Tear of Snow เทพนิยายทะลุมิติ

ตอนที่ 13 ความแค้น

ใกล้รุ่งสางของวันใหม่ แต่กลับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดเคลื่อนไหว ไม่ต่างจากห้วงนิทราของคนที่หลับใหลอยู่ในตอนนี้

มิราอินั่งเฝ้าฟุยูกิไม่ห่าง เมฆสีดำกลุ่มใหญ่เข้ามาบดบังม่านฟ้าปกปิดแสงจันทร์ไม่ให้สาดส่องลงมาเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว ฟุยูกิหยุดดิ้นพล่านเพราะความเจ็บปวดก่อนที่จะหลับไปอย่างสิ้นแรง มีลีอานอนซบอยู่แนบอก มีเพียงมิราอิเท่านั้นที่ไม่สามารถข่มตาหลับได้ ชายหนุ่มได้ใช้เนตรสีขาวมองทะลุผ่านเมฆสีดำขึ้นไป ทำให้รู้ว่าตอนนี้ใกล้จะรุ่งสาง และพระจันทร์ก็กำลังคล้อยต่ำลงไปทุกที

“ความตายจะหยุดยั้งความเจ็บปวดได้ หนทางสุดท้ายก็คือ…ต้องฆ่า”

ถ้อยคำปริศนาจับทิศทางไม่ถูกโลดแล่นเข้ามาในหัวอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้มิราอิรู้สึกอึดอัดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนแผลเก่าเริ่มปริอีกรอบ ถ้าหากไปไม่ถึงที่ตรงนั้นแล้วล่ะก็ หนทางสุดท้ายก็คือ ฆ่าฟุยูกิ

“แต่ท่านคงไม่คิดที่จะทำอย่างนั้นหรอกใช่ไหม”

เสียงเล็กๆดังสอดแทรกเข้ามาตรงกับความคิดที่สับสนในใจ มิราอิสะดุ้งเล็กน้อยและรีบหันไปหาต้นตอของเสียง ลีอายืนอยู่ข้างหลังเขานานเท่าไหร่แล้วไม่อาจรู้ได้ แต่แววตาที่เธอจ้องมองเขานั้นมันช่างตัดพ้อและเต็มไปด้วยคำถาม

“ข้าไม่เคยคิดอย่างนั้น…ครั้งเดียวก็ไม่เคย แต่ว่าจู่ๆมันก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของข้า”

ชายหนุ่มพูดพลางมองเด็กน้อยที่ยังจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเรียบสนิท เธอกะพริบตาและหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางเอ่ยบางประโยคออกมาด้วยสีหน้าท่าทางที่เรียบเฉย

“ทะเลสาบสีเงิน มีจริงนะ”

“….!”

“แต่เวลาก็มีขีดจำกัดของมันเช่นกัน จะเดินทางไปเรื่อยๆอย่างนี้คงไม่ทัน”

“หมายความว่ายังไง”

“ข้าเองก็ไม่รู้”

มิราอิรู้สึกข้องใจหลายอย่าง ทั้งเรื่องของเด็กน้อยปริศนาคนนี้ ทั้งเรื่องการเดินทางที่ยังมองไม่เห็นจุดหมาย แต่คำตอบที่ตรงไปตรงมาของลีอาทำให้เขาไม่อยากซักไซ้อะไรมากมาย เพราะในหัวสมองเขาตอนนี้มีหลายเรื่องที่ปนเปและยุ่งเหยิงเกินกว่าจะมีที่ว่างพอจะรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาเพิ่ม เขาภาวนาขอให้เวลากลางวันคืบคลานเข้ามาหาเร็วๆเพื่อฟุยูกิน้องชายของเขาจะหายจากความเจ็บปวดที่ไร้บาดแผล และอีกด้านหนึ่งเขาก็ร่ำร้องกับความมืดในใจ ว่าต้องการแก้แค้นเนรีวให้สาสม

“ข้าจะเก็บวิธีนี้ไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายจนกว่าวันนั้นจะมาถึง ถ้าหากหมดทางเลือกข้าจะเป็นคนสังหารเขาด้วยมือของข้าเอง แต่ว่า…สิ่งที่ข้าต้องการจะทำที่สุดในตอนนี้ก็คือคิดบัญชีกับเนรีว!”

