ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน

…1 ปีผ่านไป…
ตอนนี้เจนเนตรเรียนจบและกลับมาที่ประเทศไทยแล้ว หลังจากที่เธอกลับมาประเทศไทยก็รีบกลับไปบ้านหาอาม่าของเธอด้วยความคิดถึง และไปหาลุงอนันต์ที่หลังจากที่ตลาดประสบความสำเร็จ เธอก็หนีมาเรียนต่อปล่อยให้ลุงทำงานคนเดียว ลุงอนันต์และป้าแจนไม่มีลูก เพราะสุขภาพของป้าแจนไม่ค่อยดี ทำให้มีบุตรไม่ได้ เจนเนตรและน้องๆ ของเธอจึงเหมือนลูกแท้ๆ ของลุงอนันต์และป้าแจนไปโดยปริยาย
“เจน จะกลับมาช่วยงานลุงแล้วใช่มั้ย” ลุงอนันต์หยอดถามเจนเนตรออกไป ถึงแม้ว่ารู้คำตอบอยู่แล้วว่ายังไงหลานรักคนนี้ก็ต้องปฏิเสธ เพราะเจนเนตรเคยบอกไว้ว่าถ้ากลับมาไทย จะเริ่มทำธุรกิจและสร้างแบรนด์ของตัวเอง
“ลุงก็รู้อยู่แล้วว่าหนูกลับมาจะมาทำแบรนด์ของตัวเอง” เจนเนตรตอบเสียงอ่อน เพราะถึงแม้เธอมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่แล้วว่าจะทำอะไร แต่เธอก็เกรงใจลุงอนันต์อยู่ดี เพราะลุงเป็นผู้มีพระคุณกับเธอมาก ที่เธอได้ดีตอนนี้ก็เพราะลุงอนันต์
“จริงๆ ลุงก็รู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้ลุงกำลังมีโครงการใหม่ จะสร้างห้างใจกลางเมืองที่หรูที่สุด สวยที่สุดในประเทศไทยเลย เอาแต่แบรนด์ท็อปๆ ร้านอาหารดังๆ มาลง” ลุงอนันต์พูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เจ๋งอะลุง งานหนักเลยสิคราวนี้”
“ก็นี่ไงเลยหาคนช่วยอยู่ แต่ยังไม่รู้จะหามือขวาเก่งๆ คนไหนมาช่วยเลย”
“โถ่ลุง พูดขนาดนี้ไม่พ้นหนูสินะ งั้นเอางี้หนูช่วยลุงก็ได้ แต่อาจไม่เต็มตัวเหมือนตอนนั้นนะ เพราะหนูจะทุ่มให้แบรนด์หนู จริงๆ หนูเตรียมงานตั้งแต่อยู่ฝรั่งเศสแล้ว พอมีทีมบ้างแล้ว กลับมาก็จะมาเซ็ตทีมให้เรียบร้อยแล้วลุยงานเลย”
“ให้มันได้อย่างงี้สิวะ” ลุงอนันต์พูดอย่างดีใจ ถึงแม้เจนเนตรไม่ได้เรียนจบบริหาร หรือการตลาดมา แต่เธอเป็นคนที่เก่งและเรียนรู้ไวมาก ส่วนหนึ่งที่ตลาดของลุงประสบความสำเร็จก็เป็นเพราะเจนเนตรเลย ลุงอนันต์จึงอยากให้เธอมาช่วยโปรเจคใหม่ของเขาอีกครั้ง และอีกอย่างที่สำคัญเจนเนตรเป็นหลาน ยังไงก็ไว้ใจได้แน่นอน
“ค่าคุณลุง งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ นัดเพื่อนไว้”
“เออขับรถดีๆ”
“ค่า สวัสดีค่ะ” เจนเนตรยกมือไหว้ลุงอนันต์แล้วขับรถกลับมาที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ดูสวยเซ็กซี่ยิ่งขึ้น แน่นอนไปหาผู้ใหญ่ต้องเรียบร้อย แต่ไปหาเพื่อนต้องแซ่บไว้ก่อน เธอสวมใส่ชุดเกาะอกจั๊มสูทสีแดงขายาว และรองเท้าส้นสูง เธอรวบผมมัดตึงไปข้างหลัง ทำให้ลับใบหน้าสวยอย่างชัดเจน พร้อมทาลิปสติกสีแดงเข้ม อีกทั้งใส่ตุ้มหูที่ห้อยระย้ายาวลงมาเกือบถึงไหล่ จากนั้นก็หยิบแว่นตากันแดดคู่ใจมาใส่ แล้วขับรถไปยังห้างแห่งหนึ่งที่เธอนัดเพื่อนสาวของเธอไว้
