รักหมดใจ...เจ้าชายกระดาษ (Re-Write)
เขียนโดย 
ภรณ์นิชา
วันที่ 17 เมษายน พ.ศ. 2560 เวลา 12.19 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2560 11.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) Intro | ผู้ชายในฝัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความรักหมดใจ...เจ้าชายกระดาษ
Intro | ผู้ชายในฝัน
'ถ้ามีเขา ช่วงเวลาแย่ๆ แบบนี้ก็คงจะดีขึ้น' - ต้นข้าว
มี ‘ผู้ชายในฝัน’ กันบ้างไหมคะ?
หน้าตาเป็นยังไง นิสัยเป็นยังไง เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม
ฉันเองก็มีนะ ผู้ชายในฝันน่ะ
ไม่รู้มันเริ่มจากตรงไหน แต่พอมานั่งนึกดูดีๆ ความฝันของฉันยามนอนหลับในระยะ 4-5 ปีหลังมานี้ ก็มีเรื่องราวเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้เต็มไปหมด
แบบนี้พอจะเรียกว่าผู้ชายในฝันได้ไหมนะ?
แม้จะไม่เคยพบกัน แต่วันเวลากลับทำให้ฉันเริ่มผูกพันกับผู้ชายปริศนาคนนี้ ในทางกลับกันเขาก็เป็นเหมือนคนแปลกหน้า เพราะฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่ามีตัวตนจริงหรือเปล่าซะด้วยซ้ำ
ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้ริมหน้าต่างห้องนอน แล้วกวาดตามองกรอบรูปที่แขวนอยู่เต็มผนังห้อง
ครึ่งหนึ่งในนั้น เป็นรูปวาดผู้ชายคนหนึ่งในอิริยาบถต่างๆ ทั้งหัวเราะ ทั้งอมยิ้มน้อยๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นทอประกายแห่งความสุข มุมล่างขวาของทุกรูปมีตัวหนังสือหวัดๆ ของฉันเขียนกำกับไว้ว่า ‘Prince’
‘ปริ๊นซ์’ คือชื่อที่ฉันตั้งขึ้นมาเรียกแทนเขาคนนั้น
ทุกครั้งที่ฉันฝันถึงเขา ฉันจะวาดรูปเก็บรอยยิ้มที่เขามีให้ฉันเสมอ รู้ตัวอีกทีฉันก็ชินกับการมีเขาเสียแล้ว
เฮ้อ คิดถึงเขาจัง ถ้ามีเขา ช่วงเวลาแย่ๆ แบบนี้ก็คงจะดีขึ้น
“ต้นข้าว”
ฉันเอานิ้วชี้ดันแว่นแล้วหันไปตามเสียงเรียก ยัยหน้ากลมตาตี่ที่กำลังนอนหันหน้ามาทางฉันพร้อมตั้งแขนค้ำหัวไว้ นี่ชื่อ ‘น้ำค้าง’ เพื่อนสนิทของฉันเอง
“ว่า”
“ไอ้อันนั้นน่ะคืออะไร ดูไม่เข้ากับไอเท็มบนโต๊ะแกเลย” น้ำค้างว่าพลางพยักพเยิดมาทางกระดาษสีตุ่นๆ ที่วางม้วนอยู่บนโต๊ะเครื่องเขียนตรงหน้าฉัน
“ก็กระดาษธรรมดา มีคนให้มา”
“ใคร”
ฉันเฉไปมองที่กระดาษเก่าๆ นั้นอีกครั้ง ไพล่ไปคิดถึงเจ้าของเดิมของมัน ก่อนจะไหวไหล่
“ไม่รู้”
“เอ้า แต่แกก็รับมาเนี่ยนะ” น้ำค้างพูดกลั้วเสียงหัวเราะ
“ก็ไม่รู้ คือมันงงๆ น่ะ ฉันแค่บังเอิญเจอเขา แล้วเขาก็เอากระดาษนี่ใส่ยัดมือ”
“แค่เนี่ย?”
