Apocalypse Online เกมโกงวันโลกาวินาศ

            "สวัสดีเหล่ามนุษย์ผู้ถูกบทละครแห่งโชคชะตาเลือกมาจากนี้ไปเราคงต้องร่วมทางกันซักพัก"

            "พวกเธอคือเหล่าผู้อาศัยอยู่ในสวนแห่งที่สองซึ่งเรียกว่า 'โลก' สินะ"

            "ว่าแต่พวกเธอดำเนินชีวิตกันอย่างไรเหรอ"

            "..."

            "งั้นเหรอ นั่นสินะไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนก็ตามแต่หากปรารถนาที่จะดำรงอยู่ต่อไปก็จำเป็นจะต้องมีความตั้งใจ แต่ว่านะ..."

            "ในวันฉลองแห่งการเริ่มต้นหรือที่พวกเธอเรียกว่า 'วันปีใหม่' นั้นโลกจะล่มสลายลงครั้งหนึ่งล่ะบททดสอบได้เริ่มขึ้นแล้วถ้ายังอยากมีชีวิตต่อไปก็ต้อง..."

            "แสดงความตั้งใจออกมา"

 

 

Login 0 : วัน Open Beta ที่โลกล่มสลาย

 

 

            สมัยเด็กผมเคยคิดว่าชีวิตมันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน

            ชีวิตประจำวันตามปกติซึ่งก็ธรรมดาจนน่าเหลือเชื่อ

            ไปโรงเรียนแต่เช้า ตอนเย็นกลับบ้านพร้อมกับหอบการบ้านกลับมา

            วนอยู่กับของน่าเบื่อแบบนี้วันแล้ววันเล่าก็แย่พออยู่แล้วแต่ก็ยังไม่มีอะไรแย่เท่า…ขวัญ

 

            เด็กชายมีเรือนผมสีดำสั้นเกรียนแบบทรงนักเรียน สวมแว่นสายตาเลนส์แก้วและกรอบพลาสติกดีไซน์ธรรมดาไม่ได้หวือหวาแบบแว่นแฟชั่น ขอแค่มันทำให้มองเห็นตัวหนังสือบนกระดานดำในห้องเรียนได้ก็พอแล้ว ไม่ได้สนใจแฟชั่นหรือการทำให้ตัวเองดูดี  เด็กคนอื่นๆ ในวัยนี้ก็เป็นแบบนั้นกันสนใจแค่เรื่องของตัวเอง

            จะมีที่แตกต่างอยู่บ้างก็คือความเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกยัดเยียดให้เพราะว่า...

            'เป็นพี่คนโตต้องรู้จักเสียสละให้น้อง'

            เด็กชายโดนพร่ำสอนด้วยคำพูดนี้มาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งไม่ว่าน้องจะทำตัวแย่แค่ไหนก็ตามคนที่ต้องรับชอบก็คือตนเอง

            'เป็นพี่ต้องสอนน้อง'

            แต่อีกฝ่ายที่เรียกว่าน้องชายไม่เคยฟังคำพูดหรือการสั่งสอนของเขา พอไม่ได้ดั่งใจก็ร้องไห้แล้วก็ฟ้องพ่อกับแม่ว่าถูกเขาแกล้ง …แล้วนั่นก็คือ 'มิ่งขวัญ'

 

             'ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะรู้รึเปล่าว่าพฤติกรรมของน้องชายนั้นเริ่มจะบิดเบี้ยว เท่าที่รู้มาพ่อเป็นน้องเล็กในครอบครัวของพ่อเองมาก่อน ส่วนแม่ก็เป็นน้องสาวของบ้านที่มีพี่ชายอีกสามคนคอยประคบประหงม  อาจจะเพราะอิทธิพลจากการเป็นน้องทั้งคู่ก็เลยโอ๋ มิ่งขวัญมากกว่าปกติแต่หากคิดในอีกแง่มุมหนึ่งนี่อาจจะเป็นการฝึกพี่คนโตของบ้านที่จะต้องแบกรับครอบครัวต่อไปหลังจากนี้ก็ได้ …'

            เป็นวิธีคิดแบบเด็กๆ ที่จะป้องกันไม่ให้ตัวเองรู้สึกด้อยค่าและนั่นก็คือ อิงศร อายุสิบสามปี ศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่หนึ่ง

            พี่น้องอายุห่างกันสองปีและวันนี้มิ่งขวัญที่เป็นน้องชายก็จะอายุครบสิบเอ็ดพอดีพ่อกับแม่จึงชวนกันออกมาหาซื้อของขวัญวันเกิดซึ่งอิงศรเองก็ควรจะได้เมื่อเดือนที่แล้ว ....

            ที่จริงมันคือวันที่ 31 เดือนธันวาคม หรือก็คือเมื่อวานเราเกิดห่างกันหนึ่งวันในคนละปี

            'อย่างน้อยพวกเขาก็จะซื้อให้ผมวันนี้ด้วย คงยังเห็นผมเป็นลูกอยู่สินะ'

            ความคิดน้อยใจแบบเด็กๆ เป็นอะไรที่ชวนให้ว้าวุ่นก่อนจะเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น

             อิงศรมองไปที่เด็กชายซึ่งมีใบหน้าคล้ายกันเรือนผมสีดำสั้นเกรียนแบบทรงนักเรียนซึ่งเดินอยู่ด้านหน้าของตนด้วยแววตาเฉยชา

            นั่นคือมิ่งขวัญ

            น้องชายเดินจูงมืออยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ส่วนอิงศรเดินตามหลังอีกที

            พวกเขาอยู่บนทางเท้าริมถนนที่เชื่อมต่อไปยังห้างสรรพสินค้า ซึ่งคาคั่งไปด้วยผู้คนที่ออกมาเที่ยวในวันเฉลิมฉลองขึ้นปีใหม่

            ท่ามกลางบรรยากาศสุขสันต์ของทุกครอบครัวกลับมีแต่เขาที่ต้องเดินหน้ามุ่ยอยู่แบบนี้ถ้าพระเจ้ามีจริงท่านก็ช่างโหดร้ายเสียเหลือเกินที่สร้างสิ่งที่รียกว่าน้องชายขึ้นมา

            ในตอนที่อิงศรพร่ำโทษใส่โชคชะตาของตนอยู่นั้นเอง ก็มีรายงานข่าวฉุกเฉินแทรกโฆษณาฉายขึ้นมาบนจอทีวีที่ติดไว้หน้าอาคารห้างสรรพสินค้า บรรดาทีวีจอเล็กตามข้างทางหรือในร้านค้าก็ทยอยเปลี่ยนเป็นช่องเดียวกันหมด

            ผู้รายงานข่าวเริ่มรายงาน

            'ตอนนี้มีความคืบหน้าเพิ่มเติมออกมาแล้วนะคะ ทางองค์กรอวกาศโลกร่วมกับทัพอากาศ ได้ออกแถลงการอย่างเป็นทางการแล้วว่าสามารถควบคุมการรุกรานไม่ให้บานปลายออกจากน่านฟ้าของจีน....'

