Call us The L.o.u.d.

     ในยามเช้าสดใส กลุ่มนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งกินข้าวใต้ต้นไม้อยู่สามคน กำลังสนทนาอะไรบ้างอย่างอยู่   "เฮ้อ..." เสียงถอนหายใจของเด็กหนุ่มคนหนึงดังขึ้นพร้อมทำท่าทางเหนื่อยใจ      

 "เป็นอะไรไปฮานนายโดนรุ่นพี่ต่อว่ามารึไง" เด็กหนุ่มในกลุ่มพูดถาม

                  "ไม่ใช่หรอกก็แค่ เครียดกับการขัดเลือกเข้าแข่งขันเท่านั้นเอง" พร้อมทำหน้าเศร้า

                  "หา? นายจะกังวลไปทำไมนายเก่งออกจะตายเรื่องการวางแผนน่ะ ฉันว่าถ้าหากทีมขาดนายไปฉันว่านั้นเหละน่าเป็นห่วง" เมื่อเขาพูดจบสีหน้าของเพื่อนของเขาก็ยังเศร้าอยู่ดี

                   "เฮ้อ...นายก็คิดเหมือนฉันใช่ไหมเจ้าอ้วน!!" เพื่อนของเขาหันมามองด้วยสายตาอันเชียบคม ถึงแม้รูปลักษณ์ภายนอกจะอ้วนแต่ก็แฝงไปด้วยความสุขุมหนุ่มลึก แล้วกล่าวว่า

                   "ไม่ นายคิดผิดแล้ว ฮานน่ะเก่งเรื่องการวางแผนกับการสร้างกับดักแต่ฮานเขาไม่สามารถใช่เวทมนต์ได้ กติกาข้อหนึ่งของการแข่งขัน ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือ ลูกทีม ทุกคนต้อง

สามารถใช้เวทมนต์ได้อย่างน้อย 1 ชนิด"

                    "หา?!  มีกฎแบบนั้นด้วยเหรอเนี่ย?"

                    "หา?!  มีกฎแบบนั้นด้วยเหรอเนี่ย?"

"..."

                      "เสียงใครน่ะ... เสียงนายรึเปล่าฮาน" ฮานสายหน้าไปมาและเขาก็มองไปที่เจ้า

อ้วน

                      "อะไรอย่ามาบ้านะ!!  ฉันเล่าให้ฟังอยู่นะเรนจิ" สีหน้าของเรนจิกับฮานเริ่มซีดเผือกอย่างรวดเร็ว

                      "หรือ วะ..วะ...ว่าจะเป็นวิญญาณ ตามเรื่องเล่าของสวนหลังโรงเรียน...เรื่องมันมีอยู่ว่า-" จู่ๆเจ้าอ้วนก็ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างกะมันผอม พร้อมตะโกนออกมาว่า

                        "พวกแกอย่ามาบ้านะเว้ย! นี่มันเช้าอยู่เลย ผีที่ไหนล่ะฉันว่ามีคนแอบฟังพวกเราอยู่!" เขาหลับตาลงชั่วครูหนึง ไม่นานนักเขาก็ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ต้นหนึงไม่ห่างจากพวกเขามากนัก

                        "ออกมานะ ฉันรู้นะว่าแกอยู่ตรงนั้น" เจ้าอ้วนตะโกนออกไป  หลังจากนั้นทั้งสามก็เงียบและตกตะลึงกับสิ่งที่พวกเขาพบเห็น เมื่อมันก้าวออกมาจากหลังต้นไม้ต้นนั้น แล้วพบว่ามีบางสิ่งที่หน้ากลัวกว่า  'วิญญาณ'