Under the moon มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก 18+

Under the moon มนุษย์หมาป่าคลั่งรัก ตอนที่ 5
“ยัยจอย แกอยู่ไหน ฉันจะกลับแล้ว !”
จอยชะงักก่อนได้ขะหยำไส้กรอก เมื่อได้ยินเสียงของก้อยที่ตะโกนเรียก แน่นอนว่ามันทำให้เธอหงุดหงิดหัวเสีย ‘ยัยเพื่อนบ้าเอ้ย ! อีกนิดเดียวก็จะได้สัมผัสแล้วว่ามันมีลักษณะยังไง’
เธอลุกหันตัวไปเปิดประตู พร้อมทำหน้าบูดบึ้ง หากอยู่นานเกินเดี๋ยวจะโดนสงสัยว่าเข้าไปทำอะไรในห้องน้ำกับหมา
แต่ภาพที่ไอ้ไข่ดำย้อยรีบวิ่งกลับไปซอยเท้าดูหนังโป๊สำหรับมันต่อ ทำให้อดเสียดายไม่น้อย
แต่จะยังไงเธอก็ต้องตัดใจอยู่ดี จอยหันไปโบกไม้โบกมือเรียกเพื่อน “ฉันมาแล้ว แค่เข้าห้องน้ำเฉยๆ”

ขณะเดินใกล้ถึงรถ ภายในใจลังเลเหมือนนักกายกรรมเดินบนเชือก จะร่วงไปด้านซ้ายหรือขวา
จนกระทั่งหอกแหลมสีแดงปริศนา ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน พุ่งเสียบเธอให้ตกลงไปในอ้อมกอดบทเพลงรักเร่าร้อนของมนุษย์หมาป่าที่อ้าแขนรับด้วยความยินดี
“ก้อย... ฉะ... ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันว่าจะกลับไปนอนที่บ้านดีกว่า”
“แกนี่เรื่องเยอะจริงๆ” ก้อยหายใจดังฟืด ขณะจอยที่หัวเราะแฮะๆ อย่างยอมรับผิด “เออๆ ก็ได้ แกจะกลับไปนอนที่บ้านแกก็ตามใจ เดี๋ยวฉันจะไปส่งก็แล้วกัน”
“มะ ไม่ต้อง ไม่ต้อง !” จอยรีบปฏิเสธอย่างเร็ว เพราะเธอไม่แน่ใจว่าไอ้หมานั่นมันมาดักรออยู่ในบ้านเธอหรือไม่ “เดี๋ยวฉันจะโบกรถกลับไปเอง แกไม่ต้องไปส่ง”
“ตามใจแกก็แล้วกัน”
ยังไม่ทันที่สองสาวจะได้แยกทางกัน ทันใดนั้นมีรถสุดหรูหรามาจอดข้างๆ พอดี ทำให้สองสาวขมวดคิ้วสงสัยว่าใครมา
เมื่อทันทีที่หน้าต่างเลื่อนลง พวกเธอถึงกับเบิกตาคาดไม่ถึง
“สวัสดีตอนเย็นครับ กำลังจะกลับบ้านใช่ไหมครับ ?” อเล็กซ์ส่งรอยยิ้มสุดเซ็กซี่ให้เหมือนเมื่อเช้าอีกครั้ง จนแทบจะทำให้สองสาวทรุด ณ เดี๋ยวนั้น
“เอ่อ... คือว่า... ฉัน...” จอยรู้สึกประหม่าจนพูดไม่ออก แต่ยกเว้นเพื่อนซี้ที่รีบแจ้นลงมาจากรถโอบรอบคอเธอ
“ใช่ค่ะ พอดีฉันกำลังไปส่งจอย แต่ว่ารถฉันไม่รู้เป็นอะไร อยู่ๆ มันก็สตาร์ทไม่ติดค่ะ เราเลยไม่รู้ว่าจะกลับบ้านยังไงดีค่ะ มันแย่มากจริงๆ” ก้อยรีบสวมบทดาราทำหน้าเศร้า ขณะชำเลืองส่งซิกให้เพื่อนสาว
“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมไปส่งพวกคุณเอง” อเล็กซ์เสนอ
“ขอบคุณมากเลยค่ะคุณอเล็กซ์ ถ้าเช่นนั้นขอฝากจอยกลับไปส่งบ้านด้วยนะคะ” ก้อยรีบดึงเพื่อนสาวให้ตามมา
“คุณก็มาด้วยกันเลยสิครับ เดี๋ยวผมจะโทรแจ้งช่างซ่อมรถที่อู่ส่วนตัวของผมมาลากรถไปซ่อมให้” อเล็กซ์ล้วงกระเป๋าหาโทรศัพท์
“ไม่เป็นอะไรค่ะ พอดีฉันโทรให้แฟนมารับแล้ว อีกสักพักเขาก็มาค่ะ” ก้อยโบกมือปฏิเสธขณะใช้ศอกสะกิดให้เพื่อนรีบเออออไปตามน้ำ
“ถ้างั้นคุณจอยเชิญเลยครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งที่บ้านเอง” อเล็กซ์วางโทรศัพท์ในลิ้นชักที่เปิดอ้าทิ้งไว้ เมื่อไม่จำเป็นต้องโทรหาช่างซ่อมรถอีก
“ตะ แต่ว่า...” จอยรู้สึกลังเล ยิ่งเพื่อนจูงพาเข้าไปใกล้รถก็ยิ่งประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก พอรู้ตัวอีกที คือเธอได้เข้ามานั่งอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มเสียแล้ว
“ฝากเพื่อนฉันด้วยนะคะ ลาก่อนค่ะคุณอเล็กซ์ พรุ่งนี้เจอกันใหม่ที่บริษัทค่ะ” ก้อยโบกมือให้ด้วยรอยยิ้มก่อนเธอจะลับสายตาหายไปเมื่อรถเคลื่อนตัวออก
“รัดเข็มขัดด้วยครับ” อเล็กซ์เตือน จอยที่เขินอายอยู่แล้ว ทำให้เธอมือสั่นจับผิดจับถูก

