Love Crazy

   

LOVE CRAZY!

 

 

     “แม่...ไม่เอาไม่ชอบให้ใครมาอยู่ด้วย” ผมกำลังต่อต้านความต้องการของแม่ผมที่จะให้ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาอยู่ที่คอนโดกับผม ผมแทบไม่ให้หญิงคนไหนขึ้นคอนโดผมเลยนะ เพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะไรที่มันส่วนตัวผมแต่ดูๆอธิบายไปแม่ผมก็ไม่มีท่าที่จะฟังเหตุผลของผมเลย “ตาคริส ก็แม่บอกแล้วไงว่าพ่อแม่ของน้องต้องไปประชุมที่ญี่ปุ่นอาทิตย์นึง”

 

 

“แม่ไมไม่ให้เขาไปอยู่กับแม่อ่ะ ทำไมต้องมาอยู่กับผมด้วย” ยังไงซะผมก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาอยู่กับผมแน่นอน “แก็รู้ว่าพรุ่งนี้แม่จะไปหาคุณย่าที่สวีเดนแกจะเรื่องมากอะไรหนักหนา” แม่! แม่รู้มั้ยว่าการที่แม่มาบังคับให้ผมพาหญิงไปอยู่คอนโดผมเนี่ยเท่ากับว่าผมไม่มีพื้นที่ส่วนตัวเลยนะ เกิดอยู่อยากใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินก็ทำไม่ได้ อยากดูหนังโป๊คนเดียวเงียบๆก็ทำไม่ได้อีก ผลเสียมันเยอะครับแม่ ผมไม่มีทางแน่นอนต่อให้แม่จะมีเหตุผลแค่ไหน ผมก็ไม่ยอม

 

“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่อนุญาต”

 

“งั้นแกกับฉันขาดกัน” เอาแล้วไง ทำไมไม่ได้ดั่งใจต้องขู่แบบนี้ตลอดเลยวะ รู้ทั้งรู้ว่าผมไม่ชอบก็ยังจะมาขู่อีก ผมได้แต่ยืนนิ่งพูดอะไรไม่ออกหรอก

 

“ทำไมแม่ต้องให้คนอื่นมาทำให้เราทะเลาะกันขนาดนี้ด้วย”

 

“คนอื่นที่ไหนลูกสะใภ้แม่ต่างหาก” เดี๋ยวนะ!! ลูกสะใภ้ถามสักคำว่าจะเอาเขามั้ย เอือมครับบอกคำเดียวแม่ผมก็เป็นแบบนี้แหละทำไรไม่เคยปรึกษาหรือถามผมสักคำเลย นี่เป็นสาเหตุนึงที่ทำให้ผมซื้อคอนโดอยู่คนเดียวก็เพราะแม่เป็นแบบนี้ไง “ลูกสะใภ้ ผมไม่แต่งให้หรอกนะ”

 

“ไม่นานเดี๋ยวแกก็กลับคำพูดเอง” เอาอะไรมามั่นใจขนาดนั้นครับคุณแม่! คนอย่างไอ้คริสบอกว่าไม่ก็คือไม่ครับ ผมยักไหล่ให้เป็นชั้นเชิงแต่ดูสายตาแม่ผมแล้วเธอดูมั่นใจมากว่าจะได้คนนั้นเป็นลูกสะใภ้มาก ก็รอดู “เอาเป็นว่าพรุ่งนี้น้องจะไปหาแกที่คอนโดช่วงเย็น”

 

“ผมไม่เปิดประตูให้หรอก...อ๋อ ใช่พรุ่งนี้ผมไม่ว่างซะด้วย แย่จัง”

 

“ก็รอดูเองแม่มั่นใจว่าแกต้องอยู่รอแน่” หึ!! ได้ครับแม่ท้าเลยผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปขึ้นรถกลับคอนโด วันนี้มีเรื่องเครียดเยอะโคตร หาจิบเหล้าชิวๆก่อนกลับก่อนละก่อน ผมมุ่งหน้าขับรถไปที่บาร์แห่งนึงที่ไม่ค่อยมีคนเยอะถ้ามากินเดียวผมไม่ค่อยไปที่มีคนเยอะเพราะรำคาญ

 

