Secret File:Innocent Trap

                                                   Prologue

          ในวันนั้น ทั้งสองคนจ้องฉันไม่กระพริบตา พวกเขาดูนิ่งสงบ แม้จะผ่านไปหลายวินาที ก็ไม่มีใครขยับไปจากที่เดิมมีเพียงหยาดเหงื่อที่ค่อยๆไหลผ่านแก้มซีดๆ นัยน์ตาของฉันกรอกมองไปมารอบๆตัว ฉันได้แต่จ้องมองกลับไปนิ่งๆโดยไม่ทำอะไร

            ท้องฟ้าค่อยๆเคลื่อนผ่าน แสงจันทร์สาดส่องลงมาในห้องศิลปะที่เงียบเชียบ เงียบเสียจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ห้องศิลปะยามค่ำคืนมันดูอึมครึมวังเวงอย่างประหลาด รูปปั้นหินแกะสลักที่เคยให้ความรู้สึกสุนทรีกลับดูเหมือนร่างไร้วิญญาณที่จ้องมองมาที่ฉัน ภาพวาดทุ่งหญ้าและทิวทัศน์อันสวยงาม กลับให้บรรยากาศน่าขนลุก

            ฉันค่อยๆขยับตัวก้าวขาถอยหลัง น้ำหนักตัวถ่ายไปที่ขาหลังช้าๆ ด้วยความเงียบภายในห้องทำให้มีเสียงเอียดอ๊าดบนพื้นไม้ คนตรงหน้ายังคงจ้องมองฉันอย่างไม่ละสายตา

            “ค่อยๆ ช้าๆ ใจเย็นๆนะ”คนตรงหน้าพูดกับฉันเบาๆ พร้อมๆกับค่อยๆขยับตามฉันมา

            ตอนนี้ในหัวฉันมันมีบางอย่างเต็มไปหมด พอมาคิดๆดูแล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมฉันถึงมายืนอยู่ตรงนี้ และมันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน? ไม่สิ มันเกิดอะไรขึ้นกับคนในห้องนี้

            “เดี่ยว....อย่าเข้ามานะ” ฉันไม่รู้จะทำยังไง แต่สัญชาตญาณของฉันมันบอกให้หลีกหนีจากคนตรงหน้า

            “เธอจำไม่ได้หรอ?”

            “จำอะไร? มันเกิดอะไรขึ้น” ฉันเริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ ความกลัว ความระแวง ความไม่ไว้ใจ ทุกๆอย่างมันถาโถมเข้ามาพร้อมๆกัน

            “เธอไม่อยากจำมันหรอก...”

            “หมายความว่ายังไง?” มันยิ่งทำให้ฉันสับสน แต่แววตาของคนตรงหน้าแม้มันจะดูนิ่งสงบจนมองไม่ออกว่าคิดอะไรแต่ก็ไม่ได้แฝงคำโกหกไว้เลย

            “แต่ก่อนอื่น วางมีดลงเถอะ”

            “มัน...มาอยู่ในมือฉันได้ยังไง...เลือด...”มือขวาของฉันกำมีดทำครัวเปื้อนเลือดแห้งกรังอยู่....มือฉันเริ่มสั่น ความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ฉันทำอะไรลงไปรึเปล่า ตอนนี้มือฉันมันสั่นจนไม่สามารถหยิบจับอะไรได้อีก มีดในมือของฉันร่วงลงไป ฉันเข่าทรุดนั่งลงกับพื้น เหมือนกับ ฉันจะเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้แล้ว.....

            ฉันเหลือบตามองไปที่คนตรงหน้า เขาค่อยๆเดินตรงมาที่ฉันช้าๆ

            “ข้างหลัง!!”         

คนตรงหน้าฉันตะโกนอย่างสุดเสียงวินาทีนั้น สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็น ใครอีกคนด้านหลังใบหน้าของเขาเละเหมือนโดนค้อนทุบดวงตาทะลักออกมาจากเบ้า กะโหลกที่เปิดออกจนเห็นสมองเละๆข้างใน ตามร่างกายมีรอยแผลถูกแทง ดูน่ากลัวน่าสยดสยอง ดวงตาของฉันเบิกโผลง ร่างกายขยับไม่ได้ ร่างนั้นง้างค้อนในมือขึ้นแล้ว หวดลงมา

‘โผละ!!’

...............................................................................................................................................................