ทาสรักซาตาน

 

น้ำสีฟ้าใสบริสุทธิ์ เย็นชุ่ม หากได้ดื่มสักอึกคงดับกระหายได้ไม่น้อย แต่ว่า

"อย่าได้ดื่มน้ำนั่นเด็ดขาดเจ้ามนุษย์ตัวจ้อย"

เสียงร้องห้ามจากชายหนุ่มร่างสูงแต่งกายด้วยชุดประหลาด มายืนอยู่ด้านหลังแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แววตานั่นน่ากลัวนัก น่ากลัวจนเพียวถอยหลังโดยไม่ทันคิดว่าตัวเองจะพลัดตกลงไปในแอ่งน้ำนั่น

"อะ!"

ซ่า!

น้ำเย็น บีบรัดร่างของเพียว แย่งชิงอากาศไปเกือบหมด น้ำเหมือนมีแขนขาดึงเด็กหนุ่มให้จมลึกลงไปเรื่อยๆ ดิ้นรน เพียวดิ้นรนสุดกำลัง ทว่า น้ำเย็นยะเยือกนี้ยังพันธนาการเขาจนไร้ทางขึ้นไปหาอากาศ นี่เพียวต้องมาตายเพราะจมน้ำในขณะที่คนอื่นในหมู่บ้านกำลังขาดน้ำตายเหรอ

หมับ!

วืด!

ซ่า!

"แค่กๆ!"

เพียวสำลักน้ำทันทีที่ใบหน้าโผล่พ้นน้ำขึ้นมา ชายหนุ่มแปลกหน้าเป็นคนช่วยดึงเพียวขึ้นมาจากน้ำ เขามองเพียวนิ่ง คิ้วขมวดจนจะผูกโบ แต่เหมือนเขาจะสงสารเพียวอยู่จึงดึงเพียวขึ้นจากแอ่งน้ำนั่นและอุ้มเพียวออกไปนั่งพักที่รากต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆแถวนั้น

"เจ้าชื่ออะไร"

"เพียว อึก!แค่กๆ"

เพียวตอบสั่นๆ ทั้งกลัวทั้งตกใจ แต่ก็ไม่รู้จะทำไงดี

"เจ้ามาจากไหน เพียว"

"หมู่บ้านที่อยู่ข้างล่างนั่นครับ"

เพียวบอก

"เจ้าไม่ควรจะมาที่นี่"

"ผะ ผมก็แค่จะมาหาตาน้ำ ที่หมู่บ้านแล้งมานาน คนในหมู่บ้านก็ป่วยถ้าไม่มีน้ำพวกเราจะต้องตายแน่ๆ"

เพียวให้เหตุผล ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆนี้เป็นใคร แววตาของเขาก็ยังน่ากลัวอยู่ดี แถมศัพท์ที่เขาพูดกับเพียว ยังไม่เหมือนใครด้วย

"ขอบคุณที่ช่วยผมครับ ขอโทษอีกครั้งที่ผมทำให้เดือดร้อน ผมไปล่ะ"

กลับไปหาน้ำที่อื่น

หมับ!

ร่างเล็กถูกอุ้มจนตัวลอยโดยชายร่างสูงแปลกหน้า

"จะ! จะทำอะไรครับ!"

"เจ้าต้องการน้ำ ข้าจะให้เจ้าตามที่ต้องการ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะหนุ่มน้อย เจ้าต้องมาเป็นของข้า"

"อะไรนะ! อุ๊บ! อื้อออออ~"

เกิดมาบนโลกสิบหกปี ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้เพียวช็อกจนแทบหยุดหายใจได้เท่ากับครั้งนี้มาก่อนเลย

ริมฝีปากร้อนๆครอบครองริมฝีปากบางของร่างในอ้อมแขน ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปกวาดเอาความหวานแปลกใหม่ในโพลงปากเด็กหนุ่มน่ารักไม่หยุด

"อื้ออออออ!!!"

เสียงครางปะท้วงในคอร่างเล็กทำให้ต้องผละริมฝีปากออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะทำให้ขาดใจ

"แฮ่กๆๆ"

"ไม่เลวเลย ข้าชักอยากได้เจ้ามาเป็นของข้าจริงๆแล้วสิ เพียว"

รอบตัวพลันวูบไหว มองเห็นชายร่างสูงใช้นิ้วชี้ที่แต่งแต้มด้วยเล็บยาวๆของเขากรีดอากาศจนเกิดเป็นช่องประตู เปิดเข้าไปในสถานที่แปลกตา

"ปะ ปล่อยผมลงนะ!คุณจะพาผมไปไหน ปล่อยผม!"

