ความรักเเห่งความตาย

"อะไรของเจ้าเเม่มดตนนั้นกันนะโอ้ย!!!ยิ่งคิดข้าก็ปวดหัวเเต่ก็นะถ้าเป็นอย่างที่ว่าก็คงดีสินะ..."

ฉันค่อยหลับตาลงไปพร้อมกับตะวันที่ใกล้ลับฟ้าเเละได้รอคอยเเละร้องเพลงออกมาจนกระทั่งตะวันได้ลับฟ้าดวงจันทราขึ้นมาเเทนที่ท้องฟ้าพ้อมกับความมืดมิดที่รอคอยฉันให้ล้มตัวลงนอนฝันร้ายได้เริ่มต้นขึ้น

ในความฝัน 

ฉันออกมาได้เเล้วเหรอจากหอคอยนั้นคำทำนายเป็นจริงงั้นเหรอ ถึกถึกถึก เอ๊ะเสียงอะไรน่ะเสียงท่านเเม่หรือป่าวนะ ถึกถึกถึก ดังอีกเเล้วหาที่หลบก่อนที่กว่า เเซกเเซกคงจะพ้นเเล้วสินะว่าเเต่ที่นี่มันที่ไหนกันนะ เเม่หนูเเม่หนู

"เอ๊ะข้าฝันไปหรอกเหรอเนี้ยเอ๊ะท่านเเม่มด"

"ข้ามิใช่เเม่มดสักหน่อยข้าเป็นพ่อมดต่างหาก"

"เอ๊ะหมายว่าท่านเป็นบุรุษงั้นเหรอ!!!@.@"

":)ฮะฮะฮะฮะฮะก็ใช่น่ะสิ"

"เเต่ว่านี้มันห้องสตรีท่านไม่ควรเข้ามานะ"

"ทำไมข้าจะเข้ามาไม่ได้ล่ะในเมื่อเจ้าเป็นของข้า"เเล้วหมอนั่นก็ประกบริมฝีปากอย่างเเล้วก็เริ่มเลยลิ้นฉันอย่างเมามัน

"งั้นจะไม่รอเเล้ว"หลังจากที่หมอนั้นถอนริมฝีปากข้าก็หยุดเองมิได้อารมณ์ข้าคล้อยไปตามเเล้วหมอนั้นย้ายปากของตนเองมาไว้ที่หู งับ "เจ็บจัง" เเล้วค่อยปลดกระดุมเสื้อข้าที่ล่ะเม็ดทีล่ะเม็ดจนเห็นบราสีชมพูด้านในมืออีกก็มาเปิดกระโปรงข้าจนกางเกงในสีหวานจนที่จะค่อยบรรจงถอดกางเกงในข้านั่นหมอเลียที่เนินสีหวานของข้า"อ๊า"ข้าเผลอครางออกไป"เเหม่ครางไวจังเลยนะ"หมอนั้นโต้กลับมือของหมอนั้นบรรจงถอดกางเกงสีหวานของข้าจนเห็นถ้ำสีหวานเเล้วค่อยๆสอดมือเข้าด้านหลังถอดบราสีชมพูจนเห็นทวงออกที่ตั้ซว