หยีกับเพชร

      ลูกหยีไปร่วมงานศพของตัวเองทั้งสามวัน เพื่อนสนิทที่โรงเรียนเก่ามากันครบทุกคนรวมถึงเพื่อนๆ บางส่วนจากมหาวิทยาลัยด้วยเธอคงมีความสุขมากถ้างานที่เพื่อนมาร่วมเป็นงานกินเลี้ยงตามประสาเพื่อนฝูง

        “แม่รักหนูนะลูก” ศศิธรบอกลาลูกเป็นครั้งสุดท้ายอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาประชุมเพลิง เธอลูบแก้มลูบผมลูกสาวด้วยหัวใจที่แหลกสลายการที่คนเป็นแม่ต้องมาเผาลูกมันเป็นสิ่งที่ยากจะทำใจให้ยอมรับได้

        “หลับให้สบายนะนางฟ้าของพ่อ” น้ำตาของลูกผู้ชายไหลซึมออกมา ภวพลรวบรวมสติแล้วจับมือภรรยามากุมไว้เขาจะอ่อนแอไม่ได้เพราะต้องเป็นเสาหลักให้เธอ

        “หนูรักพ่อกับแม่นะคะ” เธอปรากฏตัวให้ทั้งคู่เห็นแค่ครั้งเดียวเท่านั้นทั้งที่ใจจริงอยากจะคุยกับท่านทั้งวันทั้งคืนแต่เธออยู่อีกโลกนึงแล้วเธอไม่ควรจะฉุดรั้งพ่อกับแม่ให้มีความหวังและที่สำคัญเธอไม่อยากให้คนอื่นมองว่าท่านทั้งสองบ้าบอเสียสติ

        ลูกหยียืนมองพิธีเผาร่างตัวเองด้วยความหวาดหวั่นมันคือสิ่งที่เธอกลัวที่สุด เธอจะรู้สึกถึงความร้อนของเปลวไฟที่กำลังลุกไหม้บนร่างนั้นรึเปล่าและเมื่อไฟดับลงเธอก็รู้ว่าร่างๆ นั้นไม่ใช่ของเธออีกต่อไปเพราะเธอไม่รู้สึกอะไรสักนิดปัญหาต่อจากนี้คือเธอจะทำยังไงต่อไปกับร่างไร้ตัวตนร่างนี้

        ผ่านมาสามวันแล้วที่ลูกหยีนั่งๆ นอนๆ ในห้องของตัวเอง เธออยากตามพ่อไปที่ทำงานแต่ก็ไม่รู้จะไปนั่งอยู่ท่ามกลางพนักงานที่หน้าตาเคร่งเครียดทำไมส่วนแม่ก็เหม่อลอยร้องไห้อยู่เป็นระยะแต่พ่อก็โทรมาหาแทบจะทุกชั่วโมงเพื่อเช็กว่าแม่ไม่ได้คิดสั้นทำร้ายตัวเอง

        หกโมงกว่าแล้วพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าแต่พ่อก็ยังไม่กลับเพราะวันนี้มีงานด่วนต้องเร่งทำให้เสร็จ เธอขึ้นไปบนห้องนอนแล้วเหม่อมองออกไปที่หน้าต่างในใจคิดไปว่าห้องของเธอจะมีใครมาเช่ารึยังนะ

        “เฮ้ย” ลูกหยีร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะตอนนี้เธอยืนอยู่ในหอพักที่เชียงใหม่ !

        “จริงหรอเนี่ย” ลูกหยีหลับตาแล้วนึกถึงห้องนอนที่บ้านของตัวเอง

        “สุดยอด” ร่างไร้ตัวตนของลูกหยีอุทานออกมาด้วยความพิศวงแค่คิดเธอก็ไปไหนมาไหนได้ตามที่ใจสั่ง

        “ไปที่ทำงานพ่อ” แล้วชั่วพริบตาเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะที่พ่อของเธอกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารกองย่อมๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

        “เหนื่อยไหมคะพ่อ” ลูกหยีนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับพ่อของเธอ

        ตั้งแต่จำความได้พ่อก็ทำงานหนักเสมอเพื่อความสุขสบายของเธอกับแม่แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างที่พ่อจะละเลยหน้าที่หัวหน้าครอบครัวต่อให้กลับดึกงานเยอะแค่ไหนพ่อก็จะมากินข้าวที่บ้านและมีของมาฝากลูกกับเมียเกือบจะทุกวัน เธอได้ยินตั้งแต่เด็กๆ ที่พ่อพูดและจำได้ขึ้นใจก็คือแม่เป็นหัวใจของพ่อส่วนเธอเป็นชีวิตของพ่อ เธอโชคดีเหลือเกินที่ตลอดชั่วชีวิตสั้นๆ ได้เป็นที่รักของคนสองคนอย่างสุดหัวใจและมีเพื่อนที่ดีอีกกลุ่มใหญ่

        “กลับบ้าน” เธอนั่งมองพ่ออยู่สักพักจึงกลับบ้านไปหาแม่

        วันต่อมาพ่อกับแม่นำเสื้อผ้าและตุ๊กตาของเธอทั้งหมดคัดแยกและบรรจุใส่กล่องอย่างเรียบร้อยไปมอบให้บ้านเด็กกำพร้าเธอตามไปด้วยและมองเด็กๆ รับสิ่งของเหล่านั้นไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม

        “ขอบคุณค่ะแม่” พ่อกับแม่พาเธอมาฉลองวันเกิดที่นี่หลายครั้งแล้ว ท่านสอนให้เธอรู้จักแบ่งปันและคิดถึงผู้อื่นเสมอและนี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่พ่อกับแม่จะมาที่นี่เพราะทั้งคู่ทำใจไม่ได้อีกแล้วที่จะมากันเพียงสองคน