            รายงานข่าวนั้นยากเกินความเข้าใจของเด็ก แต่ก็พอเดาได้ว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะพวกผู้ใหญ่รอบตัวพอดูข่าวนี้แล้วก็จะทำหน้าเครียดและพูดซุบซิบกันไปต่างๆ นานา

            แต่หนนี้เหมือนจะเป็นข่าวดี เพราะทุกคนแสดงสีหน้าดีใจออกมา บางคนก็ร้องไชโยเสียงดัง

            กระทั่งพ่อกับแม่เองก็เหมือนจะดีใจไปกับข่าวนี้ด้วย

            "วันนี้เราไปกินสุกี้กันนะ"

            พ่อพูดออกมาแบบนั้น

            มิ่งขวัญกระโดดโลดเต้นไปพลางก็ร้องไชโยไปด้วย น่าขันสิ้นดีที่พอเห็นแบบนั้นแล้วก็เกิดความรู้สึกหมันไส้ปนสมเพชขึ้นมาคงเพราะครั้งหนึ่งตัวเองก็เคยทำแบบนั้นแต่จู่ๆ จะเลี้ยงสุกี้กันนี่มันก็อดดีใจด้วยไม่ได้ล่ะนะ

            อิงศรแสดงความยินดีด้วยการเผยรอยยิ้มออกมาเพียงแค่นั้น

            เขาเริ่มฝึกสำรวมอาการเพราะถูกบอกว่า

            'โตแล้วเลิกกระดี๊กระด๊าเป็นเด็กซักทีน่า'

            มันเป็นแค่คำพูดหยอกเล่นของคุณน้าที่มาเยี่ยมบ้านเมื่อเดือนก่อน  แต่เขาเก็บมันมาคิดมากอยู่คนเดียวและเริ่ม เปลี่ยนความคิดความอ่านให้สมเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่คิดเอาเอง

 

 

 

            วันนี้อุณหภูมิขึ้นสูงถึงสี่สิบองศาแต่กลับไม่มีแดดเลย

            อิงศรแหงนหน้ามองท้องฟ้าเค้าลางแห่งเมฆฝนก่อตัวอย่างชัดเจน

            แต่มันก็เท่านั้นเพราะอีกแค่สิบเมตรก็จะเข้าไปในห้างสรรพสินค้าถึงตอนนั้นฝนจะตกลงมาพวกเขาก็คงนั่งจิ้มสุกี้กินกันอย่างสนุกสนานไปแล้ว

 

            แต่ทว่า....สถานการณ์ดันกลับตาลปัตรอย่างกะทันหัน

            สิ่งหนึ่งตกลงมาจากท้องฟ้า...

            มันเป็นวัตถุที่มีขนาดใหญ่ ประมาณครึ่งหนึ่งของห้างสรรพสินค้าที่อยู่ตรงหน้าแต่ก็เห็นเป็นแค่จุดเล็กๆ ที่อยู่ไกลลิบ

            มันตกลงมาที่ใจกลางเมืองแรงสั่นสะเทือนจากการตกนั้นส่งมาถึงจุดที่อิงศรยืนอยู่  และเพราะระยะทางที่ห่างกันมากจึงรู้สึกแค่พื้นสั่นไหวเล็กน้อย

            ผู้คนรอบตัววางมือจากสิ่งที่ทำอยู่แล้วหันไปมองในทิศทางเดียวกัน

             แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงดังแว่วมา

            เป็นเสียงที่ได้ยินชัดเจนมากราวกับว่ามันดังออกมาจากข้างในหัว

            เสียงนั้นเป็นเหมือนเสียงของเด็กกำลังถามคำถาม...

            'ชอบเล่นเกมไหม'

            นั่นมันเป็นเสียงของเขาเองแต่ว่าทำไมถึงถามอย่างนั้น?

            อิงศรไม่ได้ตอบคำถามออกมาเป็นคำพูดหากแต่จิตใต้สำนึกคิดคำตอบให้แล้ว

            'เกมเหรอ ชอบสิโดยเฉพาะพวกที่เล่นออนไลน์กันได้เพราะมันเป็นอะไรที่พอจะเล่นกับน้องชายจอมเอาแต่ใจได้บ้างจากรายการสิ่งที่สามารถทำร่วมกันโดยไม่ทะเลาะกัน'

 

             ในตอนนั้นเองผู้คนรอบตัวก็ล้มฟุบลงทีละคนสองคนจนในที่สุดทางเท้าก็เต็มไปด้วยร่างของผู้คนนอนเกลื่อน

            ตามมาด้วยรถที่อยู่บนถนนเสียหลักสะเปะสะปะจนชนกันเอง บ้างก็วิ่งหลุดถนนไปชนเข้ากับไหล่ทาง

            เสียงกรีดร้องของผู้คนที่ยังเหลือรอดดังขึ้นเป็นสายฉากที่ดูเหมือนวันสิ้นโลกซึ่งเคยเห็นแต่ในหนังกำลังสะท้อนอยู่ในดวงตามันกำลังเกิดขึ้นจริงแล้ว

             เสียงสะอื้นของมิ่งขวัญดึงสติที่เกือบจะหลุดลอยไปกับฉากตรงหน้ากลับมา

            มิ่งขวัญพยายามปลุกพ่อกับแม่ที่ล้มลงไปพร้อมกับคนอื่นๆด้วยการเขย่าร่าง ในขณะที่อิงศรกลับยืนนิ่ง

            ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับเรื่องในตอนนี้ เพียงแต่นี่มันเกินกว่าความเข้าใจที่จะตอบสนอง

            สิ่งที่เกิดขึ้น...

            สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้...

            มันคือฝันร้ายที่เข้ามาอย่างกะทันหันเกินไปแต่ไม่มีเวลาให้ตกใจนานนักปรากฏการประหลาดกำลังดำเนินขั้นต่อไปของมันอย่างไร้ความปราณี

            เหนือศีรษะของคนทุกคนรวมถึงตัวอิงศรเองเริ่มปรากฏแถบเส้นสีแดงขึ้นมา

            มีตัวเลขเขียนกำกับเอาไว้บนแถบนั้น

            มีตัวอักษรสีเขียวเขียนเป็นชื่อของแต่ละคนอยู่เหนือแถบสีแดงนั่นขึ้นไปอีกที และมีอักษรย่อที่น่าจะมาจากคำว่า 'Level' เขียนพร้อมกำกับด้วยตัวเลขอีกทีหนึ่ง เป็นเหมือนกับป้ายบอกข้อมูลของตัวละครในเกมอย่างไรอย่างนั้น

 

อิงศร Lv.1

[/////100:100/////]

 

            บนหัวของมิ่งขวัญเองก็มีป้ายข้อมูลนี้ปรากฏอยู่

            ท่ามกลางความโกลาหลนี้ ผู้คนที่ยังเหลือรอดเริ่มแสดงอาการเหมือนกับเป็นเสียสติพอหยิบจับอะไรได้ก็เอามาฟาดใส่ร่างของคนที่ล้มอยู่ จากพวกที่เป็นแบบนั้นมีวัยรุ่นชายที่ท่าทางเหมือนพวกนักเลงเดินถือไม้กวาดที่ฉกฉวยมาจากรานค้าริมทางกำลังเดินตรงเข้ามาหา

            ชายคนนั้นมีดวงตาที่เหม่อลอยเขาเคลื่อนที่เข้ามาใกล้แล้วฟาดไม้กวาดใส่ร่างของพ่อที่ล้มอยู่

            มิ่งขวัญเข้าไปห้ามแต่ก็ถูกผลักออกมา อิงศรเห็นดังนั้นก็ไม่อาจหยุดอยู่เฉยได้อีกจึงเข้าไปผลักชายคนนั้นแต่กลับถูกผลักสวนจนกระเด็นกลับมา

