วิมานสิตางศุ์

          ฐากูร..ชายหนุ่มวัยนักเรียน ผู้มีรากฐานร่ำรวยแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นมหาเศรษฐี มารดาของเขามีกิจการงานทำซึ่งส่งผลให้ชีวิตของเขาแสนสุขสบายไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง

ไอยเรศ..หญิงสาวเจริญวัย เธอรับราชการเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ

ให้กับโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งด้วยเหตุนี้เอง ฐากูรที่พึ่งย้ายเข้ามาศึกษามัธยมปลาย

ณ โรงเรียนแห่งนี้จึงได้พบกับไอยเรศในฐานะครูที่ปรึกษา

ฐากูรรู้สึกดีกับไอยเรศมากเขามักจะไปเรียนพิเศษกับเธอเสมอในตอนเย็น

แต่แล้วเมื่อชายหนุ่มได้ตัดสินใจบอกความรู้สึกของตัวเอง

กับผู้หญิงที่ตนรักแล้วนั้น เขาจึงได้รับการปฏิเสธกลับมาทันที

ส่งผลให้ผู้ที่มีความอ่อนแอในความผิดหวังต้องเศร้าโศกเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มคิดสั้นปิดชีวิตลงด้วยยานอนหลับเกินขนาด

แต่แดนยมโลกยังไม่ต้องการรับดวงจิตที่ใสสะอาดของเขา

ฐากูรจึงปลอดภัยจากเหตุการณ์ครั้งนี้

แต่เรื่องไม่คาดคิดก็ยังไม่สงบจบลง..ไม่แน่นักว่าคือเวรกรรม

ที่ผลุนผลันตามสนองหรือไม่ใช่ ไอยเรศผิดหวังจากความรัก

ตามเส้นทางของมนุษย์โลกที่บ้างต้องพานพบ

เธอทิ้งชีพลงยังขุนเขาสูงชันในจังหวัดกระบี่

ทั้งนี้ฐากูรได้ตามติดคิดตายจากไปพร้อมๆกับผู้หญิงที่เขารัก

แต่อาจด้วยยังไม่ใช่เวลาของเขา..ฐากูรรอดชีวิตมาได้อีกครั้งราวกับปฏิหาริย์…

ภายในห้องพักพิเศษของผู้ป่วยที่พึ่งจะทุเลาลงจากอาการขั้นวิกฤต

ฐากูรฟื้นจากการหลับใหลมาแล้วประมาณสองชั่วโมง

สิ่งที่เขาได้รับฟังจากปากของแพทย์ผู้รักษา

นั่นคือการเปลี่ยนแปลงขั้นสูงสุด ชายหนุ่มมีน้ำตาคลอ

ใบหน้านิ่งเฉยสนองกับภาวะร่างกายที่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป

อัมพาตเกิดขึ้นกับฐากูรเขาเงียบเชียบเนื่องจากไม่สามารถพูดได้

เพราะกล้ามเนื้อทุกอย่างล้วนแล้วไม่มีน้ำหนักมากพอที่จะบังคับให้เคลื่อนไหว

“ ไม่เป็นไรนะคะคุณเล็ก น้าจะดูแลคุณเล็กเองนะคะ ”

ไหมจันทร์ น้าสาว..ของฐากูรพูดขึ้น

ขณะที่นั่งเฝ้าไข้หลานชายอยู่ไม่ห่าง ชายหนุ่มกระพริบดวงตาช้าๆอย่างอ่อนแรง

หยดน้ำของความเศร้าโศกล่วงหล่นลงผ่านขมับ

“ แอ๊ด..! ”

ผู้เฝ้าไข้หันมองเมื่อเสียงประตูห้องถูกเปิดออก

ฉวีวรรณ..มารดาของฐากูรเดินเข้ามาในห้อง

พี่สาวสบตาน้องเธอสักครู่ ไหมจันทร์ส่งยิ้มให้กับผู้มาใหม่

คนเป็นแม่ย้ายสายตาไปหาลูกชายอันเป็นที่รักและย่างกายเดินเข้าไปหา

ไหมจันทร์ที่นั่งอยู่ใกล้เตียงคนไข้จึงลุกขึ้นเลี่ยงออกไปยืนอยู่อีกฝั่ง

ดวงตาของฐากูรเหลียวมองแม่ของเขา

ฉวีวรรณส่งยิ้มบางเบาพร้อมกับเอื้อมมือไปวางแนบแก้ม

“ ไม่เป็นไรแล้วนะลูก อย่ากังวลไปเลย

ทุกอย่างเป็นไปตามอย่างที่เล็กต้องการทั้งหมด ”

ไหมจันทร์ขมวดคิ้วสงสัยในสิ่งที่พี่สาวเอ่ย

ชายหนุ่มสบตามารดาและมีน้ำตาไหลหยด..

“ ปานคุณจะมาเป็นลูกของแม่..มาเป็นน้องของเล็ก ”

“ ปานคุณเป็นใครกันคะพี่วรรณ? ”

ไหมจันทร์รีบถาม ฉวีวรรณสูดลมหายใจเข้ายืดตัวขึ้นเล็กน้อย

“ ปานคุณเป็นน้องสาวของไอยเรศ.. ”

“ แล้วทำไมเขาต้องมาเป็นลูกของพี่ด้วยล่ะคะ ” ไหมจันทร์ตกใจไม่ใช่น้อย

“ นี่เป็นความต้องการของตาเล็ก ” ฉวีวรรณตอบกลับราบเรียบ

“ แต่ไอยเรศทำให้คุณเล็กต้องเป็นแบบนี้นะคะ ”

น้องสาวทักท้วงนิดหน่อย ฉวีวรรณหันมองและพูดขึ้นอีกครั้ง

“ ตาเล็กคุยกับฉันไว้ตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่อง ปานคุณจะเข้ามาอยู่ในบ้าน

ในฐานะลูกสาวของฉัน มีสิทธิ์ในบ้านเทียบเท่ากับลูกๆของฉันทั้งสองคน ”

ไหมจันทร์นิ่งไปสักครู่ก่อนจะพยักหน้าน้อมรับรู้

ฉวีวรรณหันมองลูกชายเห็นแววตาของความยินดี

ที่แม่ของตนได้จัดการทุกอย่างตาม...คำสัญญา..

“ ฉันเลี้ยงคนมาก็มาก ถ้าจะเลี้ยงอีกสักคนก็คงไม่เป็นไร ”

ไหมจันทร์คลี่ยิ้มออกมาด้วยพี่สาวเป็นคนใจดีโอบอ้อมอารีมาก

จึงไม่แปลกอะไรถ้าจะประสงค์เช่นนี้..ทุกอย่างดูเหมาะสม

ไปตามความต้องการแต่หากมองเลยผ่านมารดาที่เฝ้าเยี่ยมไข้

ว่องไวไปจรดบานประตูเล็งเห็นถึงแววตาของหญิงสาว

ที่แวววาวเอาเรื่อง ดูแข็งขึงและเต็มไปด้วยความคิด

นัยน์นั่นไม่โอนอ่อนยอมปราณีแต่ก็สงบไม่คิดโวยวายจะดีหรือร้ายก็ยากจะคิดเดา.........