ณ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
ในขณะที่เจนเนตรเดินอยู่ในห้างเพื่อไปยังร้านอาหารที่เธอได้นัดกับเพื่อนสาวเอาไว้ เธอก็ก้มลงจิ้มโทรศัพเพื่ออ่านชื่อร้านอาหาร และชั้นของร้านอาหาร ผ่านแอพลิเคชั่นไลน์
“โอ้ย!! ตุ้บ!! ขอโทษค่ะ” เจนเนตรเดินไปชนร่างสูงคนหนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ นี่เธอเดินไม่ดูทางอีกแล้วหรอเนี้ยเธอคิดในใจพลางก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ที่ล่วงไปกับพื้น แล้วเงยหน้าลุกขึ้นมา เธอก็ต้องตกใจ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงอีกครั้ง
“เป็นอะไรมั้ยครับ เอ่อ…เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่าครับ” ตฤณนิธิมองหน้าหญิงสาวอย่างใช้ความคิด เพราะเขาคุ้นหน้าเธอมากเลย แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
“คะ คุณ ตฤณนิธิใช่มั้ยคะ” ใช่เธอจำชื่อเขาได้ดี แต่โอ้ยยัยเจนติดอ่างอีกแล้ว เป็นอะไรเนี้ย อยากตีปากตัวเองจริงๆ เธอคิดในใจ
“คุณรู้จักผมด้วยหรอครับ…อืมมม” ตฤณนิธิมองหน้าเจนเนตรอย่างใช้ความคิด แต่ก็นึกไม่ออก
“ฉันเจนเนตร ที่เราเคยเจอกันที่ฝรั่งเศสในงาน Paris Fashion Week ไง จำได้มั้ยคะ”
“อ๋อออ คุณเจนเนตร ผมจำได้ครับ ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง เป็นไงบ้างครับสบายดีมั้ยครับ”
“สบายดีค่ะ แล้วคุณสบายดีมั้ยคะ”
“สบายดีครับ แล้วคุณกลับไทยมานานหรือยังครับ”
“เพิ่งกลับเมื่อเช้านี้เลยค่ะ”
“แล้วเพิ่งกลับมาก็ออกมาเที่ยวเลย ไม่เหนื่อยหรอครับ”
“พอดีนัดเพื่อนๆ ไว้น่ะค่ะ ไม่เจอกันนาน” เจนเนตรพูดพลางก้มลงไปมองโทรศัพท์ที่ตอนนี้ดับไปซะแล้ว เธอพยายามเปิดแต่ก็เปิดไมติด
“เอ่อ เอาของผมไปยืมก่อนมั้ยครับ” ตฤณนิธิเห็นเจนเนตรพยายามกดโทรศัพท์อยู่ซักพักก็รู้ว่าโทรศัพท์เธอต้องเสียตอนหล่นเมื่อกี้แน่ๆ
“ขอบคุณค่ะ พอดีนัดเพื่อนไว้แต่ยังไม่ทันอ่านไลน์เลยค่ะว่านัดที่ไหน โทรศัพท์ดันตกแล้วเสียไปซะก่อน” เจนเนตรรับโทรศัพท์มาพลางคิดในใจอย่างตื่นเต้นนี่เธอจะได้เบอร์เขาด้วยใช่มั้ย กรี๊ดดดด ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้โทรศัพท์หนูตกแล้วเสีย แล้วเธอก็รีบกดโทรศัพท์หาปัทมาทันที ดีนะที่เธอจำเบอร์โทรศัพท์เพื่อนได้ เพราะนางใช้เบอร์เดิมมาตลอด
(ฮัลโหล สวัสดีค่ะ)
“แกนี่ฉันเจนนะ”
(อ้าวแล้วแกใช้เบอร์ใครโทรมา ฉันโทรหาแกก็ไม่ติด)
“เออเดี๋ยวค่อยเล่า แกนัดที่ร้านไหน ชั้นไหนนะ”