ดิ้นไปเถอะ ทั้งที่รู้ว่าดิ้นยังไงก็สู้แรงกอดรัดนั้นไม่ได้แต่เพียวก็ยังดิ้นสุดกำลัง ทั้งกลัวทั้งหนาวเมื่อชายแปลกหน้าย่างเท้าข้ามประตูเข้ามาอีกฝั่ง

ดินแดนสีขาวหม่น มีเมฆมีน้ำและปราสาทสีขาว

"ขอต้อนรับสู่อาณาจักรโอเอซิสต์"

พริบตาเดียวที่คำพูดนั้นจบลง ร่างของเพียวก็ถูกวางลงบนเตียงหนานุ่มในห้องๆหนึ่ง

ตั้งแต่เมื่อไหร่! ทั้งที่เมื่อกี้ยังจำได้ว่าเพิ่งจะเห็นตัวปราสาทอยู่ไกลๆอยู่เลยนี่!

เพียวถูกวางให้ราบลงบนที่นอนนุ่มตามด้วยจุมพิตเร่าร้อนจากชายแปลกหน้าที่ตามมารุกรานอย่างไม่เปิดโอกาสให้ตั้งตัว ร่างหนาโถมทับลงมาสวมกอดเพียวไว้แนบกาย ริมฝีปากร้อนเริ่มไล่เลียไปทั่วทั้งคอทั้งไหล่และมาหยุดที่ยอดอกเล็กๆที่ไม่มีเนื้อหนังอะไรให้หลงใหลเหมือนสตรีเพศ

"พะ พอ! หยุดนะ~"

เพียวเบิกตาโพลง แทบไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นเสียงตัวเอง

ความรู้สึกตกใจปนวาบหวามเสียวซ่านไปทั่วทุกอณูที่คนแปลกหน้าสัมผัส กระตุ้นให้คนตัวเล็กแอ่นอกขึ้นเป็นรูปโค้งรับสัมผัสจากร่างหนาเบื้องบนอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นระรัว เหมือนมันสูบฉีดเลือดมหาศาลไปทั่วร่างกายบอบบางนี้อย่างบ้าคลั่ง

"ปล่อยผม! คุณเป็นใครทำไมทำกับผมแบบนี้!"

"หืม....อ้อ นั่นสินะ ข้ายังไม่ได้บอกชื่อแก่เจ้าเลยนี่นา หึ โทษทีละกันบังเอิญว่าตัวเจ้ามันน่าหลงใหลจนข้าอดใจไม่ไหว"

อยากจะบ้า!

"ชื่อของข้าคือราห์ เอลเดอร์ อิคิออน เจ้าชายแห่งอาณาจักรโอเอซิสต์แห่งนี้"

เจ้าชาย!บ้าไปกันใหญ่แล้ว

"ข้าจะให้น้ำแก่หมู่บ้านของเจ้าโดยที่แลกเปลี่ยนด้วยตัวเจ้าต้องมาเป็นของข้า จะตกลงไหมล่ะ"

"ผมไม่ตกลง คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับผมแบบนี้"

"หนุ่มน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่เป็นดินแดนของข้า ในเมื่อเจ้าคือผู้มาเยือนเจ้าก็ย่อมต้องทำตามกฎ"

กฎบ้าบอของคนบ้าน่ะสิ!

"เจ้าหาว่าข้าบ้าสินะ"

อ่านใจได้!

"ในดินแดนของข้า ความคิดทั้งหมดข้าจะรับรู้ได้ทั้งหมด"

"ปล่อยผมไปเถอะ"

เพียวลองอ้อนวอนอีกครั้ง ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะหลุดพ้นจากอ้อมกอดนี้ได้ยังไงแต่ดูเหมือนเอลเดอร์จะยอม

"นั่นสินะ ข้าคงบังคับเจ้ามากไป เอาเถอะข้าจะให้เวลาเจ้ากลับไปที่หมู่บ้านแล้วคิดทบทวนให้ดีละกัน"

เอลเดอร์ปล่อยเพียวเป็นอิสระทั้งที่ใจก็เสียดายช่วงเวลาแสนวิเศษนี้เต็มที แต่เพื่อความสบายใจของคนตัวเล็ก เขาจะยอมรออีกสักหน่อย เพราะการรอคอยของเขามันต้องวิเศษตอนจบอย่างคุ้มค่าแน่นอน