@บาร์ไนท์

ผมเดินเข้ามาด้วยอารมณ์ที่ชิวๆแต่ก็ไม่ได้อารมณ์ดีขนาดนั้นหรอกเพิ่งไปเจอเรื่องเครียดมา ผมนั่งลงที่เคาน์เตอร์บาร์ก่อนจะสั่งเหล้ามาดื่ม เพลงที่นี้โคตรชิวเลยคงทำให้ผมดีขึ้นไม่มากก็น้อย

 

 

 

 

เฮลน่า Said

“แล้วหนูต้องไปอยู่นานหรือเปล่าคะแม่” ฉันกำลังถามคนเป็นแม่ที่สั่งให้ฉันไปอยู่บ้านญาติที่รู้จัก ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ฉันไปอยู่ ทั้งๆที่บ้านตัวเองก็มี “ก็ประมาณอาทิตย์แหละลูก...แต่ไม่แน่นอนเพราะถ้าเกิดปัญหาแม่ก็ต้องอยู่ที่นั้นต่อ” แบบนี้ก็แย่สิ ฉันต้องคงขนเสื้อผ้าไปไว้เยอะอยู่นะเนี่ย ฉันพยักหน้าให้แม่เข้าใจและเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมกระเป๋าพรุ่งนี้ตอนเย็นก็ไปอยู่แล้ว แล้วญาติฉันจะโอเคมั้ยที่ไปอยู่แบบนั้น ฉันค่อนข้างคิดเยอะแต่ทำไงได้ล่ะจะไปอยู่แล้วเชียว รีบเก็บเสื้อผ้านอนดีกว่า

 

เช้าต่อมา
ฉันไปส่งพ่อกับแม่ที่สนามบินพวกท่านดูแฮปปี้ยังไม่รู้ ถ้าท่านทั้งสองมีความสุขฉันก็ไม่ต้องไปแอบเป็นห่วง “แม่กับพ่อไปก่อนนะลูก”

 

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

 

“จ้ะ” หลังจากที่ลาพวกท่านเสร็จฉันก็นั่งรถกลับบ้าน โดยแอบกังวลเรื่องที่จะอยู่กับญาติเย็นนี้ เฮ้อ กลัวจังกลัวพวกเขาไม่ชอบหน้าฉันนะสิ

 

Rrr... “ฮัลโหล”

 

[นี่ ยัยเฮลน่าวันนี้ไปชอบปิ้งกันมั้ย] แมรี่เพื่อนสนิทฉันที่โทรมาชวนจะว่าไปก็ดีนะไม่รู้กลับบ้านไปจะทำอะไร

 

“อืม ได้สิ”

 

[งั้นไปเจอกันที่xxxนะ]

 

“จ้ะ” ฉันบอกคนขับรถให้ไปห้างสรรพสินค้าทันที ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึงจุดหมายที่นัดกับแมรี่ ไว้ฉันเดินลงจากรถไปรที่โต๊ะใต้ร่มไม้ข้างๆห้างเพื่อรอยัยแมรี่ ระหว่างที่รออยู่แม่ฉันก็ส่งที่อยู่บ้านญาติมาให้ ญาติที่ฉํนจะไปอยู่เค้าพักอยู่คอนโดหรอ อึดอัดกันพอดีไปอยู่แบบนั้นเอาจริงๆฉันชักจะไม่อยากไปแล้วแหละอยากอยู่บ้านตัวเองซะมากกว่าแต่ก็ไม่เค้าใจว่าทำไมแม่ถึงไม่ยอมให้อยู่บ้านตัวเอง

 

“เฮลน่า!” เสียงของแมรี่ทำให้ฉันหลุดออกจากความคิดเมื่อกี้ฉันหันไปมองเพื่อนสาวที่แต่งตัวมาจัดเต็มามากๆ “ไปกันวันนี้ฉันจะซื้อของใช้เยอะเลย” แมรี่บอกก่อนจะจับมือฉํนเดินไป ฉันเลือกซื้อของใช้ไปเยอะเหมือนกันกลัวไปอยู่ที่นั้นนานรถก็ใช่ว่าฉันจะขับเป็น ไม่อยากไปรบกวนให้ญาติๆพาไปซื้อ อ่า!! ทำไมฉันถึงกลายเป็นคนขี้กังวลขนาดนี้เนี่ย ไม่คิดว่าการจะไปอยู่บ้านคนอื่นจะทำให้ฉันเครียดได้ขนาดนี้

 

“เฮลน่า!!”