            สถานการณ์เลวร้ายยังคงดำเนินต่อไป

            เมื่อนกพิราบที่ปกติจะหลบซ่อนตัวอยู่ตามมุมตึกหรือตามเสาไฟฟ้ากลับแห่กันบินลงมาเดินบนพื้นแล้วจ้องมาทางคนที่ยังมีชีวิตรอด ดวงตาของนกพิราบแต่ละตัวแดงก่ำเหมือนเลือด

            พริบตาต่อมาฝันร้ายก็บังเกิดขึ้นเมื่อร่างกายของพวกมันขยายใหญ่จนหนังฉีกขาด ขนปีกหลุดร่วงกระจัดกระจาย รูปร่างเปลี่ยนเป็นไก่ตัวอ้วนสูงเท่าผู้ใหญ่ ขนสีขาวฟูฟ่อง มีจงอยปากเป็นโลหะ พวกมันอ้าปากเหล็กอวดโชว์คมเขี้ยวเขมือบที่หากถูกกัดเข้าไปซักครั้งเนื้อตรงนั้นคงจะแหว่งหายไปเลย

            เช่นเดียวกันพวกนกพิราบที่กลายร่างแล้วก็ปรากฏป้ายบอกชื่อบนหัวเหมือนกับพวกเขาแต่เขียนด้วยตัวอักษรสีแดง

 

White Wing Zodiac Lv.3

[/////200:200/////]

 

            'สัตว์เทวะ'

            คำๆ นี้ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนเวลาที่เราเห็นม้าก็จะนึกถึงคำว่าม้าขึ้นมาหรือก็คือคำนามที่มนุษย์กำหนดให้ นี่คงจะใช้อธิบายเรื่องนี้ได้ดีที่สุดเพราะอิงศรเองก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเรียกพวกมันว่า 'สัตว์เทวะ' ตอนนั้นเอง

            พวกไก่ยักษ์ก็พากันส่งเสียงร้องเป็นเสียงโลหะแหลมสูงดังก้องกังวาน หลังจากคำรามข่มขวัญเสร็จพวกมันก็กรูกันเข้ามาหามนุษย์ที่ยังรอดชีวิต ไล่ต้อนด้วยการจิกแต่ยังไม่ฆ่าทันที พวกมันจะต้อนคนให้หนีไปทางกลุ่มของไก่ยักษ์ตัวอื่นที่ล้อมกันเป็นวงกลมเปิด เมื่อต้อนคนเข้าไปแล้วตัวที่ไล่ต้อนก็จะเข้าไปสุมปิดช่องทางออกจากวงแล้วทุกตัวในวงก็จะเริ่มจิกกินร่างของมนุษย์โชคร้ายที่กลายเป็นเหยื่อ แถบสีแดงบนหัวมนุษย์คนนั้นทยอยหดหายไป พลางตัวเลขบนแถบสีก็ลดลงไปด้วย

 

[/////70:100//...]

[/////50:100.....]

[///..30:100.....]

[.......0:100.....]

 

            กองเลือดสีแดงไหลเจิ่งนองใต้เท้าของพวกมันจนกระทั่งตัวเลขด้านหน้ากลายเป็นศูนย์ วงโต๊ะจีนมนุษย์จึงหยุดลงหลังจากนั้นตัวที่ทำหน้าที่ต้อนก็จะออกจากวงไปล่ามนุษย์มาเข้าวงใหม่อีก เป็นอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมามีคนที่คิดจะสู้อยู่บ้างแต่จะกลายเป็นเหยื่อจากการถูกรุมในทันที ดังนั้นส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะหนี

            มีตัวทำหน้าที่ไล่ต้อนมนุษย์ตัวหนึ่งหันเหสายตามาทางคู่พี่น้อง

            อิงศรรับรู้ในทันทีแล้วเคลื่อนไหวเองโดยไม่ทันคิด เด็กชายเข้าไปจูงมือน้องแล้วพาวิ่งหนีไปที่ห้างสรรพสินค้า

            โดยที่มิ่งขวัญยังคงเอาแต่ร้องไห้ตลอดทาง อิงศรไม่ได้หันกลับไปดูแต่รู้สึกได้ว่าไก่ยักษ์ไม่ได้ตามพวกเขามาและก่อนจะผ่านเข้าประตูห้างก็มีเสียงกรีดร้องดังไล่หลังมาด้วยถ้าจำไม่ผิดนั่นเป็นเสียงของชายเสียสติที่เอาไม้กวาดมาฟาดศพของพ่อ

 

            ภายในอาคารห้างสรรพสินค้าเองก็วุ่นวายไม่แพ้กัน มีสัตว์เทวะออกอาละวาดไปทั่ว เสียงกรีดร้องของผู้คนในห้างกำลังหนีตายดังระงมจากทุกทิศทาง แถบสีที่เป็นพลังชีวิตของทุกคนไม่มีคนไหนที่เหลืออยู่เต็มแถบเลยซักคนเดียว

            'ช่วยด้วย!!!'

            'แขนฉัน...แขน...อ๊าาา!!!'

            'ช่วยด้วย! มันจะฉีกหัวชั้นแล้ว...!'

            สัตว์เทวะภายในห้างเป็นคนละแบบกับข้างนอก อิงศรมองหาที่หลบภัยสุดชีวิตก็บังเอิญไปเห็นฝูงหนูท่อกับแมลงสาบที่กรูกันออกมาจากช่องบนพื้นกำลังกลายร่างเข้าพอดี

            ขนาดตัวของหนูท่อที่กลายร่างแล้วใหญ่พอๆกับสุนัขพันธ์เซนต์เบอร์นาร์ดขนของพวกมันหลุดร่วงแล้วกลายเป็นผิวหนังตะปุ่มตะป่ำ เหมือนกับคางคกแทน ฟันหน้ายื่นยาวโง้งออกมาเหมือนสัตว์ฟันแทะหลังจากกลายร่างเสร็จสมบูรณ์  ชื่อในฐานะสัตว์เทวะของมันปรากฏขึ้น พร้อมกับแถบสีที่เป็นพลังชีวิต

 

Giant Fang Zodiac LV.5

[/////250:250/////]

 

            ส่วนแมลงสาบนั้นนอกจากขนาดตัวที่ใหญ่ขึ้นก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเป็นพิเศษ แต่ที่น่ากลัวคือจำนวนของพวกมันที่มีเยอะกว่า หนูกับนกพิราบข้างนอกเกือบเท่าตัวแถมยังบินได้และขนาดตัวที่ใหญ่เท่ากับเด็กอายุสิบสามอย่างเขา ก็ทำให้มันเป็นภัยคุกคามต่อมนุษย์อย่างเหลือเฟือชื่อของพวกมันก็ปรากฏขึ้นแล้วเช่นกัน

 

Abaddon Follower LV.1

[/////50:50/////]

 

            อิงศรจูงมือน้องวิ่ง พวกเขาผ่านโซนร้านค้าปลีกย่อยชั้นล่างไปที่บันไดเลื่อน ขึ้นไปยังชั้นสองแล้วเลี้ยวเข้าไปที่โซนเสื้อผ้า ระหว่างทางมีศพเกลื่อนเต็มไปหมด บางรายก็มีสภาพร่างกายพิกลพิการก่อนตายและคราบเลือดเกรอะกรัง

            หลังจากแน่ใจแล้วว่าไม่มีตัวอะไรตามมาพวกเขาก็เข้าไปหลบในห้องลองเสื้อของร้านขายเสื้อผ้าสตรี ระหว่างนี้ภายในอาคารห้างก็ยังเต็มไปด้วยเสียงเอะอะและเสียงกรีดร้องของผู้คนดังจ้าละหวั่น

            อิงศรตัดสินใจจะรอที่นี่จนกว่าเสียงเอะอะข้างนอกจะหยุดลงเขาดึงตัวน้องชายเข้ามากอดแล้วปลอบให้หยุดร้องทั้งที่ตอนนี้ตัวเองก็อยากจะร้องไห้

            ทั้งพ่อทั้งแม่ไม่อยู่แล้วแถมโลกก็เป็นบ้าไปเสียแบบนี้ หลังจากนี้ไปพวกเขาจะอยู่กันยังไง....