“ท่านมิราอิ”

“ฟุยูกิต้องหายจากความเจ็บปวดแน่ ข้าต้องไปหาทะเลสาบนั่นให้ได้”

คำพูดหนักแน่นและแข็งกร้าว แต่กลับเร่าร้อนเฉียดเช่นท่าทีภายนอก ลีอาจ้องมองและสัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าแต่คับแคบ มันมืดเสียจนดวงตาสีทองของเธอมองไม่เห็น มีบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถตีตัวออกห่างจากคนเหล่านี้ได้ และยังรู้สึกถึงความน่ากลัวที่มองไม่เห็นจากมิราอิอีกด้วย

‘ความว่างเปล่าผิดกับท่าทีภายนอก ใบหน้าอ่อนหวานไม่ต่างไปจากหน้ากากของอสูรเลยซักนิด ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ น่ากลัวยิ่งกว่าอสูรกึ่งเทพอย่างโฮโนโอะด้วยซ้ำ…’

“อุ๊บ!! อ๊อก!! แฮ่กๆๆ…”

“ท่านมิราอิ!”

“ละ…เลือดข้า แฮ่กๆๆ…เป็นสีดำเหรอ!”

“ท่านถูกพิษของเนรีวเข้าน่ะ รออยู่ที่นี่นะ”

“นั่นเจ้าจะไปไหน!”

ร่างเล็กหายวับไปกับตาก่อนคำถามจะสิ้นสุด มิราอิมองเลือดสีดำบนฝ่ามือไม่นานดวงตาก็เริ่มแข็งกร้าว เพราะความแค้นที่เดือดพล่านแทบทะลักออกมาภายนอก

“เนรีว…ข้าจะฆ่าเนรีว!”

“อึก~….”

ความชิงชังที่ก่อตัวในใจได้หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของคนที่รอคอย มิราอิละสายตาจากเลือดสีดำในมือ ก่อนที่จะลุกลี้ลุกลนเข้าไปหาฟุยูกิที่กำลังจะลืมตาตื่น

“ฟุยูกิ!”

เปลือกตาขาวซีดชุ่มไปด้วยเหงื่อได้ขยับและเปิดขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีเงินดูอ่อนล้ากลอกกลิ้งมองหาต้นตอของเสียงอย่างยากลำบาก ขณะที่ริมฝีปากอันแห้งผากจะขยับและเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นคำถาม

“นี่ข้า…เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอ”

“ตอนนี้เจ้ารู้สึกเป็นยังไงบ้าง”

มิราอิไม่สนใจคำถามของน้องชายและสวนกลับด้วยคำถามของตน ฟุยูกิมองตาปริบๆก่อนที่จะเลียริมฝีปากพยายามกลืนน้ำลายเหนียวลงคอและตอบคำถามของพี่ชายด้วยน้ำเสียงเหือดแห้ง

“เหมือนเดิม มันเหมือนเดิมทุกอย่าง…ข้าไม่มีแรง”

“อย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเพิ่งขยับให้มากนักเลย พักผ่อนต่ออีกหน่อยเถอะ”

“ท่านซาคุโระอยู่ที่ไหน”

คำถามของฟุยูกิทำให้มิราอิเงียบไปพักหนึ่ง เด็กหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อหาบุคคลที่ตนถามหา แต่ก็ไม่พบแม้เงา ในขณะที่มิราอิยังคงเงียบและแสร้งเสมองไปอีกทางเพื่อหลบสายตาที่เค้นหาคำตอบของน้องชาย

“เนรีว! เจ้านั่นเอาตัวท่านซาคุโระไปแล้วใช่ไหม!”

“ไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก”

เสียงเล็กๆสดใสดังแทรกขึ้นก่อนที่ความกดดันจะเข้ามาเยือน ฟุยูกิเอี้ยวคอไปหาเจ้าของเสียงอย่างช้าๆ ไม่นานใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดก็ปรากฏรอยยิ้มและน้ำเสียงเหือดแห้งที่แสนจะยินดี

“ลีอา!”

