รสสวาทเจ้าสาวป้ายแดง (สนพ.โรแมนติค)

บทที่ 1

คุณอาที่รัก

 

แสงแดดที่เคยแรงร้อนในยามกลางวันค่อยผ่อนคลาย เหลือเพียงแสงอ่อนๆที่ส่งผ่านม่านเมฆลงมายังผืนธรณี… คนงานเริ่มทยอยกันกลับบ้านจนหมด ไม่เว้นแม้แต่ภัตติพงษ์ที่รีบตรงดิ่งกลับบ้านหลังใหญ่ที่แม้จะมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน แต่ทว่ากลับเปี่ยมด้วยความเงียบเหงา

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนแผ่หราบนพื้นบ้านกลางห้องโถง โดยไม่สนใจว่าจะเป็นเพียงกระเบื้องแข็งๆไร้เบาะนิ่มรองรับ

ความเหนื่อยที่ตรากตรำทำงานหนักกลางแดดมาทั้งวัน ทำให้เขาหลับลงอย่างง่ายดาย แล้วฝันไปว่า…

 

ในห้องกว้างขวางที่เขานอนเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่นั้น จู่ๆประตูก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมร่างเล็กบางของเด็กสาววัย 18 ปีได้ถลาเข้ามา โถมกายขึ้นเตียงแล้วกอดเขาอย่างสนิทสนม

“คุณอาขา เมคิดถึ๊งคิดถึง” เจ้าหล่อนออดอ้อนเสียงหวาน ซ้ำยังเอาแก้มนุ่มๆมาแนบต้นแขนเขาอีก

“วันนี้นึกไงถึงมาเยี่ยมอาได้ล่ะ หืม ?” เขาถามอย่างใจดี มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู พลางลุกขึ้นนั่ง

“ทำไงได้ล่ะ…ก็เมทนคิดถึงคุณอาไม่ไหวนี่นา เมก็เลยขออนุญาตคุณพ่อกับคุณแม่มาเที่ยวบ้านคุณอา”

ฟังหล่อนเจื้อยแจ้วแล้ว เขาก็อดมองหน้าหวานให้ชัดๆไม่ได้…ตอนนี้เมลินีเปรียบเสมือนดอกไม้แรกแย้ม รอยยิ้มของหล่อนสดใส ดวงตาสุกสกาว และยิ่งน่ารักมากขึ้นไปอีกเมื่อมีลักยิ้มประดับตรงสองข้างแก้ม

มองแล้วอดนึกย้อนหลังไปเมื่อหลายปีก่อนไม่ได้…ตอนหล่อนอายุ 3 ขวบ ได้รับอุบัติเหตุจนต้องกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่หลายเดือน กว่าร่างกายจะฟื้นตัวก็ใช้เวลานานพอสมควร

จากเด็กที่มีปมอดีตน่าเศร้า กลายเป็นสาวน้อยที่แสนสดใส เห็นแล้วก็อดภูมิใจแทนเขมปัจน์กับมนสิชาไม่ได้ที่เลี้ยงลูกออกมาได้น่ารักถึงเพียงนี้

“แล้วเจอคุณพ่อกับคุณแม่ของอาหรือยัง” เขาถาม

“คุณปู่แคล้วไปตีกอล์ฟ เหลือแต่คุณย่าอรค่ะ ท่านบอกว่าคุณอาแอบอ่านหนังสือโป๊อยู่ในห้อง เมเลยว่าจะมาแกล้งแหย่ให้ตกใจเล่นซะหน่อย”

ชายหนุ่มหน้าแดงก่ำกับคำว่า‘อ่านหนังสือโป๊’ อรจิราไม่ใช่แม่ที่แท้จริงของเขา เป็นเพียงแม่เลี้ยงเท่านั้น แต่ก็ทำหน้าที่แม่ได้อย่างสมบูรณ์ ทว่าสิ่งที่เป็นข้อเสียของอรจิรา เห็นจะเป็นเรื่องที่ชอบทำอะไรเหมือนเด็กอยู่บ่อยครั้งนี่แหละ

“หนังสือโป๊…อาไม่อ่านหรอก ไม่ชอบน่ะ”

“ก็แหงล่ะ” เด็กสาวค้อนขวับ “คุณย่าอรบอกว่าคุณอาเป็นเกย์”

“เฮ้ย !” ชายหนุ่มอุทานลั่น “อย่าไปฟังสิ”

“ก็ไม่อยากฟังหรอกค่ะ แต่ในเมื่อได้ยินไปแล้วก็อดที่จะเชื่อไม่ได้”

ภัตติพงษ์ตาค้าง ปวดขมับตุบๆเลยทีเดียว นี่อรจิราพูดอะไร…กล้าเล่นแรงขนาดนี้เชียวเหรอ !