(ร้าน AB Normal Café ชั้น 3 รีบตามมานะแก ชั้นกะลิลลี่ถึงนานละ)
“เคๆ เจอกัน”
“ขอบคุณนะคะ คุณตฤณนิธิ” หลังจากที่เจนเนตรวางหูจากเพื่อนสาวเธอก็ส่งโทรศัพท์คืนให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“ตฤณ รอนานมั้ยคะ” ขณะที่เจนเนตรกำลังคืนโทรศัพท์ให้ตฤณนิธิเสียงใสๆ ก็ลอยเข้ามา แล้วตรงมาหาตฤณนิธิ เธอและเขาจึงหันไปมองตามเสียง
“ไม่นานครับ” ตฤณนิธิตอบกลับไปพร้อมยิ้มหวาน แล้วโอบเอวเธอ แค่นี้เจนเนตรก็รู้แล้วว่านี่คือแฟนของเขา ว่าแต่นี่คนละคนกับที่เขาเจอที่ฝรั่งเศสเมื่อปีที่แล้วนิ ฮื่มมม เจนเนตรคิดอย่างโมโหในใจ แต่เธอก็คิดได้ว่าแล้วเธอจะโมโหทำไมกัน ไม่ได้เป็นไรกันซะหน่อย
“ฉันขอตัวนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” เจนเนตรยิ้มหวานให้แล้วเดินออกมา โดยไม่ฟังเสียงเขาที่เหมือนจะพูดอะไรซักอย่างต่อเลย
ณ ร้านอาหาร AB Normal Café
“ทางนี้เจน/ทางนี้เจน” ปัทมาและลิลลดาพูดพลางยกมือเรียกเพื่อนสาวพร้อมกัน ที่เดินเข้ามาในร้าน แล้วยืนมองซ้ายมองขวา
“ทำไมนานจังเลย นี่รอจนน้ำหมดแก้วละเนี้ย” ปัทมาเอ่ยบอกเพื่อนสาวอย่างบ่นๆ
“แล้วเกิดเรื่องอะไรหรอ ทำไมโทรศัพท์ใช้ไม่ได้ล่ะ เป็นอะไรหรือป่าว” ลิลลดาถามเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนคุยโทรศัพท์เจนเนตรพูดเหมือนกำลังมีปัญหาอะไรอยู่
“โอ้ยยย ทีละคำถามได้มะ จะตอบทันไม่เนี้ย ก็มะกี้ฉันไปเดินชนผู้ชายตอนกดดูไลน์ชื่อร้านอาหารที่แกส่งมาเนี้ยแหละ แล้วโทรศัพท์ดันตก ยังไม่ทันอ่านเลย แถมดับไปเลย เซ็ง แต่จริงๆ มันก็แก่แล้วล่ะเครื่องนี้ ใช้มาตั้ง 4 ปีตั้งแต่ลุงนันซื้อให้ตอนเรียนจบเนี่ยแหละ เดี๋ยวพวกแกต้องพาฉันไปซื้อเครื่องใหม่ด้วยเลย” เจนเนตรร่ายยาวแทนคำตอบของคำถามทั้งหมด
“อ้าวว ชนผู้ชายหรอ…แล้วหล่อปะ” ปัทมาพูดพลางยิ้มอย่างจับผิด
“ไม่รู้ววว(เสียงสูง) สั่งอาหารดีกว่าหิวแล้ว” เจนเนตรพูดเบี่ยงประเด็น แต่แก้มนี่แดงเป็นลูกตำลึง
“ทำไมต้องเขินอะยัยเจน” ลิลลดาเสริม
“เขินบ้าไรใครเขิน ร้อน หิวด้วย สั่งอาหารด้วยค่ะ” เจนเนตรพูดเบี่ยงแล้วยกมือเรียกพนักงานมารับออเดอร์
“ฮ่าๆ/ฮ่าๆ” ปัทมา และลิลลดาหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอย่างรู้ว่าเพื่อนมีความลับแน่ๆ แต่เดี๋ยวกินให้เสร็จก่อนเถอะ แกจะต้องเล่าให้ฉันฟังให้หมด หึหึ ปัทมาคิดในใจ
หลังจากกินข้าวเสร็จ ปัทมาและลิลลดาก็คะยั้นคะยอให้เธอเล่าความลับให้ฟัง ตอนแรกเจนเนตรก็ปฏิเสธลูกเดียวว่าไม่มีอะไร แต่เพื่อนสาวของเธอก็ไม่เชื่อ จนเธอต้องยอมเล่าให้ฟังในที่สุด
“O.O/O.O” หลังจากฟังจบลิลลดาและปัทมาก็ทำหน้าตกใจพร้อมกัน
