SJ. เป็นแฟนกันนะ ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน

     

ตระกูลชิบุยะ เป็นตระกูลที่ที่มีชื่อเสียงในเมืองมัสสึทาคิ และเป็นตระกูลเดียวที่รวยที่สุดในเมืองแห่งนั้น ตระกูลชิบุยะมีด้วยกัน 2 ปราสาท ปราสาทแรกจะอยู่ในทิศตะวันออกหรือปราสาทชิบุยะตะวันออก ปราสาทนี้จะรวยระดับมหาเศรษฐีได้เลย กับ ปราสาทชิบุยะฝั่งตะวันตกหรือปราสาทชิบุยะตะวันตก ปราสาทนี้จะรวยไม่มากนัก(ไม่ค่อยมีใครคิดว่าที่นี่เป็นสารทกัน หลายคนจะเรียกที่นี่ว่าคฤหาสชิบุยะตะวันตก) เรื่องนี้จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับปราสาทชิบุยะตะวันตก

“ทำไมมันน่าเบื่อแบบนี้นะ” เป็นคำพูดเบื่อๆของชายหนุ่มนามว่า ชิบุยะ ไรเฟอร์ หรือไรท์ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆเพราะวันๆเขาได้แต่อ่านหนังสืออยู่ในปราสาทเพียงเท่านั้น ส่วนเรย์ หรือชิบุยะ เรย์นั้นได้แต่งงานกับนายะ หรือ คุจิกิ นายะ แล้วออกจากปราสาท ชิบุยะตะวันออกไปอยู่อเมริกาเพื่อคุม Shibuya Jewel Lim. : SJ โดยมีนายะที่ทำงานเป็นเลขาส่วนตัว หรือง่ายๆคือนางตามประกบเรย์ตลอดเวลา เรื่องมีอยู่ว่า

ย้อนไปในวันหลังแต่งงานของเรย์กับนายะ (ไรเฟอร์บรรยาย)

“เรย์พรุ่งนี้ใช่ไหมที่จะไปคุมงานบริษัทที่อเมริกานะ” นายะถามผู้เป็นสามีของเขา

“ใช่แล้วล่ะ งานต้องเยอะมากแน่ๆเลย”เรย์พูดพลางขยี้ผมนายะเล่น

“เดี๋ยวเถอะ!! ผมยุ้งหมดแล้วนะ” นายะดุเรย์แต่อย่าคิดว่าเรย์จะฟัง

“นี่สนใจกันหน่อยสิ” นายะเริ่มพูดอย่างงอลๆ

“อาๆ โอเคๆไม่เล่นล่ะ ว่าแต่ที่รักเก็บเสื้อผ้ายังเอ่ย” เรย์ถามพลางดึงนายะมานั่งตักของตน

“ยังไม่เก็บเลย” นายะตอบพลางซบหน้าลงกับอกของเรย์

“ให้ช่วยไหม” เรย์ถามเชิงหยอกล้อเล็กน้อย

“มะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวนายะเก็บเอง” ทำให้นายะตอบอย่างรวดเร็ว พลางซบหน้าลงกับอกของเรย์หนักกว่าเก่า

“ฮะๆ เขินทำไม” เรย์ถามพลางก้มหน้าลงมาถาม

“กะ ก็มัน......” นายะก้มหน้าด้วยความเขินอาย

จุ๊บ

“ทำตัวน่ารักแบบนี้สิถึงอยากแกล้งนะ” เรย์พูดอย่างสนุกๆแล้วเดินออกจากห้องไปทันที

“เรย์!! อีตาบ้า!!” นายะโวยวายหลังจากที่เรย์เดินออกจากห้องไปแล้ว

 

Naya say                                               

            ‘จำไว้เลยนะเรย์ จะเอาคืนให้เข็ดเลย’ ฉันคิดแบบนั้นแต่ถ้าให้ทำจริงๆคงทำไม่ได้หรอก ไม่กล้าทำอ่ะนะ แต่ก็เอาเถอะเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าดีกว่า

