สองภพ

ตอนที่ 10

ดอกแก้วถือปิ่นโต เดินช้าๆเข้าไปในวัด

วันนี้เธอรู้สึกอิ่มเอมใจแลรู้สึกมีความสุขอย่างไม่รู้สาเหตุ เมื่อถึงลานหน้าวัดเธอเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งหันหลังให้และกวาดขยะอยู่ แต่จู่ๆผู้เชายคนนั้นหันกลับมา ดอกแก้วใจสั่นมือสั่นกำปิ่นโตเย็นเฉียบเธอได้ยินเสียงตัวเองเอ่ยออกมาแสนเบา "พี่ฉัตร" เธอวิ่งไปหาเขาด้วยความลืมตัว ฉัตรภพมองสาวน้อยที่วิ่งมาหาเขาด้วยความสับสน เธอผู้นี้เป็นใครทำไมหัวใจเต้นแร็ง และด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานทำให้ดอกแก้วลืมความอายโผเข้ากอดชายหนุ่มด้วยความคิดถึง

"พี่ฉัตร "หญิงสาวเรียกชื่อชายหนุ่มแผ่วเบา

ฉัตรภพใจเต้นรัว เขารู้ได้รับรู้ได้ว่านี่คือคนที่เขาเฝ้ารอ รอมานานแสนนานเป็นผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ

สองมือฉัตรภพประคองแก้มของดอกแก้ว

ด้วยความอ่อนโยน "ผมสัมผัสได้ว่าผมรักคุณแค่ไหน แต่ผมจำอะไรไม่ได้เลย" ชายหนุ่มกล่าวด้วยแววตาปวดร้าว

ดอกแก้วชงัก นี่พี่ฉัตรความจำเสื่อมเหรอ

"โยมรู้แล้วใช๋ไม๊ว่านี่คือคนที่รอคอย"

"ครับผมสัมผัสได้แต่จำอะไรได้เลยนอกจากรับรู้ว่านี่คือคนที่ผมรักสุดหัวใจ"

"โยมดอกแก้ว ฉัตรภพเขาจำอะไรไม่ได้เพราะเขาฝืนกฎเพื่อมาหาเจ้า เขาจึงถูกลงโทษให้มาใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์ ตอนนี้ฉัตรภพเป็นคนธรรมดาเหมือนเราๆนี่แหละ

คราวนี้เจ้าต้องดึงความจำของเขากลับมา

จะให้เขาอยู่ในโลกมนุษย์ด้วยความมืดมนเกี่ยวกับตัวเองได้อย่างไร"

"หนูจะทำให้พี่ฉัตรจำทุกเรื่องราวให้ได้"

ดอกแก้วรับปากหนักแน่น โถนี่พี่ฉัตรถูกลงโทษเพราะเธอหรือนี่

"งั้นก็คุยกันไปนะอาตมาไปนั่งสมาธิล่ะ"

ชายหนุ่มและหญิงสาวก้มกราบหลวงพ่ออย่างนอบน้อม

"ผมจำอะไรไม่ได้เลย"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากหลวงพ่อเดินจากไป

"พี่ฉัตรขา แก้วจะอยู่ข้างพี่ และดึงความทรงจำกลับให้ได้"

"พรุ่งนี้คุณมาหาผมอีกได้ไหม" ฉัตรภพเอ่ย เพราะกลัวว่าดอกแก้วจะหายไปจากชีวิตเขา

"แน่นอนค่ะพี่ฉัตร พรุ่งนี้แก้วจะมาอีก และเราจะไม่พลัดพรากจากกันอีกแล้วค่ะ"

หญิงสาวให้คำมั่น