้าก็เหลือบตามาป้ะกับฉันเข้าอย่างจังเลย!

 

 อั๊ยยะ! O_O

 

 

โดยอัตโนมัติ...ฉันรีบหันหน้ากลับมาที่เดิมทันที

 

 

 'อะ..อีตานี่! ทำไมความรู้สึกไวจังฟร่ะ?'

 

เค้าต้องรู้ว่าเราแอบดูอยู่แน่ๆเลยอ่า แอร๊ยยยยย ทำไงดี =///=”

 

 “ทุกคนรับทราบโดยพร้อมเพรียงกันแล้วนะเค๊อะสำหรับงานกลุ่มในครั้งนี้(ยังคงจีบปากจีบคอพูดอยู่) อาจารย์จะให้เวลาทำ 5 วัน ระหว่างนี้ถ้ามีคำถามอะไร โปรดอย่าเก็บงำความสงสัยเอาไว้ เข้ามาปรึกษาอาจารย์ได้ทุกเมื่อเลยน่ะเค๊อะ ^^ เอาละ นิสิตทู้กคน เลิกคลาสได้ค่า”

 

 'สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์''

 

 แล้วทุกคนก็เก็บสัมภาระของตัวเองเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับ ฉันรีบยัดทุกสิ่งอย่างลงในกระเป๋าถือ และเตรียมจะชิ่งออกไปอย่างรีบร้อนเพราะความอาย =///=

 

 “นี่แกเป็นอะไรอ่ะ?”น้ำตาลหันมาถามแบบ 'งงๆ'

 

“เราปวดฉี่มากเลยแก โอยยยย ไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวชั้นไปก่อนนะ เจอกันข้างนอกนะแกร =_+;;”

 

“เดี๋ยว! เราไปด้วยดิ” น้ำตาลคว้าฉันขณะที่กำลังพุ่งพรวดพราดออกไปจนเด้งมาติดกับพนักเก้าอี้ +_+ แล้วนางก็เทเครื่องเขียนหนังสือเรียนลงในกระเป๋าหลุยส์ติงต๊องของนางอย่างรีบร้อน**

 

“โอ๊ย ไอ้บ้า! ยัยน้ำตาล ฉันเจ็บน๊า TT ”เห็นตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ แต่เหวี่ยงกระเทยแบบอีโอ๊ตได้เลยม้างเนี่ย = ="

 

“ก็แกจะรีบอะไรของแกเล่า ไม่รอเพื่อนรอฝูงเลยนะ”

 

“แกก็ค่อยตามไปเจอช้านในห้องน้ำก็ได้นี่ ไม่ใช่ว่าฉี่แล้วฉันจะหายสาบสูญไปซะหน่อย +O+ เออ ก็ได้ เมื่อกี้ฉันหันไปสบตากับมาร์ชเต็มๆเลยอ่ะแกร๊ เค้าต้องรู้ว่าฉันแอบมองเค้าอยู่ๆเลย ไม่เอาอ่ะ ฉันอาย เก็ทรึยัง เก็ทนะ ฉันไปล่ะ”

 

ฉันทิ้งเพื่อนที่กำลังทำหน้า 'เอ๋อ' แล้วสะพายกระเป๋าเพื่อที่จะรีบออกไปให้ไวที่สุด แต่.......ก็ไม่ทันแล้ว เพราะใครคนนึงได้เดินเข้ามาแล้ว และมาหยุดอยู่ตรงที่ฉันกับน้ำตาลซะแย้ว TvT" 

 

 “เดี๋ยวก่อนสิ โดนัท”

 

 ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง ฉันก็รู้ได้ทันทีว่าคนๆนี้เป็นใคร ฉันพยายามสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงนั้น อย่างช้าๆ...

 

ฉันเห็นใบหน้าเรียวยาวนั่นกำลังมองลงมาที่ฉันอย่างงงๆ สีผมขับให้หน้าที่ขาวอยู่แล้วดูสว่างไสวขึ้นไปอีกหลายสิบเลเวล ดวงตาคู่นั้นถึงจะไม่โตมากนักแต่มันช่างดูมีเสน่ห์มากมายเหลือเกิน โดยเฉพาะเวลาที่ได้เห็นในระยะใกล้แบบนี้

 

โอยยยยยยยยยย  >///< อยากจะบ้าตาย

 

“เธอจะกลับแล้วเหรอ?”

 

มาร์ชถามฉันด้วยความสงสัย น้ำเสียงที่ทุ้มแต่ฟังดูนุ่มนวลนั่นทำให้หัวใจฉันเต้นแรง และแรงมากจริงๆ

 

ไม่คิดว่าเค้าจะมาหา ไม่คิดว่าเค้าจะเดินมาทัก แล้วก็ไม่คิดเลยว่าเราจะ.........

