ทำไมต้องเธอ?

     Say'day 

     ผมชื่อเซย์ครับ อายุ25 ตอนนี้ก็เปิดร้านเบเกอร์รี่เล็กๆแถวบ้านครับ สถานะตอนนี้โสดครับตั้งแต่วันรับปริญญาและ แต่ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรักและตอนนี้ถือว่าOKนะ

     Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr 

     "ครับ ว่าไงบี" 

     "พี่เซย์ วันนี้บีไปช้าหน่อยนะ ทำธุระให้แม่แป๊บนึง"

     "ได้ๆ " บีเป็นเด็กในร้านที่น่ารักครับ ทำงานกับผมตั้งแต่ผมเริ่มเปิดร้าน ผมกับบีคล้ายๆกันตรงที่โดนเทเหมือนกันนี่แหละ

     "พี่เซย์ มีเมื่อวานมีลูกค้าสั่งช็อคโกแลตลาวาน่ะ 2 ปอด์น เดี๋ยวบ่ายๆ จะมาเอา"

     "OK ทำธุระให้เสร็จเถอะ"ผมบอกบีก่อนจะไปเตรียมทำเค้กเพื่อส่งลูกค้า

     "โย ดูหน้าร้านด้วยนะพี่ทำเค้กก่อน"ผมสั่งเด็กอีกคน โยเป็นเด็กพาร์ทไทม์ครับว่างก็มาช่วย

     "ได้พี่"ผมพยักหน้าให้ก่อนเข้าไปทำเค้ก

     พาร์ทไวน์

     ซิดนีย์ ออสเตรเลีย

     "ไวน์ ป๊าบอกให้แกไปดูสาขาที่ไทยน่ะ" ภาวินบอกน้องชายที่ตอนนี้สามารถทำงานแทนกันได้และกำลังเป็นที่น่าจับตามองในฐานะผู้บริหารหน้าใหม่ไฟแรง

     "ผมหรอ"ผมเอ่ยเสียงเรียบๆแต่ตาจ้องที่โน๊ตบุ็คไม่ได้มองหน้าผู้ถาม

     "เออ ก็แกไงจะใครล่ะ เพราะฉันต้องอยู่ที่นี่ อยากให้ป๊าพักได้แล้ว แล้วแกว่าไง"พี่วินถามผมอีกครั้ง

     "ไงก็ได้"ผมยักไหล่แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

     "แกโอเคใช่ไหม?"พี่วินเอ่ยขึ้นพร้อมตบไหล่ผมเบาๆ ผมหลับตาพร้อมถอนหายใจเบาๆ และพยักหน้า

      เขาคงโกรธผมมาก ก็ผมเล่นเดินหันหลังมาแบบนั้นเป็นใครก็คงโกรธ ผมหลับตาอีกครั้ง ภาพความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นในหัวผม

     ผมไม่เคยลืมคนๆนึงซึ่งผมรักมากและผมก็ไม่คิดว่าความรู้สึกแบบนี้จะมีกับผู้ชายด้วยกันผมไม่ใช่เกย์และเขาก็ไม่ใช่เกย์ แต่เรากลับมีความรู้สึกดีๆให้กันจนกลายเป็นรักแบบไม่รู้ตัว แต่ผมเองกลับเป็นคนที่ไม่แน่ใจและกังวลกับสิ่งรอบตัว จนเผลอทำร้ายความรู้สึกของคนๆนั้น

เขาจะให้อภัยผมไหม เขาจะมองหน้าผมไหม เขาจะยังรู้สึกเหมือนผมรึเปล่า การกลับไปของผมครั้งนี้นอกจากเรื่องงานแล้ว คงต้องสะสางเรื่องนี้ซักที ผมจะลองเสี่ยงอีกครั้งและก็จะยอมรับผลที่มันจะเกิดขึ้นด้วย