“หลับไปนานนะเจ้าคะ ท่านฟุยูกิ”

เด็กน้อยยิ้มทักทายเสียงใสในขณะที่เดินเข้ามาหาชายหนุ่มทั้งสองพร้อมกับกระบอกไผ่สองอัน เธอหยุดอยู่ข้างๆมิราอิและยื่นให้เขาอันหนึ่งพร้อมกับเร้าให้ดื่ม

“นี่เจ้าค่ะ ดื่มซะสิ”

“นี่อะไร” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัยพลางหรี่ตามองเข้าไปในกระบอก

“ยาถอนพิษ ช่วยสลายพิษที่อยู่ในตัวของท่านได้”

ลีอาให้คำตอบพลางเข้าไปประคองฟุยูกิให้ลุกนั่งและส่งกระบอกที่เหลือให้ ทั้งมิราอิและฟุยูกิก้มมองของเหลวในกระบอกไม้ไผ่สลับกับใบหน้าของเด็กหญิงอย่างไม่มั่นใจ ก่อนที่จะตัดสินใจดื่มเข้าไปอึกใหญ่ ไม่นานนักสีหน้าพะอืดพะอมก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับคำถาม

“ลีอา ยาถอนพิษนี่ทำจากอะไร”

“พิษก็ต้องล้างด้วยพิษ ข้าตามเก็บพวกอสรพิษหลงทางไว้ได้ ก็เลยรีดเลือดของพวกมันมาให้พวกท่านดื่ม”

ลีอาตอบคำถามด้วยสีหน้าระรื่น แต่ชายหนุ่มทั้งสองกลับมีสีหน้าพะอืดพะอม และทันใดนั้น ของเหลวที่พวกเขายังอมไว้ในปากก็พุ่งกระฉูดออกมาทันที

พรวด!

“อ๊วกกก~ แหวะ!!!!”

“เป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“ทำไมข้าต้องกินของพวกนี้ด้วย!”

ฟุยูกิที่มีสภาพร่อแร่ตายแหล่มิตายแหล่ในตอนแรก กลับเป็นคนแรกที่ระเบิดเสียงออกมาได้สนั่นหวั่นไหว ลีอาจ้องมองตาปริบๆก่อนที่จะสวนกลับด้วยน้ำเสียงเรียบแกมดุ

“ก็พิษที่อยู่ในร่างกายจะได้สลายไปไงล่ะ ไม่อยากตายก็รีบกินเข้าไปซะ เร็วเข้า!”

ฟุยูกิเริ่มมีสีหน้าดีขึ้น นั่นก็เพราะยาถอนพิษที่ลีอาสรรหามาให้ แต่เขากลับคิดว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้าเกิดเธอไม่บอกว่ามันทำมาจากอะไร มิราอิรู้สึกฉุนในตอนแรก แต่เขาก็ไม่คิดที่จะทิ้งยาถอนพิษประหลาดของเด็กหญิง เพราะเขาในตอนนี้ยังไม่มีปัญญาที่จะปรุงยารักษาตัวเองได้ ชายหนุ่มทนฟังเสียงทะเลาะอยู่ไม่นานนักก็ลุกเดินออกไปเงียบๆ

“ท่านมิราอิจะไปไหนหรือเจ้าคะ”

“ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

“หืม….”

“วางใจเถอะ ข้าไม่ทิ้งยาของเจ้าหรอก ยังไงข้าก็ไม่อยากตายตอนนี้”

มิราอิพูดขึ้นอย่างไร้อารมณ์และดื่มยาถอนพิษจนหมดโดยไร้ซึ่งท่าทีพะอืดพะอมใดๆ ก่อนเดินหายเข้าไปในป่าท่ามกลางสายตาที่เป็นกังวลของฟุยูกิ

“ท่านพี่….”

“เอ้า รีบดื่มสิ”

ฟุยูกิพยักหน้าอย่างกล้ำกลืนก่อนกระดกน้ำยาสีเลือดนั้นจนหมดและใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำที่เปื้อนอยู่มุมปากออกอย่างลวกๆ

“ท่านพี่ เป็นอะไรหรือเปล่านะ”

“เป็นห่วงเหรอ”

“เขาเป็นคนที่หยิ่งทะนงในตัวเองมากๆเลยนะ ลองได้โกรธแค้นใครแล้ว คงไม่ยอมเลิกราจนกว่าจะได้สะสางแน่…คนๆนี้น่ากลัว”

