Love you my girl รักไปแล้วนะเป็นของฉันซะดีๆ!

คุณเชื่อในโชคชะตาหรือไม่?...

บ้างก็ว่าคู่กันแล้วต่อให้อยู่กันไกลแค่ไหนก็ต้องกลับมาเจอกัน

บ้างก็ว่าเป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันมาก่อนที่เรียกว่า

'ความบังเอิญ'

บ้างก็ว่าอาจจะใช้เวลานานนับปีที่โลกจะเหวี่ยงเขาคืนกลับมา...

เหอะ

.

.

.

ใครจะไปรอวะ

จะแบบไหนก็ไม่สนหรอกนะ เพราะความหมายโชคชะตาของฉันน่ะ...

ตราบใดที่เธออยู่บนโลกนี้ ฉันนี่แหละจะเป็นคนกำหนดมันเองสะ!!

 เอาล่ะ ขวา( • •) ไม่มี ซ้าย(• • ) ก็ไม่มี เยส! ทางโล่ง ที่นี้ฉันก็จะได้กลับบ้านไปดูซี่รีย์ที่ค้างสักที อาวววล่ะอีวาคนนี้ ขอตัวกลับบ้านก่อนล่ะน้าาา อะฮ้าาา #ทำตัวเหมือนวิ่งอยู่ในทุ่งดอกลาเวนเดอร์ ~ อีกไม่กี่ก้าวก็จะพ้นตึกคณะแล้ว โอ้นั่นไงพี่วิน(มอไซต์) กำลังจอดรอรับฉันอยู่ อีกนิดนึงก็จะได้กลับบ้านอย่างสงบสุขแล้ววว อีกนิดนึง อีก... นิด...

พรึ่บ!

ตึง!

แอ้ก! ฉันที่กำลังจะยกมือเรียกพี่วิน(มอไซต์) กลับต้องชะงักเมื่ออยู่ๆมือที่กำลังยกนั้นถูกดึงและผลักฉันเข้ากับกำแพงตึกพร้อมกับมือที่กักขังฉัน...ไว้... แว้กกกก! ไม่ใช่มือแล้วนี่มันตีน ตีนที่ยกมากันฉันไว้วางอยู่ข้างๆหน้าฉันตางหากล่ะเฟ้ย!! และไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครที่มันกล้าทำอย่างงี้กับฉันโดยไม่สนใจว่าใครจะมองอยู่ก็ตามและเป็นคนเดียวที่ฉันต้องทำตัวลับๆล่อๆเวลาจะกลับบ้านมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา จะใครสะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่

"ค... ไคริ!"

"ไง จะหนีไปไหนล่ะจ้ะน้องสาว^^" ฉันไม่เคยมีพี่ป่าเถื่อนอย่างนายโว้ยยยยย!! แต่ก็ทำได้เพียง

"โธ่พี่ชาย น้องจะหนีไปไหนได้ล่ะ แหะๆ ^_,^" กรี๊ดดดดดด! อยากจะกรีดร้องทำไมความจริงมันโหดร้ายขนาดเน้ ทำไมฉันถึงหนีหมอนี่ไปไหนไม่ได้สักทีล่ะ พระเจ้า!!

โอเค คงจะงงกันสินะว่าทำไมฉันกับหมอนี่หรืออีตา'ไคริ'พ่อหนุ่มเดือนมหาลัยถึงได้มายุ่งกับเด็กทุนบ้านๆอย่างฉัน ถ้างั้นก็ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน...

ติ๊งหน่องๆ

ใครมันมากดกริ่งแต่เช้าวะ นี่พึ่งจะเจ็ดโมงเองนะเฟ้ย แต่ก็นั่นแหละ ทำได้เพียงแค่บ่นก่อนจะค่อยๆย่างกรายออกจากเตียงเพื่อไปเปิดประตูดูหน้าคนประเภทไหนที่มันกดกริ่งครั้งเดียวหลังจากนั้นประมาณห้าวิมันก็กดซ้ำรัวๆมาทีเดียวเป็นชุด คือก็ไม่ได้นอนอยู่หน้าประตูมั้ยจะได้มีคนกดกริ่งปุ๊ปก็เปิดให้ได้ปั๊บเลยน่ะ ฮ่วย! - -

