THE Q STORY : ความลับเลือดราชินี

ในวันที่แสงอาทิตย์ส่องลงมาที่เตียงนอนอันแสนสบาย ในตอนเช้า มันช่างเป็นตัวที่ทำลายความสุขของ ลิน จริงๆ

ปัง ปัง ปัง!!

"นาลิน! เธอจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน รีบลงไปทำกับข้าวแล้วไปทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้!" เสียงตะโกนที่เป็นเอกลักษณ์ของแม่เลี้ยงของเธอทำให้เธอลุกออกจากเตียงแทบไม่ทัน

"ค่ะ! จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะมาดามฟรองซัว" เด็กสาววัย24 พยายามขยับร่างกายอันอ่อนแรงของเธอจากการต้องตรากตรำทำงานหนักให้แม่เลี้ยง ที่รับเธอมาอุปถัมป์ตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ แต่ทว่าเธอกลับใช้เด็กสาวยิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ยเสียอีก 

นาลินลุกขึ้นมาพร้อมกับเปิดตู้เสื้อผ้าใบเก่าคร่ำครึที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขณะนั้นเองที่เธอพยายามย้อนนึกไปในความทรงจำในวัยเด็ก ที่เธอจำได้เลือนลาง และเบาบางเสียเหลือเกิน เปลวเพลิงที่เผาไหม้ในคืนราตรีที่เต็มไปด้วยเลือด เสียงกรีดร้องของเหล่าฝูงชน และผู้คนที่เธอไม่รู้จัก เหล่ากองทัพที่สวมชุดเกราะโบราณวิ่งไล่เข่นฆ่าชาวบ้าน และที่จำฝังใจเธอได้มากที่สุด คือภาพของหญิงสาวผมสีขาวสยาย ใบหน้าของเธอช่างเย็นยะเยือกยิ่งกว่าราชินีน้ำแข็ง เปลวเพลิงรอบกายยังต้องสงบให้ความนิ่งของธอ แต่สิ่งที่ทำให้นาลินจำไม่เคยลืมจนถึงทุกวันนี้ คือในมือของเธอถือหัวใจที่อาบด้วยเลือดขณะที่มันกำลังเต้นตุบๆ อยู่ในมือขวาของหญิงปริศนาคนนั้น ภาพเหล่านี้มันเลือนรางมากเสียเหลือเกิน 

"นี่หล่อน เมื่อไหร่จะแต่งตัวเสร็จ ลีลาอยู่ได้ ฉันหิวแล้วนะ!" เสียงของแม่เลี้ยงใจร้ายหลุดดังเข้ามาในห้วงจินตนาการของนาลิน ทำให้เธอรีบแต่งตัว จัดการธุระส่วนตัวก่อนจะเปิดประตูห้องใต้หลังคาซึ่งเป็นที่นอนของเธอ และรีบวิ่งลงบันไดไปที่ห้องครัวทันที

"ไข่ดาวสองฟอง เบคอนสี่ชิ้น อ้อ แล้วก็อย่าลืมขนมปังปิ้งห้าแผ่น ทาเนยมาด้วยล่ะ" มาดามฟรองซัวผู้ที่นั่งพุงพลุ้ยอยุ่ที่โต๊ะอาหารสั่งเด็กสาวให้จัดการอาหารเช้าให้เรียบร้อย ขณะที่นาลินกำลังเตรียมกระทะเพื่อจัดการอาหารเช้า เธอกลับรู้สึกได้ว่าไฟที่กำลังลุกโหมในเตาถ่านมันหยุดสนิท เสียงนกร้องหยุดชะงักไปอย่างน่าประหลาด เสียงฮัมเพลงของมาดามฟรองซัวก็หยุดอย่างกะทันหัน

"ว่าไงสาวน้อย เธอช่างงดงามสมคำร่ำลือจริงๆ" เสียงปริศนาลอยดังมาจากข้างหลังของเด็กสาว เธอหันหลังทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำนั่น 

"คุณคือใครคะ?" เด็กสาวประหลาดใจเป็นอย่างมากที่เห็นชายหนุ่มวัยกลางคน ผิวสีขาวซีด ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม รับกับใบหน้าที่คมราวกับใบมีด ผมสีเงินที่เป็นประกายนั่น ทำให้เธอหยุดมองไม่ได้จริงๆ

"ขออภัยที่เสียมารยาทนะครับ ผมมีชื่อว่าดอมินิค เรียกสั้นๆว่าดอมก็ได้ครับ" ชายหนุ่มโค้งคำนับหญิงสาวหนึ่งครั้ง 

"เอ่อ.. ฉันชื่อนาลินนะคะ" 

"เรื่องนั้นกระผมทราบเป็นอย่างดีเลยล่ะครับ" ชายหนุ่มยิ้มกรุ่มกริ้ม แต่ทว่าหญิงสาวกลับคาดเดาเจตนาของเขาไม่ได้เลย ว่าชายผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่

"แล้วคุณมีธุระอะไรถึงต้องมาถึงที่นี้ แถมยังต้องใช้ สตอปเปอร์ หยุดเวลาไว้ด้วยล่ะคะ?" เธอพูดพลางมองอุปกรที่เป็นรูปนาฬิกาเข็มเล็กๆในมือของชายหนุ่ม ดอมินิคทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เธอรู้จักชื่อเครื่องมือที่เขามี

"เก่งจังเลยนะครับ ทราบแม้กระทั่งชื่อเครื่องมือที่มาจาก โลกหลังกำแพง นั่น"

"หยุดพูดเพ้อเจ้อสักทีเถอะค่ะ ตกลงคุณมาที่นี้เพื่อเหตุผลอะไรกันแน่คะ คุณดอมินิค"

"รีบร้อนสมกับเป็นคุณหนูจังเลยนะครับ ผมมาที่นี่เพื่อมารับตัวคุณหนูไปหา ราชินี ยังไงล่ะครับ"

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากของเขามันเซ็กซี่บาดใจหญิงสาวทุกคนที่ผมเห็นอย่างแน่นอน แต่ในตอนนั้นนาลินเพียงตกใจกับคำพูดของชายผู้นี้ 

"ราชินี? ประเทศเราไม่มีราชินีนี่ แล้วทำไม?"

"ใครว่าจะพาไปพบราชินีในโลกนี้ล่ะครับ.. โลกหลังกำแพงน่ะ มีอะไรน่าค้นหากว่านี้เยอะแยะเลยนะ ขออภัยนะครับ"

พูดจบ เขาก็เอามือเตะที่หน้าผากของเธอเบาๆ ก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะหมดสติ และอยู่ในอ้อมกอดของชายปริศนาผู้เป็นแขกจาก โลกหลังกำแพง

"แต่ราชินีต้องการจะพบคุณหนูจริงๆนะครับ" ชายหนุ่มอุ้มเด็กสาวร่างบางขึ้น ก่อนจะร่ายคำแปลกประหลาดที่ไม่มีผู้ใดจะสามารถเข้าใจได้ และทันใดนั้นกำแพงสูงสีดำน่ากลัว ที่สูงเสียดฟ้าจนมองไม่เห็นยอดก็ปรากฏต่อหน้าผู้ชายคนนั้น เขาพาเด็กสาวเดินทะลุกำแพงนั่นไปสู่โลกที่ผู้คนขนานนามกันว่า โลกหลังกำแพง...