ลีอารับรู้ได้ถึงความกลัวผสมกับความกังวลจากเด็กหนุ่ม สิ่งที่เธอได้สัมผัสและมองเห็นจากตัวมิราอินั้นถูกต้องตามที่ฟุยูกิพูดออกมาทุกอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“ปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวสักพักดีกว่า อย่าลืมสิว่าท่านเองก็ยังต้องพักผ่อนอีกมากนะ”

ชั่วพริบตาที่ถูกดวงตาสีทองนั้นจับจ้อง เด็กหนุ่มก็อ่อนแรงและฟุบลงอย่างคนสิ้นแรง ลีอาวางร่างที่ไร้เรี่ยวแรงให้นอนราบเหมือนเดิมก่อนที่จะลุกเดินออกไป เธอรู้ว่าจะไปตามมิราอิได้ที่ไหน เพราะกลิ่นคาวเลือดของอสรพิษที่เธอให้เขาดื่มส่งกลิ่นคลุ้งเสียยิ่งกว่าสิ่งใดในป่า

ทะลุออกมาอีกฟากของป่าที่เป็นเพียงทุ่งหินกว้างสุดลูกหูลูกตา ความมืดสลัวของเช้าตรู่ทำให้สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นเพียงเงาสีดำรางๆ มิราอิยืนชกแผ่นหินที่ขวางหน้าอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน เพราะความโกรธแค้นที่พ่ายแพ้ต่ออสูรงูขาวเนรีวทำให้เขาไม่สนใจความเจ็บปวด กำปั้นสองข้างสลับกันชกแผ่นหินไม่หยุดหย่อน ไม่สนใจกับเลือดที่ไหลออกมาจากแผลที่แตกจนเนื้อปริ ความโกรธแค้นเริ่มทวีคูณและหยุดไม่อยู่ กลายเป็นพลังพุ่งออกมาล้อมรอบกาย เปลี่ยนสีผมที่ดำสนิทของชายหนุ่มให้กลายเป็นสีขาวรุงรังพร้อมด้วยดวงตาสีน้ำเงินสดใสได้เปลี่ยนเป็นสีแดงดั่งโลหิตที่กำลังเดือดพล่าน

“เนรีวๆๆๆ~ สารเลวเอ๊ย ย้ากกกกกกกก!!!”

ตูมมมมมมมมมม!!!!

สิ้นเสียงบริภาษของชายหนุ่ม แผ่นหินแกร่งที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดขว่านในตอนแรกก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นอัดกระแทกจนแหลกละเอียดเป็นฝุ่นผง

“แฮ่กๆ~…เจ็บใจนัก!”

น้ำเสียงสั่นเครือคละเคล้ากับเสียงหายใจหอบเหนื่อยของชายหนุ่มในขณะที่สีผมและดวงตาค่อยๆกลับเป็นสีเดิม สิ่งที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างประจักษ์ต่อดวงตาสีทองของคนที่แอบอยู่ด้านหลังต้นไม้ แรงกดดันที่พวยพุ่งออกมาทำให้ร่างน้อยๆถึงกับสั่นสะท้านราวกับว่าถูกหอกแหลมทิ่มแทงร่างจนทะลุ

“ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น ออกมาลีอา!!”

ลีอาเดินออกมาจากแนวต้นไม้ทึบเข้ามาหยุดยืนอยู่ด้านหหลังชายหนุ่มทิ้งระยะห่างเพียงเมตร คิดว่าเขาคงรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอมองอยู่

“เจ้าตามข้ามาทำไม แล้วฟุยูกิล่ะ”

“ข้าทำให้เขาหลับไปแล้ว ท่านเองก็ควรพักผ่อนนะ ท่านน่ะ บาดเจ็บมากกว่าหลายเท่า”

“ข้าอยากอยู่คนเดียว!”

มิราอิปฏิเสธทันที ลีอาไม่พูดอะไรนอกจากจะมองเขาอยู่เงียบๆจากด้านหลัง มิราอิที่เธอเห็นในชั่วพริบตานั้นได้หายไปแล้ว และดูท่าว่าชายหนุ่มจะไม่รู้ถึงตัวตนนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ถึงจะโกรธแค้นไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก หนำซ้ำมันอาจจะเป็นดาบสองคมกลับมาทำร้ายตัวท่านเองด้วย”

“ยังไงข้าก็ไม่ยอมเป็นอะไรไปง่ายๆจนกว่าจะได้สะสางกับเจ้าอสูรนั่น! เจ้าไปซะ ข้าอยากอยู่คนเดียว”

มิราอิยังคงยึดคำพูดเดิมอย่างหัวแข็งพร้อมทั้งเดินหนีเด็กหญิงไปอย่างหน้าตาเฉย แต่พอก้าวเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมือเล็กๆคว้าไหล่เขาเอาไว้ สร้างความหงิดหงุดจนเก็บไว้ไม่อยู่

หมับ!”