“นี่แกแอบชอบคนไม่รู้จักมาเป็นปีเนี้ยนะ แกจะบ้าหรือเปล่า นี่คือเหตุผลที่แกไม่ยอมมีแฟนใช่มะ” ปัทมาถามเพื่อนออกไปอย่างตกใจ เพราะปกติเจนเนตรมีหนุ่มๆ มาจีบมากมาย แต่เธอก็มักจะเชิดๆ ใส่ และเทหนุ่มๆ ไปทุกรายด้วยเหตุผลว่าไม่ชอบ ไม่ใช่สเปค บลาๆ ไม่คิดว่าเพื่อนคนนี้จะมีโหมดมโน เพ้อฝันด้วย
“ก็เออ ตามนั้นแหละ ไหนๆ แกก็รู้แล้ว งั้นแกเอาเบอร์เค้ามาให้ฉันเดียวนี้” เจนเนตรพูดพลางรีบคว้าโทรศัพท์ของปัทมาที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เอ้าไอนี่ ถ้าจะหยิบเลยแบบนี้วันหลังไม่ต้องขอเนอะ”
“โทรศัพท์แกเสียไม่ใช่หรอเจน” ลิลลดาพูดขึ้นมา
“เออจริงด้วย งั้นเช็คบิลแล้วแกพาชั้นไปซื้อโทรศัพท์เดี๋ยวนี้” เจนเนตรบอกเพื่อนแกมบังคับ
หลังจากที่เช็คบิลแล้ว เจนเนตรและเพื่อนๆก็พาเธอไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ แล้วเธอก็เมมเบอร์ตฤณนิธิลงในโทรศัพท์มือถือ โดยไม่ลืมที่จะกดตั้งค่าไม่ให้ไปแอดเพื่อนในแอพลิเคชั่นไลน์ เพราะไม่งั้นเดี๋ยวเขาก็รู้หมดสิว่าเธอเมมเบอร์เขาไว้ แล้วอีกอย่างเขาก็มีแฟนแล้วด้วย เธอขอชอบเขาเงียบๆ แบบเดิมแล้วกัน
หลังจากเดินเล่นชอปปิ้งกับเพื่อนสาวของเธออีกสักพัก เธอก็มานั่งที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งเพื่อเริ่มคุยงานกับเพื่อนสาวของเธอ ถึงแบรนด์ที่เธอต้องการจะเริ่มทำ โดยชวนเพื่อนสาวของเธอมาทำงานด้วยกัน โดยให้ปัทมาทำในตำแหน่ง Fashion Merchandiser และให้ลิลลดาทำในตำแหน่ง Detail Merchandiser และเจนเนตรทำในตำแหน่ง Head Director หรือ Head Designer
___________________________________________
เพิ่มเติมเรื่อง Merchandiser
ในแบรนด์เสื้อผ้าจะต้องมีคนที่ดูแลการจัดการระบบภายใน เมื่อดีไซน์เนอร์ได้ออกแบบเสื้อผ้าเสร็จแล้ว กระบวนการต่อไปที่จะทำให้แบบในกระดาษกลายเป็นเสื้อผ้า และออกมาขายตามร้านนั้นจะต้องมีคนมาดูแลจัดการ ซึ่งคนที่ดูแลจัดการนั้นเราเรียกว่า “Merchandiser” ซึ่งจะแบ่งเป็น Detail Merchandiser และ Fashion Merchandiser
Detail Merchandiser (DM) จะดูแลเรื่อง Production การผลิตต่างๆ รับแบบจากดีไซน์แล้วนำไปส่งขึ้นตัวอย่าง สั่งผลิต… พูดง่ายๆ คือ ทำทุกอย่างที่จากรูปบนกระดาษให้กลายเป็นเสื้อผ้ามาให้คนสวมใส่ได้ โดยทำงานร่วมกับ FM และดีไซน์เนอร์
Fashion Merchandiser (FM) ดูแลเรื่องการตลาด ก่อนดีไซน์เนอร์จะออกแบบเสื้อผ้า FM จะต้องวางแผนจำนวนแบบในแต่ละคอลเลคชั่น โดยอิงจากข้อมูลเทรนด์ และประวัติการขายต่างๆ และหลังจากแบบถูกผลิตมาเป็นเสื้อผ้า FM ต้องวางแผนการตลาด โปรโมชั่นบลาๆ พูดง่ายๆ คือ ทำทุกอย่างที่ทำให้เสื้อผ้าขายได้