            ความกังวลสุมอยู่ในอกของเด็กชายแต่ตอนนี้เขาจะล้มลงไม่ได้จะต้องมีชีวิดรอดให้ได้ซะก่อน มันเป็นสัญชาตญาณ

            พวกเขารอแล้วรอเล่าอยู่ในห้องลองเสื้อสี่เหลี่ยมคับแคบที่มีกระจกอยู่บานเดียว นั่งกอดกันตัวกลมพลางสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวรอจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด

            จนกระทั่งมีเสียงกระจกแตกดังขึ้นหลังจากนั้นก็มีเสียงตึงตังดังตามมาอีก บางทีคงเป็นเสียงหุ่นโชว์ล้มลงมาดังนั้นกระจกที่แตกก็น่าจะเป็นกระจกตู้โชว์หน้าร้าน ...

            มีใครหรือตัวอะไรกำลังเข้ามาในร้าน อิงศรคาดการไว้เช่นนั้นจึงรีบใช้มือปิดปากมิ่งขวัญที่กำลังสะอื้นทันที

            จากประตูห้องลองเสื้อที่ใช้ซ่อนตัวอยู่ไม่สามารถมองเห็นชื่อกับแถบสีพลังชีวิตของผู้บุกรุกได้ นั่นแปลว่าอีกฝ่ายก็มองไม่เห็นพวกเขาเช่นกันก็ได้แต่ลุ้นให้เป็นอย่างนั้น แต่เสียงฝีเท้ากลับดังใกล้เข้ามา

            อิงศรก้มหัวลงเพื่อมองลอดช่องใต้ประตู แลเห็นเท้าสีชมพูอ่อนมีนิ้วเท้าสามนิ้วเหมือนเท้าของหนู กำลังก้าวเดิน เด็กชายเบ้ปากพลางดึงตัวน้องชายให้เข้าไปหลบมุมที่ด้านในแล้วเอาตัวเองหันหลังออกไปทางประตู

            หากทำแบบนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็จะสามารถรับเคราะห์ก่อนน้องได้...

            แล้วหลังจากนั้นจะเป็นยังไงต่อ...

            หากเขาตายไปก่อน มิ่งขวัญคนเดียวไม่มีทางเอาตัวรอดได้แน่ ผลลัพธ์มันเท่ากับเขาตายเปล่าแล้วเขาก็กลัวที่จะต้องตายเหมือนกัน ในตอนนั้นความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

            'เอาขวัญเป็นเหยื่อล่อจากนั้นก็อาศัยจังหวะที่มันสนใจขวัญอยู่หนีไป...ทำได้แน่หลอกขวัญน่ะมันเรื่องง่ายๆ'

            อิงศรมองดูน้องชายที่ยังคงสะอื้นซบกับอกของเขาแล้วความรู้สึกละอายใจก็ผุดขึ้นมา...

            มันก็จริงที่เขาไม่ได้รักน้องชายเหมือนที่พี่คนอื่นๆ เขาเป็นกันยิ่งให้ยอมตายแทนมันยิ่งไร้สาระเข้าไปใหญ่แต่ถ้าใช้มิ่งขวัญที่แสนอ่อนแอเป็นไม้ต่อชีวิตล่ะก็...

            ชีวิตหลังจากนี้คงมีแต่ความรู้สึกผิดบาปแล้วก็กลายเป็นแค่เศษสวะที่ดีแต่หนีเอาตัวรอดเท่านั้นความหยิ่งทระนงเกินวัยนี้ เมื่อเติบโตขึ้นอิงศรจะต้องรู้สึกขอบคุณมันอย่างแน่นอนหากว่าเขาสามารถจะรอดชีวิตไปได้ซะก่อน

            ทว่า...เสียงฝีเท้ากลับไกลออกไปกลายเป็นความเงียบในที่สุด สองพี่น้องยังคงรออยู่อย่างสงบปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปอย่างเสียเปล่าอีกพักใหญ่และแล้ว...

            โครก!

            เสียงท้องร้องของมิ่งขวัญก็ดังสนั่น ไม่น่าแปลกใจพวกเขายังไม่ได้กินมื้อเที่ยงกันเลยความหิวก็เข้าจู่โจมอิงศรเช่นกัน

            "เดี๋ยวจะออกไปดูข้างนอกแปปนึงนะขวัญอยู่ที่นี่..."

            "จะไปด้วย!"

            "แต่มันอันตร..."

            "จะไป! จะไป! จะไป!"

            "โอเค โอเค เข้าใจแล้วไปด้วยกันก็ได้"

            อิงศรถอนหายใจพลางคิดว่าเจ้าน้องโดนสปอยคนนี้เข้าใจบ้างรึเปล่าว่าจนถึงเมื่อครู่เขาต้องแบกรับอะไรเอาไว้บ้างถ้ายังอยู่ด้วยกันแล้วตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบเมื่อครู่มีสิทธิ์ที่เขาจะใช้เป็นตัวตายตัวแทนอีกแต่จะทิ้งมิ่งขวัญให้ร้องงอแงอยู่แบบนี้ก็เกรงว่าจะอันตรายซะกว่า

            ดังนั้นหลังจากรอต่ออีกซักพักจนแน่ใจแล้วว่าในร้านไม่มีสัตว์เทวะอยู่ อิงศรก็เปิดประตูแล้วจูงมิ่งขวัญเดินออกจากห้องลองเสื้อ พวกเขาย่องไปตามทางเดินที่เชื่อมไปสู่ตัวร้านและก่อนจะเลี้ยวตรงหัวมุมกำแพง อิงศรก็ชะเง้อใบหน้าพ้นกำแพงออกไปครึ่งหนึ่งเพื่อดูลาดเลา

            ภายในร้านไม่มีใครหรือตัวอะไรอยู่อีกแล้ว อิงศรเดินออกมาจากมุมกำแพง มองข้ามข้าวของในร้านที่ล้มระเนระนาดออกไปยังด้านนอกบริเวณชั้นสองไม่มีวี่แววของสัตว์เทวะและยังเงียบสงบจนรู้สึกโหรงเหรง

            แต่แล้วก็มีเสียงดังกระหึ่มแว่วมาจากที่ห่างไกล มันเป็นเสียงตูมเหมือนกับมีระเบิดเกิดขึ้น อิงศรกุมมือน้องชายไว้แน่น แล้วเดินตามเสียงนั้นไปจนมาถึงหน้าต่างบานใหญ่ที่ส่องออกไปยังถนนหน้าห้างสรรพสินค้า ซึ่งก็คือถนนที่พวกเขาใช้วิ่งเข้ามา