“อย่ามายุ่งกับข้า!”

“ดื้อรั้น”

“ว่าไงนะ อ๊ะ!!!!”

วืดดดดด!... ตึง!!!

“อั๊ก!!”

ไม่ทันได้ระบายโทสะออกมา มิราอิก็ถูกลีอาเหวี่ยงจนหงายท้อง แรงเหวี่ยงของเด็กน้อยทำให้แผ่นหลังเขากระแทกพื้นอย่างแรง เพิ่มความเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือดออกมาอีกหน

“อึก~ จะ เจ้าทำอะไร!”

“สิ่งที่ท่านควรทำในตอนนี้ไม่ใช่เดินหนี แต่ต้องพักผ่อนเพื่อฟื้นพลังต่างหาก”

“จะ เจ้า!”

“จงเข้าสู่ห้วงนิทรา”

“อะ….”

ทันทีที่ถูกดวงตาสีทองจับจ้อง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวก็ค่อยๆดับวูบและเหน็บหนาวลงอย่างช้าๆ ม่านตาของชายหนุ่มค่อยปิดลงอย่างไร้ทางต้าน พร้อมๆกับร่างกายทุกส่วนที่นิ่งสนิท

“วางใจเถอะ ท่านต้องได้สู้กับเนรีวแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เนรีวต้องกลับมาแน่ และเมื่อถึงตอนนั้นจะทำอะไรก็ตามใจ”

เด็กน้อยพึมพำพลางยกร่างชายหนุ่มขึ้นบ่าและแบกไปอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยใดๆ ราวกับว่ากำลังหยิบปุยนุ่นที่เบาหวิวอยู่เพียงน้อยนิด

เหนือยอดไม้ที่สูงลิบลิ่ว ร่างเพรียวบางของปีศาจสาวนามว่ายูระ ยืนอยู่กลางอากาศและเพ่งมองลงมายังสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่เบื้องล่างอย่างสนอกสนใจ

“นั่นน่ะเหรอ ทายาทแห่งราชันย์ ยังเป็นเด็กอยู่เลยนี่นา ว่าอย่างนั้นไหม…เมด์”

ปีศาจสาวเอื้อนเอ่ยพลางเหลือบมองข้างกายเพียงหางตา สายลมที่ห่อหุ้มรอบกายเธอถูกโต้กลับด้วยปีกโปร่งใสที่ยากจะมองเห็น มันคือปีกของปีศาจวิหคผู้มีนามว่าเมด์ที่อำพรางร่ายกายให้โปร่งใสเป็นเนื้อเดียวกับอากาศ จากร่างโปร่งใสได้ค่อยๆปรากฏร่างของหญิงสาวรูปร่างเพรียวงามสวมกิโมโนสีดำเปิดจนเห็นร่องอกและกระโปรงสั้นน่าหวาดเสียว

“เจ้าคิดจะเล่นกับพวกมันรึ ปล่อยให้ข้าจัดการดีกว่าน่า”

“หึ ข้าไม่คิดจะแย่งเหยื่อของเจ้าหรอก เชิญตามสบายเถอะ”

“ขอบใจ”

“แต่ตอนนี้ข้าอยากไปหาท่านพี่มากว่า ส่วนเด็กพวกนี้เอาไว้ค่อยจัดการเมื่อไหร่ก็ได้”

“ทำไมเจ้าไม่ให้ข้าจัดการมันตอนนี้เลยล่ะ!”

เมด์พูดขึ้นอย่างไม่พอใจพร้อมทั้งตั้งท่าจะโฉบลงไปหาลีอาที่แบกมิราอิเดินกลับที่พัก แต่ก่อนที่จะได้ทำอย่างตั้งใจก็ถูกคำพูดเหยียดหยามของยูระหยุดยั้งเอาไว้เสียก่อน

“คิดจะลงไปตายข้าก็ไม่ว่าหรอก แต่ข้าไม่อยากมานั่งดูเจ้าอ้อนวอนขอชีวิตจากพวกมัน”

“นี่เจ้าดูถูกฝีมือข้าจนาดนั้นเชียวรึ!”