'ค่าาาา' และทันทีที่ประตูเปิดออกยังไม่ทันมองหน้าบุคคลที่มาเยือนได้เต็มตากลับพบกับกระดาษอะไรสักอย่างที่ปาใส่หน้าฉันเข้าอย่างจัง 'อะไร?' ฉันถามก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าและก็พบกับ ขุ่นพระ! เทวดาตกสวรรค์!? โอ้มายก็อด นางหล่อมาก!! แต่เดี๋ยวนั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นอยู่ตรงทำไมคนหล่อๆอย่างหมอนี่ถึงได้มาหาฉันถึงบ้านแถมปากระดาษบ้าบอไรนี่มาให้ฉันด้วยหน้าตาไม่สบอารมณ์อีก

'แหกตาดูไม่เห็นหรือไง นี่คือเช็คเงินสด 100000 บาทถ้วน เอาไปและมาเป็นของเราสะดีๆ!' แหมใช้คำว่าเราไม่ได้เข้ากับประโยคที่พูดมาเลยนะ เอาวะ เรามาเรากลับ ว่าแต่...ห้ะ! เดี๋ยวๆใจเย็นวัยรุ่นสมองประมวลผลไม่ทัน คืออะไร ใครไม่งงบ้างวะอยู่ดีๆก็มีคนหล่อๆมาหาที่บ้านแถมปาเช็คจำนวนหนึ่งแสนบาทถ้วนใส่หน้าพร้อมกับบอกให้ไปเป็นของตัวเองเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว! อีกอย่างนะ อีกอย่างที่ยอมไม่ได้คือ!

'อย่าคิดว่าเอาเงินแค่นี้มาฟาดหน้าเราแล้วเราจะยอมง่ายๆนะยะ แสนนึงเนี่ยนะบ้าไปแล้ว ทำไมค่าตัวเราถึงมีค่าได้แค่แสนเดียวยะ 17ปีที่ผ่านมาพ่อแม่เลี้ยงดูเรามามีค่ามากกว่าแสนนะโว้ยยย!!' 

'มากกว่านี้จะตามมาหลังจากเธอแต่งงานกับเรา เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่าง' อะไรอ่ะ แผนล่อรึไงเอาไปก่อนแสนนึงเป็นมัดจำงี้หรอ เห้ยนี่คนนะเฮลโล่ค่ะพ่อหนุ่มมสติ! -0- แต่เดี๋ยว... แต่งงานบ้าบอไรวะ คนพึ่งเจอหน้ากันเนี่ยนะ!!

'จ... จะบ้าหรอ นาย เป็นใครก็ไม่รู้จัก อยู่ดีๆจะมาให้เราแต่งงานด้วยเนี่ยนะ นายต้องการไรยะ กลับไปเลยนะก่อนที่เราจะโทรแจ้งตำรวจ! -^-'

'เธอจำเราไม่ได้หรือไงยัยบ๊อง เธอนั่นแหละเป็นคนสัญญาว่าจะแต่งงานกับเราอ่ะเมื่อตอนเด็ก! ไม่รู้แหละเธอสัญญาก็ต้องเป็นสัญญาเพราะฉะนั้นต่อให้เธอหนีไปอีกไกลแค่ไหนเราจะตามไปแน่นอน และจำไว้ให้ดีๆว่าคนอย่างเรา'ไคริ'คนนี้พูดจริงทำจริง ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องมาเป็นเมียฉัน!' ก่อนที่รางสูงจะเดินกลับไปที่รถหรูแล้วขับออกไปหลังจากลั่นวาจาอันหนักแน่นให้ฉันเสียวสันหลังยู่หน้าบ้านที่เดิม แต่... แล้วไง ใครแคร์ ฉันฉีกเช็คทิ้งก่อนจะขึ้นไปนอนต่อเพราะวันนี้ไม่มีเรียนอย่างไม่ใส่ใจ ฉันมันก็แค่คนที่มีฐานะปานกลางพอมีพอกินเป็นแค่เด็กทุนจากบ้านมาเช่าบ้านเก่าของลุงฉันอยู่ตัวคนเดียวเพื่อสะดวกในการไปมหาลัยเพราะมันอยู่ใกล้ๆจึงเดินไปมหาลัยได้ดูดิ ไม่เห็นมีไรให้น่าสนใจเลยสักนิดถึงจะสวยก็เถอะโห้ะๆ แต่หมอนั่นหาสวยๆได้มากกว่าฉันอยู่แล้วเชื่อสิ คงไม่มาตามตื๊ออย่างที่ปากพูดหรอก...

หรอออ!!

