ลำนำนิยายรักแห่งห้วงนิทรา

หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากร้านเช่าหนังสือร้านนั้น ฉันก็รีบตรงมาที่ห้องนอนของฉันทันที ในตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนมีสติที่ยังคงไร้สติ ร่างกายของฉันที่ทอดลงบนเตียงนอนมีที่นอนสีขาวและผ้าห่มนุ่ม ๆ โอบกอดตัวฉันอยู่ เสียงโทรศัพท์ดังอยู่เพียงแค่ปลายนิ้วแต่ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับมือเอื้อมไปหยิบมัน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เพลงริงโทนหยุดแล้วเริ่มดังขึ้นใหม่ แต่ยังไร้วี่แววของการรับสาย ฉันนอนมองโทรศัพท์ที่สั่นและเคลื่อนที่เป็นวงกลมอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งปลายนิ้วของฉันสามารถแตะที่ปุ่มรับได้พอดี

"ฮัลโหล...อิงอิง! นี่ทำไมนานรับโทรศัทพ์ขนาดนี้ล่ะ"

เสียงดังจากลำโพงโทรศัพท์ที่ฉันไม่แน่ใจว่านิ้วของฉันแตะไปโดนปุ่มเปิดใช้งานขยายลำโพงหรือเปล่า

"ฉันพึ่งตื่นน่ะ..." ฉันตอบปลายสายด้วยเสียงแผ่วเบา

"นี่เธอนอนตอนบ่ายสามเนี่ยนะ ยัยอิงอิง เธอนี่มันบ้าหรืออะไร"

"บางทีฉันอาจจะเริ่มบ้าไปแล้วก็ได้"

"อิงอิง! ฉันชักจะ..."

ฉันแค่ตอบไปตามความรู้สึก เสียงของปลายสายเริ่มบ่งบอกถึงความโมโหและหงุดหงิดมากขึ้น แต่ไม่ทันได้ตอบอะไรกลับมา สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป

สายลมหนาวอ่อน ๆ พัดพาเล็ดลอดเข้ามา ทางหน่าต่างที่อยู่ปลายเตึยงของฉันกระทบตัวฉันอย่างแผ่วเบา ทำให้ฉันเปลึ่ยนความสนใจมาอยู่ที่หน้าต่างแทน ฉันนอนมองมันอยู่อย่างนั้น หน้าต่างบานนั้นค่อย ๆ แง้มเปิดออกตามแรงของลม แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยสาดส่องเข้ามายันตาของฉัน มันสว่างจ้าจนฉันต้องหรี่ตาลง ในใจก็นึกอยากถ้าทายแสงจ้าอยู่เหมือนกัน ฉันค่อย ๆ เบิกตาให้กว้างขึ้น พลันมองไปที่แสงสว่าง กลับมีเงาจากบางสิ่งบัดบังแสงจ้าไว้ ไม่ทันได้สังเกตว่าเงาเกิดจากอะไร พลันแสงอาทิตย์ก็สาดส่องเข้ามายังตาของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันรีบพลิกตัวไปอีกนึงเตียงแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง พลันหน้าต่างที่แง้มอยู่ก็ถูกปิดลงอย่างน่าประหลาด ฉันรีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าที่วางอยู่ข้าง ๆ อ่างล้างหน้าขึ้นมาเช็ด ผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้า มีกลิ่นหอมของน้ำหอมอ่อน ๆ ทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ฉันเดินไปยังเก้าอี้ที่ควรจะมีเสื้อโค๊ตตัวหนาสีขาววางอยู่แต่กลับไม่มี ฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องก็พบว่ามันถูกแขวนอยู่บนราวแขวนและถูกจัดระเบียบอย่างสวยงาม ฉันยิ้มเจื่อน พลางกระซิบกับตัวเอง

"นี่ฉันเสียสติไปแล้วหรอเนี่ย เรื่องที่ไม่เคยทำก็ทำ เรื่องที่เคยทำก็ไม่ทำ" ว่าแล้วพลางยกมือขึ้นเคาะหัวตัวเองเบา ๆ ในใจคิดหวาดระแวง พลันหันไปมองนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นแล้ว ฉันโทรหาร้านอาหารใกล้ ๆ เพื่อสั่งอาหาร และหลังจากนั้นเขาก็นำอาหารมาส่งที่บ้านพักของฉันในเวลาต่อมา

ฉันใช้เวลาเกือบ 5 ชั่วโมงไปกับการกินอาหาร อาบน้ำ จัดของ และทำงานจากทางมหาวิทยาลัย มองดูนาฬิกาอีกครั้งก็จวนจะเที่ยงคืนแล้ว ฉันลุกจากโต๊ะทำงานและตรงไปที่โต๊ะอีกชุดหนึ่งที่มีโน๊ตบุ๊คของฉันวางอยู่ ฉันเปิดเบราว์เซอร์เข้าไปที่บล็อคของฉันที่ตั้งบอร์ดไว้ ผ่านมาสามเดือนแล้วที่ฉันไม่ได้ติดต่อกับผู้คนในบอร์ด ทุกคนมักจะเข้ามาถามไถ่ถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นอย่างมากมาย ฉันไม่ได้กดเข้าไปอ่านหรือตอบอะไร แต่วัตถุประสงค์ที่ฉันเข้ามาในบอร์ดนี้เพราะอยากจะแบ่งปันรูปของหนังสือนิยายเล่มสุดท้ายของเทรนซ์ให้ทุกคนได้ชื่นชม ฉันเปิดกล้องโทรศัทพ์และถ่ายรูปหนังสือเริ่มจากหน้าปก ปกหลัง และเปิดหน้าต่อไปเรื่อย ๆ จนจบหน้าสุดท้ายของบทนำ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นตัวหนังสือในอีกฝั่งของกระดาษ ปรากฎบทที่ 1 ของนิยายเล่มนั้น ชื่อบทว่า 'ในวันที่มีเราสองคน' มือของฉันวางโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็ว สายตาเริ่มกวาดไปยังแต่ละบรรทัดอย่างสนใจ เนื่อเรื่องเริ่มต้นจากตัวละครสองคน...