เจ้าไม่มีวันรอดพ้นอ้อมกอดของข้าไปได้หรอกเพียว ข้าต้องการหัวใจและร่างกายของเจ้าและเจ้าต้องเต็มใจมอบมันให้กับข้าเร็วๆนี้แน่

"เพียว เป็นอะไรไปรึ"

"เปล่าครับย่า "

"ถ้าเหนื่อยนักก็พักเถอะ อย่าทำเพื่อพวกเราเลย"

หญิงสูงวัยพูดกับเพียว ผ่านมาหนึ่งวันกับหนึ่งคืนที่เพียวหลุดรอดจากเอลเดอร์มาได้ แต่ต้องมาปวดหัวกับความแห้งแล้งและโรคระบาดในหมู่บ้าน ลำพังแค่ไม่มีน้ำใช้ดื่มกินก็ลำบากพอแล้ว ต้องมีโรคระบาดโดยไม่รู้สาเหตุมารุมเร้าแบบนี้

ข้อเสนอของเอลเดอร์เพียวไม่ลืมหรอก แต่ว่าข้อแลกเปลี่ยนนั้นมันหนักจริงๆ

"ไม่ได้หนักหนาอย่างที่เจ้าคิดหรอก"

"เฮือก! อะ เอลเดอร์!"

ร่างสูงนั่งพิงหน้าต่างด้วยท่วงท่าสบายๆ ในเวลากลางคืนที่มีแค่แสงจันทร์เดือนหงายแบบนี้ สะท้อนร่างสูงเป็นเงาทาบลงมาที่ตัวของเพียวจนมิดชิด

"มาได้ยังไง ออกไปจากห้องผมนะถ้าย่ามาเจอเป็นเรื่องแน่"

"ข้ามาเพราะได้ยินเสียงใจเจ้ากังวล ส่วนคนในหมู่บ้านของเจ้าข้าทำให้หลับไปหมดแล้ว"

"คุณทำอะไรพวกเขา"

"อย่าได้ตกใจไปเด็กน้อย การพักผ่อนมันจะทำให้พวกเขาไม่ทรมานกับอาการป่วยนะ เจ้าควรดีใจ"

"ถึงยังไงผมก็ไม่มีคำตอบให้คุณตอนนี้หรอกครับ กลับไปเถอะ"

"ก็คิดแล้วล่ะ ถึงได้มาช่วยให้เจ้าตัดสินใจเร็วขึ้นอีกสักนิดไงล่ะ"

"เอ๊ะ?"

"เจ้าเป็นของข้า อยู่กับข้าในยามที่ข้าต้องการ แต่ไม่ใช่การกักขังเจ้าหรอกนะ เพราะเมื่อใดที่ข้าปรารถนาเจ้าข้าจะมาหาเจ้าเอง ดังนั้น ชีวิตประจำวันของเจ้าก็จะคงเดิม"

"จริงเหรอ"

"ตัดสินใจง่ายขึ้นไหมล่ะ"

"ที่บอกว่าเป็นของคุณ ผะ ผมต้องทำยังไงครับ"

"เจ้ารับข้อเสนอของข้าเหรอ"

"ครับ ได้โปรดช่วยคนในหมู่บ้านของผมด้วยเถอะครับ!"

หึ เด็กน้อยไร้เดียงสา

ความบริสุทธิ์ที่ข้าไม่เคยสัมผัสมาทั้งชีวิตมันแผ่ซ่านไปทั่วอณูของตัวเจ้า ข้าปรารถนาเจ้ายิ่งนักเด็กน้อยของข้า เจ้าจะต้องเป็นของข้า ของข้าคนเดียวตลอดไป

"เช่นนั้นแล้วคืนนี้มากับข้าสิ"

"เอ๊ะ?"

"พรุ่งนี้น้ำในแม่น้ำจะเอ่อล้นลงมาสู่หมู่บ้านของเจ้าให้ชาวบ้านมีน้ำใช้ดื่มกินไม่ต้องอดตาย และข้อแลกเปลี่ยนเจ้าต้องไปกับข้าคืนนี้"

"ไปไหน"

"อาณาจักรของข้า"

เพียวมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างชั่งใจแต่เพื่อทุกคนเขาจะต้องทำตาม มือเล็กๆยื่นไปจับมือหนาของเจ้าชายต่างแดนที่ยื่นมารับ

เมื่อสัมผัสได้ถึงความนุ่มนิ่มจากมือนั้นเอลเดอร์ก็ดึงร่างบางให้ลอยเข้ามาซบอก

วืดดดด!!!

"อะ!...อื้อ!!!!"