หลังจากนั้นก็ไม่รู้ทำไมถึงได้เจอหมอนี่มาดักรอฉันอยู่ที่หน้าตึกคณะในมหาลัยทุกวันที่พีคกว่าคือ หมอนี่ดันเรียนที่เดียวกับฉันและเป็นถึงเดือนมหาลัยซึ่งแน่นอนว่าต้องหล่อโครตอ้อ และแถมอยู่คณะวิศวะหลังตึกคณะฉันอีกด้วย! นั่นจึงทำให้ฉันทำตัวลับๆล่อๆหนีการตามล่าและดักรอของหมอนั่นจนถึงปัจจุบัน

กลับมาปัจจุบันที่ตอนนี้พ่อหนุ่มลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นนามว่าไคริกำลังเอาเท้ากันฉันไว้อยู่แถมยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร(?)

"หิว" เอ่อ ก็ไปหามารับประทานสิคะ จะมายืนมองหน้าฉันแล้วมันจะอิ่มมั้ย ตอบ! - - "ไปกินกัน" เดี๋ยววว อย่ามาลากฉันตามใจชอบนะโว้ยยย ฉันไม่ไป จะกลับไปดูอปป้าาาา ปล่อยน้าาา! >0<

"นี่! ปล่อยนะ เราไม่อยากไป อยากไปกินอะไรนายก็ไปเองสิ เราไม่ไป!" เราว่าเอ้ยฉันว่า นั่นไงติดคำใช้แทนตัวเองแบบแบ๊วๆมาจากหมอนั่นแล้วไง - - ฉันจ้องหน้าไคก่อนจะสะบัดมือออกแล้วเดินหนี แต่ก็นั่นแหละ หนีไม่พ้น - -

"งั้นเธอว่าเราควรกินไรดี" ห้ะ? -0- ทำไมมาแปลก ปกติไม่เห็นจะถามก็ลากฉันไปตามใจชอบตั้งนานแล้วไม่มายืนถามฉันอย่างงี้หรอก ระแวงนะเหวย 

"จ... จะกินอะไรก็เรื่องของนายสิ หลบ เราจะกลับบ้าน" ฉันผลักหมอนั่นให้พ้นทางแต่ก็ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหน มือหนาก็จับข้อมือฉันให้ฉันกลับมาก่อนจะแบก ย้ำ! แบก ฉันพาดบ่าแล้วจบด้วยประโยคที่ทำให้ฉันตาค้างกันเลยทีเดียว ด้วยประโยค

"ถ้าคิดไม่ออก งั้นเรากินเธอแทนล้ะกัน"

Whatttttt!? จะข้าวผัด กะเพราไก่ไข่ดาว ส้มตำ หรือสเต๊กระดับไฮคลาสก็ไปกินเส่ อย่ามายุ่งกับฉันเลย แง้ T Tแต่ก็ทำได้เพียงคร่ำครวญเมื่อหมอนั่นจับฉันยัดใส่รถแถมคาดเข็มขัดให้เสร็จสรรพก่อนจะบึ่งรถออก เอาล่ะอีวา คิดสิคิด จะทำยังไงดีเปิดประตูกระโดดเลยดีมั้ย ก็ว่าไปนั้น หรือที่หมอนี่บอกจะกินฉันหมายถึง จะกินกับข้าวฝีมือฉันหรอหรือยังไง โลกสวยไปแล้วแง้ ก็ดูหน้าหมอนั่นที่ดูสนุกกับท่าทีกระวนกระวายของฉันสิ! อ้ะ! นั่น! 

"บ... บะหมี่หมูแดง!" ฉันตะโกนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าข้างหน้ามีชายฉี่หมี่เกี๊ยว อีวาต้องรอดถึงจะไม่รู้ว่าอีตาคนขับข้างๆนี่มันพูดจริงพุดเล่นที่ว่ากินเนี่ย ยังไงก็้ต้องปลอดภัยไว้ก่อนล่ะวะ หาอะไรยัดปากหมอนี่ให้มันอิ่มๆไปก่อน จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน T^T

"เป็นบ้า? ตะโกนมาทำไม - -" แค่ตะโกนว่าบะหมี่หมูแดงนี่มันต้องเป็นคนบ้าหรือไงถึงจะพูดได้นะหา!

"ก... ก็ไคริหิวไม่ใช่อ่อ เนี่ยเราก็หิวพอดีเลยจอดร้านบะหมี่้ข้างหน้าสิ"

"ไค"

"ห... ห้ะ? ม... ไม่รู้ดิ ใครขายก็ไม่รู้ เราก็ไม่รู้จัก ถามทำไมอ่ะ" สิ้นประโยคฉันพูด ไคริก็หันหน้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเอือมๆพลางเบรครถเพื่อจะถอยจอดข้างฟุตบาต แล้วก็ลงจากรถไม่พูดไม่จาอีกเลย เอ้า ผิดไรวะ? -0-

"..."

