The Story of JIM

"ไงเพื่อน มาสายนะเนี้ย"(อ๊อฟ)

"ต้องสายสิ ก็เมือ่คืนเเกชวนฉันเล่นเกมซะดึกขนานนั้น-_-"(จิม)

"5555 นิดเดียวเอง"(อ๊อฟ)

"นิดเดียวเเป้เเกสิ"(จิม)

          นั้นคือเพื่อนของผมเอง มันชื่ออ๊อฟ มันเป็เพื่อนสนิทผม...สนิทเเบบโครตๆเลยนะ คือคบกับมันตั้งเเต่อนุบาลเเล้วอ่ะ ไปไหนก็ไปกับมัน กินข้าวก็นั่งด้วยกัน เราเข้าโรงเรียนเดียวกันตั้งเเต่อนุบาลจนถึงม.ปลายเลย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันเรก ซึ่งผมตอนรับการมาโรงเรียนวันเเรกด้วยการมาสายมันเป็นอะไรที่คุณไม่อยากทำเเม่ถ้าคุณเรียนที่นี่ โรงเรียนเจริญศึกษา โรงเรียนที่ขึ้นชื่อมากเกี่ยวกับบทลงโทษนักเรียนที่ผิดระเบียบวินัย 

"เอาล่ะนักเรียน วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันเเรก เเละเพื่อเป็นการต้อนรับพวกเธอ นักเรียนกลุ่มเเรกที่มาสาย ฉันจะจัดบทลงโทษต้อนรับเปิดเทอมอย่างเข้มข้นให้เอง555"

"โห่"  (เสียงนักเรียนโห่ร้อง)นักเรียนที่มาสายวันนี้มัประมาร 30 คนได้ พวกเราโดนสั่งให้วิ่งรอบสนามใหญ่โรงเรียน มันเป็นสนามบอลขนาดใหญ่ ผมวิ่งเสร็จคนเเรก เพราะคนอื่นมัวเเต่เดินกัน
ผมนั่งพักอยู่ที่ริมสนาม มองคนอื่นโดนครูว่า จนไออ๊อฟวิ่งเสร็จ

"โครตเหนื่อยเลยว่ะ"(อ๊อฟ)

"ก็เเหงดิ 15 รอบเลยนะ"(จิม)

"รีบเข้าเรียนดีกว่าเหอะ"(อ๊อฟ)

"เออเครๆ"(จิม)

          เราสองคนรีบวิ่งขึ้นห้องเรียนของเรา เรายืนอยู่หน้าห้องเเละรู้สึกเหมือนไองี่เง่าสองคนที่มาสาย ห้องเรียนของเราคือห้อง 5/8 สาย ศิลป์ญี่ปุ่นที่เพื้ยนที่สุดในระดับชั้น พวกผู้ชายบ้าอนิเมะ ส่วนผู้หญิงก็บ้าศิลปินเกาหลี เราขึ้นมาก็ผ่านไป20นาทีเเล้ว เเต่โชคดีที่วิชาเเรกเป็นวิชาสุขศึกษา ที่สอนโดนครูที่ใจดีที่สุดในโรงเรียนเเละเป็นครูประชั้นเราด้วย ครูตักเตือนผมกับอ๊อฟนิดหน่อย เเล้วให้เราไปนั่งที่พร้อมหยิบหนังสือออกมาเรียน

"เห้ยอ๊อฟๆ วันนี้มีเด็กใหม่เข้ามาด้วยอ๋อวะ?"

"ใช่ พึ่งรู้อ๋อ"

"ก็เออดิวะ ไม่งั้นจะถามหรอ"

          ผมเรียนได้ครึ่งชั้วโมงก็เหมือนจะหลับ เเละครูก็สั่งงานให้เราทำผมเลยหลับไม่ได้ เเต่ก่อนที่เรางาน ครูได้เรียกนักเรียนใหม่ที่พึ่งย้ายเข้ามามาเเนะนำตัวอีกครั้ง เพราะเพื่อนส่วนใหญ่ยังจำชื่อเล่นเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ เเละผมกับอ๊อฟก็มาที่หลัง

"นักเรียน ครูจะเเนะนำเพื่อนใหม่ให้รูจักอีกครั้งนะ มาเลยหลิน"(ครู)

"ค่ะครู สวัสดี เราชื่อหลิน นาโกโนะ ซานากิค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"(หลิน

