สงครามนาวี

               ผม...อาจจะไปก่อนแล้ว...บนฟ้า ชะตาผมคงขาดแล้วสิน้ะ ในวันนั้น...

ผมลืมตาขึ้นมาอีกที...

                    ผมได้ยินเสียง...เครื่องยนต์เรือ ดังมาก ดังมากๆ ทางท้ายเรือผม

...แต่ว่าผมไม่ได้ยินเสียงเรือลำอื่นๆ ที่มากับผมเลยแม้แต่น้อย และก็...ผมมองไปที่

หน้ากระจกเรือ ผมเห็น...คลื่นน้ำ มากระทบที่ตัวท้องเรือ อย่างกับว่า ผม...เห็นเรือตัวเอง

กำลังแล่นไปข้างหน้า แต่สิ่งที่ผิดสังเกตุ คือ...

#ห้องเครื่องท้ายเรือ#:เอาล่ะ...ทุกท่าน น้ำลดลงแล้ว(ขอบใจท่านมากจริงๆ)

*ผมได้ยินเสียงจากวิทยุ*:ท่านกิมจิครับ!!!//เสียงดัง//:เรือเราพ้นอันตรายแล้วครับ!!!

*ผมสงสัย*:อะไรน้ะ....//เอามือถูหัว//...(เอาล่ะๆ..เรารอดๆ)

//เดินไปที่ท้ายเรือ//:เกิดอะไรขึ้นหรอ //ถามด้วยความสงสัย//

                    ผมมองไปดูที่ช่องของเรือ...ที่โดนระเบิดนั้น ผมเห็น.....เงาจากเรือ

เงาใหญ่มากๆ พวกเค้า...ดันเรือพวกผมออกจากการรบ...ออกไป3กิโลได้...

ผมหันไปและเดินไปดูใกล้ๆ~

//ค่อยๆก้าวขาที่ล่ะก้าว//:เป็น...ไปไม่ได้ //ตกใจมาก//

                    จากนั้นเอง...เขาก็เดินออกมา...ผม....ตะลึง!!!

//เขาพูด//:มาช่วยแล้วครับ พอดีท่านสั่งให้มาช่วยพวกคุณ //ขยับหมวกเล็กน้อย//

*ผมไม่อยากจะเชื่อสายตา*:อิโซโร...!!! นี่นาย...!!! //ทำตัวไม่ถูก//

#1ชั่วโมงต่อมา ทะเลแปซิฟิก#

#ณ เรือประจัญบานมูซาชิ#:เอาล่ะ ทุกท่าน...ในหน้าที่ของพวกคุณ //เขาพูด//...เราจะช่วย

กู้เรือ ทาคาโอะ ให้กระมายิ่งใหญ่อีกครั้งกัน!!!

#5 บ่ายโมงเย็น#

                    ผมนั่งอยู่ที่เรือของ อิโซโรกุ เรือท่านใหญ่มาก แต่ยังเล็กกว่ายามาโตะเล้กน้อย

ผมนั่งมองดูเรือที่รัก ของผม...นานเลย

//ลูกเรือส่งไม้ให้//:ขอบคุณน้ะ //เดินไปที่รอยรั่ว//

*ผมตะโกนเรียก*:ใหวมั้ย~!!!

//เขาตอบ//:สบายมาก!!!

                    ผมก็นั่งดูพวกเขา ซ่อมเรือกัน ดูดีอย่างบอกไม่ถูกเลย รู้สึกสบายแปลกๆ

เหมือนมันกำลังจะมีเหตุการณ์ อะไรเกิดขึ้น แต่ว่าน้ะ อะไรจะเกิดก้เดิก

(หึๆ มันก็แค่เรื่องที่คิดมากน่า~) //เดินไปที่เรือ//

#เวลาผ่านไป#:ขอบคุณมากน้ะที่...ซ่อมเรือให้

//เขายิ้มให้//:นิดหน่อยน่า...อ่อ..แล้วก็....

*ผมถาม*:หืม...อะไรหรอ...

//เอามือจับใหล่//:ส่วนเรืองการรบนั่นน่ะ พวกเพื่อนนายรู้แล้วล่ะน้ะ

*ผมสงสัย*:ทำไมหรอ

//พูดไม่ออก//:ก็...แบบว่าน้ะ...ตอนที่ชั้นกำลังไปช่วย ชั้นบอกกับกลุ่มเรือพวกนายแล้วล่ะ

ในตอนนั้น...ชั้นก็จมเรือพวกมันได้แค่ลำเดียงเอง //หันไปมอง// จมไปก่อนหน้าแล้วลำนึงใช้ม้ะ

*ผมตอบไปตามนั้นๆ*:อ่าฮ้ะ...ใช่

//เขาก็ตอบกลับ//:งั้นก็ดีเลยล่ะ ที่เหลือก็หนีกลับไปหมดแล้ว

                    ผมสงสัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ณ ตอนนั้น...

