รักข้างใจ

                เด็กชายรวีกับเด็กหญิงจันทกานต์กำลังศึกษาอยู่ชั้นประถมปีที่สี่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกและเด็กทั้งสองก็ยังคงมาโรงเรียนและกลับบ้านด้วยกันเหมือนเดิม

                “เย็นนี้วีต้องซ้อมบอล วีไปส่งแก้มก่อนก็ได้” รวีบอกตอนพักกินข้าวเที่ยง

                “ไม่เป็นไรเรานั่งทำการบ้านรอได้” เธอชินกับการที่มีรวีอยู่ข้างๆ และแม่ก็ไม่อยากให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวระหว่างนั่งรอเธอจะได้แอบมองเขาไปด้วย เพื่อนๆ ในห้องล้อเธอกับวีทุกวันว่าเป็นแฟนกันเธอไม่ได้โกรธอะไรเพราะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงมันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นขำๆ ของพวกไม่มีสติ

                เธอยังเด็กมากจะมีแฟนได้ยังไงคนเป็นแฟนกันก็คือคนรักกันมันต้องมีเรื่องชู้สาวเข้ามาเกี่ยวข้องซึ่งเธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับวีเลยพูดให้ถูกคือเธอยังไม่รู้จักความรู้สึกแบบนั้นด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไงเธอแค่รู้สึกอุ่นใจที่วีอยู่ข้างๆ ก็เท่านั้นเอง

                รวีโกรธและโมโหมากเวลาใครมาล้อว่าเขากับแก้มเป็นแฟนกันมันไร้สาระสิ้นดีเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลย เขาเคยเห็นในโทรทัศน์พระเอกนางเอกที่เป็นแฟนกันจะกอดแล้วก็จูบกันเขาไม่มีวันทำแบบนั้นกับแก้มแน่นอน เขาสัญญากับแก้มไว้ตั้งแต่ประถมหนึ่งแล้วว่าจะดูแลเธอถ้าเขาทำแบบพระเอกในโทรทัศน์มันก็เป็นการทำให้แก้มเสียหาย

                “นักเรียนทุกคนวันนี้เรามีเพื่อนใหม่นะคะ” คุณครูจูงมือเด็กผู้หญิงหน้าตาคมขำเข้ามาในห้อง

                “ทักทายเพื่อนๆ หน่อยสิคะอัญญา”

                “สวัสดีค่ะเราชื่ออัญญา ชื่อเล่นหวานยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ”

                “มีใครอยากนั่งกับเพื่อนใหม่บ้างคะ” คุณครูเอ่ยถามแล้วกวาดตามองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่มีใครยกมือ ทุกคนได้ข่าวลือต่างๆ นาๆ เกี่ยวกับเด็กใหม่คนนี้เลยไม่มีใครอยากสุงสิงด้วยเขาลือกันว่าที่ต้องย้ายโรงเรียนกะทันหันเพราะแม่ติดคุก บางข่าวก็ว่าเพราะเด็กใหม่เกเร

                “ให้หวานมานั่งกับเราได้ไหมไม่มีใครยกมือสักคนเลยวี”

                “ได้สิ”รวีย้ายที่ตัวเองไปข้างหลังแก้ม

                “ให้อัญญามานั่งกับหนูได้ไหมคะคุณครู” แก้มลุกขึ้นยืนแล้วถามเสียงดังฟังชัด

                “ขอบใจนะ” อัญญากระซิบขอบคุณเพื่อนใหม่แล้วก้มหน้าหลบสายตาจากทุกคน

                “เราชื่อจันทกานต์ชื่อเล่นว่าแก้ม เราเรียกเธอว่าหวานได้ไหม”

                “ได้ ขอบใจนะ” อัญญายังคงไม่กล้าสบตาเพื่อนใหม่เธอรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตรของทุกคนในห้องแต่ไม่ใช่จากเพื่อนคนนี้แต่เธอก็ยังคงประหม่าอยู่ดี

                “มีหนังสือไหมถ้าไม่มีดูกับเราก็ได้” เมื่อหวานส่ายหัวเธอจึงเลื่อนหนังสือไปที่กลางโต๊ะเพื่อนจะได้อ่านถนัด

                “กริ๊ง” เสียงกระดิ่งดังขึ้นบอกเวลาเลิกเรียน เด็กๆ ทุกคนเก็บอุปกรณ์การเรียนลงกระเป๋าแล้วเอ่ยลากันก่อนจะแยกย้ายกลับบ้าน

                “หวานกลับบ้านยังไง” แก้มถามเพื่อนใหม่

                “นั่งรถเมล์บ้านหวานอยู่เลยโรงเรียนไปห้าป้าย”

                “งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” ใจจริงเธออยากจะชวนหวานคุยต่อแต่ดูเธออึดอัดลำบากใจเอามากๆ

                “แล้ว แล้วแก้มล่ะกลับบ้านยังไง” หวานรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป

                “เรากลับบ้านพร้อมวีทุกวันเพราะบ้านอยู่ติดกันหมู่บ้านเราอยู่ข้างๆ โรงเรียนเลย หวานเห็นไหมที่หน้าหมู่บ้านมีน้ำพุอันใหญ่ๆ แล้วก็มีรูปปั้นของนางฟ้า”

                “เห็น หวานยังคิดเลยว่าสวยมากๆ เหมือนน้ำพุวิเศษเลย”