            บนท้องถนนนั้นนอกจากซากร่างของมนุษย์แล้ว ก็เต็มไปด้วยสัตว์เทวะมากมาย มีทั้งไก่ยักษ์ที่กลายร่างจากนกพิราบ และหนูยักษ์กับแมลงสาบยักษ์ ที่น่าจะเพิ่งออกจากห้างไป เลยทำให้ที่นี่ไม่มีสัตว์เทวะอีก

            ทันใดนั้นก็เกิดเสียงระเบิดดัง ‘ตูม’

            สัตว์เทวะที่อยู่บนท้องถนนกระเด็นลอยขึ้นมาในอากาศ แถบพลังชีวิตของพวกมันลดลงจนหมดพร้อมกันทุกตัว

            จากนั้นร่างของพวกมันก็สลายไปมีสิ่งของพรั่งพรูลงมา สิ่งของเหล่านั้นส่วนใหญ่เป็นถุงผ้าที่ยัดของบางอย่างเอาไว้ผูกปลายด้วยเชือก บางอันก็เป็นขวดน้ำที่มีรูปร่างเหมือนหลอดทดลองปิดด้วยจุกก๊อกภายในบรรจุของเหลวสีเขียว

             สิ่งของเหล่านั้นหล่นลงมาเกลื่อนกระจายบนพื้นถนน พริบตาต่อมาทุกอย่างก็ลอยออกไปเหมือนกับถูกดึงดูดโดยอะไรซักอย่าง ที่ปลายทางซึ่งดูดสิ่งของไปนั้น มีชายคนหนึ่งยืนรออยู่เขายื่นแขนออกมาข้างหน้า ข้าวของที่ลอยเข้าไปหาต่างก็หายวับเข้าไปในมือ

            อิงศรสังเกตรูปร่างของชายคนนั้นอย่างถี่ถ้วนก็พบเรื่องประหลาดชวนสงสัยเข้า

            ชายคนนี้มีสีผิวที่ดูซีดกว่าคนปกติ มีเส้นผมสีเงินแบบที่ไม่น่าจะมีกัน ชุดที่ใส่ก็เป็นเหมือนเครื่องแบบสีดำสนิทประกอบด้วยแจ๊กเก็ตสีดำติดขนมินท์สีขาว กางเกงและรองเท้าทำจากสิ่งที่น่าจะเป็นผ้ากำมะหยี่สีดำ

            อาจจะเป็นคนต่างชาติ... อิงศรตีความเป็นอย่างนั้น

            ชายคนนั้นไม่ได้มาแค่คนเดียวรอบตัวเขายังมีอีกสิบกว่าคนแต่งตัวเหมือนๆกัน ต่อสู้กับสัตว์เทวะแล้วเก็บสิ่งของที่ตกจากพวกมันหลังจัดการสำเร็จทุกอย่างเหมือนในเกม MMORPG ไม่มีผิด

            สิ่งที่ชายชุดดำทำนั้นคือ 'การดรอปไอเทมจากมอนสเตอร์' โดยเปรียบสัตว์เทวะเป็นมอนสเตอร์สิ่งของที่ตกลงมาหลังจากพวกมันตายแล้วคือไอเทม และชายชุดดำก็คือ ผู้เล่น หรือ เพลยเยอร์(Player) ชายชุดดำเองก็มีชื่อและแถบพลังชีวิตปรากฏอยู่เช่นเดียว แต่สีของตัวหนังสือเป็นสีฟ้าและชื่อก็เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษเหมือนพวกสัตว์เทวะ

             หากเปรียบเทียบตามนี้แล้วก็เหมือนกำลังอยู่ในเกมไม่มีผิด เพียงแต่นี่คือความเป็นจริงที่ไม่เหมือนกับในเกมมนุษย์อย่างพวกเราพอถูกฆ่าแล้วก็ไม่ได้ไปเริ่มใหม่ตรงจุดเริ่มต้นร่างกายไม่ได้สูญสลายไปหลังจากถูกฆ่าแต่จะยังคงอยู่เป็นศพแบบนั้นไม่หายใจไม่ขยับเขยื้อน เป็นการตายไปจริงๆ

            มิ่งขวัญกำลังดึงแขนเขาอยู่ อิงศรรู้สึกเช่นนั้นแต่ก็ไม่ได้ตอบสนองแม้จะได้ยินเสียงร้องไห้สะอื้นอีกก็ตามที แต่อิงศรอยากจะรู้เหตุการณ์ต่อไปจากนี้

            อะไรจะเกิดขึ้นอีก...

            พวกเขาจะเป็นยังไงต่อไป...

            มันอาจจะช่วยตอบได้ว่าความจริงในปัจจุบันมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

            ในตอนนั้นเองก็บังเอิญไปเห็นเข้าว่าในกลุ่มชายชุดดำมีหลายคนที่ทำท่าทางเหมือนกับกำลังจิ้มอะไรบางอย่างบนอากาศที่ว่างเปล่า แล้วก็นึกขึ้นมาได้

            อิงศรตั้งสมมติฐานเอาเองลองทำท่าจิ้มนิ้วลงบนอากาศตรงหน้าบ้างแล้วก็เป็นไปตามที่คิด บนอากาศที่ว่างเปล่านั่นเองหน้าจอสีดำปรากฏขึ้นมีคำว่า 'Menu' เขียนกำกับไว้ที่ด้านบนสุด ภายใต้หน้าจอนั้นมีรายการปุ่มเหมือนที่เคยเห็นเวลาเล่นเกมเรียงรายกันลงมา

            อิงศรอ่านชื่อบนปุ่มเหล่านั้นก่อนจะกดลงบนปุ่มที่ชื่อว่า 'Story'

            หน้าจอรายการปุ่มหายไปจากนั้นจึงปรากฏหน้าจอใหม่ที่มีแต่ตัวหนังสือขึ้นมาแทน เด็กชายใช้นิ้วไถลลงไปบนหน้าจอเพื่อเลื่อนให้ตัวหนังสือวิ่งขึ้นมาจากด้านล่างของจอเหมือนกับอ่านหนังสือในสมาร์ทโฟน

            มิ่งขวัญเริ่มสนใจกับหน้าจอที่ถูกเรียกออกมาพลางย้ายมือเข้ามาจะจับหน้าจอบ้างแต่มือกลับทะลุผ่านจอไปราวกับไม่มีตัวตน พอเป็นแบบนั้นก็เริ่มงอแงขึ้นมาอีกแต่อิงศรไม่ได้ปรามน้องตอนนี้เขาสนใจรายละเอียดที่เขียนไว้ในหน้าจอมากกว่า พลางคำรามออกมา

            "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน...เรื่องพรรค์นี้มันจะเป็นไปได้ยังไงมนุษย์ต่างดาว...สัตว์เทวะ...เรื่องบ้าบอพวกนี้"

            แต่จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามของจริงดังขึ้น เป็นเสียงคำรามที่เหมือนกับเสียงของสัตว์ดังกึกก้อง

            อิงศรละสายตาจากหน้าจอแล้วหันไปทางทิศที่เสียงกระจายมา

            "ส...สัตว์...สัตว์ประหลาด"

            มิ่งขวัญก็หันมาดูเช่นกันแล้วส่งพูดด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้ สีหน้าบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความกลัว ‘สัตว์ประหลาด’ ที่ว่าคือสัตว์เทวะที่เดินมายืนหยุดอยู่ข้างหน้าห้างสรรพสินค้าต่อหน้าพวกเขา

