รักวุ่นวายเพราะผมดันอยากท้อง

น้ำฟ้า

~ เพราะผู้ชายมีมากกว่าฝูงหมา

เธอจะเสียเวลากับคนคนนั้นทำไม

มองออกไปให้ไกลไปหาคนใหม่ ยังมีคนที่ดีกว่า

ชีวิตเป็นของเธอเก็บไว้ที่เธอ อย่าเอาฝากไว้กับใคร

ปล่อยเขาไป ถ้าเขาไม่เต็มใจจะอยู่ ~

ถึงหน้าไม่ให้แต่ใจรักนะครับ ขอแนะนำตัวเลยนะครับ สวัสดีฮะผม นาย นที สิงสมุด ชื่อเล่น น้ำฟ้า ผมชอบชื่อเล่นผมมากเลยนะจะบอกให้ ถึงมันจะเหมือนผู้หญิงก็เถอะ นอกเรื่องไปแล้วมาต่อเลยครับ ตอนนี้อายุ 21 เรียนจบแล้ว เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง คณะอักษรศาสตร์ด้วยนะผมเก่งใช่ไหมหละ ตอนนี้รอรับ พระราชทานประกาศ ปริญญาบัตริอยู่ฮะ หลังจากที่ต้องเหนื่อยสายตัวแทบขาดหาเงินใช้จ่ายในวัยเรียนตั้งแต่15  ผมได้รับทุนอุดหนุนในการเข้ารับการศึกษาในระดับ ปริญญาตรี ถึงจะเป็นเด็กเรียนทุนก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เหนื่อยนะกลับกันเลยฮะ ถ้าเกรดตกทุนที่ผมจะได้รับจะไม่มีอีกต่อไป หลายคนคงคิดว่าเด็กเรียนทุนแทบไม่ได้จ่ายอะไรเลยในการเรียน อันนั้นผมไม่เถียง แต่ค่ากินค่าอยู่เราออกเองไงฮะ คนที่ไม่มีคนเลียงดูจะว่าไม่มีก็ไม่ถูกผมเคยมีย่าอยู่ด้วยแต่ท่านเสียไปตอนผมอายุ15 เงินที่ท่านให้ไว้ก่อนตายมันก็ไม่มากพอให้ใช้ชีวิตอยู่ได้ถึงปีเพราะทรัพย์สินทั้งหมดตกเป็นของ ยัยมารร้าย(น้า)กับยัยลูกสาวหน้าปลวก

(เค้าว่าก็สวยดีนะ/ไรท์)

(เค้าเป็นใคร/น้ำฟ้า)

(นายเอกดิ/ไรท์)

(นายเอกถูกเสมอจำไว้/น้ำฟ้า)

(..../ไรท์)

ผมได้เพียงบ้านไม้หลังเล็กๆพร้อมที่ดินที่คุณย่ายกให้ก่อนตายพวกเธอจึงเอาไปไม่ได้ หลังจากย่าตายค่าใช่จ่ายทั้งหมดผมต้องหาเองทั้งค่าเล่าเรียนค่าอยู่ค่ากินค่าน้ำค่าไฟ บลาๆๆๆๆๆที่ต้องรับผิดชอบ ต้องทำงานพิเศษ(ตอนเรียนมัธยมเป็นเด็กล้างจานร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่เปิดตอนกลางคืน เขามหาลัยผมเป็นเด็กเสริฟ ร้านอาหาร)หลังเลิกเรียน รับแปลบทความต่างที่เป็นภาษาต่างประเทศ ผมเก่งภาษาอะนะพูดได้5ภาษาไทย อังกฤษสำเนียงฝรั่งเศส จีน  ยุโรป ญี่ปุ่น ผมต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย บ่างเดือนผมเหลือเก็บบ่างเดือนผมต้องนั่งกินมาม่าแทนข้าว ชีวิตนายน้ำฟ้ามันแสนเศร้านอกจากเงินไม่มี ยังไม่ค่อยมีเพื่อนอีก เพราะทุกคนที่ผมเข้าไปตีสนิทบอกว่าผมเป็นคนมีความคิดแปลดแยกจากสังคม ก็แค่ผมไม่เล่นเฟสเล่นไลน์ เล่นบลาๆๆๆ ไม่เที่ยวย้ำว่าไม่เคยไปเที่ยวเพราะไม่ว่างไม่สูบบุรีก็มันเหม็น ไม่ดื่มของมึนเมา(รู้แค่เรานะคุณผู้อ่านผมแพ้อะ) ไม่เคยมีแฟนและก็ไม่คิดจะมีด้วยผมขี้เกียจดูแล เพื่อนจะมีก็ไม่ถึงกับสนิทแค่เวลาทำงานกลุ่มพวกนั้นถึงจะให้ยุ่งด้วยบ่างคนก็รังเกียจเพราะผมจน  ชีวิตผมผ่านอะไรมาเยอะ แต่ถึงอย่างไงตอนนี้ผมก็จบมาได้แล้วฮะ เย้ดีใจที่สุดเลย'ย่าฮะน้ำฟ้าทำได้แล้วฮะพรุ่งนี้น้ำฟ้าจะไปหานะฮะ' ผมเดินออกมาจากมหาลัยทางด้านหลัง แล้วตรงไปยังทางลัดที่มีไม่กี่คนที่รู้ว่าจะไปถึงหลังบ้านผมพอดีและยังใช้เวลาไม่นาน แต่มันต้องผ่านตึกร้าง ไปก่อน ระหว่างเดินผ่านตึกร้างตรงที่ผมเดินจะมีพุ่มไม้ปังอยู่ผมสังเกตเห็นมีผู้ชายเจ็ดแปดคนถือปืนเดินไปเดินมาเหมือนหาอะไรสักอย่างอยู่  ผมว่าคงเป็นพวกนายหน้ามาดูที่มังเพราะตึกร้างที่นี้ถูกปิดเพราะไม่มีงบสร้างต่อไม่ใช้เพราะมีคดีอะไรหรอกพวกนี้ยิ่งชอบถือปืนขมขู่ชาวบ้านชาวช่องเขา อย่าไปสนใจน้ำฟ้า รีบกับบ้านดีกว่า เดี๋ยวจะซวยื ผ่านตึกร้างมาซักพักจะเจอพุ่มไม้ขนาดใหญ่ตรงนี้มีแค่ผมกับย่าที่รู้ครับว่ามีประตูไม้ซ้อนอยู่ ย่าน้อย(ชื่อย่าน้ำฟ้า)เล่าให้ฟังว่าคุณตาสร้างขึ้นเพื่อแอบหนีเที่ยวในวัยหนุ่มปู่ผมนี้ไม่เบาเลย

