ข้ามภพ มาพบรัก

เมื่อสิ้นเสียปิดประตูของเดซี่ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

ฮึํ!!! แหวะ!!!!

รามหันกลับไปมอง ถึงกับตลึง เพราะนัชชา ได้ฝากปติมากรรมชิ้นเอก ไว้บนเสื้อของตัวเองอย่างสวยงาม และเจ้าตัวก็หลับต่ออย่างหน้าตาเฉย

ราม : เห้ย!!!! นี่เธอ (สะกิดเบาๆ) เธอ!! (เสียดังขึ้น) เห้ยเธอนอนแบบนี้ไม่ได้นะ ลุกมาเดี๋ยวนี้

แต่นัชชาไม่มีการตอบสนองใดๆ เกิดขึ้น 

เข้าวันรุ่งขึ้น นัชชาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนที่คุ้นเคยของตัวเอง กวาดสายตาอย่างสลึมสลือ เห็นในตระกร้าผ้ามีเสื้อนักศึกษาที่ใส่เมื่อวานกองอยู่ข้างไหน แต่เอ๊ะ แล้วกระโปรงไปไหน มันควรจะอยู่ด้วยกันสิ 

นัชชาเปิดผ้าห่มขึ้น เพื่อมองว่าตัวเองใส่ชุดอะไรอยู่ ก็พบว่า ตัวเองใส่เสื้อยืดธรรมดา กับ กระโปรงนักศึกษา ซึ่งปกติไม่มีทางที่จะนอนสภาพนี้แน่ๆ นัชชาพยายามนึกว่าเมื่อคืนเกิดไรขึ้นบ้าง ทำไรไปบ้าง แต่ก็นึกไรไม่ออกเลย 

นัชชาเดินจากห้องนอน ออกไปข้างนอก เห็นราม ทำอะไรง่วนๆ อยู่ในครัว 

นัชชา : นายทำไรอ่ะ

ราม : .........

รามหันมาในมือมีถ้วยชาร้อนๆ อยู่ พร้อมเดินมายื่นให้นัชชา

ราม : ดื่มซะ จะช่วยให้ดีขึ้น

นัชชา : อะไรหน่ะ

ราม : ชามะนาว

นัชชา ยกถ้วยชาขึ้นมาและดื่มโดยลืมคิดไปว่ามันร้อน!! และด้วยความร้อนนั้นจึงเป็นเหตุให้นัชชา ทำน้ำชาในถ้วยในนั้นหก จนเกือบหมด 

นัชชา : โอ๊ย ร้อน!!

ราม รีบยื่นมือไปรับถ้วยชาจากมือนัชชา ก่อนที่จะหกไปมากกว่านั้น

ราม : ทำอะไรไม่ระวังเลย 

รามโวยวายนิดๆเหมือนผู้ใหญ่ดุ เด็กน้อย

นัชชา : ก็ไม่รู้หนิว่าร้อน โอ๊ยยยยยย ปวดหัวจังเลย

นัชชาเดินไปบ่นไป และทิ่งร่างลง บนโซฟา 

นัชชา : เมื่อคืนเรากลับมากันยังไง

ราม : ก็กลับมาพร้อมกันทั้ง 3 คนนั้นแหละ

นัชชา : เหรอ ฉันจำไรไม่ได้เลย

ราม : จำไม่ได้เลยเหรอ 

นัชชา :  อืม จำไม่ได้อ่ะ  

ราม : จำได้มั้ยว่า เมาจนอ๊วกใส่เสื้อ 

นัชชา : อ๋อออออ ที่ฉันอยู่ในสภาพนี้เพราะ ฉันอ๊วกใส่เสื้อนี่เอง 

นัชชา เริ่มเข้าใจแล้วว่า ทำไมตัวเองถึงอยู่ในชุดเสื้อยืดกับกระโปรงนักศึกษา เดซี่เปลี่ยนให้นี่เอง นัชชาหันไปมองราม ที่ยืนชงชาแก้วใหม่ให้ และสังเกตุเห็นว่า หน้าราม แดงระเรื่อๆๆ และก้มหน้าก้มตาผิดปกติ

นัชชา : นายเป็นไรเนี้ย ไมต้องหน้าแดงขนาดนั้น แล้วเดซี่ไปไหนอ่ะ ห้องน้ำเหรอ

ราม : ...ป่าว...

