ศึกมารสะท้านยุทธภพ

 

เหยียนเจียวเป็นคุณชายน้อยของบ้านคหบดีในเมือง มีพี่ชายและพี่สาว ตัวเขาเป็นบุตรชายคนเล็ก เหยียนเจียวนั้นเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงนัก จึงฝึกยุทธได้เพียงเล็กน้อย เขามุ่งมั่นอ่านตำรา เรียนรู้วิชาทางสายบุ๋นเป็นหลัก เพื่อหวังสอบจอหงวนตามที่บิดา มารดา ได้คาดหวัง อุปนิสัยค่อนข้างขลาดๆ ค่อนข้างเก็บตัว มีเพื่อนฝูงไม่มาก ต่างกับฮันโซราวหน้ามือ หลังมือ ดังคล้ายว่าเขาควรจะเกิดเป็นหญิง และนางควรจะเกิดเป็นชายมากกว่า แต่ฮันโซก็มิเคยได้นึกเหยียดหยามคนรักของตน นางกลับพึงพอใจชายเช่นนี้ ที่คอยเดินตามหลังนาง เพราะนางมีนิสัยไม่เคยยอมแพ้ชายใด และไม่ต้องการอยู่ใต้ชายใดดังหญิงคนอื่น สิ่งที่เหยียนเจียวเป็นอยู่ จึงทำให้นางรู้สึกสบายใจ พึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง 

 

คราใดที่ฮันโซและเหยียนเจียวปรากฏกายในวงสังคมเคียงข้างกัน ทุกคนจะรุมล้อมฮันโซดุจดาวเด่น แต่เหยียนเจียวนั้นดังไร้ตัวตน ไม่ว่าฮันโซจะเหยียบย่างไปที่แห่งใดในเมือง นางจึงจะอยู่ท่ามกลางมิตรสหายมากมายเสมอ 

 

เหยียนเจียว : เจ้าได้ตบปากรับคำเขาไปแล้ว ผู้คนรู้กันทั่วเมือง เจ้ายังจะถามความเห็นข้าไปเพื่ประการใดเล่า

 

ฮันโซ : ข้าก็ยังต้องการความเห็นเจ้า ต้องการกำลังใจจากเจ้า คนสำคัญที่สุดของข้า

 

เหยียนเจียว : ข้าหรือสำคัญ? ตอนนี้ในสายตาเจ้าน่าจะเห็นเพียงประมุขฉู่ ทรัพย์ และอำนาจที่เขาประเคนให้มากกว่า พิรุณสวรรค์เป็นพรรคมาร หาได้ใช้ชีวิตเช่นปถุชนเช่นเรา เราตื่นยามอาทิตย์ขึ้น หลับเมื่ออาทิตย์ตก แต่คนพวกนั้นหลับใหลในเวลากลางวัน ลืมตาตื่นขึ้นมาทำกิจการฝ่ายอธรรมใต้แสงจันทรา ทำสิ่งใด หามีผู้ใดล่วงรู้ อีกทั้งพรรค มีแต่ชายฉกรรจ์ คนเขารู้ทั่วหล้า ตัวเจ้าเป็นหญิงจะไปอยู่เช่นไร? แล้วเมื่อนั้นข้าจะอยู่เช่นไร? 

 

ฮันโซ : มันไม่ได้ยากเย็นอะไรขนาดนั้นหรอก เจ้าจะคิดมากมายไปไย? โอกาสข้ามาถึงแล้ว ไม่คว้าไว้คือคนโง่ และที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อเรานะ

 

เหยียนเจียว : เพื่อเรา? เพื่อเราอย่างไร?

 

ฮันโซ : ต่อไปอีกไม่นาน ข้าจะพรั่งพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติ มีอำนาจ ยืนขึ้นมาทัดเทียมแก่บิดา มารดาเจ้า พวกเขาก็จะปิปากไม่ออก ได้แต่น้อมรับในตัวข้า แล้วเราก็จะได้อยู่ด้วยกันไง

 

เหยียนเจียว : อยู่ด้วยกันอย่างไร? ทุกวันนี้มารดาข้าก็มิได้ยอมรับเจ้า นางยิ่งรังเกียจความประพฤติของเจ้าอยู่แล้ว นางเพียงต้องการสะใภ้ที่เป็นกุลสตรีเพียบพร้อม หาได้ต้องการผู้เก่งกล้าเช่นนั้นไม่

 

ฮันโซ : ก็นั่นแหละ ข้าไม่มีวันเปลี่ยนตัวเองได้ ไม่มีวันเป็นได้อย่างที่มารดาเจ้าคาดหวัง แต่ข้าเป็นในสิ่งนี้ได้ เมื่อข้าพรั่งพร้อมทั้งอำนาจ เราก็จะอยู่ด้วยกัน ถึงเวลานั้นแล้วเราค่อยออกจากยุทธภพ ไปใช้ชีวิตอย่างสงบด้วยกันนะ

 

เหยียนเจียว : หึๆ... ใช้ชีวิตอย่างสงบ? ชีวิตอย่างสงบของเจ้า มันคืออะไร?

 

ฮันโซ : ...(คิดจินตนาการ)....ก็ข้าวาดภาพ เจ้าปลูกผัก ตกเย็นมาเราทำอาหารด้วยกัน อยู่เคียงคู่กัน

 

เหยียนเจียว : คนเช่นเจ้า ทำได้ด้วยหรือ

 

ฮันโซ : (ลังเลเล็กน้อย)... เอ่อ ข้าคิดว่าข้าทำได้

 

เหยียนเจียว : ทุกวันนี้ เจ้ายังเอาแต่ออกรบให้เจ้าเมือง เอาชัยไปทั่ว หลงใหลชัยชนะ ปฏิญาณตนว่าจะไม่มีวันแพ้พ่ายในศึกใด ฮันโซผู้ไร้พ่าย คนเช่นเจ้านี่หรือต้องการใช้ชีวิตสมถะเช่นนั้นกับข้า ข้าว่าเราอย่าได้คุยกันเรื่องเพ้อฝันนี้เถอะ

 

กล่าวจบ เหยียนเจียวก็สะบัดหน้าจากไป ทิ้งให้ฮันโซนึกน้อยใจ เหตุใดคนรักจึงไม่เคยล่วงรู้จิตใจของนางเลย และเหตุใดนับวันเขาจึงยิ่งหมางเมินต่อนางเช่นนี้ ดีล่ะ เช่นนั้น ก่อนวันที่นางจะไปเข้าพรรคพิรุณสวรรค์ นางจะแอบมาพบเขาอีกครั้งเพื่อปรับความเข้าใจ นางคิด