“แล้วแต่จะคิด ไปได้แล้ว”

ว่าแล้วยูระก็หายไปพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านมาเบาๆ ปล่อยเมด์เอาไว้อย่างไม่ไยดี เมด์ทั้งเสียดายทั้งขุ่นเคืองกับคำพูดดูหมิ่นของผู้เป็นนาย แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากตามไปโดยทิ้งความตั้งใจที่จะจัดการกับเหยื่ออันโอชะ

“ชิ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ นางเด็กน้อย”

สิ้นสุดเสียงคำรามปีกขนาดใหญ่โปร่งใสก็กระพือออกและพาร่างของปีศาจสาวจากไป แรงลมกระทบใบหน้าของเด็กน้อยลีอาไปอย่างเฉียดๆ ดุจดั่งใบมีดที่ต้องการจะเชือดเฉือน เด็กน้อยหันกลับไปมองที่ยอดไม้ ตอนนี้มีเพียงความว่างเปล่า เธอรู้ตัวมาตั้งแรกแต่ก็ไม่คิดที่จะแสดงออก คลื่นพลังสีทองที่แอบซ่อนเอาไว้ในฝ่ามือค่อยๆจางหายไปเมื่อเจ้าของไม่มีความจำเป็นต้องใช้มัน

“ไปซะแล้วเหรอ…”

หุบเหวที่ซับซ้อนและลึกสุดหยั่ง จุดหมายที่ปีศาจสาวทั้งสองมาถึงคือปลายสุดของหุบเขาที่สูงเสียดฟ้า ซึ่งมีเนรีวและอาซารีสสมุนคู่ใจอยู่ที่นั่น

“นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็อยู่ที่นี่เองรึ ท่านพี่”

ปีศาจสาวผู้ใช้ลมเอ่ยทักทันทีที่ร่อนลงเหยียบบนพื้นที่เต็มไปด้วยก้อนกรวด เนรีวไม่สนใจที่จะหันไปมองเจ้าของเสียงที่อยู่ด้านหลัง ได้เพียงเหลือบมองด้วยหางตาและเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเฉียดเช่นทุกที

“เจ้ามาทำไม”

“แค่แปลกใจว่าทำไมยังไม่กลับ”

“กลับไปทั้งที่งานยังไม่เสร็จน่ะรึ น่าขำ”

“เรียกว่าพลาดไม่ดีกว่ารึ”

คำพูดของยูระทำให้เนรีวหันมาจ้องเธออย่างไม่พอใจ รังสีอำมหิตพวยพุ่งออกมาดั่งพิษที่พร้อมจะหลอมละลายทุกอย่างที่ขวางหน้าให้วายวอด ยูระสัมผัสได้ถึงความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามาหา ถึงจะเป็นพี่น้องก็คงไม่มีการละเว้น เธอจึงรีบถอนคำพูดเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้

“ล้อเล่นน่า”

“ชิ!”

“อยากทำงานให้สำเร็จรึเปล่า”

“ถามทำไม”

“ลืมไปแล้วรึ เป้าหมายของพวกเราไม่ได้มีแค่เทพธิดาสีเงินนั่นคนเดียวนะ”

“จะพูดอะไรก็พูดมาไม่ต้องอ้อมค้อม!”

“ทายาทแห่งราชันย์ที่เหลืออีกสองคนนั่นก็เป็นอันตรายต่อเหล่าอสูรปีศาจอย่างพวกเราเหมือนกันนะ ทำไมไม่ชิงจัดการมันก่อนที่มันจะมาจัดการพวกเราล่ะ”

“หืม~”

“ข้าเห็นแล้ว พวกมันถูกพิษของท่านพี่จนลุกไม่ขึ้น อาการปางตายเชียวล่ะ และที่สำคัญ หนึ่งในสองคนนั้นยังโกรธแค้นท่านเป็นพิเศษอีกด้วย”

“เจ้านั่น….อ้อ! เจ้าหัวสองสีนั่นน่ะรึ”