เมื่อมาถึงบ้าน จอยเอาแต่ยืนกลอกตาแลซ้ายแลขวาใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อยู่ตรงหน้าประตูรถ แต่ไม่ใช่ว่าเธออายอะไรอีก เป็นความพะวงว่าอเล็กซ์อาจโดนมนุษย์หมาป่าตัวนั้นทำร้ายต่างหาก
จะปฏิเสธชายหนุ่มในตั้งแต่แรกก็ไม่กล้า กลัวก็กลัวว่าไอ้หน้าหมามันแอบซ่อนอยู่ตรงจุดใดจุดหนึ่ง รอทีเผลอกระโจนออกมากะซวกไส้ด้วยความหึงหวง
แต่ก็ไม่มีวี่แวว หญิงสาวจึงรีบหันกลับมาสนใจกับอเล็กซ์ “ขอบคุณค่ะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมยินดีอยู่เสมอ พรุ่งนี้จะให้ผมมารับหรือเปล่าครับ” อเล็กซ์มองเข้าไปสำรวจภายในประตูรั้วที่เพิ่งเปิด เห็นบ้านสองชั้นของจอย และสิ่งอื่นอย่างคร่าวๆ จนมั่นใจว่าเธอคงไม่มีรถ
“มะ ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันเกรงใจคุณจริงๆ แค่คุณมาส่งฉันถึงบ้านมันก็มากพอแล้ว อีกอย่างพรุ่งนี้ก็มีรถบริษัทคอยมารับส่งฉันอยู่แล้วค่ะ” จอยรีบปัดความหวังดีของชายหนุ่มอย่างเร็ว เพราะในตอนนี้ต้องไล่เขาไปให้เร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัย
“ถ้างั้นก็ได้ครับคุณจอย” อเล็กซ์เหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองที่ส่งเสียงกริ้งๆ ก่อนกลับมาสนใจกับหญิงสาวต่อ “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีงานเร่งเข้ามาให้เข้าประชุม แต่อย่าลืมนะครับพรุ่งนี้ตอนเที่ยง ผมจะพาคุณไปลิ้มรสของอร่อย” เขาขยิบตาให้อย่างขี้เล่นก่อนใบหน้าจะหายไปหลังกระจกติดฟิล์มกรองแสง

หลังจากที่รถจากออกไปไกลแล้ว เธอหันกลับมาหน้าประตูบ้าน สูบลมหายใจร่วมรวมสติ เพื่อเผชิญกับสิ่งที่อาจรอคอยอยู่ภายใน เมื่อเธอสังเกตเห็นกลอนประตูและลูกบิด มันมีสภาพใหม่เอี่ยม ราวกับเพิ่งมีคนซื้อมาเปลี่ยนให้เธอ โดยเฉพาะกุญแจดอกใหม่ที่ห้อยอยู่ตรงลูกบิด
มือของเธอสั่นด้วยความกลัวขณะเอื้อมจับลูกบิด แต่ภายในใจกลับตื่นเต้นที่มนุษย์หมาป่ามันจะบำเรอให้เธอ เป็นความรู้สึกสองขั้วที่ผสมผสานเข้ากันได้อย่างมหัศจรรย์
ในทันทีที่ประตูเปิดออก เธอถึงกับเบิกตาอ้าปากโดยมีเสียงดังเฮือกลอดออกมา

つづく