อัจฉริยะกับการเกิดใหม่ [yaoi]

      สวัสดีครับ ผมเจมส์ หรือนายพีระ เรืองศิลป์ ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาลัย KT School มหาลัยอันดับต้นๆติด 1 ใน 5 ของประเทศไทย คณะบริหารสาขาวิชาการตลาด ปี 2ผมมีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคนครับ ชื่อว่า อเล็ก อเล็กเคยบอกผมว่าผมน่ารัก เพราะผมได้จากแม่มาเยอะ เฮ้ออออ เพราะงี้ผมเลยมีแต่ผู้ชายมาจีบ ผมมีสีผมสีนำ้ตาลไม่ถึงกับเข้ม ตาสีเขียวมรกต ปากนิดจมูกหน่อย รูปร่างคล้ายผู้หญิง ผิวขาวแต่ก็ไม่ถึงกับขาวมากเพราะเล่นกีฬาออกแดดบ้าง แต่ไม่มีกล้าม เป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส ครอบครัวผมมีทั้งหมด 5 คน มีพ่อ แม่ พี่ชาย 1 คน พี่สาว 1 คน และก็มีผมเป็นน้องเล็กของบ้าน พ่อชื่อแดเนียล แม่ชื่อณิชา พี่ชายชื่อพอร์ช ส่วนพี่สาวชื่อไอซ์ ส่วนผมคงรู้กันแล้วเนอะ อ่า แนะนำตัวกันมานาน เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า

 

     -8.00น.

 

       ผมอาบนำ้แต่งตัวเสร็จ แล้วก็เดินลงไปทานข้าวเช้าครับ ตามจริงผมเข้าเรียนตอน 9.00น. แต่ผมนัดกับอเล็กไว้ตอน 8.30น. บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ ขับรถไป 15 นาทีก็ถึงมหาลัยแล้วครับ ผมนั่งทานข้าวไปจนหมดจึงลุกขึ้น แล้วเตรียมตัวไปมหาลัย

 

"ไปแล้วนะครับแม่" ผมบอกแม่หลังจากที่เตรียมตัวเสร็จแล้วตรงไปที่รถทันที

 

"จ้าา ขับรถดีๆนะลูก"เสียงแม่ตะโกนออกมาจากในบ้าน

 

"คร้าบบบบบบ"

 

    -8.25น.

 

      ผมถึงแล้วครับ แล้วกำลังเดินไปโต๊ะประจำของกลุ่มผมอยู่ครับ อย่างที่ผมบอก ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนเดียวคืออเล็ก เรารู้จักกันตอนม.ต้น แต่ก็ไช่ว่าผมจะมีเพื่อนอยู่คนเดียวนิครับ จริงมั้ย ผมเดินมาถึงแล้วครับ

 

"ไงครับ คุณเจมส์กว่าคุณมึงจะมาได้นะครับ"ยังไม่ทันได้นั่งเสียงอเล็กก็พูดขึ้นเลยครับ แต่มันนัดผมมา 8.30น.ไม่ใช่หรอวะ

 

"มึงนัดกู 8.30น. ไม่ใช่หรือไง"ผมพูด

 

"555 เอาน่า เข้าห้องได้แล้ว คาบนี้เป็นวิชาการตลาดของอาจารย์กวินทร์ด้วย เดี๋ยวโดนทำโทษหรอก"

อันนี้เสียงของคิวเพื่อนในกลุ่มอีกคนหนึ่ง มันเป็นคนขี้เล่นครับ กลุ่มผมมีทั้งหมด 6 คนครับ มีผม อเล็ก คิว ต้า เพ้นท์ และออกัสครับ กลุ่มผมจัดว่าหน้าตาดีทุกคนครับถึงจะมีน่ารักอยู่แค่ 2 คนคือผม กับ เพ้นท์ก็เถอะ พวกผมอยู่คณะกับสาขาเดียวกันครับ

 

     ตอนนี้ผมมาถึงห้องแล้วครับ ผมนั่งแถวริมหน้าต่างโต๊ะสุดท้าย อเล็กนั่งโต๊ะข้างหน้าผม คิวนั่งข้างผม ข้างหน้าคิวคือเพ้นท์  ข้างคิวเป็นต้า ข้างเพ้นท์คือออกัส ผมนั่งกันไปเรื่อยๆ จนอาจารย์มาสอน ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะผมอ่านมาก่อนแล้ว จนถึงเวลาพัก

 

"เห้ย พวกมึงไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน"เสียงต้าพูดขึ้น ต้ามีนิสัยคล้ายคิว ต้านะครับ 

 

"อืม/ไปดิ/เค"เสียงแรกคือคนพูดน้อยประจำกลุ่มออกัส เสียงที่สองคืออเล็ก ผม เพ้นท์ เสียงสุดท้ายเป็นเสียงของคิวครับ

 