“ออกไปดีกว่า ไม่อยากคุยกับตุ๊ดอย่างคุณอา” เมลินีทำท่าจะลงจากเตียง แต่เขาคว้าข้อมือหล่อนไว้ได้ทันแล้วเผลอลืมตัวกระชากอย่างแรงจนร่างบางเสียหลักล้มลงไปนอนบนเตียง

“จะทำอะไรน่ะคุณอา !”

“สั่งสอนเธอน่ะสิ มาว่าอาเป็นตุ๊ด ต้องจับตีให้เข็ด” ตอบพลางเงื้อฝ่ามือขึ้นสูง หมายจะแกล้งฟาดบั้นท้ายหลานตัวแสบสักสองสามที แต่หล่อนกลับร้องวี๊ดว้ายเสียงดังเกินเหตุ

“กรี๊ดๆ คุณอา ไม่เอานะ อย่าทำเม”

เสียงร้องของหล่อนเรียกให้อรจิราที่กำลังแต่งหน้าอยู่ที่ห้องโถง วิ่งขึ้นชั้นสองอย่างรวดเร็ว แล้วผลักบานประตูให้เปิดออก และภาพที่เห็นก็ทำเอาถึงกับอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง

ภาพลูกเลี้ยงสุดหล่อของหล่อนจับเมลินีนอนคว่ำบนเตียง มือข้างหนึ่งจับขาเรียวไว้ ทำท่าคร่อมตัวเด็กสาวไว้นิดๆด้วย

สิ่งที่เห็น…ทำให้อรจิราคิดเตลิดไปไกล ก่อนจะหวีดร้องลั่น

“กรี๊ด นี่มันอะไรกัน !”

ทั้งภัตติพงษ์และเมลินีต่างเงียบไปตามๆกัน ชายหนุ่มดีดตัวลงจากเตียงแล้วปฏิเสธเสียงรัว

“มันไม่ใช่อย่างที่คุณแม่คิดนะครับ”

“แต่สายตาของแม่ตีความได้ว่าอย่างนั้น ต๊ายตาย…ไม่คิดเลยว่าแกจะกล้าทำอนาจารเด็ก”

“คุณแม่เข้าใจผิดแล้ว ผมแค่จะสั่งสอนเมเท่านั้น”

เห็นชายหนุ่มร้อนรนรีบแก้ตัว เมลินีก็เริ่มนึกสนุก หล่อนก้าวลงจากเตียงมาเกาะแขนอรจิรา แล้วแกล้งพูดว่า

“คุณย่าต้องจัดการให้เมนะคะ”

“ได้สิหนูเม ย่าจะจัดการให้เอง” พูดจบก็หันมาส่งสายตาเชือดเฉือนให้ภัตติพงษ์

“ลูกผู้ชายต้องกล้าทำกล้ารับสิตาบาส”

“จะให้ผมทำยังไง” ชายหนุ่มถามอย่างหงุดหงิด

“แต่งงานกันก็ดีเหมือนกันนะ”

“พูดอะไรครับคุณแม่ ยัยนี่ยังเด็กอยู่นะ เรียนก็ยังไม่จบ !”

“ถ้ายังแต่งงานไม่ได้ ก็หมั้นกันก่อนสิ” อรจิรายังคงดันทุรัง และนั่นก็ทำให้เมลินีชักจะวิตกที่เห็นเหตุการณ์บานปลายไปใหญ่โต จึงหันไปหาผู้ที่มีศักดิ์เป็นย่าของตัวเองแล้วพูดว่า

“เอ่อ…คุณย่าคะ เมไม่ได้…”

“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหนูเม ตาบาสครองตัวเป็นโสดไม่ยุ่งกับผู้หญิงจนย่านึกว่ากลายเป็นเกย์ไปเสียแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมาแต๊ะอั๋งเด็ก หนูเป็นผู้หญิงจะยอมเสียเปรียบผู้ชายง่ายๆได้ไง หมั้นกันเสียเถอะ ย่าจะได้หมดห่วง !”