ยังไม่ทันที่เพียวจะหลุดปากร้องริมฝีปากร้อนผ่าวก็ฉกวูบเข้ามาครอบริมฝีปากเรียวอย่างจาบจ้วงและดิบเถื่อน ร่างบางล่องลอยไปกับพายุอารมณ์ กว่ารู้ตัวก็รู้สึกถึงแผ่นหลังที่วางทาบลงบนที่นอนนุ่มในห้องๆเดิมที่เคยมา พร้อมกับร่างหนาที่ทาบทับลงมากักขังเพียวให้ไร้ทางหลีกหนี

"อื้ออออ!!!"

เสียงร้องครางในลำคอปะท้วงว่าอากาศกำลังจะหมด มือน้อยๆผลักไสปัดป่ายไปตามอกแกร่ง แต่ผลที่ได้ก็คือมันช่วยปลดกระดุมเสื้อของร่างสูงออกเท่านั้น แผ่นอกแกร่งกำยำกดทับลงมาแนบชิดอกเล็กของเพียว ลิ้นสากๆสอดแทรกเข้าไปกวาดต้อนความหวานจากข้างในโพลงปากของเล็กอันอ่อนนุ่มอย่างหิวกระหาย

"อื้อออออ!!!! หยุดเถอะครับ! แฮ่กๆๆ~"

หัวใจเต้นแรงกับสัมผัสร้อนแรงของร่างหนา ริมฝีปากผละออกมาเล้าโลมไปตามซอกคอ ขบกัดไปตามร่างกายน้อยๆที่สั่นเทาจนเกิดรอยสีกุหลาบอยู่ประปราย ขณะที่มือแกร่งก็สอดเข้าไปใต้ร่มผ้าหยอกล้อกับผิวกายละเอียดนุ่มที่เริ่มชื้นเหงื่อ

ปลุกอารมณ์แปลกๆขึ้นมาจนเพียวเริ่มทรมาน

"ผิวเจ้านุ่มจริงๆ"

"ยะ อ๊า~"

"เสียงของเจ้าก็เสนาะหูข้านัก"

เอลเดอร์เริ่มทนไม่ไหวแล้ว อารมณ์ดิบเถื่อนเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ

แคว่ก!

"อ๊ะ! อย่านะ!"

เพียวร้องลั่นเมื่อเสื้อผ้าของตัวเองถูกฉีกทึ้งออกไปหมดทุกชิ้นอย่างไม่ไยดี ตอนนี้ร่างของเพียวเปลือยเปล่าไม่เหลือแม้แต่อาภรณ์สักชิ้น เอลเดอร์ละเลียดชิมผิวสีชมพูไปทั่วร่างกาย คละเคล้ากับการฟังเสียงครางกระเส่าของเจ้าหนูเบื้องล่างเจ้าของความหวานล้ำ

ต้องการ ต้องการ! เขาต้องการความบริสุทธิ์ที่แสนวิเศษนี่

มือหนาโลมไล้เลื่อนลงไปจับแก่นกายเล็กๆที่กำลังตื่นตัวของคนเบื้องล่าง รูดคลึงมันอย่างเบามือก่อนจะชักมันขึ้นลงแรงๆกระตุ้นให้คนตัวเล็กถึงฝั่ง

"อย่าาาาาาาา!!!!"

เพราะความไม่คุ้นชินมันทำให้เจ้าร่างเล็กหวีดร้องออกมาอย่างหวาดหวั่น ขณะที่ร่างกายกลับทำตรงข้ามตอบสนองการเล้าโลมของเอลเดอร์

"เจ้านี่มันช่างบริสุทธิ์จริงๆ"

น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาพร้อมกับเสียงครางกระเส่าปนหอบของร่างเล็ก

จบแล้วใช่ไหม เท่านี้ก็จบแล้วสินะ

"หึๆๆ เด็กน้อย นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น"

เสียงเย็นๆกระเส่ากระซิบข้างหูทำให้เพียวต้องผวาขึ้นมาอีกครั้ง

"จะ จะทำอะไรน่ะ!"

เพียวรีบชะโงกหน้าขึ้นมองเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแฉะๆที่ช่องทางด้านหลัง

นิ้วแข็งแรงที่เต็มไปด้วยน้ำราคะกำลังจ่อที่ช่องทางด้านหลัง แทบจะไม่ต้องคิดว่าเอลเดอร์จะทำอะไร

"อย่า"

………!!!!

"อ๊าก!"