//สงสัย//:แล้วผุ้การ ต้องการอะไรจากชั้นหรือ... //เดินไปขอบเรือ//

                    เข้าเดินตามผมมาช้าๆ เหมือนในใจของเค้ากำลัง จะบอกอะไรกับผม

เป็นอย่างมาก แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก ผมก็คิดแค่...ไปเรื่อยๆ

*เขาถามผม*:ท่านยามาโมโตะ บอกหับผมว่า ในระดับเรือที่ยังน้อยประสบการณ์ กับคุณ...

...ยังไม่ควรออกรบหรอกน้ะครับ //กอด อก ยืนมองผม//

*ผมโมโห*: //หันหน้ามาอย่างเร็ว// ว่าไงน้ะ...!!! จะบอกว่า...ท่านสั่งการชั้นมาผิดงั้นหรอ...

*เขาตกใจสดุ้ง*:เอ่อ~ //เหลือบตาไปมา// คือ...ไม่ใช่น้ะครับ คือท่าน... //เหงื่อหยดลงจากคาง สู่พื้นไม้เรือ// คือ...ท่านแค่~...

*ผมวิ่งไปจับคอเสื้อเขา*:ตกลงอะไรกันแน่ฮ้ะ!!! //โกรธมาก// แล้วที่ส่งชั้นมารบ เสี่ยงตาย...

เพื่ออะไร...!!!

                    ผมพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ตามที่หวังไว้ อีกอย่างนึง...

ผมหมดกำลังใจไปกับคำพูดแบบนั้นไปแล้ว ผมเดินไปที่เรือผม...ห้องบังคับการเรือ

ผมได้แต่มองความหวัง ความสำเร็จของตน และครอบครัว และส่วนรวม ผมไปนั่งอยู่ที่หัวเรือ

ด้านหน้าของเรือ นั่งกอดเสาเรือมองดูพื้นน้ำ ทะเล ไปซักพัก

*เขาเดินมาหา*: //พูดเสียงเบาบาง// คือ...ขอโทษน้ะครับ ที่ต้องพูดไปแบบนั้น

*ผมหันไปมอง*:ช่างเถอะ ชั้นคิดอะไรไม่เข้าท่า //ถอนหายใจ// เฮอ~ แย่...

//เดินมานั่งข้างๆ//:ผมก็คิดอะไรไม่เข้าท่า...เช่นกัน

*นั่งมองดูพระจันทร์*:ผมน่ะ...เป็นเพื่อนกับคุณ ยามาโมโตะ ตั้งแต่ที่เข้าทหารเรือ...

ผมกับเค้าสอบเข้าได้ และได้อยุ่เหล่ากองเรือประจัญบาน

เมื่อเวลาผ่านไป...หลายปี ผมกับเขาก็ได้ออกรบด้วยกัน ในตอนนั้น ผมกับเขาไม่ได้อยู่เรือแฝด

แบบปัจจุบันหรอก ตอนนั้นเราอยู่ต่างเรือกัน ต่างที่กัน ผมน่ะ...ประจำการที่ นากาโตะ ส่วนเขา

ก็...มูซาชิ

*ผมตะลึง*:ท่านเคยขับเรือนายหรอ...(น่าทึ่งจริงๆ)

//ขานรับ//:ครับ...ไม่กี่วันผมก็ได้เปลี่ยนเรือใหม่ ในช่วงนั้น...ท่านและผมได้อยู่ตำแหน่ง

ที่ใกล้เคียงกันมาก แต่ว่าผม...ได้คุมเรือมูซาชิแทนเค้า ส่วนเค้า...กองเรือได้สร้องเรือ

ที่มีขนาดใหญ่ยักษ์..พอที่จะทำได้ ขึ้นมา มันเหมือนความฝัน...ที่เป็นจริง

เรือลำนั้น เป็นเรือลำแรกที่มีเครื่องปรับอากาศ ที่ให้ความเย็นแบบบอกไม่ถูกเลยล่ะ

พวกเขาเรียกมันว่า แอร์ และก็สิ่งที่น่าทึ่งกว่านั้นคือ...เครื่องดื่มและอาหารต่างๆ ทำจาก

ลูกเรือของท่านเองทั้งนั้น และไม่เหมือนใครด้วย จึงได้ขึ้นชื่อเรือ ตามความประสงค์

ของท่านยามาโมโตะ ว่า...ยามาโตะ เป็นชื่อย่อ หรือป่าวก็ไม่รู้...แต่ท่านก็ไม่ค่อยได้ออกรบ

เพราะน้ำมันไม่เพียงพอต่อการขนส่งและการรบ จนวันนั้นมาถึง.....

#####ติดตามตอนต่อไป#####