น้ำค้างถามเสียงสูง ฉันจึงส่ายหน้าก่อนว่าต่อ
“แล้วก็บอกว่าลองใช้แล้วจะสมหวัง อะไรนี่แหละ ฉันก็จำไม่ได้เพราะเขารีบพูดแล้วก็รีบไป”
“เฮ้ยยย ลึกลับ ดูมีอะไรอะแก”
“โอ้ย จะมีอะไรล่ะ ฉันนั่งนอนมองมาหลายคืนแล้ว ก็เห็นๆ อยู่ว่ากระดาษธรรมดา” ฉันพูดติดตลกก่อนจะยื่นม้วนกระดาษไปเขย่าใส่หน้ายัยน้ำค้าง เพื่อพิสูจน์ว่าไม่มีอะไรพิเศษอย่างที่ว่าจริงๆ
แต่ดูเหมือนน้ำค้างจะไม่ได้คิดอย่างนั้น เธอคว้าหมับเข้าที่กระดาษแล้วเริ่มรบเร้า
“แกก็ลองก่อนไง ไม่เห็นเสียหายเลย วาดรูปผู้ชายคนนั้นก็ได้” น้ำค้างพยักเพยิดไปยังกรอบรูปบนผนัง
“ลุงคนนั้นเขาอาจจะไข้ขึ้น เพ้อเจ้อเองก็ได้นะ”
“แล้วแกก็จะกลัวอะไร ถ้าลองแล้วไม่มีอะไร ก็เฉยๆ ปะ แต่ถ้าได้จริงๆ …ก็ดีนะเว้ย” ว่าพลางตาเป็นประกาย
“งั้นฝากวาดเช็ควงเงินสูงๆ เลขศูนย์ต่อท้ายเยอะๆ งี้ได้มะ”
“ไม่ได้ย่ะ” ฉันดึงม้วนกระดาษจากมือคนหน้าเงิน แล้วตีปุบไปที่หน้าผากเบาๆ พร้อมเอ่ยปากไล่
“แกต้องแวะไปหาแม่ตอนหกโมงไม่ใช่เหรอ นี่มันจะห้าโมงครึ่งแล้วนะ”
“ไอ้หยา!” ตาเล็กๆ ของคนตรงหน้าเบิกโตอย่างฉับพลันก่อนจะรีบผลุนผลันลุกขึ้น “ทำไมไม่บอกเล่า”
“ก็บอกอยู่เนี่ย”
“โอ้ย ไปแล้วๆ ไว้เจอกันวันจันทร์ บาย!”
น้ำค้างหันมาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะบอกลาแบบลวกๆ แล้วคว้าข้าวของวิ่งตัวปลิวออกจากห้องไป
หลังเสียงน้ำค้างบอกลาพ่อกับแม่ของฉันอย่างสนิทสนมเงียบไป ห้องนอนทั้งห้องก็กลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ฉันก้มมองม้วนกระดาษในมือ แล้วประโยคที่ชายวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของเดิมก็หวนเข้ามาในความทรงจำ
‘กำลังคิดถึงใครใช่ไหม? ลองใช้นี่ดูสิแล้วจะสมหวัง’
เขาพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันหลังเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนอันแสนวุ่นวายในเวลาหลังเลิกงาน
สมหวังจริงๆ น่ะเหรอ?
ฉันเม้มปากแน่นพร้อมมองรูปภาพนับสิบบนผนังอย่างใคร่ครวญ
ติ๊ง!
ทันใดนั้นสมาร์ทโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ก็ส่งเสียงเตือนพร้อมหน้าจอสว่างวาบ แสดงข้อความแจ้งเตือนว่ามีข้อความส่งเข้าใหม่
‘PEEM : ให้อภัยไม่ได้แล้วเหรอ…ต้นข้าว’
ฉันมองแจ้งเตือนนั้นจนแสงหน้าจอดับไปอีกครั้ง
ถ้ามีนาย ฉันจะก้าวข้ามผ่านวันเวลาแบบนี้ไปได้ใช่ไหมปริ๊นซ์?
อยากกอดนายจัง…
ฉันคลี่กระดาษสีตุ่นในมือออก แล้วค่อยๆ จรดดินสอวาดรายละเอียดทุกอย่างที่แสนคุ้นของผู้ชายในฝันของฉัน
แม้คำพูดของชายคนนั้นจะจริงหรือไม่ แต่ก็ไม่มีอะไรชัดเจนไปมากกว่าฉันอยากพบปริ๊นซ์สักครั้ง
…แค่สักครั้ง แล้วฉันจะไม่ขออะไรอีกเลย
----------------------------------------------- (100%)
จบบทนำแล้ว เป็นยังไงกันบ้างค้า
แลกเปลี่ยน เม้นต์ให้กำลังใจไรท์จั๊กนิดจั๊กหน่อยจะได้ชื่นใจนะ อิอิ
ช่วงเริ่มเปิดเรื่องใหม่ อาจมีการอัพซ้ำเพื่อประชาสัมพันธ์นะคะ หากบ่อยไป ถี่ไป รำคาญจังเลย บอกกันได้น้า จะได้อยู่รักกันนานๆ >_<
ตัวหนังสืออ่านยาก มีปัญหา หรือตกหล่นตรงไหน แจ้งได้เลยนะตัวเอง :D
รัก
ภรณ์นิชา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