        “หนูหยีเขา…” เจ้าหน้าที่ไม่อยากให้สิ่งที่คิดเป็นจริงเลยแต่เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดจะเป็นของใครได้ถ้าไม่ใช่ของหนูหยีและถ้าพ่อกับแม่เอามาบริจาคยกกล่องแบบนี้มันจะเป็นอื่นใดไปได้

        “ลูกหยีไปสบายแล้วค่ะ” ศศิธรกล้ำกลืนน้ำตาตอบออกไป

        “ดิฉันเสียใจด้วยค่ะเสียใจจริงๆ แต่หนูหยีต้องดีใจมากแน่ๆ ที่ได้ส่งต่อของเล่นแล้วก็เสื้อผ้าให้น้องๆ ที่นี่”

        “หนูดีใจมากค่ะ” ลูกหยีตอบทั้งน้ำตา มีแค่สองอย่างที่แม่ไม่ได้นำมาบริจาคคือผ้าห่มผืนแรกที่แม่เย็บเองแล้วใช้ห่อตัวเธอเมื่อวันแรกที่ลืมตามาดูโลกกับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวแรกที่พ่อซื้อให้ทั้งสองอย่างแม่วางไว้บนเตียงนอนของเธอที่ยังคงมีผ้าปูและผ้านวมประหนึ่งยังมีคนไปนอนตามปกติ

        “ไปหอพัก” ตกบ่ายลูกหยีก็ไม่รู้จะทำอะไรเพราะแม่งีบหลับ เธอเหม่อมองวิวภูเขาแล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

        “คนเก่าเพิ่งย้ายออกไปครับ” พนักงานดูแลตึกพูดปดกับลูกค้าขืนบอกว่าคนเก่าตายคาห้องใครจะกล้ามาเช่าต่อล่ะ

        “คงจะเป็นผู้หญิงแน่ๆ” เพชรบดินทร์เดินเข้าไปสำรวจในห้องน้ำแล้วเห็นโบว์ติดผมสีชมพูมัดอยู่รอบๆ ฝักบัวอาบน้ำ

        “ใช่ครับนักศึกษาที่เดียวกับคุณนี่แหละ”

        “อ้าวแล้วทำไมเขาย้ายไปกลางคันล่ะครับนี่เพิ่งเปิดเรียนได้แค่ไม่กี่เดือนเอง”

        “อ้อ เห็นว่าสุขภาพไม่ดีเลยต้องลาออกครับ” ผู้ดูแลตึกหนาวๆ ร้อนๆ กลัวคนเช่าจะซักไซ้ต่อ

        “อืม ห้องใหม่มากเลยผมชอบมากพอจะลดได้ไหมครับ” เพชรบดินทร์ลองต่อราคาทั้งที่รู้ว่าก็ไม่ได้ช่วยอะไร

        “ไม่ได้จริงๆ ครับ ผมก็พนักงานไม่ใช่เจ้าของ”

        “เข้าอยู่ต้องจ่ายเท่าไหร่ครับ”

        “ประกันห้าพันล่วงหน้าสองเดือนทั้งหมดเป็นหนึ่งหมื่นเจ็ดพันบาท เงินประกันห้าพันจะคืนให้วันที่ย้ายออกถ้าห้องอยู่ในสภาพสมบูรณ์ครับ”

        “โอเค พรุ่งนี้สิบโมงผมจะมาทำสัญญา” เพชรบดินทร์เดินผิวปากออกไปอย่างอารมณ์ดี ลาก่อนไอ้หอพักเฮงซวย

        หอเก่าของเขาติดกับมหาลัยมันสะดวกในการเดินทางแต่ลำบากในความเป็นอยู่แบบสุดๆ เพราะทั้งหอมีแต่ผู้ชายมันจึงมีแต่เสียงเอะอะโวยวายแล้วรองเท้าก็ถอดวางหน้าห้องไม่ได้เลยถอดทีไรหายทุกทีต่อให้คู่นั้นมันจะเก่าอุบาทว์ขนาดไหนมันก็หายเพราะจริงๆ มันไม่ได้ตั้งใจจะขโมยแต่มันเมาแล้วใส่มั่วไปหมดเจอคู่ไหนก็ใส่

        ถึงมันจะถูกแต่หอพักกลับเป็นที่ที่ไม่ได้พักแล้วจะเสียค่าเช่าไปทำไมอีกอย่างอยู่หอชายจะหิ้วสาวๆ มานอนก็ไม่ได้แล้วพอไปนอนห้องสาวก็เจอแต่อะไรแหววๆ ที่ทำให้ขนลุกเช่น ชุดผ้าปูที่นอนสีชมพูฟรุ้งฟริ้งเท่านั้นยังไม่พอบนเตียงยังมีหมอนขนเฟอร์มุ้งมิ้งอีกประมาณสิบใบ เขาไม่เข้าเลยว่าทำไมคนคนนึงถึงต้องการหมอนมากมายขนาดนั้นสำหรับเตียงหนึ่งเตียงแล้วยังไม่นับรวมการหยิบจับข้าวของและต้องวางให้ถูกตำแหน่งเดิมตรงเป๊ะอีกนี่มันห้องหรือค่ายทหาร !

        “พี่เพชรนี่นา” พี่เพชรหรือเพชรบดินทร์คือหนุ่มบริหารปีสามที่สาวๆ ทอดสะพานให้ทั้งคณะเพราะพี่เขาหล่อมากเธอเองยังแอบปลื้มแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นมันก็แค่ความชื่นชมเหมือนเวลาเราชอบดาราเท่านั้นเอง