จากนิ้วเพียงนิ้วเดียวที่สอดเข้าไปสากๆ น้ำรักที่ใช้หล่อลื่นมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่ตอนนี้เอลเดอร์ไม่ได้สนใจมัน จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสองและสามวนรอบจนช่องทางคับแน่นนั้นเริ่มคลายตัว ผสมกับเสียงหอบหายใจของเพียวมันทำให้เอลเดอร์เริ่มปวดหนึบคับแน่นอยากปลดปล่อยเต็มที เสื้อผ้าท่อนล่างถูกปลดเปลื้องออกไปเหลือเพียงเสื้อตัวบางท่อนบน แท่งเนื้อของชายชาตรีเผยโฉมออกมาเตรียมพร้อมจะเข้าไปสำรวจในช่องทางสีหวานที่ถูกปูทางเอาไว้เสร็จสรรพ เพียวหมดแรงตั้งแต่ถูกรุกรานด้วยนิ้วแรก นอนหอบหายใจไม่นานก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมีบางอย่างเข้ามาจ่อที่ช่องทางนั้นอีกรอบ มันร้อนและรู้สึกแปลกๆ เอลเดอร์จับขาเล็กๆแยกออกและช้อนใต้ข้อพับยกขึ้นให้ช่องทางรักด้านหลังรับกับส่วนนั้นของตัวเองและเขาก็จัดการสอดส่วนนั้นเข้าไปทีเดียวจนสุดโดยไม่บอกไม่กล่าวเจ้าของช่องทางรักเลยแม้แต่น้อย

………!!!!!

"ฮึก! อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!"

เสียงหวีดร้องดังลั่นพร้อมกับช่องทางรักที่บีบรัดท่อนเนื้อจนเอลเดอร์ปวดหนึบไปพร้อมกับความเสียวซ่าน

"ใจเย็นๆ ผ่อนคลายซะคนดี"

"แฮ่กๆๆ ไม่! เอาออกไป ไม่!!! ได้โปรดเอาออกไป!!!"

"เพียว"

"อื้ออออ!!!!"

ริมฝีปากหนาบดขยี้เรียวปากบาง สอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อให้เพลิดเพลินจนเจ้าตัวผ่อนคลายและหายเกร็ง

"กอดข้าสิ"

"อึกฮืออออ"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเจ้าก็ชิน กอดข้านะคนดี"

เพียวยอมทำตาม โอบรอบคอรั้งร่างหนาเอาไว้ชิดอก ในสมองขาวโพลน ความรู้สึกเจ็บจนแทบขาดใจในตอนแรกค่อยๆหายไปกลายเป็นความเสียวซ่าน ช่องทางด้านหลังยิ่งตอดรัดกับสิ่งแปลกปลอมที่ยังคงคาค้างอยู่

"เอาล่ะ ข้าจะอ่อนโยนกับเจ้าละกันนะ"

เอลเดอร์ว่าก่อนจะจูบหน้าผากชื้นเหงื่อนั้นนานๆและเริ่มขยับแก่นกายเข้าออก จากช้าๆก็เพิ่มจังหวะเร็วๆและแรงขึ้นเรื่อยๆ

"อะ ฮ๊า~ ยะ!"

เพียวครางออกมาไม่เป็นภาษาและนั่นแหล่ะที่กระตุ้นความเถื่อนของเอลเดอร์ขึ้นมา บวกกับช่องทางรักที่ตอดรัดส่วนนั้นถี่รัวทำให้ความต้องการล้นออกมาจนแทบบ้า

พรืด!

“เฮือก!”

เพียวกระตุกเฮือกเมื่อสิ่งนั้นถอนออกไป รู้สึกโล่งจนแทบหมดแรง แต่ว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

เมื่อเอลเดอร์กระแทกเข้ามาอย่างแรงจนมิดด้าม

…….!!!!!

"อ๊า!!!!~"

พรืด!

และถอนออกไปช้าๆก่อนจะสอดเข้ามาแรงๆหลายครั้งจนเพียวเริ่มทนไม่ไหว

ทรมาน ทรมานเหลือเกิน

"เข้ามา แฮ่กๆๆ ช่วยเข้ามาในตัวผมที"

"หืม"

อายเหลือเกินที่พูดออกไปแต่เพียวไม่ไหวแล้วจริงๆ สองแขนโอบรอบคอร่างหนาหายใจกระเส่าข้างหู สะโพกส่ายไปมาเหมือนความต้องการมันล้นออกมา เอลเดอร์จับใบหน้าน้อยๆนั้นมาประกบจูบดูดดื่มจนกลีบปากบวมช้ำจนสาแก่ใจก่อนจะจับร่างเล็กให้นอนคว่ำชันเข่าเผยให้เห็นช่องทางนั้นชัดเจน และไม่รอช้าที่จะกระแทกเข้าไปจนมิดด้ามและขยับเข้าออกถี่รัว

"….!!!!"