            ขนาดตัวของสัตว์เทวะตนนี้สูงยิ่งกว่าอาคารห้างสรรพสินค้าเกือบสองเท่าตัว มีผิวกายสีขาวสะท้อนมันวาวเหมือนโลหะ ย่างสี่เท้าอย่างสัตว์บก แต่ละเท้ามีอุ้งตีนและกรงเล็บเหมือนหมี มีศีรษะเหมือนมังกรถึงเจ็ดหัวและมีเขางอกบนศีรษะทั้งหมดรวมได้สิบเขา บนร่างกายมีจุดแต้มลายดอกสีดำคล้ายกับเสือดาว ชื่อและแถบพลังชีวิตของมันอยู่สูงเสียดฟ้าจนแทบมองไม่เห็น จึงไม่อาจอ่านได้ว่ามันคือตัวอะไร

            กลุ่มชายชุดดำบนท้องถนนเริ่มบุกโจมตีสัตว์เทวะปริศนา การต่อสู้ดุเดือดและทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นทุกขณะมีทั้งแสงระเบิดจากการโจมตีด้วยลำแสงที่ยิงออกมาจากอาวุธต่างๆ ทั้งลูกธนูและกระสุนปืน

มีคนที่ใช้อาวุธระยะประชิดเข้าโจมตีจำพวก ดาบ ขวานและหอก แต่สัตว์เทวะกลับไม่ได้ตอบโต้ มันยืนนิ่งอย่างสงบรอให้กลุ่มชายชุดดำลดพลังชีวิตของมันไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน

            อิงศรแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าพยายามที่จะอ่านให้ได้ว่าชื่อของสัตว์เทวะตนนี้คืออะไรแต่จากมุมที่พวกเขายืนอยู่มันเป็นไปไม่ได้

            ตอนนั้นเองสายตาก็สะดุดเข้ากับเงาคนที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกฝั่งตรงกันข้าม จากระยะนี้พอจะมองเห็นแถบพลังชีวิตกับชื่อแบบลางๆ แต่ก็พอเดาได้จากสีของตัวอักษรสีฟ้า เงาคนเหล่านั้นน่าจะเป็นพวกเดียวกับชายชุดดำ นอกจากตึกฝั่งตรงกันข้ามแล้วพอมองดูรอบๆ ก็จะมีเงาคนกระจายอยู่ตามดาดฟ้าของอาคารอื่นๆอีก เงาของคนเหล่านั้นมีแสงสว่างเปล่งออกมาจากมือเป็นแสงสีแดงเหมือนกันทั้งหมด...

            'อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้สัตว์เทวะไม่ยอมขยับ'

            หลังจากนั้นเขากับมิ่งขวัญก็ยังยืนสังเกตการอยู่ที่หน้ากระจกต่อ จนกระทั่งสัตว์เทวะแผดเสียงคำรามขึ้นมาอีกครั้งแล้วทรุดขาหน้าลงข้างหนึ่ง ร่างกายของมันก็เริ่มสลายตัวไล่จากศีรษะลงมา จนเมื่อสลายหายไปหมดก็เกิดระเบิดขึ้นอย่างกะทันหัน แรงระเบิดเป่ากระจกของอาคารในบริเวณโดยรอบแตกละเอียดทุกบาน รวมถึงบานที่พวกเขายืนดูอยู่ด้วย

            ทันทีที่กระจกเกิดรอยปริร้าว อิงศรก็รีบจูงมิ่งขวัญ หนีออกห่างจากกระจกทันทีแต่กระจกแตกกระเด็นเข้ามาซะก่อนเด็กหนุ่มดึงตัวน้องชายเข้ามาใกล้แล้วเอาหลังบังให้

            แรงจากการระเบิดเป่าร่างของสองพี่น้องกระเด็นไปไกล โชคดีที่กระจกแตกละเอียดชนิดไม่เหลือเป็นชิ้นเป็นแผ่น เขาจึงไม่โดนกระจกบาด

            พวกเขาลุกขึ้นมาแล้วช่วยกันสำรวจหาบาดแผล

            ทั้งคู่ไม่พบบาดแผล

            แต่อิงศรไม่รู้สึกแบบนั้นตอนที่กระจกแตกกระเด็นมาเขารู้สึกได้ว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างฝังเข้าที่แผ่นหลัง

            "พี่ศรหลัง...มะกี้หลังขวัญโดนอะไรไม่รู้ตำอ่ะ"

            มิ่งขวัญก็รู้สึกเช่นเดียวกันพลางถกเสื้อขึ้นแล้วหันแผ่นหลังให้ดู แต่บนแผ่นหลังนั้นไม่มีแม้แต่รอยเลือด หรือร่องรอยของบาดแผลก็ไม่มี

            "ไม่เห็นมีไรเลย มันไม่ได้ตำเข้าไปมั้ง"

            แต่มิ่งขวัญทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ

            "ก็บอกว่าไม่มีไง "

            อิงศรตะหวาดแล้วเบือนหน้าหนีทันที มิ่งขวัญส่งเสียงสะอื้นเหมือนจะร้องไห้อีก แต่เขาไม่สนพลางเดินกลับไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก กลุ่มของชายชุดดำหายไปกันหมด บนท้องถนนมีแต่ความว่างเปล่า ซากร่างของผู้คนรวมถึงพ่อแม่ก็หายไป

             สายลมพัดโชยมามีกลิ่นของฝนปะปนมาด้วย

            หลังจากนั้นเม็ดฝนก็โปรยปราย

            ภาพทิวทัศน์ของเมืองที่ไร้ซึ่งผู้คน ไร้ซึ่งสุรเสียง

              เมืองซึ่งเคยแออัดไปด้วยผู้คนจนแทบหายใจไม่ออกกลับกลายเป็นโหรงเหรง ราวกับว่าโลกได้ขยายกว้างขึ้น

            กลิ่นอายของฝนกำลังชำระล้างกลิ่นเลือดออกไป อิงศรเปิดหน้าจอโปรแกรมขึ้นมาอีกครั้งแล้วอ่านรายละเอียดทั้งหมดใน' Story' จนจบและตระหนักว่าโลกไม่ได้เหมือนเดิมอีกต่อไป

 

{----Story----}

====Unknown Patch 0.01275====

โลกในยุคปัจจุบันถูกรุกรานโดยมนุษย์ต่างดาว ด้วยการเปลี่ยนโลกทั้งใบของเน็ตเวิร์คเทคโนโลยีที่เกินกว่าจะจินตนาการจนกลายเป็นสนามรบของ ’เกมเดิมพันโลก’  ฝ่ายมนุษย์หาทางรับมือจนกระทั่งสามารถยื้อการสู้รบเอาไว้ที่น่านฟ้าของจีนโดยอาศัยจำนวนที่เหนือกว่า แต่เน็ตเวิร์คก็ได้แผ่ขยายครอบคลุมทั้งโลก โดยที่ไม่มีใครล่วงรู้มาก่อน

 

====Unknown Patch 0.02897====

  หลังจากเน็ตเวิร์คแผ่ขยายเครือข่ายครอบคลุมโลกแล้ว ฝูงอุกกาบาตแห่งการพิพากษาได้ตกลงมาที่โลกแล้วแพร่ระบาดไวรัสที่จะคัดสรรค์มนุษยผู้เหมาะสมที่จะดำเนินชีวิตต่อไปในดินแดนภายภาคหน้า ไวรัสจะมีผลกับสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากมนุษย์ในทางตรงกันข้ามพวกมันจะกลายเป็น 'สัตว์เทวะ' แล้วพิพากษามนุษย์ มนุษยชาติจะมีจำนวนเหลือเพียง1ใน 4

