สองภพ

ดอกแก้วคิดถึงฉัตภพเหลือเกิน แม้ว่าตอนนี้เขาจะจำตัวเองไม่ได้ แต่ความอิ่มเอมใจจากคำพูดที่ว่า "ผมจำได้ว่านี่คือคนที่ผมรักและรอคอยมานาน"

"ดอกแก้ว" เสียงคุ้นนั้นทำให้ดอกแก้วหันขวับ "พี่ฉัตรมารอแก้วเหรอคะ"

ฉัตรภพขยับเข้ามาใกล้ๆหน้าหน้าผ่องของดอกแก้ว สองมือเขาประคองแก้มอย่างอบอุ่น จนดอกแก้วละลายกับแววตาอ่อนหวานนั้น "พี่ฉัตรมีอะไรเหรอคะ" หญิงสาวถามด้วยความเคอะเขิน

"คิดถึงน้องน้อยของพี่จัง "ชายหนุ่มดึงเด็กสาวเนื้อตัวนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมกอด

ดอกแก้วชะงักกับคำว่า "น้องน้อย"

"นี่เกิดอะไรขึ้นคะ ความทรงจำของพี่ฉัตร

กลับมาแล้ว"

"ใช่ครับ ความทรงจำของพี่กลับมาแล้ว ดีใจไม๊ที่ไม่ต้องอยู่กับคนความจำเสื่อม"

ฉัตรภพกระเซ้า หญิงสาวหน้างอกับการกระเซ้าของเขา"พี่ฉัตร คิดว่าน้องจะทิ้งพี่ไปหากพี่ความจำเสื่อมเหรอคะ น้องรอพี่ฉัตรอยู่ที่นานแสนนาน พี่ฉัตรจะกลับมาในแบบไหนน้องรับได้เสมอ รอเพียงให้พี่กลับมา "หญิงสาวกระเง้ากระงอด

ฉัตรภพก้มจุมพิตริมฝีปากนุ่มที่ช่างพูดเสียเหลือเกิน"

ฉัตรภพจูบดอกแก้วเนิ่นนานให้สมกับความคิดถึง สาวน้อยสั่นระทวยในอ้อมแขนแข็งจากชายหน่มที่เธอถวิลหามาตลอด ชายหนุ่มคลอเคล้ากับแก้มนุ่มๆ

ก่อนจะหอมฟอดใหญ่

"งอนจังว่าที่เจ้าสาวของพี่ พี่กระเซ้าเล่นเฉย ๆพี่ซึ้งใจที่น้องน้อยของพี่พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุข ไปด้วยกัน"

ดอกแก้มแก้มระเรื่อกับคำว่า"เจ้าสาวของฉัตรภพ

พี่ฉัตรยังไม่ตอบน้องเลยว่าทำไมจึงจำทุกอย่างได้"

หญิงสาวถามย้ำด้วยความแก้เก้อ