 

 ออกจากห้องไปไม่ทัน(ง่า TT" ) 

 

แล้วฉันจะทำอย่างไรต่อไปดีอ่าทีเนี้ยยยยยยยย!?

 

โอ้ว...จะเป็นลม TvT"

 

                                         *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ณ ร้านอาหารไทยใน Terminal 21

 

“เอาล่ะ เรามาเริ่มคุยกันเถอะว่าจะแบ่งหัวข้อทำโปรเจคกันยังไงดี”มาร์ชเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน หลังจากที่เราสองคนทานข้าวเย็นกันจนเกลี้ยงจานแล้ว

 

“อืมม..ม เท่าที่ดูนะ มันก็มีอีก5หัวข้อย่อยพอดี หรือว่าจะแบ่งไปทำกันคนละข้อ^^ นายว่าดีมั้ย?”

 

“เหรออ” มาร์ชตอบฉันพลางครุ่นคิด “แต่เราว่าวิธีนั้นมันคงไม่ค่อยworkสำหรับกลุ่มเราอ่ะ เธอก็รู้

ใช่ป่ะ? ”

 

“เอ่อ...เรื่องที่ยัยส้มโอ กับ โบบี้ ไม่ค่อยจะช่วยงานกลุ่มเพื่อนใช่ไหม -_-; แถมสองคนนั้นยิ่งซี้กันซะด้วยสิ” ฉันตอบมาร์ชไปแบบนั้น เค้าจึงหันมามองแล้วผงกหัวเล็กน้อยแทนคำตอบว่า‘เห็นด้วย’

 

อ๊ายยยย -v- คนอะไรก็ไม่รู้ ขนาดผงกหัวหงึกๆยังดูน่ารักด้ายเบย อิอิ

 

“แล้วเธอก็อย่าลืมนายนิว ที่หัวดี แต่โลกส่วนตัวสูงและชอบทำงานคนเดียวด้วยนะ”

 

จริงด้วยสินะ พอมาคิดๆดูแล้วถ้าไม่นับว่ามีมาร์ชอยู่ด้วย กลุ่มเรานี่ทำไมมีแต่เพื่อน เอิ่ม -_-“ แปลกๆทั้งนั้นเลยง่ะ

 

“เราว่างานกลุ่มคราวนี้ คงไม่พ้นได้ทำกันแค่สองคน” ฉันพูดประโยคนั้นออกไปโดยไม่ทันคิด ทำให้นายมาร์ชหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่เหมือนกับตอนแรก เพราะอยู่ๆนางก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้ และยื่นหน้าเข้ามาจ้องตาฉันแบบว่า ใกล้เข้าไปอี๊ก O_O

 

ตึกตักตึกตักตึกตักตึกตัก

 

ตายแล้ว หัวใจของฉันมันเต้นเป็นกลองชุดเลย >_<

นี่นาย..มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหรอเนี่ย OoO ทำไม..ฉันถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย

แต่จะว่าไป ตั้งแต่เราได้รู้จักกันมา ฉันก็ไม่เคยเข้าใกล้นายในระยะ 3 เมตรเลยนะ

 

เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะว่าฉันเป็นคนไม่สวยเหมือนคนอื่น และฉันก็กลัว..ฉันกลัวว่านายจะรู้ว่าฉันกำลังแอบชอบนายอยู่ ฉันกลัวว่าฉันจะเขินจนเผลอทำอะไรน่าอายออกไปโดยที่ฉันไม่รู้ตัว ถ้าเป็นอย่างนั้นขึ้นมาละก็=_=”ฉันคงจะอายจนแทบไม่อยากมาเรียนแน่ๆ

 

“คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะ ก็มัน..ช่วยไม่ได้นิเนอะ”มาร์ชเอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้ และถอนหายใจ สีหน้าดูเหนือยๆเล็กน้อย ไม่ใช่แค่นางที่ถอนหายใจ ฉันเองก็เช่นกัน

 

เฮ้ออออออ =_=;; ค่อยยังชั่ว ตื่นเต้นชะมัดเลยอ้ะ

 

“มาร์ช แล้ว..นายโอเคใช่ไหมอ่ะ? ^^ ”

 

“อืมม ทำไมจะไม่โอเคล่ะ? ก็เรามีเธออยู่ด้วย โดนัททำงานเก่งออก พรีเซ้นงานที่แล้วยังใส่ชุดฮันบกมาอยู่เลย ดูสมจริงสุดอ่ะ”แล้วนางก็ส่งยิ้มกวนๆมาให้ โอ้ว..วินาทีนั้นฉันแทบละลายไปเลยทีเดียว>///<

 

มีคนแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ แค่รอยยิ้มน้อยๆแค่นั้น ก็สามารถทำให้โลกทั้งใบสว่างไสวมีชีวิตชีวาได้ขนาดนี้ และเค้าคนนั้นก็กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ใกล้นิดเดียวเอง ฉันนั่งมองนายมาร์ชราวกับตกอยู่ในภวังค์นานแค่ไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็มีมือใครคนนึงมาโบกแย๊บๆไปมาอยู่หน้าฉันซะแล้ว

“ไอ่นัท!”