 

====Patch After Catastrophe 1.00000====

...การดิ้นรนของมนุษยชาติในยุคเกมโลกาวินาศได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

 

 

            เวลาผันผ่านไปอย่างเงียบงันถึงสามเดือนโดยไม่มีวี่แววของหน่วยกู้ภัย

            อย่าว่าแต่หน่วยกู้ภัยเลยในเมืองไม่มีแม้แต่เงาของคนด้วยซ้ำไป

            หลังจากวันที่โลกล่มสลาย อิงศรกับมิ่งขวัญก็อาศัยอยู่มาได้ด้วยสินค้าที่วางอยู่ในโรงหนังชั้นที่หกซึ่งเป็นชั้นบนสุดของห้างแต่จำนวนก็ร่อยหรอเต็มทีและเพราะไฟฟ้าถูกตัดทำให้อาหารสดเน่าเสียอย่างรวดเร็ว รวมถึงน้ำดื่มก็แทบจะไม่มีเหลือ

            ถ้าหากลงไปยังชั้นใต้ดินที่เป็นโซนร้านอาหารกับซุปเปอร์มาเก็ตก็คงพอมีอะไรให้กินได้บ้าง แต่ภายในห้างตั้งแต่ชั้นสามลงไปกลายเป็นรังของพวกสัตว์เทวะหมดแล้ว

            แถมจากชั้นใต้ดินยังได้ยินเสียงคำรามที่น่ากลัวดังสนั่นขึ้นมาทุกคืนเพราะที่ชั้นใต้ดินนอกจากโซนอาหารกับซุปเปอร์มาเก็ต ก็มีโซนของอควอเรี่ยมที่ใช้จัดแสดงสัตว์ทะเลได้ยินมาว่ามีฉลามจัดแสดงอยู่ด้วยเสียงคำรามจากข้างล่างอาจจะเป็นพวกฉลามที่กลายพันธุ์เพราะไวรัส

            เรื่องของไวรัสนั้นอิงศรรู้จากการอ่านข้อมูลที่เขียนไว้ใน 'Menu'

              โลกของพวกเขาถูกใช้เป็นสนามรบของเกมเดิมพันโลกระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ต่างดาวและเมื่อลองหาข้อมูลเพิ่มเติมจากหนังสือพิมพ์ที่วางขายอยู่ในชั้นโรงหนังด้วยก็พอจะเข้าใจได้ว่าข่าวที่ประกาศในวันสิ้นโลกนั้นตรงกับที่เขียนไว้ในเมนู 'Story' ช่วงท้ายของPatch 0.01275

            หลังจากรับรู้สถานการณ์ของโลก อิงศรจึงเริ่มศึกษาวิธีเล่นเกมของพวกมนุษย์ต่างดาว จากเมนู 'Tutorial' เผื่อว่ามันจะทำให้พวกเขาเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลายนี้ได้บ้างและในที่สุดเมื่อเสบียงอาหารในโรงหนังหมดลง

            อิงศรก็เสนอแกมบังคับมิ่งขวัญผู้เป็นน้องชายให้ร่วมมือกันล่าสัตว์เทวะมาเป็นเสบียง จากข้อมูลใน 'Tutorial' มีบอกไว้ว่าสัตว์เทวะเมื่อฆ่าตายแล้วจะดรอปไอเทม ออกมาในจำนวนนั้นมีพวกอาหารสำหรับกินประทังชีวิตรวมอยู่ด้วยและแล้ว...

            การต่อสู้เพื่อความอยู่รอดของสองพี่น้องก็ได้เริ่มต้นขึ้น....

 

            อิงศรใช้มือซ้ายจับลูกศรแล้วง้างออกคันธนูโก่งตัวตามแรงดึงจนโค้งงอ

            ตัวคันธนูทำจากไม้ผูกด้วยลวดใช้ต่างสายธนูเป็นอาวุธแบบลวกๆ ที่มีแถมมาให้ในตอนที่โลกกลายเป็นเกมซึ่งอิงศรพบมันจาก การกดปุ่ม 'Inventory' ในหน้า 'Menu'  ด้วยอาวุธนี้พวกเขาสามารถที่จะล่าสัตว์เทวะได้

            เหยื่อในการล่าครั้งนี้คือสัตว์เทวะไก่ยักษ์ตัวหนึ่ง ที่บินหลงขึ้นมาบนดาดฟ้าของอาคารห้างสรรพสินค้า

            หลังจากที่เล็งจนแน่ใจแล้วว่าไม่พลาดจึงปล่อยมือจากลูกธนู

            ลูกธนูที่แผลงไปนั้นพุ่งตรงเข้าเสียบทะลุคอของไก่ยักษ์แล้วแถบพลังชีวิตของมันลดลง

 

White Wing Zodiac LV.3

[/////160:200///..]

 

            ไก่ยักษ์หันมาทางอิงศร มันเคลื่อนไหวอย่างเกรี้ยวกราดพลางอ้าปากโลหะอวดเขี้ยวเขมือบอันแหลมคมข่มขวัญเขาไปด้วย แต่ด้วยระยะโจมตีที่อิงศรเว้นไว้นั้นทำให้เขามีเวลาพอที่จะแผลงศรใส่มันอีกสามดอกด้วยกัน แถบพลังชีวิตของไก่ยักษ์ลดลงฮวบฮาบในพริบตา มันรับรู้ได้ว่าอิงศรไม่ใช่เหยื่อที่มันจะจัดการได้จึงหันหลังหนี

 

White Wing Zodiac LV.3

[//...40:200.....]

 

            "ตอนนี้แหละ!! ขวัญฆ่ามันเลย!!"

            อิงศรตะโกนเป็นสัญญาณให้มิ่งขวัญซึ่งแอบอยู่หลัง แทงค์เก็บน้ำออกมาจัดการปิดฉากตามแผนที่วางเอาไว้ ทว่า....

            "ม....ไม่เอา...ขามันไม่ยอมขยับ"

            มิ่งขวัญตัวสั่นเทิ้มแม้แต่แข้งขาก็ยังอ่อนแรงจนก้าวเท้าไม่ออกถึงจะเล่นเกมมามากและเป็นเกมต่อสู้ตีรันฟันแทงจนน่าจะชาชินกับเรื่องพวกนี้ แต่เพราะที่นี่ไม่ใช่เกมหากแต่เป็นความจริง ความกลัวและความลังเลจึงโถมเข้าใส่อย่างมหาศาล มิ่งขวัญที่เพิ่งจะอายุจะสิบเอ็ดจิตใจยังไม่พร้อมกับเรื่องแบบนี้

            "ไอ้น้องบ้า! มัวทำอะไรอยู่เดี๋ยวก็ถูกมันฆ่าหรอก!!"

            "ขวัญทำไม่ได้...แง.."

            แล้วน้องชายก็ปล่อยโฮออกมานั่นทำให้สัตว์เทวะรู้ที่อยู่ในทันที มันรีบถลำเข้าไปจู่โจมเด็กชายที่กำลังขวัญผวาจนตกใจเผลอปล่อยมือจากดาบซึ่งเป็นอาวุธต่อสู้หลุดมือ แล้วก้มตัวลงหดหัวร้องไห้อย่างน่าอดสู

            "ช่วยด้วย....พ่อจ๋าแม่จ๋า..."