 

“หือ?” น้ำเสียงของแมรี่ที่ตะโกนอยู่ใกล้ๆหูของฉัน ทำให้ฉํนสะดุ้งและหันไปมองอย่างกตกใจเสียงเธอนี่แหลมจริงๆเลยนะแมรี่

 

“เหม่ออะไร มาช้อปปิ้งดูน่าอย่างกับโดนบังคับมา สนุกกันหน่อยสิ”

 

“เฮ้อ!!แมรี่ฉันต้องไปอยู่บ้านญาติอ่ะ ไม่อยากไปเลย” ฉันเริ่มงอแงกับคนตรงหน้าเพราะไม่รู้ว่าจะเก็บไว้นานมั้ยอยากจะระบายออกมา ใบหน้าของแมรี่จากที่ดูชิวๆก็เริ่มมีท่าทีจริงจังขึ้นมาแมรี่ลากฉํนไปนั่งที่ศูนย์อาหารเพื่อจะได้คุยสะดวกๆ

 

“ทำไมได้ไปอยู่อ่ะ”

 

“ก็พ่อกับแม่ฉันไปธุระนะสิ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปอยู่บ้านญาติด้วย”

 

“นั้นสิ ทำไมกัน” ขนาดแมรี่ยังสงสัยเลย ฉันจะเหลือเหรอ ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเท้าคางมองไปรอบๆอย่างหน่ายๆไม่รู้สิตอนนี้ไม่มีอารมณ์กับการช้อปปิ้งสักเท่าไหร่เลย ในหัวตอนนี้มีแต่กังวลอย่างเดียว

 

ตื้อดึ๋ง!! (เฮลน่า อย่าลืมซื้อของกินไปทำอาหารให้พี่เขาด้วยนะลูก) อย่าลืมซื้อของไปทำอาหารให้พี่ พี่? แสดงว่าตอนที่ฉันไปถึงทุกคนรอทานมื้อเย็นจากฉันงั้นเหรอ นี่ญาตินะเฮลน่าไม่ใช่กรรม การเธอจะกลัวอะไรขนาดนั้น ตอนนี้มือไม้สั่นไปหมดกลัวไปทำอะไรให้ญาติๆไม่พอใจเอา “ยัยเฮลน่า เหม่ออีกแล้วนะ กลับไปนอนมั้ย”

 

“ไม่เอาอ่ะ อยู่นี้แหละ” ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ฉันหยิบมือถือมาจดรายการของต่างๆที่จะเตรียมมื้อเย็นไว้

 

“แมรี่ไปดูของสดกัน” ฉันดึงอีกคนให้ลุกึ้นเดินไปด้วยแมรี่ไม่ได้ขัดอะไร เมื่อเดินมาถึงฉันก็มุ่งหน้าไปดูของที่ที่จดไว้มาใส่ในรถเข็น แมรี่ได้แต่เดินตามดูฉันเลือกของ “อะไร อยู่ๆมาซื้อของสด” “ก็แม่ฉันบอกว่าต้องทำอาหารให้ญาติๆเย็นนี้”

 

“ห้ะ!! งั้นก็รีบเลือกเลย” ยัยแมรี่บอกฉัน

 

Rrr... ใครโทรมาตอนนี้เนี่ยไม่มีสมาธิเลือกของเลย ฉันจิ๊บปากก่อนจะหยิบมือถือตัวการออกมาดู เป็นเบอร์แปลกที่ไม่มีในเครื่องฉัน “ฮัลโหลค่ะ”

 

[หนูเฮลน่า วันนี้เดี๋ยวแม่ให้คนขับไปรับหนูที่บ้านนะ] แม่? เสียงแม่ฉันไม่ใช่เสียงนี้เล่นตลกอะไรเนี่ย คนขับรถไปที่บ้านอะไร งงไปหมด ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร ทำไมวันนี้รู้สึกเจอแต่เรื่องแปลกๆ

 

“โทรหรือเปล่าคะ?” จะผิดได้ไงก็เห็นๆอยู่ว่าเรียกชื่อฉัน เฮ้ย!แต่ชื่อฉันไม่ได้มีคนเดียวในโลกซะหน่อย

 

[ไม่ผิดหรอกจ้ะ งั้นเย็นนี้เตรียมตัวให้ดีนะลูก]

 

