ติ่งก่อนตาย My eyes My lover

ที่นี่ไม่เห็นมีพี่คอปเปอร์ ไม่มีแม้แต่เงา อย่าว่าแต่พี่คอปเปอร์เลย ขนาดสิ่งมีชีวิตยังแทบไม่มี ไอ้ผีบ้า

“แม่จ๋าาาาาาาาาาา ช่วยด้วยยย”

…กริ้งๆ กริ้งๆ กริ้งๆ…

เสียงโทรศัพท์ดังมาจากใต้ต้นไม้ ก่อนชั้นจะรีบวิ่งไปดู แต่เอ๊ะ…นี่มันโทศัพท์ชั้นนิ มาอยู่นี่ได้ยังใง แม่โทรมางั้นหรอ นี่มันอะไรกัน ทำไมทุกอย่างเหมือนโลกปกติ แค่ชั้นมาโผล่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้เนี๊ยนะ

เอาวะ จะได้รู้กันไปเลย ว่าผีมันจะไม่มีจรรยาบรรณ ชั้นเดินไปเรื่อยๆระหว่างตัดสินใจว่าจะรับดีมั้ย จนไปหยุดยืนพิงตัวกับรถตู้ แล้วจึงตัดสินใจรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล…ว่าใงแม่”

“แกจะทำอย่างงี้จริงๆใช่มั้ย แกนี่มันไอ้ลูกไม่รักดี”

“แม่…ทำไมแม่พูดแบบนี้ นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“หึ การที่แกหนีตามผู้ชายมันไม่ได้ทำให้ชั้นเป็นแม่แกอีกแล้วในชาตินี้”

คำพูดนั้นที่แม่พูดมาถึงชั้นจะไม่เข้าใจ ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอะไรเลย แต่ก็ทำให้น้ำตาชั้นไหลลงมาเป็นทาง ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้นสิ่งเดียวที่ชั้นนึกออกคือ มันต้องเป็นเพราะคำขอจากเงื่อนไขแน่ๆ ชั้นไม่รู้จะพูดต่อยังใงแล้ว

“แม่…บิ๋มขอโทดนะ”

“ชั้นอโหสิให้แก…แต่แกไม่ต้องมาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ถึงตายแกก็ไม่ต้องมาเผาผี ชั้นกับพ่อแกคิดว่าแกได้ตายไปแล้ว”

….ตู้ดๆๆ…..

“แม่ แม่ แม่เดี๋ยวก่อน “

ชั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนร้องไห้ เอามือทุบกระจกรถกุบขมับ อยู่พักใหญ่ ตอนนั้นชั้นทั้งรู้สึกเศร้า เคว้งคว้าง ล่องลอย คิดอะไรไม่ออก จนก้มลงไปมองที่โทรศัพท์อีกครั้ง เมื่อเห็นเบอร์เพื่อนๆในโทรศัพท์ ก็รีบกดโทรหาทันที

“ฮัลโหล แป้งรึปล่าวเธอว่างมั้ย อยู่ไหนหรอ จะให้ช่วย…”

“อ๋อชั้นอยู่กรุงเทพ ไม่ว่างเลย ขอโทษนะ”

…ตู้ดๆๆ….

////

////

////

“ฮัลโหลสารึปล่าว คือเรา”

…ตู้ดๆๆๆ…

ทุกสิ่งที่ชั้นเจออยู่ตอนนี้มันคือเรื่องจริงสินะ ทุกคนที่ชั้นรู้จักเกลียด โกรธชั้นแบบไม่มีเหตุผลเลย ชั้นได้แต่เอามือทุบกระจะร้องให้จนแทบขาดใจ แต่จู่ๆกระจกรถที่ชั้นยืนร้องไห้อยู่ก็เปิดเลื่อนออกมา

“เอานี่…เช็ดหน้าเช็ดตาสะสิ เสร็จแล้วก็เช็ดกระจกด้วย มันเลอะเทอะหมดแล้ว”

“เอ๊ะ นี่มัน……”

...............................................