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"(ทั้งห้องพูดพร้อมกัน)

          เห็นได้ชัดเลยว่าเธอเขิล เป็นคุณก็เขิลเหมือนกันเเน่ถ้ามีคนทำเเบบนี้กับคุณ พอหลินเเนะนำตัวเสร็จก็ไปนั่งที่ เเละมันอยู่ข้างหลังผมซะด้วย ผมบอกตามตรงเลยว่าเธอน่ารักมาก เเละผมก็เป็นพวกเเพ้คนน่ารักซะด้วย อีกย่าง....เธอใส่เเว้นนนนนน นั้นเป็นจุดที่ผมเพ้ที่สุด >< 

          เราเรียนไปได้สามคาบเเละกำลังจะพักเที่ยง ครูปล่อยก่อนเวลา10นาที ทั้งห้องเดินไปโรงอาหารกันเเล้ว เเต่ผมยังเห็นหลินทำงานอยู่เลย อ๊อฟบอกจะไปกินข้าวก่อน ส่วนผมยังอยู่บนห้องเเละทำอะไรที่มันดูงี่เง่ามาก

"นี่หลิน ทำไมไม่ไปกินข้าวเที่ยงล่ะ พักเเล้วนะ"

"ไม่อ่ะ เธอไปก่อนเลย เราอยากทำงานให้เสร็จก่อนน่ะ"

"ให้ชั้นช่วยมั้ย? ฉันเห็นเธอทำงานนี่มาตั้งครึ่งชั้วโมงเเล้วนะ"

"ไม่เป็นไรๆ ชั้นทำเองได้"

"จริงหรอ งั้นชั้นไปก็ได้ อย่าลงไปช้าล่ะเดี๋ยวโรงอาหารจะเต็มเอา"

"ก็ได้ มาช่วยชั้นทำนี่ที"

"โอเคเลย"

          เราอยู่บนห้องเรียนกันตลอดเที่ยงโดยลืมไปเลยว่าต้องลงไปกินข้าวกลางวัน เราคุยกันไปมา ผมถามนู้นนี่นั้นที่เกี่ยวเธอ เเละเธอก็ถามผมตอบมาด้วยคำถามเดียวกับที่ผมถามเธอไป อย่างเช่นพวกวันเกิด ของที่ชอบ บ้านเกิด อะไรประมารนั้น เราสองคนดูเข้ากันได้ดีที่เดียวเเละนั้นก็เป็นเรื่องดี เมื่อทั้งห้องขึ้นมาเราก็กลายเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่ในห้องที่ทั้งตัวผมเเละหลินไม่อยากเป็นเลย

           เพราะตอนกลางวันผมกับหลินไม่ได้กินมื้อเที้ยง ผม หลิน อ๊อฟเเละเเฟนไออ๊อฟก็ไปหาอะไรกินกันตอนเลิกเรียน ผมพาหลินเดินเที่ยวห่างใหญ่ของเมือง ในขนาดที่อ๊อฟ เหมือนจะมาเดทกับเเฟนมันมากกว่ามาเป็นเพื่อนผม เราเเวะกินชาบูในห่าง มื้อนั้นอ๊อฟกับผมกับหลินเป็นคนจ่ายทั้งๆที่อ๊อฟมันกินเยอะกว่าใครเพื่อน -_- 

          เราสี่คนเดินเที่ยวกันจนหนัมใจเเละค่อยกลับบ้านกัน โดยอ๊อฟกลับกับเเฟน เละผมไปส่งหลิน มันไม้ใช่อะไรที่คุณอยากจะทำเเน่หากคุณเป็นผมในตอนนี้ ผมทั้งเขิล ทั้งเกร่ง ในขนาดที่หลินซ้อนท้ายรถผม ผมไปส่งที่บ้านโยที่หัวใจไม่หลุดออกจากปาก บ้าของเธออยู่ห้่างจากบ้านผมเเค่ไม่กี่ซอย เธอเข้าบ้านไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ จนผมเขิลเเทบบ้า
          ผมเขิลมากจนไม่ทันได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมาหลังจากที่ผมขับรถออกมาเเล้ว คืนนั้นผมเก็บเอามาคิดทั้งคืน จนนอนไม่หลับว่าเธอพูดอะไรกันเน่ เเละผมหวังว่ามันคงจะเป็นเรื่องที่ดีสำหรับผม...END