“อ่อ ค่ะ” ชักรู้สึกไม่ดีแล้วสิ คงไม่ได้มาปั่นหัวให้ฉันงง หรอกใช่มั้ย ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าเลือกของต่อ แมรี่ปลีกตัวออกไปดูของอย่างอื่นตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์อยู่ ระหว่างที่ฉํนเดินไปจ่ายตังค์ก็ชะเง้อมองหายัยแมรี่ ยัยนี้หายไปเลยโทรไปก็ไม่รับ

 

“นี่ค่ะ”

 

“ขอบคุณค่ะ” ฉันเดินถือถุงข้าวของมากมายไปดูตามจุดที่เคยเดินผ่านมา ก็เห็นแมรี่กำลังยืนคุยกับผู้ชายสองคนร่างถ้วมสูงผิวเข้ม เมื่อสองคนนั้นเห็นฉันก็เบิกตาโต อย่างตกใจไม่นานแมรี่ก็หันมาหา “แมรี่!”

 

“อ้าว ว่าจะโทรหาพอดี”

 

“เมื่อกี้คุยกับใคร” ฉันถามอย่างระแวงกลัวว่าเขาจะตามมา “คนรู้จัก แล้วนี่จะกลับเลยหรือเปล่า” “อืม ฉันจะไปเตรียมของอีก” ฉันบอกอีกคนแมรี่เดินมาส่งที่ด้านหน้าโดยมีคนขับรถจอดรอฉันอยู่ “ไว้เดี๋ยวโทรหาอีกทีนะ”

 

“ได้จ้ะ” ฉันบอกแมรี่ก่อนจะขึ้นรถไป ระหว่างที่นั่งรถมา ฉันได้แต่คิดถึงประโยคที่ผู้หญิงคนนั้นพูดว่าพี่ “คุณเฮลน่าครับถึงแล้วครับ” ฉันพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินลงจากรถ

End Said

 

 

 

 

 

เชี้ย!!ปวดหัวฉิบดื่มเมื่อคืนก็ว่าดื่มไม่เยอะนะตอนนี้ผมตายอยู่ที่เตียงเพิ่งตื่นครับตอนนี้15.55น. แม่งจะลุกทีก็หน้ามืด ปกติผมไม่เคยมาดื่มแล้วทำให้ตัวเองโทรมขนาดนี้นะแต่เรื่องเมื่อคืนคงทำให้ผมเครียดจัดเลยแหละ โอ้ย ค่อยๆลุกเว้ยไอ้คริส

 

ตื้อดึ๋ง!! (อีกครึ่งชั่วโมงน้องจะมาถึงนะ) อะไรอีกวะเนี่ย!! ไม่อยากให้มาเว้ย ไม่ต้องมาเลยนะ ใครมาส่งขอให้รถเสียระหว่างทางที่จะมา สาธุ! ผมเกาหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด และลุกเดินไปหยิบมาเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปนอนแช่น้ำอุ่นคงจะดีขึ้น ปึง แกร๊ก! อ่า ค่อยยังชั่ว

 

Rrr.. เฮ้ยอะไรอีกวะ “ฮัลโหล!!!”

 

[นี่ คุยกับฉันพูดดีๆได้มั้ย]

 

“อะไรครับแม่!!” ประชดแม่งยิ่งแฮงค์ๆอยู่

 

[แกเป็นไร ลงไปรอน้องที่หน้าคอนโดด้วยยามรักษาการก็ไม่ให้เข้าอีก]

 

“ก็ดีนะแม่ ผมไม่อยากให้น้องมาอยู่แล้ว โดนกักไว้นั้นแหละ”

 

[คริส!!!อย่าให้แม่หมดความอดทนนะ แม่ให้ลงไปรอก็คือไปรอ ถ้าเกิดว่าน้องโทรมาฟ้องว่าลูกไปไปรอนะ น่าดู!!] โอ้โห มีขู่ด้วยเว้ย

 

“ครับผม!” เมื่อบอกกับคนในสายแล้วก็วางสายทันที หึ! ลงไปก็โคตรโง่อ่ะบอกเลย ผมตัดสินใจกดปิดเครื่องมือถือเพื่อหลีกเลี่ยงการบ่นของแม่ผม ตอนนี้ก็คงแช่น้ำอุ่นได้อย่างสบายใจจริงๆสักที อ่า!!

---------------------------------------------------------------------------------

 

คริสแกร้ายนะ5555 เจอตัวจริงอย่าเหวอล่ะกันเฮลน่าฉันออกจะน่ารัก  พูดคุยกันได้น๊าา

คอมเม้นให้ด้วยนะครับที่รัก