ก๊อกๆ

“เชิญค่ะ” ฉันตอบรับตามมารยาท

“ที่รักครับ ไปข้างนอกไหมครับ” เรย์เดินเข้ามาถาม “ซื้อของอะไรแบบนี้อ่ะ ไปซื้อไหม”

“ไปสิ ต้องซื้อเยอะเลยล่ะ”

“อะไรบ้างล่ะ” เรย์พูดพลางเอามือวางบนหัวฉัน

“ก็อย่างเช่น ครีมอาปน้ำ โลชั่น แป้ง สเว็ตเตอร์ ประมาณนี้แหละ”

“อ้อ ไปเลยไหม”

“ไปเลยสิ”

“งั้นผมไปเอารถก่อน เจอกันหน้าบ้านนะ”

“จร้า~~~~” พอฉันตอบ เขาก็เดินออกไปเลย มีแฟนดีๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เขาตามใจเราได้ตลอดเวลา

 

1 สัปดาห์ต่อมา

            ตอนนี้ฉันกับเรย์ มาอาศัยอยู่ที่อเมริกาแล้ว ที่พักอาศัยก็ปราสาทชิบุยะอีกเช่นเคย แต่ช่วงหลังๆมานี้เริ่มมีสาวๆที่ทำงานมาอี๋อ๋อกับเรย์ชักจะบ่อยไปล่ะ นายะรับไม่ได้

 

Shibuya JewelLim.

ห้องประธาน

ก๊อกๆ

“เชิญครับ” เรย์ตอบ “ส่วนเธอนะออกไป อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตผมจะได้ไหม อีกอย่างผมแต่งงานแล้วนะ”

“ไม่เอาน่าประธาน สนใจไอรีนหน่อยสิค่ะ ส่วนแฟนของคุณนะไม่ต้องไปสนใจมันหรอกค่ะ” เธอไม่ละความพยายาม พลางขึ้นนั่งตักเรย์

“เหรอ ถ้าเธอยังไม่ลุกออกไปจากสามีของฉัน ฉันจะฆ่าเธอจริงๆนะ” ฉันพูดอย่างหมดความอดทน

“ทะ ที่รัก” เรย์ร้อนรนทันทีที่เห็นฉันยืนอยู่ข้างๆ “ลงไปได้แล้ว”

“ชิ มาทำไมตอนนี้เนี้ย” ไอรีนบ่นออกมาเบาๆ แต่เสียใจฉันได้ยินเต็มๆ

“เรย์ ไล่เธอออกเถอะ หรือไม่ก็ให้เธอคนนี้ไปทำงานแผนกอื่น นะๆ” ฉันเริ่มอ้อนเรย์พร้อมกับขึ้นนั่งบนตักเรย์โดยที่เรย์ก็รวบเอวฉันมากอดไว้หลวมๆเช่นกัน

“เอาไงอีล่ะ” เรย์คิดพลางก้มหน้าลงมาซุกไหล่ของฉันอย่างเหนื่อยๆ “งั้นคุณไอรีน คุณย้ายไปทำงานอยู่ฝ่ายขายนะครับ”

“ตะ แต่ว่า....” หล่อนยังไม่ละทิ้งความพยายาม

“ไม่มีแต่ครับ” เรย์กล่าวจบก็กดโทรศัพท์ไปหาใครสักคน “มาหาผมที่ห้องทำงานด้วย”

[ครับท่านประธาน]

 

10 นาทีต่อมา

ก๊อกๆ

“เชิญครับ” เรย์ตอบ “นายะไปนั่งที่โซฟาก่อนนะ” ว่าจบก็หอมแก้มฉันทีนึง

“จ้าๆ”

“มีอะไรให้ผมช่วยหรือครับ” คนที่เรย์พึ่งเรียกไปถามขึ้น

“ครับ คืองี้ผมจะให้คุณไอรีนไปทำงานฝ่ายขายของคุณได้ไหมครับ คุณเจษฎา” เมื่อเรย์กล่าวจบ เขาก็หันไปมองคุณไอรีณทันที

“กะ....”

