Don't take me นายสุดหล่อ อย่าทำให้ฉันหวั่นไหว

 เกือบ5โมงเย็นฉันยังไม่กลับบ้านเลยแม่คงบ่นจนหมาแมวที่บ้านเบือนหูหนีกันหมดแล้ว

ในขณะที่ฉันเดินกลับบ้านฉันสังเกตเห็นพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าไปสีของมันสวยมาก

"พระอาทิตย์ในยามเย็นมันก็สวยดีนะเนี่ย" ไม้ได้ๆฉันต้องรีบกลับบ้าน เปิดเทอมมาวันแรกการบ้านก็เยอะละ คุณครูใจร้ายที่สุด

คนนิจิวะ!ฉันชอบทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน แต่ดูเหมือนพ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านคงมีแต่น้องสาวฉันที่นั่งทำการบ้านอยู่ข้างบน

มาถึงฉันก็เดินปรี่เข้าห้องนอนอันรกรุงรังของฉันพรางโยนกระเป๋าหนังสือลงบนเตียงและตามด้วยร่างอันสูงโปร่งของฉัน~~~~

"เฮ้อ!เหนื่อยจังนี่แค่เริ่มชีวิตม.ปลายเอง"

ฉันก็บ่นตามภาษานักเรียนที่ขี้เกียจ

"ชื่อ...พิ้นครับ "

"นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง"

"คนที่ตัวเองชอบทำไมเราจะไม่รู้จักล่ะ"

"หมายความว่าไง นี่นายชอบฉันงั้นหรอ"

"มาถึงขนาดนี้แล้ว จะจะบอกเธอก็ได้ ใช่ ฉันชอบเธอ ชอบมานานแล้วด้วย"

มะ...ไม่ได้นะ ม่ายยยยยยย!!!!!!! เสียงตะโกนฉันดังขึ้นพร้อมกับลืมตาเบิกกว้าง

เฮอๆเฮอๆ~ เสียงการเต้นของหัวใจทำงานเร็วกว่าปกติ เหงื่อเต็มไปทั่วร่างกาย

"นี่ฉันฝันไปงั้นหรอ "พลางก้มดูนาฬิกา 17.03 น นี่ทุ่มกว่าแล้วหรอเนี่ย

"นี่ฉันเผลอหลับไปตอนไหนกันนะตายละการบ้าน" ฉันจึงรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแล้วมาเปิดคอมทำงาน

ฉันก็นั่งทำการบ้านเปิดเพลงช้าๆเพราะๆฟังแล้วมีเรื่องอะไรต่อมิอะไรเข้ามาในหัวมากมาย

"ใช่ ฉันชอบเธอ ชอบมานานแล้วด้วย"

อยู่ดีๆประโยคนี้ก็ผุดเข้ามาในหัว เรื่องเมื่อกี้มันคือความฝันหนิ แต่ฝันแปลกๆแล้วฝันถึงไอหมอนั้นทำไมกันนะ

แต่ก็ว่าไอ้หมอนั้นมันน่าค้นหานี่นา

ในขณะที่ฉันเผลอนึกอะไรไปเรื่อย มือของฉันที่จับเม้าส์อยู่ก็เลื่อนไปในเฟซกลุ่มห้อง เพื่อหาเฟซแอลอะไรนั่น

ในที่สุดฉันก็เจอ คลิกเข้าไปเลย ~

LL pattadanai เหยสิ่งที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือ เขาเป็นเพื่อนในเฟสกับฉันแล้ว แล้วตอนไหนกันนะ หรือจะเป็นตอนที่ฉันกดรับแอดทุกคนเมื่อตอนม.2