"เอ่อ... เฮ้!โกรธอะไรเราอ่ะ เราแค่ไม่รู้จักคนขายแค่นี้เอง" แปลก แปลกที่หมอนี่มองไปทางอื่นไม่กวนประสาทฉันเหมือนทุกที แต่ที่แปลกกว่าคือ นี่ตูมาง้อทำไม ผิดอะไรยังไม่รู้เลยเนี่ย โอ้ยฉัน! - -

"ไค..." ใคร? แล้วมันใครอีกล่ะโว้ยยยย!!

"ก.. ก็ไม่รู้ไงใครอีกอ่..."

"เราหมายถึงเรียกไคก็พอ"

"ห้ะ ให้เรียกใครอ่ะ? -0-" ถามว่ารู้จักคนขายยังไม่พอให้ไปเรียกใครอีกล่ะวะตานี่

"นี่โง่หรือกวนประสาทเราวะ - -"

"อ... เอ้า ง...โง่ก็ได้เราโง่เองT T" ฉันจำใจตอบออกไปเมื่อไคริหันกลับมามองฉันด้วยสายตาเริ่มหงุดหงิด ง่ะ อะไรของหมอนี่เป็นเมนส์หรือไง ใช่สี้ คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด กระซิก

เป๊าะ!

"โอ้ย!>< ดีดหน้าผากเราทำไมเนี่ย มันเจ็บนะ!" ฉันว่าก่อนจะเอามือลูบหน้าผาก ไอ่บ้านี่ดีดมาเต็มแรงแค้นแต่ชาติปางไหนหา ทำกับสาวน้อยบอบบางได้ลง แดง มันต้องแดงแน่ๆแรงขนาดนี้รับประกัน

"อย่ามาทำหน้าจะร้องไห้ เราไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ เรา... หมายถึงชื่อเราให้เรียกแค่ไคก็พอ" มือที่กำลังหากระจกพกในกระเป๋าหยุดชะงักทันทีก่อนจะมองหน้าเขางงๆ

"... ท... ทำไมอ่ะ ชื่อนายก็ไม่ได้ยาวนะ แค่ไคริเอง" ฉันถามก่อนจะจ้องหน้าเขาที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงเล็กน้อย อะไรอ่ะ อย่าบอกนะหมอนี่เขิน เห้ยไรอ่ะ ภาพหายาก มาเขินไรกลับแค่ชื่อตัวเองวะ ฉันก็เขินตามดิ! 

"ก... ก็ เออ! ให้เรียกแค่นั้นก็เรียกดิวะ จะมาเซ้าซี้ทำไมล่ะ"

"เอ้า ก็เราอยากรู้อ่ะ คนอื่นก็เรียกไคริๆ เพราะมันก็สั้นอยู่แล้วไงเลยถาม เราผิดหรอ -^-" และดูเหมือนฉันจะตื๊อถามมากไปหน่อยเมื่อหมอนั่นวางตะเกียบและตะโกนออกมาจนคนทั้งร้านมอง 

"ก็เพราะนั่นมันเป็นคนอื่นไง แต่นี่มันเธอ มันจึงเป็นแค่เธอที่ฉันจะให้เรียก... แค่คนเดียว"

หมอนั่นพูดจบก่อนจะวางตังแล้วกำลังเดินไปขึ้นรถ ส่วนฉันนะหรอ

"ค... ไค!!"

"อะไร!!"

"ขาดอีก20บาทอ่ะ -0-" หมอนั่นทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าฉันก่อนจะเดินกลับมาอย่างหัวเสียพร้อมกับหน้าแดงๆนั่นวางตังไปอีกร้อยนึงแล้วลากฉันออกจากร้านโดยที่ฉันไม่ขัดขืน จริงๆเขาก็ให้มาพอดีและ แต่ว่านะ

 พึ่งเห็นหมอนี่เป็นอย่างงี้ครั้งแรก มันก็ต้องน่าแกล้งอยู่แล้ว ว่ามั้ยล่ะ :)

เรื่องแรกของเราาาา ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่า#ก้มกราบ ยังไงก็กดไลน์เขียนเม้นท์เป็นกำลังใจให้เราหน่อยน้าจะได้รู้ว่ามีคนอ่านอยู่ แล้วแต่เม้นท์ติอะไรเราได้น้าหนุกไม่หนุกน่าเบื่ออะไรอย่างงี่เราจะได้พยายามแก้ไขนะคะ  ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะเจ้าค่ะ 

ด้วยรักส์ จุ้บ