“ไม่เอาค่ะ” คุณเจษฎายังพูดไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้นมาด้วยเสียงของคุณไอรีน

“คุณไอรีนค่ะ ในเมื่อคุณทำงานทางนี้เพื่อที่จะอ๋อยสามีของดิฉัน คุณต้องย้ายแผนนะค่ะ”

“ตามนั้นครับ คุณไอรีน ผมฝากเธอด้วยนะครับ คุณเจษฎา”

“ทราบแล้วครับ เชิญทางนี้ครับ ผมจะได้เริ่มสอนงานให้คุณ” คุณไอรีนเดินนำออกไปตามด้วยคุณเจษฎา

 

“ต่อไปมาเคลียเรื่องของเราต่อนะเรย์”

“ครับ” ผมรู้สึกสยองทันที

“เรย็ไม่ได้โดนทำอะไรแปลกๆใช่ไหม” ฉันถามพลางนั่งบนตักของเรย์

“ครับ ไม่ได้โดนทำอะไรแปลกๆ ถ้าที่รักไม่เข้ามช่วยผมอาจจะโดนก็ได้นะ”

“ฮิๆ” ฉันหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่เรย์ทำอะไรอยู่เหรอ”

“ทำอะไรก็อ่านเอกสารนี้ไง อ่านจบค่อยเซ็น” กล่าวจบเรย์ก็ซุกหน้าลงที่ไหล่ฉัน “คงต้องหาเลขาคนใหม่แล้วสิ ไม่รู้จะมีคนแถวนี้ยอมเป็นเลขาส่วนตัวให้ไหมนี่สิ”

“นายะเป็นให้ก็ได้ ขอยอมรับเลยว่าเมื้อกี้นี้นายะหึงเต็มๆ” ฉันตอบตามตรง

“ตอนแรกนึกว่าจะโดนตบซะอีก”

“อยากโดนไหมล่ะ”

“ไม่ล่ะเกรงใจ” เรย์ตอบขำๆทันที

“......น่ารัก.......” ฉันตอบยิ้มๆ แล้วหอมแก้มเรย์ทีนึง

End Naya Say

            เรื่องมันก็เป็นอย่างงี้อ่ะนะ คนมีแฟนแต่งงานกันตอนนี้ก็ผ่านมา 2 ปีแล้วล่ะแต่ทั้งคู่ยังไม่มีอะไรกันเลยสัก ง่ายๆคือเรย์หมกหมุ้นอยู่กับงานตลอดเวลาจนไม่ค่อยมีเวลาให้สักเท่าไหร่แต่เหมือนนายะเองจะไม่โกรธอะไรด้วย เรื่องของ 2 คนนี้ปล่อยไปเถอะ

จบการบรรยายจากไรเฟอร์

 

ก๊อกๆ

“เชิญครับ”

“นายน้อยค่ะ นายท่านเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานค่ะ”

“ทราบแล้วครับ” ผมพละออกจากเตียงนอนที่นอนเล่นแล้วเดินไปหาท่านพ่อที่ห้องทำงานทันที

 

ก๊อกๆ

“ขออนุญาติครับ”

“อืม” ท่านพ่อตอบโดยไม่หันมามองสักนิด

“ท่านมีธุระอะไรหรือครับท่านพ่อ”

“พรุ่งนี้เจ้าต้องไปที่ Shibuya Jewel ที่อเมริกา”

“ไปทำไม”

“เจ้าต้องไปในฐานนะรองประธานบริษัท”

“รองประธานบริษัทก็นายะไม่ใช่เหรอครับ”

