หงอี้ฝาน จอมมารข้ามภพ

  โปรยปราย

ในยุคที่มนุษย์ไขวคว้าหาอำนาจ และหวังขึ้นเป็นใหญ่ เผ่าพันธุ์อื่นก็เช่นกัน ยกเว้นเพียงสองเผ่าพันธุ์ที่ต้องการอยู่อย่างสงบสุข นั่นก็คือ เผ่ามารและเผ่าปีศาจ ผู้ปกครองทั้งสองเผ่าจะเป็นใครไปมิได้ หากมิใช่ ‘จอมมาร’ การดำรงอยู่ของจอมมารทำให้สงครามศักดิ์สิทธิ์ไม่ก่อเกิด เผ่ามนุษย์จึงอัญเชิญสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘ผู้กล้า’ มายังโลกใบนี้ การจะอัญเชิญสำเร็จขึ้นอยู่กับพระเจ้าจะทรงอนุญาตหรือไม่

เมื่อพระเจ้าอนุญาต ชีวิตอันแสนสงบสุขของจอมมารจึงได้จบลง เหล่าผู้กล้าถูกอัญเชิญมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ต้องพ่ายแพ้กลับไปอย่างหมดรูป บัดนี้มีผู้กล้าคนใหม่ซึ่งเป็นอิสตรี กำลังยืนประจันหน้ากับปราสาทสีหม่น ครืนๆ ซ่าๆ เปรี้ยง! ท้องฟ้าอันกระจ่างใส ถูกแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึม สายฟ้าฟาดลงบริเวณยอดปราสาท

ริมฝีปากอิ่มเอ่ยเสียงหวานดังกังวาล “จอมมารวันนี้เป็นวันตายของเจ้าออกมาซะ!”

ร่างสูงในอาภรณ์สีดำขลิบทอง ขมวดคิ้วหมุนด้วยความไม่พอใจ แต่เสียงอิสตรีที่ดังเข้ามา มิได้ทำให้จอมมารโผล่ออกไปแม้แต่น้อย น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยขึ้นกับข้ารับใช้ “ข้าคงต้องหักเงินเดือนจอมเวทย์เหล่านั้นที่สร้างบรรยากาศ ฟ้ามืดครึ้มเช่นนี้ ทำให้ยอดปราสาทข้าพังทุกคราที่ผู้กล้าปรากฏตัว”

“ท่านจอมมารขอรับให้อิสตรีรอนานมันมิดี” ข้ารับใช้เบอร์หนึ่งเอ่ยเตือน

“ข้ารู้้แล้ว รอบนี้ส่งสตรีมาสินะ จะส่งมายั่วยวนข้ารึไงกัน พระเจ้านั่นก็ด้วยอนุญาติให้อัญเชิญได้สิ้นเปลืองนัก” เอ่ยจบก็เดินออกจากปราสาทโดยพลัน

ฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลดละ ร่างระหงโยนเกราะทิ้งเหลือเพียงอาภรณ์สีขาวที่เปียกโชก แนบเนื้อให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งได้อย่างชัดเจน มือเรียวกระซับดาบแน่น เมื่อสบเข้ากับร่างสูงในอาภรณ์ดำขลิบทองกันน้ำด้วยนวัตกรรมนาโน จอมมารแทบผงะ เมื่อสบเข้ากับร่างระหงที่สวมเพียงอาภรณ์สีขาว “เจ้ายั่วยวนข้ารึ”

จอมมารเอ่ยเสียงเรียบนิ่ง หญิงสาวเบ้ปากมองบนอย่างระอา ในคำเอ่ยของจอมมาร “ใครยั่วยวนเจ้ากันจอมมารชั่ว ตายซะเถอะ”

่ร่างสูงยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างระหงก็ร่ายเวทย์แสงบริสุทธิ์ พร้อมกับพุ่งเข้ามาใช้ดาบจ้วงแทงตัดขั้วหัวใจ ช่วยพริบตา ตุบ! ร่างของจอมมารทรุดกายลงกับพื้น หายใจโรยริน มือเรียวรีบถอนดาบออกจากร่างจอมมาร ร่างระหงออกจากบริเวณนี้อย่างรวดเร็ว ภาพสุดท้ายก่อนสิ้นใจ ข้ารับใช้เบอร์หนึ่งร่ำไห้น้ำตาไหลพรากขณะโอบประครองเขา ‘แล้วใครจะซ่อมยอดปราสาท’