คำประกาศจากแม่เลี้ยง ทำให้ภัตติพงษ์ช็อกไม่น้อย เขาปรายตามองไปทางเมลินี เห็นหล่อนทำหน้าจ๋อยก็นึกเคืองใจ

หน็อย ! ยัยตัวแสบ เพราะหล่อนคนเดียวที่ทำให้เขาต้องเจอเหตุการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนั้น

ต่อให้โลกใบนี้เหลือหล่อนเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว เขาก็ไม่มีวันรับหล่อนเป็นเจ้าสาวแน่ๆ !

 

ภาพความฝันค่อยๆลางเลือนลงไปทีละน้อยจนรู้สึกตัวตื่น แต่ภัตติพงษ์ยังไม่ยอมลืมตา ยังคงนอนนิ่งเพื่อทบทวนความฝันของตน

เกิดอะไรขึ้นกัน…ทำไมจู่ๆถึงเก็บเรื่องในอดีตมาฝัน ?

ใช่แล้ว ที่เขาฝันถึงเมื่อครู่คือความจริงที่เกิดขึ้นเมื่อ 4 ปีก่อน

เมลินีเป็นลูกสาวบุญธรรมของมนสิชากับเขมปัจน์ และอรจิราก็เป็นแม่ของเขมปัจน์ แล้วมาแต่งงานกับพ่อของเขาตอนเขาอายุได้ 17 ปี

เขาสนิทกับเมลินีมาก เขาเห็นหล่อนมาตั้งแต่อายุเพียง 3 ขวบเท่านั้น จวบจนหล่อนแตกเนื้อสาว แต่ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเสียความเป็นโสดด้วยการหมั้นหมายกับเด็กตัวกระเปี๊ยก

เพราะไม่อยากเห็นหน้าเมลินีอีก เขาจึงมาซื้อที่ดินต่างจังหวัดแล้วยึดอาชีพทำไร่ จนบัดนี้…เวลาได้ผ่านไปอีก 4ปี เขาจะกลับบ้านเกิดที่กรุงเทพเพื่อเยี่ยมพ่อแม่เดือนละครั้งเท่านั้น และไม่เคยเจอเมลินีอีกเลย ได้ข่าวว่าหล่อนไปเรียนต่อต่างประเทศ…ป่านนี้คงมีแฟนใหม่เป็นหนุ่มฝรั่งไปแล้วกระมัง

ขณะนอนหลับตานึกถึงเหตุการณ์ในอดีตอยู่นั้น ชายหนุ่มก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงหวานใสมากระซิบข้างหู

“ยังไม่ตื่นอีกเหรอคะคุณอาขา”

ชายหนุ่มย่นหัวคิ้วเข้าหากัน เสียงที่ทอดแผ่วหวานกังวานแบบนี้ฟังดูคุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน ด้วยความสงสัย…จึงรีบลืมตาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นนั่งอย่างตกใจ…

จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้าของเสียงเมื่อครู่นี้คือเมลินี !

ทว่าตอนนี้หล่อนไม่ใช่เด็กสาวตัวกระเปี๊ยกอีกต่อไปแล้วล่ะ เวลา 4 ปีเปลี่ยนหล่อนให้กลายเป็นสาวเต็มตัว…แถมสวยซะด้วยสิ !

“มาได้ไง” ชายหนุ่มปรับสีหน้าให้ราบเรียบ กวาดตามองวงหน้าสวยกระจ่างที่ล้อมกรอบด้วยผมยาวเหยียดตรงถึงบั้นเอว…แต่สิ่งที่เจิดจรัสที่สุดคงหนีไม่พ้นเส้นผมสีชมพูสว่างของเจ้าหล่อน !