เนรีวพอรู้ว่าคนที่เคียดแค้นตนนั้นคือใคร มุมปากที่บูดบึ้งเริ่มมีรอยยิ้มแสยะทันทีที่นึกถึงใบหน้าและแววตาอันหยิ่งทะนงของมิราอิ

“หึ อย่างนั้นเองรึ เจ้านั่นมันหยิ่งทะนงในตัวเอง คงจะเคียดแค้นที่แพ้ข้าสินะ”

“ใช่ หยิ่งทะนงขนาดกระเสือกกระสนมาหาความตายเชียวล่ะ”

เสียงแหลมๆของเมด์ดังแทรกเข้ามาพร้อมกับกายเนื้อที่ปรากฏเด่นชัดอยู่เบื้องหลังยูระ เนรีวเหลือบมองเพียงหางตาก่อนที่จะเอ่ยถามอย่างลอยๆ

“มาด้วยรึ”

“ก็ต้องมาอยู่แล้ว”

ปีศาจสาวตอบคำถามพร้อมกับยิ้มอย่างยั่วยวน แต่หากเนรีวกลับไปมีท่าทีแม้จะชายตาแล ในระหว่างนั้นอาซารีสก็โผล่ขึ้นมาจากหน้าผา

ฟ่อ!...

“งั้นรึ ไม่พบแม้แต่ร่องรอยงั้นรึ”

เนรีวรับรู้เรื่องราวต่างๆด้วยการมองเข้าไปในม่านตาของงูยักษ์อาซารีส ในม่านตานั้นว่างเปล่าไม่พบแม้ร่องรอยของคนที่กำลังตามหา ซึ่งก็ทำให้อสูรหนุ่มหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

“ชิ หายไปไหนของมันนะ”

“ท่านเนรีวอย่าห่วงเลย ข้าจะตามหาและจัดการกับพวกมันเอง”

“หึ อย่างเจ้าคงทำได้หรอกนะ”

“ไม่ลองก็ไม่รู้ อย่าคิดเล่นสนุกคนเดียวสิ ท่านพี่”

“อยากทำอะไรก็ทำ อย่ามาเกะกะข้าก็พอ”

อสูรหนุ่มทิ้งท้ายด้วยคำพูดหมางเมินก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนหัวงูยักษ์อาซารีสและหายไปพร้อมกับม่านหมอกจางๆของยามเช้า

“สมกับเป็นท่านเนรีว”

“ไร้สาระ ไปได้แล้ว”

ยูระขัดคอเมด์อย่างไม่ไยดีก่อนจะหายไปบ้าง นับวันเมด์ก็ชักจะทนไม่ไหวกับพฤติกรรมของผู้เป็นนาย แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากแสดงออกเพราะยูระเป็นน้องสาวของเนรีวที่เธอแอบหลงรัก จึงทำได้เพียงเคียดแค้นภายในใจเพื่อรอวันที่จะได้สะสาง

“ซักวันข้าต้องเหนือกว่าเจ้า ยูระ อย่าได้ใจไปนักเลย”

สิ้นสุดคำพูดร่างของหญิงงามก็กลับกลายเป็นนกสีดำขนาดใหญ่ และบินหายไปในธาตุอากาศ ความคิดของเมด์แตกต่างและไปคนละทางกับยูระโดยสิ้นเชิง เธอรู้ว่าเนรีวจะไปไหน และเธอก็ไม่คิดที่จะเป็นเบี้ยล่างไปตลอด ประสาทสัมผัสและสายตาที่เฉียบคมดุจพญาเหยี่ยว ทำให้เธอรู้ทิศทางของเหยื่อชิ้นงามอันล้ำค่าขึ้นมาทันที

“หึๆๆ ข้ารู้ว่าข้าต้องทำอะไร ถ้าหากข้านำตัวเด็กนั่นไปมอบให้ท่านผู้นั้นได้ล่ะก็ ข้าก็ไม่ต้องเป็นเบี้ยล่างของยูระอีกแล้ว หึๆๆ”

เสียงปีกที่เสียดสีกับอากาศดังก้องกังวานออกไปไกล แสดงให้เห็นว่ามันกำลังเบี่ยงเบนทิศทางไปทิศอื่นที่ไม่ใช่ปราสาทมืดแหล่งสิงสถิต