ร่างเล็กไหวไปตามแรงปรารถนาที่เอลเดอร์ทุ่มใส่ไม่ยั้ง เอวบางคอดกิ่วชื้นไปด้วยเหงื่อนุ่มมือของเอลเดอร์ยิ่งนัก มือหนาลูบไล้ไปบนผิวกายเค้นคลึงอยู่กับยอดอกเล็กๆนั่นก่อนจะเลื่อนลงมาสัมผัสกับส่วนล่างที่มันตื่นตัวปล่อยของเหลวสีขุ่นออกมา ไม่นานเอลเดอร์ก็ปลดปล่อยออกมาภายในช่องทางนั้นจนล้นปริ่มอาบลงมาตามต้นขาพร้อมกับเลือดของคนตัวเล็ก

“แฮ่กๆๆๆ”

เพียวหมดเรี่ยวแรงจะอยู่ในท่านั้นต่อ ล้มตัวนอนราบหอบหายใจระรัว ทั้งเจ็บทั้งอาย แล้วก็รู้สึกดีแปลกๆ

"แฮ่กๆๆๆ คะ แค่นี้ใช่ไหมครับ แค่นี้ใช่ไหม~"

เพียวถามเสียงสั่นปนสะอื้น เขาร้องไห้เพราะเจ็บแล้วก็อายและความรู้สึกอื่นๆมากมาย นี่คือสิ่งแลกเปลี่ยน ร่างกายของเขาเป็นของเอลเดอร์แลกกับความอยู่รอดของชาวบ้าน

"ช่วยส่งผมกลับบ้านที"

ถ้าจบแล้วเพียวก็อยากกลับบ้าน กลับไปนอนและลืมทุกอย่างจะได้ไม่ต้องค้างคาอีก

"กลับเหรอ ง่ายไปไหมเด็กน้อย นี่มันยังไม่ถึงครึ่งที่ตกลงกันด้วยซ้ำ"

"ว่าไงนะ"

"เมื่อกี้คือเรื่องน้ำ ส่วนคนในหมู่บ้านที่ป่วยรู้ไหมว่าต้องใช้ยาของโอเอซิสต์มากมายขนาดไหนกว่าพวกนั้นจะหาย"

"แล้วคุณต้องการอะไรอีก"

ร่างกายของเขาเอลเดอร์ก็ได้ไปแล้ว เอลเดอร์ยังต้องการอะไรอีก

"หึๆๆ อยากรู้ไหมล่ะ"

เอลเดอร์ก้มลงกระซิบข้างหูร่างเล็กเสียงแผ่ว

"จำนวนของชาวบ้านที่ป่วย หากอยากให้พวกมันรอดตายเจ้าก็ต้องยอมอยู่ในอ้อมกอดของข้า ทำทุกอย่างตามที่ข้าปรารถนาหนึ่งคนก็เท่ากับความปรารถนาของข้าหนึ่งครั้ง หากเจ้าต้องการให้ใครรอดสักกี่คนเจ้าก็ต้องใช้ร่างกายของเจ้าแลกเปลี่ยนเท่านั้น"

"อึก! คุณมันเจ้าเล่ห์!"

"จะไม่ทำก็ได้นะ"

เอลเดอร์ยิ้มขันอย่างผู้มีชัย ใช่ ตลอดมาเขาคือนักวางกลศึก ไม่ว่าอะไรเขาก็ชนะทุกสมรภูมิ

แต่สำหรับเพียวมันมีอะไรมากกว่านั้น

ช่วงเวลาที่เอลเดอร์ครอบครองร่างกายบอบบางนี้ ความทรงจำหลายอย่างของเจ้าตัวเล็กนี่ก็ไหลทะลักเข้ามาในหัว

ไอ้ลูกกำพร้าไม่มีพ่อแม่ ไปตายซะ!

แกมันนรกส่งมาเกิด ถ้าไม่มีแกพ่อแม่แกคงไม่ตาย!

เพราะเขาอยากให้แกเกิดก็เลยต้องมาตาย อนาถดีแท้!......

เพียว หมู่บ้านนี้เป็นของหลาน รักษามันให้ดีนะลูก ......

.......................