ผมล็อกประตูไม้เรียบร้อยกำลังจะหันหลังเดินเขาบ้าน

"เฮ๊ย !"

แต่สิ่งแรกที่ผมเห็นคือคนฮะคนเป็นนอนคอมหน้าหายใจรวยรินอยู่ตรงหน้าผม

"คุณเป็นอะไรมากป่าวตายยัง คุณ คุณ เพี้ยเพี้ย ตื่นดิ  จะมาตายในบ้านคนอื่นได้ไง  คุณๆๆๆ  เพี้ย ๆๆ”

ผมพริกตัวเขาขึ้นมา ตรงรำตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด ผมตกใจมาไม่รู้คิดอะไรตบกระหน่ำเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของเขาชนิดที่ว่าถ้าไม่ตายเพราะแผลก็ตายเพราะถูกตบเลยอะ

“จะตายเพราะมึงนะแหละไอ้เด็กบ้า ตบมาได้ไง แรงคนหรือแรงควายวะเจ็บชิบหายเลย  “

'เขายังไม่ตายคอยยังชั่ว'

“อ่าวแล้วก็ไม่บอกว่ายังไม่ตาย คุณโดนไรมา”

“มีดบาดมั้งไอ้เด็กบ้อง รู้อยู่แล้วว่ากูโดนยิงยังจะถามอีก กูจะบ้าตาย”

'แล้วผมจะไปรู้ได้ไงว่าเขาโดนยิ่ง'

"ยังไม่ตาย”

"ฮึก กูบอกแล้วหรอว่ากูตาย!"

"ผมบอกว่าคุณยังไม่บ้าตาย แต่อีกไม่นานคุณจะตายคุณหน้าโหดเพราะคุณปากหมา"

*คอเม้นกันหน่อยนะไรท์อยากรู้ว่ามีคนอยากอ่านต่อไหมไรท์เขียนเป็นไงดีหรือแย้มากแค่ไหน

*ไรท์จะมาอันเรื่องนี้หลังเรื่องเป็นผมไม่ได้หรอที่คุณจะรักจบค่ะ

*ชอบกดถูกใจโหวดให้ยิ่งดี

*ไรท์อยากรู้ว่าเอาเพสลงยังไงให้มันมีรูปด้วยค่ะพี่คนไหนทำเป็นบอกที่ค่ะ

*ไรท์ขอบคุณทุกท่านที่ยังอ่านค่ะแม้จะมีปัญหาเยอะแยะไปหมดทั้งเปลี่ยนนามปากกางานหาย รถล้ม ทำให้งานช้าแต่ก็ไม่มีใครว่าไรเลยค่ะขอคุณพี่ทุกคนที่เข้ามาอ่าน

สำหรับทุกคอมเม้น

* เกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะค่ะไรท์พึ้งเห็น