นัชชา : ระเบียงเหรอ 

ราม : ...ป่าว...

นัชชา : ลงไปซื้อของเหรอ

ราม : ...ป่าว...

นัชชา : แล้วไปไหนหล่ะ

รามยังคงก้มหน้า คนแก้วชาไปทั้งๆที่มันไม่จำเป็นต้องคนแล้ว

ราม : อ้ายเดช ไม่ได้ค้างที่นี้ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

นัชชา : อ่อ เหรอ เห้ย!!! เดี๋ยวนะ!!! 

นัชชาตาโตเป็นไข่ห่าน มือสั่น ใจเต้นแรง หน้าแดงขึ้นมาทันที

นัชชา : เดซี่ ไม่อยู่ แล้วเมื่อคืนใครเปลี่ยนชุดให้ฉัน

ราม :...........

นัชชา : นี่นาย นายๆๆๆๆๆ

นัชชาเริ่มโวยวาย

ราม : ฉะ ฉะฉัน... เอ่ออ .. ข้าไม่ได้ทำอันใดเอ็งเลย ข้าเป็นลูกผู้ชายพอ ข้าไม่ทำร้าย ผู้หญิงหรอก

นัชชา : งั้นนายก็ต้องเห็น!!! เห็น!! เห็น!!

ราม : เอ่อ... ก็แค่เห็น แต่ไม่ได้ล่วงเกินเอ็งเลยนะ ทีแรกข้าก็คิดจะไม่เปลี่ยนหรอก แต่ข้าก็ปล่อยเอ็งนอนสภาพนั้นไม่ได้ 

นัชชา : นาย!! นายมันพวกฉวยโอกศ

นัชชาอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ทำไรไม่ถูก เดินเข้าห้องนอน ปิดประตู กรี๊ดใส่หมอนเสียงดังรอดมาข้างนอก 

รามก็ได้แต่บอกตัวเองว่า ทำดีที่สุดแล้ว 

เมื่อทุกอย่างสงบลง นัชชา ก็เข้าใจในเจตนาของรามแล้ว แต่ก็ยังคงอายที่รามได้เห็นสัดส่วนที่ใต้เสื้อผ้าของตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สินะ มันได้เกิดขึ้นไปแล้ว ดูคนเราต้องดูที่เจตนา

นัชชาเดินออกห้องนอนไป ก็เห็นราม นอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ ที่ประจำ ที่รามหวังว่าสักวัน จะได้กลับไปยังที่ที่เค้าจากมา จึงเดินเข้าไปหาเพื่อเปิดบทสนทนา

นัชชา : นาย ฉันขอโทษนะ 

ราม : ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ จริงๆแล้ว ฉันไม่ควรมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ 

นัชชา : นายอยู่ที่นี่ก็ไม่เห็นเป็นไร ฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหนิ

ราม : เธอเป็น ผู้หญิง ฉันเป็นผู้ชาย ยังไงก็ไม่เหมาะหรอก  ใครเห็นเข้า เธอนั้นแหละจะเสียหาย

นัชชา : นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ผู้หญิงผู้ชาย แชร์ห้องกันเยอะแยะไป 

ราม : แต่ฉันไม่ใช่คนยุคนี้ ฉันอยากกลับบ้าน

น้ำเสียงของรามฟังดูเศร้าทุกครั้งที่รามพูดถึงบ้านตัวเอง

ราม : นี่เธอจะใช้ห้องน้ำใช่มั้ย ฉันจะได้ออกไป

นัชชา : อืมม  อาบน้ำสักหน่อยก็ดี จะได้สดชื่นขึ้น