“นายะจัง เธอเป็นเลขาส่วนตัวของเรย์คุงต่างหาก และเจ้าต้องไปในฐานะรองประธาน”

“ไม่เอาอ่ะ” ไรท์ตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรมากนัก

“แต่แกต้องไป ห้ามปฏิเสธ” คำพูดของพ่อทำให่ไรท์กำหมัดแน่น

“ทะเลาะอะไรกันเนี้ย พ่อลูกคู่นี้” เสียงปริศนาดังขึ้นจากหน้าประตูทำให้ไรท์ต้องหันไปมองทันที

“ระ เรย์”

“อืม ผมเอง” เรย์ตอบอย่างสบายอารมณ์ “อ้อ วีกับนายะก็มาเหมือนกันนะ แต่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น”

“ห๊ะ!!! วีมาทำไม ไม่สิพวกนายมาทำไม”

“ถามพ่อนายสิ แต่แน่นอนที่มาไม่ใช่เรื่องบริษัทแน่นอน”

“แล้วมันเรื่องอะไร บอกมานะอย่ามีรับลมคมใน” ไรท์พูดพร้อมกำคอเสื้อเรย์อย่างหงุดหงิด

“อนุญาติให้ผมบอกไหมครับท่านเซไนต์” เรย์หันไปถามพ่อของไรท์

“ทำไมเรียกแบบนั้นล่ะเรย์คุง ไม่เห็นต้องเรียกหางเหินกันขนาดนั้นก็ได้”

“ครับ ว่าแต่ให้ผมบอกเขาได้ไหมครับท่านลูง”

“ได้สิ บอกได้เลย เพราะยังไงลูกของอาก็ไม่ชอบเรื่องแบบร้อยู่แล้ว”

“เรื่องอะไรเรย์ บอกมาเดี๋ยวนี้” ไรท์พูดพร้อมกับกำคอเสื้อเรย์แน่นขึ้นไปอีก

“ปล่อยคอเสื้อผมก่อน หายใจไม่ออก”

“ขะ ขอโทษ”

“คืองี้นะ ท่านป้าหรือแม่ของนายจะให้นายไปดูตัวนะ แต่ท่านลุงรู้ว่านายไม่ไปดูตัวแน่นอนเพราะเธอเป็นใคร ชาติตระกูลเป็นแบบไหนนายก็ไม่รู้ เพราะงั้นจึงให้นายไปทำงานกับผมที่ Shibuya Jewel แทนที่จะไปดูตัวในวันนี้ตอน 12.30 น.อ่ะนะ” เรย์อธิบาย

“งั้นที่นายมาที่นี่ก็เพราะว่า........”

“ก็นะ พานายหนีไง แล้วท่านป้าไม่รู้ด้วยว่าที่อเมริกามี Shibuya Jewel ด้วย”

“แล้วตอนนี้แม่อยู่ไหนเหรอ”

“ท่านป้าไปเดินห้างอยู่ เห็นว่าวันนี้มีกระเป๋าลายใหม่มานะ”

“งั้นก็ต้องรีบไปเก็บกระเป๋าแล้วล่ะ” ไรท์ตอบอย่างร้อนรน

“เรื่องนั้นนะ เก็บให้เรียบร้อยแล้วล่ะ”  วีตอบพร้อมกับถือกระเป๋าเข้ามาด้วย

“รีบไปเถอะ นายะคิดว่า อีกประมาณ 1ชั่วโมงท่านป้าคงจะกลับมาแล้วล่ะ”

“ไปกันเถอะเรย์ เครื่องอยู่หลังปราสาทนาย”

“โอเค” ไรท์ตอบแล้วเดินออกไปเลย ตามด้วยนายะกับวี

“เรย์คุง”

“หืม มีอะไรครับคุณลุง”

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไรครับ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”เรย์ว่าจบก็โค้งให้ทีหนึ่งแล้ววิ่งออกไปเลย