“หา!OoO”

“แหมมมมม จ้องผู้ชายเพลินเลยน้า ดูมีความสุขจีจีเลยยยย ”น้ำตาลที่นั่งอยู่ข้างๆแซวฉันอย่างดังจนโต๊ะข้างๆหันมามอง -_-; ละ..ลืมไปเลยว่ายัยนี่ก็มาด้วย “นู่นนนน มาร์ชเค้าไปยืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงนู้นแน่ะ”

“อ่ะ..เหรอ =.=; แล้วเธออ่ะเห็นกดอะไรอยู่ได้ตั้งนาน เลิกคุยละเหรอ?”

“เออ จะไลน์อะไรมากันเยอะแยะก็ไม่รู้ เลิกเล่นละ ปวดหัว”น้ำตาลบ่นพลางดูดน้ำผลไม้ปั่นไปพลาง “ยึ๋ย น้ำสตรอว์เบอร์รี่อะไรวะ รสชาติไม่ได้เรื่องเลย อย่างกะน้ำเปล่า”

“มันตั้งรอเธอจนน้ำแข็งมันละลายไปหมดแล้วอ่ะสิ-_-; หนุ่มเยอะก็งี้แหล่ะนะ น่าอิจฉาจริงๆเลย”

 

น้ำตาลเพื่อนไซด์มินิของฉันคือสาวหมวยตะกูลรวยเข้าขั้นปานกลาง-มาก ถึงแม้จะสวยไม่เท่าแป้งหอมดาวคณะ แต่ด้วยความที่นางก็ขยันแต่งหน้าทำผมแต่งตัว บวกกับใช้ของแบรนด์ตั้งแต่หัวจรดเท้ามาเรียนทุกวัน ก็ทำให้สาวหน้าหมวยตัวเล็กกลายเป็นผู้หญิงที่ดูดี-มีเสน่ห์แถมฮอตไม่แพ้ใครอีกด้วย ไม่แปลกที่ผู้ชายมากมายจะชอบและอยากจะเข้าหาทำความรู้จักกับน้ำตาลจนไลน์แทบระเบิดแบบนี้

 

“อย่าอิจฉาเราเลยโดนัท บางคนคุยบ้าบออะไรก็ไม่รู้ น่ารำคาญจะตายไป ว่าแต่มาร์ชเค้าไปคุยโทรศัพท์กับใครอ่ะ หรือว่าแฟนเค้าวะแก?” น้ำตาลทำหน้าอยากรู้อยากเห็น ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

 

“เอ่อ =_=” ก็ไม่รู้สินะอันนี้”

 

“แก เชื่อเรา ไม่กิ๊กก็แฟนแน่ๆ รูปร่างหน้าตาหล่อขั้นเทพแบบมาร์ชอ่ะ สาวๆอยากเข้าหาจะตาย เฮอะ จะเหลือเหรอ”

 

ฉันมองผ่านกระจกใสๆออกไปเห็นมาร์ชที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่หน้าร้าน สีหน้าที่ดูยิ้มแย้มนั่นทำให้เราอดคิดตามน้ำตาลไม่ได้เลยจริงๆ

 

มันก็ถูกนะ ขนาดตัวฉันเองยังเห็นแล้วตกหลุมรักเค้าได้เลย แล้วทำไม...ผู้หญิงคนอื่นๆจะไม่ชอบเค้าบ้างล่ะ..เนอะ ฉันนั่งเหม่อลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้นเอง ใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามาที่โต๊ะและนั่งลงตรงหน้าฉันกับน้ำตาล เขาเป็นคนที่สูงยาวเข่าดีไม่แพ้มาร์ช ทุกอย่างดูคล้ายกันหมดแต่ต่างกันตรงที่เขาจะมีหน้าตาที่คมเข้มกว่า และเขาคือหนุ่มที่ทำให้สาวฮอตไฮโซอย่างน้ำตาลต้องมีอาการทุกครั้งที่เจอ

 

 

ปล.*ซ๊อเจ๊ด คอลัมน์แฉดาราในเว็ปไซต์Manager online เมื่อหลายปีมาแล้ว

 

      **กระเป๋าหลุยส์ วิตตอง(LV) แบร์ดดังจากฝรั่งเศส นางเอกเค้าไม่ได้ตั้งใจจะเรียกแบบนั้น แต่ด้วยบุคลิกนางเป็นคนเป๋อๆ อย่างที่เห็น เพื่อนๆอย่าถือสานางเลยน้า 555