ชั่งเหอะแต่ฉันอยากคุยกับเขาจังเลย ฉันตัดสินใจทักเขาไปในแชท

"อ้าว!จะแอดเพื่อนสักหน่อย เป็นเพื่อนกันตอนไหนไม่รู้ "ฉันฝืนมือกดส่งไป

"กำลังพิมพ์... "ฉันรอเขาตอบอยู่

"อ๋อ"เขาตอบฉันแล้วและสั้นมากด้วยฉันก็จำไว้ว่าครั้งแรกที่ทักแชทเขาไป

จากนั้นฉันก็ไม่ทักไปหาเขาอีกเลย ก็ดูตอบมาสิ ทักไปตั้งยาว "อ๋อ" ตอบมาสั้นๆ

พอได้แล้ว ปิดคอมนอนเถอะ ซีรี่ส์ก็ไม่ได้ดู

ตึกๆเสียงรองเท้ากระทบพื้นปูน

"เฮ้ย หนิง เบว รอเราด้วย"ฉันกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วเผอิญสายตาอันดีของฉันกวาดเห็นเพื่อนรักฉัน2คนเดินอยู่ด้วยกันพอดีฉันเลยตะโกนเรียกซะเลย

"อรุณสวัสดิ์ พิ้น มาเร็วนะเนี่ย?"เพื่อนรักแซะฉันซะอิฉันไปไม่เป็นเลยล่ะค่ะ ก็ปกติฉันมาโรงเรียนเกือบ8โมงแล้ว

ได้เวลาเข้าห้องเรียนแล้วค่ะ~เสียงนรกดังขึ้น

มันชั่งน่าเบื่อเหลือเกินใครใช้ให้เอาคณิตมาไว้คาบแรก โถ!สมองของอิฉันจะพัง

 เที่ยงแล้วฉันยังไม่หิวเลย นะเนี่ยเป็นไปได้หรอ แต่ดีละ เพื่อน้ำหนักจะลงกับเขาบ้าง

"พวกแกฉันไปคืนหนังสือที่ห้องสมุดก่อนนะเว้ยไม่อยากได้ยินชื่อตัวเองหน้าแถวอายคนอื่นอ่ะค่ะ ฮ่าๆๆ

ห้องสมุด

ครูห้องสมุดยิ่งดุกว่าสุนัขข้างบ้านฉันอีก และนี่ก็เลยกำหนดมาอาทิตย์นึงแล้วชะตากรรมอีพิ้นจะเป็นยังไงนะ ฉันชะเง้อมองดูผู้คน ในห้องสมุด ดีที่ไม่ค่อยมีคน โดนด่าจะได้ไม่ต้องอายเท่าไหร่

ฉันยิ้มด้วยความหวัง หึ หึ

"ครู คะหนูเอาหนังสือมาคืนค่ะ"ฉันยื่นหนังสือ3เล่มด้วยความเกรงกลัว

เปร๊ะ!! เสียงฝ่ามือหยาบตีลงบนมืออันเรียวยาวของฉัน

อุ้ย!ฉันเผลออุทานออกมาดังไปนิดนึง ก็ใครมันจะไปคิดว่าโตป่านี้ยังจะโดนตี อีกอย่างฉันก็เอาหนังสือมาคืนช้าแบบนี้ประจำ ครูก็น่าจะ หยวนๆกันบ้างซิ อายจังแต่ดีที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ จากคืนหนังสือเสร็จฉันก็รีบกลับห้อง

แต่ระหว่างกลับฉันก็เดินไปเจอไอ้ตาแอลนั่นย่นป้วนเปี้ยนอยูในห้องสมุด ฉันรีบหันขวับกลับมาไม่ให้เขาเห็นหน้า

นี่นายจะเห็นฉันโดนตีมือเมื่อกี้ไหม แย่ชะมัด ฉันพูดเบาๆ และฉันก็หันกลับไป ฉันยิ้มให้เขา แล้วก็ทักทายตามภาษาเพื่อนร่วมห้อง