“ก็นั่งรถมา” หล่อนตอบพร้อมยิ้มยิงฟันขาว ดวงตาคู่โตช้อนขึ้นมองเขาอย่างน่ารัก

“จะอยู่สักกี่วันล่ะ 1 วัน หรือ 2 วัน”

“เมจะอยู่จนกว่าจะหายคิดถึงคุณอานั่นแหละค่ะ”

ฟังหล่อนตอบแล้ว ภัตติพงษ์ก็ยิ้มเล็กๆตรงมุมปากอย่างโล่งอก “กี่เดือนล่ะยัยตัวเล็ก”

“ต้องนับเป็นปีสิคะ ถึงจะถูก เอ…คงสักปี หรือ 2 ปี” นิ้วเรียวจิ้มปลายคางตัวเอง พลางกรอกตาขึ้นข้างบนด้วยท่าทีครุ่นคิด และนั่นก็ทำเอาชายหนุ่มนึกฉุน

“พูดบ้าๆ อาให้เธออยู่ได้ไม่เกิน 1 อาทิตย์เท่านั้น”

“ทำไมล่ะคะคุณอา” หล่อนถามเง้างอด

“เพราะอาไม่มีเวลาว่างคอยดูแลเด็กอย่างเราน่ะสิ อาต้องทำงาน…งานกลางแดดด้วยนะ”

“แต่เมไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ เมอายุ 22 ปีแล้ว” หญิงสาวยังคงดื้อดึง

“แต่สำหรับอาก็คิดว่าเธอยังเด็กอยู่ดี แล้วนี่พ่อแม่ของเธอรู้แล้วเหรอว่าจะมาอยู่กับอา” ชายหนุ่มลุกเดินไปเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วมาส่งให้หลานสาวที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้น

“รู้แล้วค่ะ เมเรียนจบตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว คุณย่าอรเป็นคนเขียนแผนที่ที่อยู่ของคุณอาให้เมเองเลยนะคะ” หล่อนรับแก้วน้ำมาดื่มรวดเดียวจนหมดแล้วส่งคืนเขา

“งั้นเหรอ” ภัตติพงษ์เข่นเขี้ยว แม่เลี้ยงของเขายังคงแสบเหมือนสมัยสาวๆไม่มีผิดเพี้ยน ก็เพราะอรจิรานั่นแหละ เขาถึงต้องหมั้นหมายกับเมลินีแบบไม่ทันตั้งตัว อุตส่าห์หอบเสื้อผ้ามาไกลถึงต่างจังหวัด อรจิราก็ยังไม่วายบอกทางมาไร่ของเขาให้เมลินีรู้

“นี่ๆ คุณอาคะ” หล่อนลุกยืน กระเถิบเข้าหา ขณะที่ชายหนุ่มก้าวถอยหลัง “ตอนเรียนจบปริญญาตรี คุณพ่อข้าวให้ชุดสวย คุณแม่มนให้ชุดเครื่องสำอาง คุณย่าอรกับคุณปู่แคล้วให้รถยนต์ แล้วคุณอาล่ะคะจะให้อะไรเป็นของขวัญเม”

“จะเอาด้วยเหรอ ไว้อาจะหาซื้อของขวัญให้ก็แล้วกันนะ แล้วไม่ต้องเดินเข้าใกล้อานักก็ได้ ถอยไปห่างๆเลย” เขาสะบัดมือไล่

“ทำไมคะคุณอา ? หรือว่ากลัวเมจับปล้ำ ไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ เมไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” หล่อนค้อนขวับใส่เขา เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่…เขาไม่ได้กลัวว่าจะโดนหล่อนปล้ำหรอกนะ แต่กลัวใจตัวเองจะเผลอไปลวนลามหลานสาวเข้าให้น่ะสิ…

เวลาผ่านไปไม่กี่ปี เปลี่ยนจากเด็กกะโปโล ตัวผอมเล็ก หน้าอกแบนราบ ให้กลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง หุ่นสะบึมแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?

“อาไม่ได้กลัว” เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยืดตัวตรง หรี่ตามองหล่อนแล้วทำเสียงเข้ม “แล้วนี่ชุดอะไร”

“คุณอาไม่รู้จักเหรอคะ” หญิงสาวหัวเราะคิก “เกาะอกไงคะ สวยมั้ยเอ่ย… เข้ากับกระโปรงทรงเอที่เมใส่มั้ยคะ” หล่อนถามหน้าระรื่น พลางหมุนกายให้เขาดูทั่วตัว

“ไม่มีอกให้เกาะก็อย่าไปใส่เลย อาสงสารเนื้อผ้า” เขาจิกกัด พลางเมินหน้าไปทางอื่น แต่หล่อนก็ยังเดินมาหยุดตรงสายตาเขา พร้อมจับใต้ฐานหน้าอกตัวเองแล้วดันขึ้นจนเห็นปทุมถันเป็นรูปร่างอย่างชัดเจน