'ยามดวงตะวันตั้งฉากกับพื้นโลก เธอและเขาเดินออกจากบ้านไปยังร้านเช่าหนังสือใกล้ ๆ ด้วยกัน สองมือจับประสานกันแน่นด้วยแรงบีบที่แผ่วเบาและอบอุ่น สายตาของเธอเต็มไปด้วยความหวัง และสายตาของเขาที่มองเธออย่างเอ็นดูด้วยความรัก เขาและเธอเดินข้ามถนนไปด้วยกัน เธอเปิดประตูร้านเช่าหนังสืออย่างร่าเริงและตรงไปยังชั้นหนังสือใหม่ ๆ แต่กลับไม่เจอหนังสือที่สนใจ ชายหนุ่มที่เดินแยกไปอีกทางเรียกให้เธอเดินไปหาเขา

"อิงอิง มาทางนี้สิ ผมเจอหนังสือที่น่าสนใจ"

เธอเดินตามเขาไปยังชั้นหนังสือเก่า ๆ พลางยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า พลางก้มมองหาหนังสือที่เขาพูดถึง

"เล่มนี้" เขาชี้ไปยังหนังสือเล่มใหม่ที่อยู่ในบรรดาหนังสือเล่มเก่าเหล่านั้น

เธอหยิบมันขึ้นมาพลิกดู

"ลำนำรักแห่งห้วงนิทรา ใครเป็นคนเขียนหรอคะ"

"นี่ครับ ลองอ่านดูสิ" เขาหยิบหนังสือจากหญิงสาวแล้วเปิดหน้าถัดไปพลางชี้ไปยังมุมซ้ายบนของหนังสือ

"Ink. หรอคะ"

"ใช่ครับ เขาคือนักเขียนที่คุณชอบไงล่ะ"

"นานมากแล้วที่เขาไม่เขียนนิยายต่อ ฉันอยากได้เล่มนี้เก็บไว้ค่ะ" เขาปิดหนังสือแล้วยื่นให้เธอ

"นี่ของคุณ" เขายิ้มก่อนจะพาเธอไปจ่ายค่าหนังสือและเดินทางกลับบ้านไปด้วยกัน เริ่มบ่ายคล้อยหญิงสาวนอนกลิ้งไปมาบนที่นอนสีขาว ผ้าห่มนุ่ม ๆ ที่พันตัวของเธออยู่ทำให้เธอดูน่ารักและตลก เขานั่งลงบนเตียงข้าง ๆ เธอ พลันเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้นปลุกให้เธอตื่น เธอลืมตาและนอนมองโทรศัพท์อย่างงัวเงีย เธอเอื้อมมือกดรับปลายสายทั้งยังหลับตาอยู่ เขายิ้มบาง ๆ และกดเปิดใช้งานขยายลำโพงให้เธอได้เริ่มสนทนาอยู่อย่างนั้นก่อนจะกดตัดสายโทรศัพท์ของเธอแล้วลุกขึ้นไปเปิดหน้าต่างที่ปลายเตียง แสงแดดยามบ่ายคล้อยสาดส่องไปที่ตาของเธอ เธอหลับตาและลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยนึกสนุกอยากจะสู้กับแสงอาทิตย์ แต่เขาที่รู้ทันอยู่แล้วจึงยืนบังแสงอาทิตย์ไว้ แล้วเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว แสงที่สาดส่องเข้าดวงตาอย่างฉับพลันทำให้เธอต้องรีบหลับตา เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วหมุนตัวเธอให้กลิ้งไปยังอีกฝั่งของเตียง

"คุณนอนกลางวันมากเกินไปแล้วนะ รีบลุกขึ้นไปล้างหน้าได้แล้วครับ เดี๋ยวผมจะทำอาหารให้กิน"

"ได้ค่ะ" หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องน้ำและทำการล้างหน้าโดยมีเขาที่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาวางไว้ให้ใกล้ ๆ ก็อ่างล้างมือ

"ผมหยิบเสื้อของคุณไปไว้ที่ราวแขวนแล้วนะครับ ยัยเด็กขี้เกียจ"

เขากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู เธอยิ้มรับและตอบกลับเขากลับเหมือนเด็ก

"ค่าาา"

หลังจากนั้นเขาและเธอก็กินอาหาร และใช้เวลายามค่ำคืนด้วยกันอย่างเช่นคู่รักหวานชื่นธรรมดา ๆ คู่หนึ่งเท่านั้น'

ร่างกายของฉันเริ่มชาไปทั้งตัวเพียงอ่านนิยายบทที่หนึ่งจบ ชื่อของตัวละครและเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเรื่องสะกิดใจของฉันอย่างบอกไม่ถูก

"อะไรกัน" เสียงของฉันสั่นเครือ น้ำตาเริ่มร่วงริน แต่สายตาเจ้าดันมองไปเห็นรอยตัวหนังสือของหน้าถัดไป ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วเปิดไปยังหน้าถัดไปทันที ปรากฎตัวหนังสือบรรทัดแรกอยู่บนกลางหน้ากระดาษอ่านได้ว่า 'บทที่ 2 ........'

(รออ่านชื่อบทที่สองตอนหน้านะจ๊ะ^^)