(magic world) วุ่นรักผ่ามิติเวทมนต์
เขียนโดย 
DevilTails
วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 15.17 น.
แก้ไขเมื่อ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 11.15 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) เกือบจะปกติ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความหลังจากที่ฉันได้แหวนแปลกๆมา คนอย่างฉันอะน่ะ จะกลับบ้าน โดดเรียนแล้วไปไหน แน่นอนค่ะ ร้านเกมส์สิค่ะ รอไร
17.00
"เห้ย~กลับบ้านดีกว่าวันนี้เล่นนานเกินไปละ" ฉันพูดกับตัวเอง และก็เก็บของเดินทางกลับบ้าน
ระหว่าง เดินทางกลับบ้าน
''ทำไมวันนี้คนเยอะจังน่ะ แน่สิ ที่นี้ทั้งถูก เน็ตก็เร็ว คนก็ตองเยอะอยู่แล้ว"
ตื้ดดดด ตื้ดดดด มีคนโทรมาฉันเหอะ และแน่นอนว่าคนที่โทรมาก็คือ ยัยม้าน้ำ เพื่อนฉันเอง
มิ้น:ฮันโหล มีไรค่ะคุณเพื่อน
ม้าน้ำ:ยังจะมาอารมดีใส่ฉันอีกน่ะ นี้แกทิ้งฉันไว้ได้ไงเนี้ย ห่ะ!
มิ้น:เออหน่า ฉันขอโทษ ฉันไม่ชอบเรียนนี้หน่า
ม้าน้ำ:ไม่ชอบเรียนก็มานั่งเป็นเพื่อนฉันก็ได้ ไม่หน่ามาทิ้งกันแบบนี้เลย เชอะ!
มิ้น:โอ๋ๆ ไม่งอลน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พาไปเลี้ยงหนมไถ่โทษ
ม้าน้ำ:นี้แกจะเอาขนมมาล่อฉันหรอ หึ ไม่ได้ผลหรอก
มิ้น:สรุปจะไปมั้ย
ม้าน้ำ:ไป เธอนี้แบบนี้ทุกทีเลย
มิ้น:ก็แค่เนี้ย งั้นแค่นี้น่ะ เจอกันพรุ่งนี้ บัย
ม้าน้ำ:เดี๋ยวก่อ.... ตื้ดดด (ฉันตัวสายทิ้ง)
ณ ที่บ้าน
มิ้น:กลับมาแล้วค่ะ แม่
แม่:กลับมาแล้วหรอลูก แม่เตรียมข้าวไว้ให้แล้วน่ะ
มิ้น:ค่ะแม่ งั้นเดี๋ยวหนูลงมากินแล้วขึ้นห้องเลยน่ะ หนูเรียนมาหนักมา(มีความโกหก)
แม่:ได้จ้ะ
20.00 ณ ห้องฉัน หลังจากกินข้าว และทำธุระส่วนตัวเสร็จ
"ไหนขอดูแหวนที่ป้าคนนั้นให้หน่อยสิ" หลังจากฉันคิดฉันก็หยิบหาแหวนขึ้นมาดู ว่าแต่ทำไมมันดูหน้ากลัวขึ้นหระ แหวนจากสีเหล้ก ก็กลายเป็นออกสีดำๆ และลายต่อที่ถูกสลักนั้นเป็นเส้นสีแดงเหมือนกับไฟ ฉันรีบโยนทิ้งออกจากมือทันที
"เห้ย!"มีเสียงทุ่มจากไหนไม่รู้ดังขึ้น
"นัั้นเสียงใครอ่ะ"ฉันตะโกนถามภายในห้องตัวเองที่มีแค่ฉันคนเดียว
"เห้ย"มันดังขึ้นอีกแล้ว หรือว่าเป็นผี หบือ ไม่เอาน่ะ ฉันกลัวผี
"เห้ย"เสียงมันมาจากไหนกันแน่ ผีก็ผีเหอะขอเห็นหน่อย
และฉันก็ตามเสียงไป สุดท้ายเสียงมาดังสุดที่แหวนที่ฉันโยนทิ้งไป
"สวมฉัน"ห่ะ สวมหรอ? นี้มันอะไรกัน หรือว่าเป็นผีแหวน ไม่เอาไม่ใส่หรอก
"สวมฉันสิ"ไม่เอาฉันกลัว ฉันไม่ใส่
"สวมฉัน" "สวมฉัน" "สวมฉัน" "สวมฉัน" "สวมฉัน" "สวมฉัน" เสียงนี้มมันดังต่อเนื่อง จนฉันรำคาญ
"ก็ได้ สวมก็ได้"หลังจากที่พูด ฉันก็รีบหยิบแหวนมาสวมทันที ฉันไม่สนอะไรแล้ว รำคาญ
ฟุบ~ เสียงเหมือนไฟดับลง และเวียงจากแหวนก็หายไป
"ดีเงียบสักที"ฉันพูดขึ้นมา แต่ทำไม ฉันรู้สึกเวียนหัวแบบนี้หระ โอ้ย ฉันไม่ไหวแล้ว
ตึ่ง! เสียงฉันล้มลงกับพื้น ก่อนที่ฉันจะหลับไป
"ลูกเกิดอะไรขึ้น"ฉันได้ยินเสียงแม่ฉัน ตะโกนเรียก อาจเป็นเพราะเสียงตอนฉันล้ม ทำให้แม่เป็นห่วง
แกล็กๆ ฉันได้ยินเสียง คนไขกุญแจ แม่ฉันสิน่ะ
"ลูกอยู่ไหนหนะ ลูก ลูก"เดี๋ยวจะจะบ้าหรอ ฉันก็ล้มอยุ่ตรงนี้ไง ฉันพยายามเรียกแม่ แต่ร่างกายฉันขยับไม่ได้ ลืมตาไม่ขึ้น ไม่มีแรงที่จะพูดด้วยซ้ำ
"ลูก ลูก ลูก ลูกอยู่หนาย......"เสียงแม่เริ่มเบาลง และฉันก็หลับไป
*ฉันเป็นอะไรไป ติดตามต่อในตอนต่อไปน่ะ*
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