“ไม่มีหน้าอกตรงไหนกัน นี่ขนาดตั้ง 36 เชียวนะคะคุณอา”

เท่านั้นแหละ…โหนกแก้มสีแทนของชายหนุ่มก็ระเรื่อเป็นสีชมพูอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงปั้นหน้าเคร่ง คิ้วขมวดฉับ ดุเสียงเข้ม

“แล้วมันสมควรนักเหรอไงที่แต่งตัวแบบนี้ เป็นสาวเป็นนางหัดรักนวลสงวนตัวไว้เสียบ้าง เพราะผู้หญิงชอบแต่งตัวยั่วยุแบบเธอนี่แหละ คดีข่มขืนถึงมีเกลื่อนเมือง”

เมลินีหน้าเจื่อน ไม่คิดว่าจะเจอปฏิกิริยาแบบนี้จากคนเป็นอา แต่เพราะโดนตามใจมาตั้งแต่เล็ก หล่อนจึงมีทิฐิอยู่เหนือความถูกต้อง เชิดหน้าใส่แล้วแย้งว่า

“แต่เมก็อยู่รอดปลอดภัยดีนี่คะไม่เห็นจะเคยมีใครมาข่มขืน”

“แล้วต้องรอให้โดนข่มขืนก่อนเหรอไง เธอถึงจะกลัว”

“ไม่มีใครกล้าหรอกค่ะ”

ชายหนุ่มเหล่ตามองหล่อนเล็กน้อย แล้วผลักหัวทุยสวยเบาๆ “เพราะพวกผู้ชายมันกลัวทรงผมเราน่ะสิ สีชมพูแป๊ดแบบนี้ ดูไกลๆนึกว่าตัวคิตตี้”

“สีผมนี้ คุณย่าอรเป็นคนแนะนำเองนะคะ”

“อีกแล้วเหรอ” ภัตติพงษ์มึนตึ้บเลยทีเดียว

“มีกระเป๋ามากี่ใบล่ะ” เขาถามพลางเอียงหน้าไปมองด้านหลังหล่อน พอเห็นว่ามีกระเป๋าใบโตหลายใบวางกองรวมกันอยู่ คิ้วหนาก็เลิกขึ้นสูงทันที “เอามาทำไมเยอะแยะ”

“ก็…” หล่อนหันไปจาระไนเสียงแจ๋ว “กระเป๋าสีฟ้าใส่เครื่องสำอาง ครีมบำรุงผิว กระเป๋าสีแดงใส่เสื้อผ้า กระเป๋าสีชมพูใส่ของใช้ส่วนตัว”

“พอๆ ไม่ต้องพูดมากแล้ว อาไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น ที่นี่มีคนรับใช้แค่คนเดียวชื่อแป้ว เดี๋ยวอาจะเรียกให้แป้วพาเธอไปที่ห้อง”

“คุณอาเป็นคนพาไปไม่ได้เหรอคะ” หล่อนถามเสียงอ้อน ก่อนหน้าเจื่อนเมื่อเขาตวาด

“ไม่ได้ !”

“ทำไมอ่ะ”

“อยู่ใกล้เธอมากๆแล้วมีแต่ปัญหา”

“ไม่ใช่เพราะคุณอาไม่ชอบผู้หญิงเหรอคะ”

“อาชอบผู้หญิง แต่ไม่ชอบเธอ จบนะยัยตัวเล็ก” เขาหันไปอีกทางแล้วตะโกนก้อง “พี่แป้วๆ”

ไม่นานนัก สาวใช้ร่างเล็กบางก็วิ่งออกมาที่ห้องโถงรวดเร็วสมใจ “ค่าคุณบาส มีอะไรจะเรียกใช้พี่เหรอคะ ?”

“ช่วยเมหลานสาวของผมขนกระเป๋าไปที่ห้องด้วย ให้พักห้องใกล้ๆผมนั่นแหละ”

“ค่า ได้ค่ะ” แป้วรับคำ คว้ากระเป๋ามาถือ 2 ใบ ส่วนอีกใบที่เหลือ เมลินีเป็นคนถือเอง ระหว่างที่หญิงสาวผมสีชมพูเดินตามสาวใช้จะขึ้นชั้นสอง หล่อนก็เหลือบตามองอาหนุ่มแล้วยิ้มเผล่ เดินเอียงมาหาภัตติพงษ์แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มเขาอย่างรวดเร็ว โดยไม่ให้เขาได้ทันตั้งตัว

จุ๊บ !

“ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ…คุณอาที่รัก”

จากนั้นหล่อนก็หัวเราะร่า ขึ้นบันไดจนหายลับไปจากสายตา ขณะที่ชายหนุ่มยังคงเบิกตากว้าง ยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองโดยอัตโนมัติ หัวใจที่ด้านชามานานเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

บ้าน่า…นั่นหลานนะ ถึงจะไม่มีสายเลือดเดียวกันก็ตาม แต่หล่อนอายุห่างจากเขาตั้ง 14 ปี ดังนั้นอย่าไปหลงใจเต้นกับหล่อนเชียว

แต่จะว่าไป…เมลินีดูกระเปิ๊บกระป๊าบ ไปเมืองนอกแค่ 4 ปี กลับมาก็หัวสมัยใหม่ ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลยแม้แต่น้อย ไม่ได้การล่ะ…ในฐานะที่เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาจะต้องจับหล่อนมาดัดนิสัยให้เป็นหญิงสาวที่เรียบร้อยทั้งกายและใจให้ได้ !

 

เมลินีเดินตามแป้วเข้าไปในห้องใหญ่…กว้างขวาง ปลอดโปร่ง หน้าต่างเปิดรับแสงแดดอ่อนๆที่ส่องลอดเข้ามา ทัศนียภาพนอกหน้าต่างเป็นภูเขาที่เห็นเป็นเงาซ้อนทับกันหลายลูกลดหลั่นกันไปตามระดับความสูง

สดชื่น…และได้กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้นานาพรรณ

“ว้าว ! สวรรค์บ้านไร่ชัดๆ” หญิงสาวอุทาน วางกระเป๋าบนพื้น แล้วหมุนกายไปรอบห้อง ยิ้มร่า กางแขนสองข้างออกข้างลำตัว ขณะที่แป้วหัวเราะแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออก

“ที่นี่สงบ ร่มรื่น แต่ขาดแสงสีนะคะคุณเม คุณเมมาอยู่ไม่กี่วัน คงจะเบื่อ”

“เบื่อ ?” คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูง แล้วส่ายหน้า “คำคำนี้ไม่มีอยู่ในหัวของเมเลยค่ะพี่แป้ว ตั้งใจว่าจะพักผ่อนสมองที่นี่ ดื่มด่ำกับธรรมชาติ ว่าแต่…พี่แป้วคะ เมอยากถามอะไรสักอย่าง” หญิงสาวถอยไปนั่งบนเตียงแล้วยกขาขึ้นไขว่ห้าง สีหน้าทะเล้นเริ่มเปลี่ยนเป็นจริงจัง

“จะถามอะไรล่ะคะ ถ้าพี่ตอบได้ก็ยินดีตอบทุกอย่างเลยล่ะคะ” แป้วพูดโดยไม่หันไปมองหล่อน เพราะกำลังสาละวนอยู่กับการจัดเสื้อผ้าเข้าแขวนไว้ในตู้

“คุณอาเคยมีแฟนบ้างหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีนี่คะ คุณบาสตั้งใจทำงาน ขยันขันแข็งจนไม่มีเวลาสนใจผู้หญิงเลยค่ะ”

“ไม่เคยจีบสาวไหนเลยเหรอคะ” หล่อนถามต่อ

“ไม่นี่คะ…มีสาวๆหลายคนให้ความสนใจคุณบาส แต่คุณบาสไม่เคยยอมคบหากับใครเป็นแฟนเลย”

“เหรอคะ…” เมลินีครางในลำคอ เหลือบตามองไปทางหน้าต่างแล้วถอนหายใจเบาๆ…แบบนี้ก็เข้าข่ายว่าภัตติพงษ์อาจจะชอบผู้ชายด้วยกันอย่างที่หล่อนเคยได้ยินมาน่ะสิ

ไม่ได้การล่ะ…หล่อนจะต้องใช้ตำแหน่งคู่หมั้นที่เป็นอยู่มาเปลี่ยนใจให้เขาหันมาชอบผู้หญิงให้ได้ !