   ตอนนี้พวกผมเดินมาถึงโรงอาหารแล้วครับ โรงอาหารคณะบริหารครับ เรากำลังมองหาโต๊ะนั่งอยู่ครับ เพราะว่าลงมาช้าที่ก็เลยไม่ค่อยมี 

 

"เห้ย พวกมึงกูเจอโต๊ะว่างแล้ว ไปกัน"อันนี้เสียงของเพ้นท์พูดขึ้นครับ โต๊ะที่เพ้นบอกอยู่ริมสุดข้างสวนดอกไม้ครับ 

 

"งั้นเพ้นท์กับเจมส์พวกมึงนั่งอยู่นี่แหละ ไม่ต้องไปเดี๋ยวพวกกูซื้อให้ จะกินอะไร"อันนี้เป็นเสียงของต้าครับ มันถามผมกับเพ้นท์ อืมมม กินอะไรดีนะ

 

"อะไรก็ได้"ผมพูด

 

"ก๋วยเตี๋ยว"เพ้นท์พูด

 

"เค นั่งอยู่นี่นะ เดี๋ยวซื้อมาให้"ต้าพูดแล้วก็เดินออกไปพร้อมกับออกัส อเล็ก คิว ผมกับเพ้นท์ก็นั่งรอไปสักพัก ก็เดินกับมาพร้อมกับข้าวแล้วก็น้ำ พวกเราก็นั่งกินไปเรื่อยๆจนหมด จึงแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ผมกับอเล็กจะไปห้างกันครับ 

 

"เจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย"ผมพูด

 

"เจอกัน/อืม/บาย"เสียงแรกเป็นของคิวและต้า เสียงที่สองเป็นออกัส เสียงที่สามคือเพ้นท์ หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันไป วันนี้อเล็กไม่ได้เอารถมาเลยจะไปรถผมกันครับ ผมขับไปเรื่อยจนถึงห้าง SS ห้างที่ใหญ่ที่สุดในไทย

 

 

 

       เมื่อมาถึงแล้วผมกับอเล็กก็เดินเข้าไปในห้างกัน ห้างนี้มีทั้งหมด 5ชั้นด้วยกัน ชั้นแรก จะเป็นชั้นของเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างๆ ชั้นที่สองเป็นชั้นของเครื่องประดับและเสื้อผ้า ชั้นที่สามเป็นชั้นของอาหาร และขนม ชั้นที่สี่เป็นชั้นของเกมทั้งหมด ชั้นที่ห้าเป็นชั้นของนำเข้าจากต่างประเทศทั้งหมด เราขึ้นไปชั้นสอง ไปดูเสื้อผ้า เราเดินดูไปเรื่อยๆเราก็กลับบ้านกัน อเล็กได้เสื้อไปสองตัว ผมได้กำไลหยกขาวมาอันหนึ่ง ถ้าถามว่าผมไปได้มาจากใหนละก็ ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว....

 

  -ครึ่งชั่วโมงก่อน

 

 ผมกับอเล็กดูเสื้อไปเรื่อยๆ แล้วอเล็กก็ได้เสื้อมาสองตัว เราก็เดินออกมา แล้วอเล็กก็บอกว่ามันต้องไปดูกำไลให้พี่มัน พี่มันสั่งซื้อเราก็เลยเดินเข้าไปในร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง แต่ผมดันไปเห็นกำไลนี่เข้า รู้ตัวอีกทีก็ซื้อมาแล้ว

   -กลับมาปัจจุบัน

 

   -16.30น.

 

 ตอนนี้ผมกลับมาถึงบ้านแล้วครับหลังจากที่ไปส่งอเล็กมา

 

"กลับมาแล้วหรอลูก"เสียงแม่ถามผม แม่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

 

"ครับ ผมกลับมาแล้วครับ"ผมพูดตอบแม่หลังจากที่เข้ามาในบ้านแล้ว บ้านผมเป็นบ้านสองชั้นไม่ใหญ่มาก ก็นะ แต่มันก็อบอุ่นดีกว่าบ้านหลังใหญ่นะ อยู่กันแค่นี้เอง หน้าบ้านกับหลังบ้านก็มีต้นไม้ดอกไม้ปลูกอยู่เพราะแม่ชอบก็เลยปลูกไว้ 

 

"แม่ครับ เดี๋ยวผมมาช่วยนะครับ"ผมบอกแม่

 

"จ้าาา"ผมเอาของขึ้นไปเก็นแล้วเปลี่ยเสื้อผ้าใหม่ จากชุดนักศึกษาเป็นชุดอยู่บ้านกางเกงสามส่วนสีดำกับเสื้อยืดแขนสั้นสีเทา เเล้วเดินลงไปข้างล่าง

 

"ผมมาแล้วครับแม่"ผมพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน

 

"จ้า แต่ไกล้จะได้เวลาอาหารเย็นแล้วแม่ฝากไปซื้อของหน่อยได้ไหมลูก พอดีของหมดนะจ้ะ"แม่บอกผม

 

"ครับ งั้นเดี๋ยวผมกลับมานะครับ"

 

"จ้าาา"

 

ผมเดินไปขึ้นรถแล้วขับไปตลาดไกล้บ้านทันที แล้วผมก็ซื้อของไปเรื่อยๆ เมื่อครบแล้วผมก็เดินกลับไปที่รถ แต่มันต้องข้ามฝั่งไป พอมองแล้วไม่มีรถผมก็เดินข้ามทันที โดยไม่ได้มองว่ามีรถคันหนึ่งที่ขับมาทางนี้ด้วยความเร็วสูงเเล้วชนเข้าผมอย่างแรก

 

โครมมมมมมมม!!!!

