รอยรักรอยเเค้น

     "ปล่อยนิดาเถอะค่ะคุณพัตน์นิดาเจ็บค่ะ"

พนิดาอ้อนวอนพิพัตน์เเละมองพิพัตน์ด้วยสีหน้าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงร้ายกับเธอเเบบนี้

      "เจ็บหรือเเค่นี้เธอเจ็บเเล้วที่พ่อของเธอทำกับผมพ่อเเม่ของผมล่ะพ่อคุณโกงทุกอย่างที่เป็นของพ่อผมไปจนหมดจนพ่อผมฆ่าตัวตายผมกะเเม่ลำบากเเค่ไหนคุณรู้ไหม"

คำพูดอันยาวยืดของพิพัตน์ทำให้พนิดาเงียบเเละหยุดฟังเขาด้วยความสงสัยว่าคุณพ่อผู้เเสนดีของเธอจะทำได้

     "คุณพ่อของนิดาทำอย่างนั้นจริงหรือค่ะ"

ใบหน้าสวยของพนิดาเต็มไปด้วยความสงสัยว่าผู้เป็นพ่อของเธอจะทำแบบนั้นจริงเพราะคุณพ่อของเธอออกจะเเสนดีชอบเห็นใจผู้อื่นมีคนนับหน้าถือตาเป็นจำนวนมาก

     "ใช่พ่อของเธอนี่เเละที่ทำให้ชีวิตของฉันพังฉันจะทำำให้มันเจ็บปวดมากกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า"

พิพัตน์ไม่พูดปล่าวเเต่จับร่างบางกดลงบนเตียงกว้างถึงเเม้พนิดาดิ้นรนเท่าไรก็ไม่อาจจะสู้เเรงของพิพัตน์ได้

     "คุณพิพัตน์ อย่าทำอะไรนิดาเลยค่ะนิดาขอร้อง"

พนิดาพูดยังไม่จบประโยคพิพัตน์ก็นำปากของเขาบดขยี้ปากสวยของพนิดาอย่างแาเถือน