                “หรอ เดี๋ยววันนี้เราต้องไปดูใหม่ซะแล้วผ่านทุกวันไม่เคยได้ชื่นชมเลยขอบใจนะหวาน”

                “เราชื่อรวีเรียกวีก็ได้แต่ต้องขอตัวก่อนนะเราต้องรีบไปซ้อมบอลยินดีที่ได้รู้จักนะน้ำหวาน แก้มฝากกระเป๋าด้วย” พูดจบรวีก็วิ่งตึงตังออกไป

                “อ้าว แล้วแก้มทำอะไรล่ะ” หวานถามด้วยความสงสัย

                “ก็นั่งทำการบ้านอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ วีเขาซ้อมแค่ชั่วโมงเดียวเพราะขอที่บ้านไว้ได้แค่นั้น ดูผู้ชายซ้อมบอลตลกดีออกคนสิบกว่าคนวิ่งไล่ลูกกลมๆ ลูกเดียวเขี่ยกันไปเขี่ยกันมาพูดแบบนี้ทีไรวีฉุนตลอด” แก้มพูดแล้วขำออกมาเพราะนึกถึงใบหน้าของวีที่ไม่สบอารมณ์เอามากๆ เวลาได้ยิน

                “แล้วหวานล่ะต้องรีบกลับบ้านไหมถ้าไม่รีบไปนั่งด้วยกันก็ได้นะ”

                “ไม่รีบ กลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่หรอก” อัญญาตอบด้วยเสียงเศร้าสร้อย

                “ป่ะ หวาน” แก้มยื่นมือไปให้เพื่อนใหม่ อัญญาลังเลแต่ก็ยื่นมือมาจับในที่สุดและมิตรภาพของทั้งคู่ก็เกิดขึ้นในนาทีนั้น

                หลังจากได้คุยกันชั่วโมงกว่าแก้มก็รู้ว่ามารดาของเพื่อนติดคุกด้วยข้อหาลักขโมย บ้านของหวานฐานะขัดสนแม่ทำงานโรงงานแต่เงินก็ไม่พอใช้ส่งเสียให้ลูกคนเดียวได้กินดีอยู่ดีแบบคนอื่นเขา แม่ของหวานจึงตัดสินใจขโมยเงินของบริษัทและมันก็เป็นความคิดชั่ววูบที่ผิดมหันต์

                “หวานมาอยู่กับป้าแต่เขาก็ไม่ได้สนใจหวานหรอก เขาแค่ให้หวานอาศัยซุกหัวนอนเท่านั้น”

                “ต่อไปนี้หวานมีเราเป็นเพื่อนหวานจะไม่เหงาแล้ว” แก้มจับมือเพื่อนมาบีบให้กำลังใจ

                เธอโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวที่มีพร้อมถึงจะไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่เธอก็ไม่เคยต้องลำบากหรือขัดสน ชีวิตของเธอสุขสบายมาตั้งแต่เด็กมีทั้งพ่อและแม่ ในขณะที่หวานไม่เคยเจอหน้าพ่อแท้ๆ สักครั้ง แม่ของหวานเล่าให้ฟังว่าพอรู้ว่าตั้งท้องพ่อของหวานก็ทิ้งไปทันที

                “พ่อคะแม่คะถ้าหนูเล่าให้พ่อกับแม่ฟังเรื่องที่เพื่อนบอกหนูมันจะเรียกว่าหนูไม่ซื่อสัตย์รึเปล่าคะ” แก้มเอ่ยถามระหว่างที่นั่งดูข่าวภาคค่ำ

                “มันต้องดูที่เจตนา ใช่ไหมคุณ” วิภาหันไปถามสามี

                “ใช่ลูก ถ้าหนูเล่าด้วยเจตนาดีไม่ได้ต้องการว่าร้ายหรือทำให้อับอายก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหายนะลูก”

                “วันนี้มีเพื่อนใหม่มาเข้าเรียนค่ะ ชื่อหวานไม่มีใครคุยกับหวานเลยค่ะเพราะเขาลือกันว่าแม่ของเด็กใหม่ติดคุก”

                “แล้วข่าวลือมันจริงไหมล่ะลูก” เมธีถามลูกสาว

                “จริงค่ะ” แก้มตอบเสียงเบา

                “บอกแม่ได้ไหมว่าเพราะอะไร”

                “หวานเขาไม่มีพ่อ แม่ของหวานทำงานหาเงินคนเดียวมันไม่พอใช้เลยตัดสินใจขโมยเงินของบริษัทหนูรู้ว่าการขโมยมันไม่ดีแต่แม่ของหวานก็ได้รับโทษแล้วและที่สำคัญหวานไม่ใช่คนขโมยทำไมทุกคนต้องไม่คุยกับหวานละคะ”

                “หนูทำถูกแล้วลูก แม่ดีใจที่ลูกของแม่มีเหตุผลไม่เชื่อคำลือโดยไม่ใช้สติไตร่ตรอง”

                “พาหวานมาเล่นที่บ้านเราก็ได้นะพ่อกับแม่จะได้รู้จักเพื่อนใหม่หนูบ้าง” เมธีกอดลูกสาวด้วยความปลื้มใจ ไม่เสียแรงที่วิภาเฝ้าฟูมฟักให้ลูกเป็นคนอ่อนโยนและคิดถึงจิตใจผู้อื่นเสมอ