ความทรงจำแสนขมที่กัดเซาะหัวใจของเด็กตัวเล็กๆมาตลอด ทำไมนะเอลเดอร์ถึงอยากเอื้อมมือเข้าไปปกป้องนัก เขาอยากปกป้องเพียวเป็นที่พึ่งให้กับเพียว เป็นคนที่เพียวจะนึกถึงเมื่อทุกข์ใจและเป็นคนเดียวที่เด็กหนุ่มจะมอบใจให้ เพื่อสิ่งนั้นเอลเดอร์จึงต้องการครอบครองทุกอย่างที่เป็นของเพียว จะร่างกายหรือจิตใจของเพียวเอลเดอร์ก็จะเอามาให้หมด

"ข้าไม่บังคับเจ้าหรอกนะ แต่หากเจ้าเปลี่ยนใจก็ยินดีรับฟังทุกเมื่อ"

เอลเดอร์มองร่างเปลือยเปล่าที่พยายามลุกด้วยตัวเอง เพียวปวดระบมจนแทบจะลุกไม่ขึ้น นี่มันครั้งแรกของเพียวสินะ ความบริสุทธิ์ที่เอลเดอร์ช่วงชิงมามันช่างหอมหวานและอยากได้อีก

ตอนนี้เขาอยากได้อีก

"เรื่องน้ำผมขอบคุณ ส่วนเรื่องที่คุณพูดเมื่อกี้....."

"...."

จะเอาไง พ่อหนุ่มน้อย

เอลเดอร์รอฟังอย่างใจเย็นทั้งที่อยากกระชากร่างเล็กนั่นเข้ามากลืนกินเสียเดี๋ยวนี้

เพียวเม้มปากแน่น พยายามทำใจยอมรับอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้ามองเอลเดอร์

"ผะ ผมตกลง"

"หึ"

ก็คิดอยู่แล้วล่ะว่าเจ้าทิ้งคนเหล่านั้นไม่ได้ ความใสซื่อบริสุทธิ์ที่ไม่มีวันหายไปแม้จะถูกย่ำยีแค่ไหนมันทำให้เอลเดอร์ปรารถนายิ่งนัก

พรึ่บ!

“อะ!”

"ถ้าอย่างนั้น....คืนนี้จะช่วยพวกมันกี่คนดีล่ะ หืม"

ร่างบางนอนราบบนที่นอนนุ่มบิดเร้าไปตามความรู้สึกวาบหวามที่ได้สัมผัส ปากบางที่บวมเจ่อยังขยับเปล่งเสียงกระเส่าออกมาตอบคำถามอย่างใสซื่อ

"ละ แล้วคุณจะช่วยพวกเขากี่คนล่ะ"

"หืม....ถ้าอย่างนั้นข้าจะนับให้เจ้าก็แล้วกันดีไหม จนกว่าเจ้าจะไม่ไหวก็แล้วกัน"

แล้วบทรักบทใหม่ภายใต้ข้อแลกเปลี่ยนก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง เร่าร้อนและเสียวซ่านกว่าครั้งแรกและเพิ่มความเร่าร้อนดิบเถื่อนขึ้นเรื่อยๆจนเพียวแทบทนไม่ไหว

"อึก! อ๊าาาาาาาา!!!!"

ร้องครางกระเส่าแข่งกับเสียงฝนที่ตกพรำๆในค่ำคืนนี้

หลายต่อหลายครั้งที่บทเพลงรักได้บรรเลงอยู่บนเรือนร่างบอบบาง จนกระทั่งเช้าวันใหม่

เพียวหมดเรี่ยวแรงที่แม้จะลืมตาก็ยังไม่ไหว ร่างเปลือยเปล่าถูกอุ้มเข้ามาในห้องอาบน้ำที่มีอ่างกระจกถูกใส่น้ำอุ่นไว้จนเต็ม เอลเดอร์วางร่างของเพียวลงแช่ในน้ำในขณะที่ตัวเองก็ลงมาด้วย จัดการอาบน้ำและคว้านสิ่งแปลกปลอมออกจากช่องทางด้านหลังให้เพียว ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสทางด้านหลัง น้ำอุ่นไหลเข้าไปพร้อมกับนิ้วของเอลเดอร์

"อย่าดิ้นสิ ข้าจะเอาออกให้เจ้านะ"

"ผมเจ็บ"

"หันมานี่ กอดข้าไว้สิ"

ไม่พูดเปล่า เอลเดอร์จับร่างบางให้หันมาเผชิญหน้าตัวเองทันที ยกแขนเล็กๆสองข้างให้กอดคอตนและรั้งเอวบางนั้นให้เข้ามาชิดอก นิ้วเรียวยาวจัดการกวาดต้อนสิ่งแปลกปลอมออกจากช่องทางด้านหลังของร่างเล็ก

"อึก อ่า......"