"แอล!มาทำอะไรหรอ"คำถามที่โคตรแย่มากมาห้องสมุดก็ต้องมาอ่านหรังสือไม่ก็ยืม ฮ่าๆๆ

"อ๋อเรามาเพื่อนบาสยืมหนังสือ"เขาตอบฉันพลาหา

หนังสือ

"อื้ม นายเพิ่งมาใช่ไหม"ฉันถาม

"ก็ ไม่นานเท่าไหร่"เขาหันมาตอบฉัน

"อ้อ ถ้าจะถามว่าเห็นเธอโดนตีมือไหม ฉันก็จะบอกว่าเห็น"เขาบอกฉัน ทั้งที่ฉันไม่ได้ถาม

"โห!อย่าเอาไปพูดล่ะอายคนอื่นฮ่าๆ"ฉันกำชับเขาไป

เขาได้แต่ผะยักไหล่ทั้งสองและแบะปาก

4โมงเย็น

แต่ฉันยังไม่กลับบ้านหรอกนะวันนี้มีงานกลุ่มที่ต้องทำ

"ใคร ออก ไปซื้อกระดาษแล้วบ้าง"เบวเอายถามขึ้น

"คาดว่ายังนะ ม่ะ เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ กับเปส "ฉันก็ตอบเบวไป

"โทรหาเนหน่อยให้มันซื้อเข้ามาก็ได้เห็นบอกออกไปธุระข้างนอก "หนิงพูดขึ้นมา

"เป็นไงเบวเนมันว่าไง เดี๋ยวก็ค่ำพอดีหรอก"ฉันรีบถามเบวไป

"คือมันไม่รับสายอ่ะดิ"เบวตอบฉันสั้นๆ

"เออมันคงขับรถอยู่ เดี๋ยวฉันไปซื้อให้ เอ้อเปสแกไม่ต้องไปก็ได้แกตัดกระดาษไปเลยฉันออกไปซื้อเอง"ฉันเห็นเพื่อนที่น่ารักของฉันยุ่งๆกันฉันก็เอ่ยปากช่วย เพราะดูเหมือนฉันจะอู้งานที่สุด

ฉันก็เดินออกไปหน้าโรงเรียนแวะเข้าไปเลือกกระดาษในร้านสุดฮิตหน้าโรงเรียนนี่แหละ

แต่เลือกไปเลือกมาฉันเผลอเห็นแอลอะไรนั้น แต่เฮ้ออกหักแล้วล่ะฉัน เขายืนเลือกกพู่กันกับผู้หญิงตัวเล็กๆผิวขาว ฉันว่าเขาต้องเป็นแฟนของอีตาแอลแน่ๆ

ผู้หญิงคนนั้นมันชั่งแตกต่างกับฉันซะเหลือเกิน ~~ฉันได้แต่ยืนถอนหายใจยาวๆและดูเขาจู๊จี๋กัน ด้วยความที่ฉันหมั่นไส้ฉันก็แกล้งแทรกตัวอันหนาถึกของฉันผ่ากลางทั้งสอง หึ !รู้จักพิ้นนี่น้อยไปซะแล้ว

"ขอโทษนะ ฉันจะเลือกพู่กันกันตรงนี้หน่อย"ฉันก็ขัดขวางการจู๊จี๋พวกเขาสำเร็จนะ ฉันก็เลือกพู่กันไปพลางยื่นหูไปแอบฟังเขาพูดกันจนเขาทั้ง2เดินออกไป ฉันก็ได้แต่หยิบกระดาษสีกับพู่กันเดินไปที่เคาน์เตอร์ เพื่อคิดเงินและเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน

เข้าไปถึงฉันก็ถูกด่าสิไปเกือบชั่วโมงแล้วฉันก็บื้อซื้อพู่กันมาได้ไง เพื่อนฉันถามฉันได้แต่อ้างโน่นอ้างนี่ คิดละก็ขำเนอะ

ส่วนงานก็เสร็จนะ หลังจากนั้นก็กลับบ้าน