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

 

"เห้ยมีคนโดนรถชน เรียกรถพยาบาลเร็วเข้า"

 

"....."

 

ผมได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่ผมไม่ไหวแล้ว หลังจากนั้นตาผมก็ค่อยปิดลง

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

...ต่อ...

  อืมมม 

 

 ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความคิดหนึ่งที่เข้ามาในหัว'ที่นี่ ที่ไหน'

 

"อ่าวตื่นแล้วเรอะ"

 

 ผมหันตามเสียงไป ก็พบกับคุณตาคนหนึ่งยืนอยู่ คุณตามีผมยาวสีขาว ตาสีฟ้าหรี่ลงเล็กน้อย ใบหน้าที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา ไว้หนวดเครา ยืนมองมาทางนี้ ทางที่ผมนั่งอยู่ ที่ที่ผมอยู่คือห้องๆหนึ่งมีสีขาวทั้งห้อง ห้องนี้ไม่มีอะไรเลยแม้แต่หน้าต่าง มีประตูอยู่บานเดียวสีทอง แต่ผมน่าจะตายไปแล้วนิ แล้วทำไม ผมถึงมาอยู่ที่นี่กัน แล้วที่นี่ที่ไหน แล้วคุณตาคนนั้นเป็นใครกัน

 

"ดูท่าเจ้านะมีคำถามจะถามข้าใช่ไหม"

 

"เอ่อ ครับ"

 

"งั้นก็ถามมาสิ ข้าจะตอบเท่าที่ตอบได้ละกัน"

 

"เอ่อ คือ ที่นี่ที่ไหนครับ แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ผมน่าจะตายไปแล้วนี่ครับ แล้ว แล้ว คุณตาเป็นใรกันครับ แล้ว..."แต่ก่อนที่จะได้พู้อะไรไปมากกว่านี้ เสียงคุณตาก็ดังขึ้นก่อน

 

"เดี๊ยวววว หยุดก่อน เจ้าไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ข้าตอบไม่ทัน เอาละ คำถามแรก ที่นี่ที่ไหนสินะ ข้อนี้ข้าตอบเจ้าไม่ได้ ส่วนข้อสองเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร คำตอบคือข้าพาเจ้ามา ต่อไป เจ้าบอกว่าเจ้าน่าจะตายแล้วสินะ ใช่ เจ้าตยแล้ว ไม่ต้องทำหน้าหมางง เพราะที่นี่มนุษย์เข้ามาไม่ได้อย่างไรละ ต่อไป ข้าเป็นใครสินะ คำตอบคือ ข้าคือพระเจ้าอย่างไรละ ข้าตอบเจ้าได้เท่านี้เพราะข้ามีเวลวไมามากนัก แต่ข้าจะให้เจ้าไปเกิดใหม่ และจะให้พรเจ้า 1 เจ้าจะเรียนรู้เร็ว รู้ทุกภาษาที่อยู่ในโลกนั้นและสามารถพูดคุยกับสัตย์อสูรและสัตย์เทพได้ทุกตัว 2 เจ้าจะใช้พลังได้ทุกอย่างที่มีที่นั้น เช่นลมปราณ เวทย์ พลังพิเศษอะไรก็แล้วแต่เจ้าสามารถใช้ได้หมดและใช้ได้ทุกธาตุ เจ้าจะมีพลังของผู้รังสรรค์สามารถสร้างหรือประดิฐษ์อะไรก็เรื่องของเจ้า 3 เจ้าจะสามารถเรียกใช้มิติเก็บของได้ ในนั้นมีทุกอย่าง ที่เจ้าต้องการแน่นอน และเจ้าก็จะมีความทรงจำในชาติที่แล้วเหมือนเดิม งั้นข้าไปละ เจ้าก็ไปได้แลว เดินไปที่ประตูนั่นนะ"หลังจากที่พูดจบ คุณตาที่บอกว่าตนเป็นพระเจ้าก็หายไปทันที

 

"อ่า หายไปซะแล้ว เมื้อกี้คุณตาให้เราเข้าประตูน่นสินะ"ว่าเสร็จก็เปิดประตูเดินเข้าไปทันที หลังจากนั้นข้าก็ไม่รู้อะไรอีกเลย

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

....................................................................................

 

tbc