            "บ้าเอ้ย...ขวัญ!!!"

            เกิดเสียงดังสวบเหมือนมีอะไรบางเสียบแทงเข้าไปในเนื้อ

            มิ่งขวัญเปิดตามองดูแบบกึ่งกล้ากึ่งกลัว จากนั้นดวงตาก็เบิกโผลงด้วยความตกใจเขาหงายหลังและล้มนั่งกับพื้น

            ที่เบื้องหน้านั้นเองร่างของอิงศรเข้ามากำบังให้ จงอยปากของสัตว์เทวะเสียบทะลุอกไปถึงหลังเลือดจำนวนมากไหลเป็นสายจากปากแผล

            "อัก..."

            อิงศรกระอักเลือด เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่ได้สัมผัสกับความเจ็บปวดเจียนตาย สติแทบจะไม่หลงเหลืออยู่เลยหลังรับการโจมตีทั้งที่แถบพลังชีวิตยังลดไปไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

 

อิงศร LV.1

[/////60:100/....]

 

            แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย...

            เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าความตายมันเป็นยังไงก็เพิ่งจะอายุสิบสามเท่านั้นเองแต่กลับรับรู้ได้ด้วยร่างกายว่าความรู้สึกที่จู่โจมมาอย่างรุนแรงราวกับจะกระชากวิญญาณออกจากร่างนี่แหละคือ 'ความตาย'

            'หากยังมีพลังชีวิตเหลืออยู่และไม่ถูกตัดศีรษะออกจากร่างก็จะยังไม่ตาย แต่ความเจ็บปวดนั้นขึ้นกับความเคยชินของแต่ละบุคคลและหากรอไปซักพักเมื่อพลังชีวิตฟื้นคืนอาการบาดเจ็บจะหายไปเอง...'

            ข้อความที่อ่านจากระบบของเกมผุดขึ้นในสมอง

            "อึก....ยัง...ย...ยังหรอก.."

            แค่นี้ยังไม่ตายหรอก....คำพูดที่สิ้นเปลืองนี้ อิงศรกลืนลงคอแล้วง้างคันธนูแผลงลูกศรออกไปในระยะเผาขน ลูกศรทะลุกระหม่อมของสัตว์เทวะเป่าร่างของมันกระเด็นออกไปด้วยและทำให้แถบพลังชีวิตกลายเป็นศูนย์

 

White Wing Zodiac LV.3

[.....0:200.....]

 

            จากนั้นสัตว์เทวะก็เกิดการสลายตัว ถุงไอเทมจำนวนหนึ่งตกลงมาบนพื้น

            อิงศรหงายหลังฟุบลงไปกลางแอ่งเลือดที่เจิ่งนอง

            เด็กหนุ่มมองไปยังรูโหว่ที่ถูกเสียบจนมองทะลุเห็นเลือดบนพื้นจากรูนั่นได้ หากว่ามันไม่หายไปเองตามข้อมูลของเกมล่ะก็เขาคงจะต้องตายจริงๆ แน่ความกังวลผุดขึ้นมาแต่กลับหายไปพร้อมกับสติที่เริ่มเลือนราง

            "พี่ศร..."

            มิ่งขวัญคลานเข้ามาหาใบหน้าตื่นตระหนกเปรอะไปด้วยน้ำตา

            "อย่าตายนะ....พี่ศรห้ามตายนะ...อย่าทิ้งขวัญไว้คนเดียว....ขวัญกลัว"

            คำพูดปนกลั้วไปกับเสียงสะอื้นไห้แต่อิงศรไม่อาจรับรู้ถึงเรื่องนี้สติของเขาขาดหายไปเสียก่อน

 

 

            “ฮึก..ฮึก..พี่ศร”

            เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น กับน้ำหนักซึ่งถ่ายลงบนหน้าอกทำให้อิงศรเบิกตาขึ้นเล็กน้อย

            เสียงสะอื้นชัดเจนขึ้นมันทำให้รู้ว่าเป็นมิ่งขวัญนั่นเองที่กำลังร้องไห้ซบกับอกของเขาอยู่

            ที่ตรงหน้าอกนั้น....

            ที่ซึ่งควรจะมีรูโหว่จนมองเห็นพื้นแต่มันกลับหายไป

            แถบพลังชีวิตก็ฟื้นกลับมาเต็มปรี่

            เรื่องที่บอกในระบบคงจะเป็นความจริงหากไม่ถูกตัดหัวออกจากร่างและยังมีแถบพลังชีวิตเหลืออยู่ ก็จะไม่ตายโลกได้กลายเป็นสถานที่แบบนั้นไปแล้ว

            อิงศรหันไปทางต้นเสียงแล้วยกมือขึ้นลูบหลังมิ่งขวัญ

            เด็กชายเงยหน้าขึ้นจากอกของเขาแล้วหันมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

            "พี่ศร!!"

            แล้วพูดทั้งที่น้ำตาคลออยู่บนใบหน้า

            หลังจากนั้นนอกจากเสียงสะอื้นของมิ่งขวัญแล้วก็มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ดำเนินควบคู่ไปด้วยกัน

             จนกระทั่งมิ่งขวัญถามคำถามที่ไม่คาดคิดออกมา

            “พี่ศร….เกลียดขวัญ…รึเปล่า”

            “….”

            อิงศรไม่รู้จะตอบคำถามที่กะทันหันเช่นนี้อย่างไร

            “…พ….เพราะขวัญ…พี่ศรเลยต้องเจ็บ….ย..อย่าทิ้งขวัญไปนะ….ขวัญจะ…ขวัญจะเป็นเด็กดี….จะเชื่อที่พี่ศรพูดแล้ว….อย่าทิ้งขวัญไปนะ”

            “….”

            เป็นครั้งแรกที่ได้ยินอะไรแบบนี้จากปากน้องชายจอมเอาแต่ใจ

            “เกลียด…เพราะนายมันชอบเอาแต่ใจ พออะไรไม่ได้ดั่งใจก็เอาแต่ร้องไห้”

            “อย่าทิ้งขวัญไปนะ”

            น้องชายยังคงเอาแต่พูดคำเดิมซ้ำไปมา อิงศรจึงต้องพูดแทรกต่อจนจบ

            “แต่ว่าตอนนี้ครอบครัวมีกันแค่เราสองคนแล้วนะเพราะงั้นไม่ทิ้งหรอก”

            พอพูดไปแบบนั้นแล้วก็ไม่รู้ทำไมแต่มิ่งขวัญกลับปล่อยโฮใหญ่ออกมาหนักกว่าเดิม เสียงดังสนั่นไปทั้งดาดฟ้า จนน่ากลัวว่าจะเรียกสัตว์เทวะมา

            หยุดร้องไห้ซะ

            เขาอยากพูดแบบนั้นแต่กลับพูดไม่ออก

            เด็กหนุ่มละทิ้งความคิดชวนวิตกกังวลเหล่านั้นแล้วหันเหสายตาไปยังทิศที่ตะวันสาดแสงสีแสดเข้ามา

            ท้องฟ้ายามเย็นถูกแดดย้อมเป็นสีม่วง ทิวทัศน์นั้นไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากก่อนที่โลกจะล่มสลายเลย

            ที่ต่างออกไปคงจะเป็น….

            อิงศรกับมิ่งขวัญ

 

            *****จบปฐมบท*****