เสียงครางเบาๆทุกครั้งที่นิ้วของเขาสัมผัสผนังด้านใน ดังกระเส่าข้างหู ผิวกายแทบทุกอณูเบียดเสียดเข้ามาแนบสนิทเรียกอารมณ์พลุกพล่านขึ้นมาอีกรอบ ส่วนนั้นของเอลเดอร์มันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว ไม่ไหว เขาปรารถนาในคนตัวเล็กนี่เหลือเกิน ถึงจะได้มาทั้งคืนแล้วแต่รู้สึกยิ่งได้มันก็ยิ่งโหยหาไม่พอสักที

"เพียว"

"ครับ อะ!"

ร่างเล็กถูกพลิกกลับไฟพิงที่ข้างขอบอ่างกระจก เพียวรู้ทันทีว่าเอลเดอร์ต้องการอะไร

"พะ พอแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว"

"อีกครั้งเดียว นะ"

"ไม่ อื้ออออ!!!"

ปากบางถูกบดขยี้ลงมาอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานล้ำอย่างช่ำชอง และคราวนี้เพียวก็ดันตอบสนอง เหมือนร่างกายมันจดจำสัมผัสของเอลเดอร์ได้ทุกอณู

"หึๆๆ เด็กดีของข้า"

"อ๊าาาาา!!!!~"

ความเร่าร้อนของบทรักยามเช้าทำให้น้ำในอ่างกระเพื่อมไปตามแรงที่กระแทกกระทั้นของร่างทั้งสอง เพียวตอบสนองจังหวะของเอลเดอร์ ยิ่งทำให้บทรักคราวนี้เร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ และครั้งเดียวในอ่างมันก็ยังไม่พอ ร่างเล็กที่ยังถูกเชื่อมต่อถูกจับให้หันหน้าเข้าหาขอบอ่าง มือน้อยๆครูดไปตามพื้นระบายความเสียวซ่านที่คนข้างหลังกระทำ น้ำในอ่างกระเพื่อมเป็นคลื่นตามจังหวะเข้าออกที่เอลเดอร์กระทำกับช่องทางด้านหลังของเพียว

ไม่พอเลย ยิ่งร่างเล็กตอบสนองเขาแบบนี้ยิ่งไม่พอ

"เพียว"

เสียงกระเส่าอ้อนวอนร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกันอยู่ เพียวส่ายหน้าเกาะขอบอ่างแน่น ถึงจะห้ามจะปฏิเสธยังไงคงต้านแรงปรารถนาของเอลเดอร์ไม่ได้อยู่ดี มือหนาจับร่างบางหันมาประกบจูบและกระแทกกระทั้นเข้าออกเร็วๆปลดปล่อยความรักสีขุ่นอัดแน่นเข้าไปในช่องทางคับแคบจนล้นปริ่มออกมาด้านนอก

"อะ เอลเดอร์"

"ข้าหลงเจ้ายิ่งนักคนดีของข้า ข้าอยากกลืนกินเจ้า ข้าไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ข้าพอใจ ข้าต้องการเจ้าอยู่ตลอดเวลา"

เพียวก้มลงมองจุดที่ร่างกายเชื่อมต่อกันก็หน้าแดง กอดคอเอลเดอร์เอาไว้

"ถ้าทำให้คุณพอใจก็ทำต่อก็ได้ครับ"

"หืมนี่เจ้าจะใช้หนี้ทีเดียวเชียวเหรอ"

"มะ ไม่รู้สิครับ"

เพียวซุกใบหน้าลงบนไหล่กว้างด้วยความอาย

"ถ้าอย่างนั้น ข้าขอทำตามใจต่ออีกหน่อยละกัน"

เอลเดอร์ยกร่างเล็กขึ้นจากอ่างให้นอนหงายราบข้างอ่างครึ่งตัวโดยที่ส่วนล่างและขายังจุ่มน้ำและเกี่ยวรอบเอวสอบ เอลเดอร์ยืนอยู่ในน้ำ ร่างกายทั้งสองยังเชื่อมต่อกันอยู่ เมื่อจัดท่าได้เหมาะเอลเดอร์ก็เริ่มบทรักร้อนแรงของตัวเองอีกครั้ง สองครั้ง และอีกหลายครั้ง

"อ้า! อ๊าาาาาาา!!!!!~"

"อ่า~เพียว"

สุขจนแทบสุก กว่าจะหักห้ามใจได้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมง

........................................................