ตำนานรักดอกกุหลาบ

9.0

เขียนโดย songhyekyo

วันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 เวลา 21.52 น.

6 ตอน

0 วิจารณ์

8,551 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 17 มิถุนายน พ.ศ. 2565 22.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) จุดเริ่มต้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"นานมาแล้ว ว่ากันว่าจะมีนักรบจากตะวันออกไกลผู้เดินทางออกแสวงหาตามคำทำนาย

จะเดินทางมาเพื่อปกป้องราชวงศ์สุดท้ายก่อนสูญสิ้น"

ทหารจำนวน 100,000 ได้เข้าปิดล้อม พร้อมที่จะเข้าโจมตีพระราชวัง นักรบจากตะวันออกไกลยังไม่ยอมแพ้แม้เห็นภาพทหารจำนวนมากที่อยู่ตรงหน้า ได้ออกไปสู้พร้อมกับทหารของพระราชากลุ่มสุดท้าย แม้จะต้องสิ้นชีพวายชีวา แต่ขอให้ชื่อของข้า เกียรติยังคงอยู่ตลอดกาล การต่อสู้ได้มาถึงจุดสิ้นสุด ทหารของพระราชาได้ตายจนหมดสิ้น เหลือเพียงนักรบคนสุดท้ายที่ยังยืนหยัดต่อสู้อยู่ เมื่อใดมีอาวุธกระบี่คู่เทพในมือ พลังของเขาร้อนเร่าดุจไฟ กระบี่ของเขาทรงอิทธิฤทธิ แม้จะเหลือคนสุดท้าย ก็ยังยืนยัด เผชิญหน้ากับกองทัพที่เข้ามาเรื่อยๆไม่ขาดสาย คนแล้วคนเล่า คนแล้วคนเล่า นักรบจัดการทหารทุกนายที่เข้ามาโจมตีเขา กระบี่คู่วิเศษทำให้เขาไร้คู่เปรียบ แต่แล้วนางพญาจอมมารผู้เกรี้ยวกราด ทรงพลัง สวมชุดสีแดงเลือด ก็ได้บังคับนักรบจากตะวันออกไกล ให้ยอมก้มหัวสวามิภักดิ์ต่อเขาซะ แต่นักรบกลับทำตามไม่และยังได้ท้าดวลครั้งสุดท้ายกับจอมมาร เพื่อพิสูจน์ว่าฝีมือใครเหนือกว่าใคร นางพญาจอมมารนั้นมีฝีมือที่ร้ายกาจกว่า พลังมังกรกายสิทธิ์ของเขาทรงพลังกว่าอาวุธชิ้นใดในโลก เพลงกระบี่ของเขาแม้ใช้แค่เศษไม้ ก้อนหิน ก็เกรี้ยวกราดรุนแรงเหนือสิ่งอื่นใด นักรบจากตะวันออกไกลได้พ่ายแพ้ นางพญาจอมมารตัดสินใจที่จะลงมือครั้งสุดท้าย...

กริ๊งงง!!!! [เสียงนาฬิกาปลุก]

เด็กหนุ่มตื่นออกจากความฝันประหลาด ที่ฝันซ้ำไปซ้ำมา วนเวียนไม่มีที่สิ้นสุด หรือจุดจบ และภาพของหญิงสาวดั่งเทพธิดาคนเดิมๆ กับคราวที่แล้วที่ฝันถึง แต่รอบนี้มาในฐานะจอมมารซะได้

"ไปเรียนดีกว่าเรา สงสัยจะดูหนังจีนมากเกินไปแน่ๆ"

ไลท์นั่งรถมาจนถึงโรงเรียนและระหว่างเข้าแถวรอเครพธงชาติของทุกวันนั้นเอง...

"อากาศร้อนจังเลย แต่ดีหน่อยนะของกินที่โรงเรียนนี้มีให้เลือกเยอะแถมรสชาติดีอีกต่างหาก ไม่ต้องทนฝืนกินแต่ผัก เห็นกูเป็นวัวเป็นควายหรือไงวะ ไอ้โรงเรียนขี้งก" ไลท์คิดย้อนกลับไป บ่นพรึมพรำกับตัวเองและยิ้มดีใจ

"ไลท์เป็นไงมั่ง สบายดีป่าว เอานี่!เราเอาขนมมาให้อะ" เพื่อนสาวในห้องคนนึงที่ชอบไลท์ซื้อขนมมาให้

"หึๆ ขอบใจนะ แต่ว่าเราไม่ชอบกินลูกอมอะ มันทำลายฟัน แถมน้ำตาลทั้งนั้น" ไลท์ปฎิเสธแบบรักษาน้ำใจ

แต่แล้วก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างจากระยะไกล ส่งตรงมาที่ตัวไลท์เอง สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง ที่แรงกล้า ต้องการอะไรบางอย่างแน่ๆ

"อิอิ น่ารักจังเลย ขาวตี๋นี่สเป็คเราเลยแหละ" การเปิดตัวของมินนี่ ที่คิดอยู่ในใจจนสีหน้าเขินอายบอกออกมาอย่างนั้น

มินนี่ยังคงยิ้มอยู่และมองมาที่ไลท์ไม่ละสายตา เหมือนจะจ้องเขม็งไม่ลดละ นานแสนนานเลยล่ะ

"มองอะไรของเธออะ ไม่เคยเห็นคนหรอ? มองอยู่ได้" ไลท์ตะโกนว่าแบบรู้สึกอึดอัด

"อิอิ" มินนี่ก็ยังคงยิ้มไม่ได้ยินคำพูดอะไรเหมือนอยู่ในภวังค์

เจ้าชายเย็นชาหล่อเงียบขรึม เท่ห์ดูดีมีเสน่ห์กำลังส่งสายตากับมาที่หญิงบ้านๆซื่อๆแบบเรา และแล้วทั้งสองก็ได้แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

"มินนี่ๆๆ เห้ย!ยังอยู่เปล่าเนี่ย" เพื่อนมินนี่เขย่าเรียกสติ

"ห๊าๆ เออ...ว่าไงๆ ฉันโอเคๆ" มินนี่ออกจากมโนภาพ พูดไม่เป็นจังหวะ

"แหม ชอบไลท์ห้อง 6/6 ก็ไม่บอก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มองไม่ละสายตาเลยนะ"

"บ้าหรอ ว่าแต่คนอะไรน่ารักชะมัด ขาวตี๋ได้ใจจริงๆ อิอิ" มินนี่หน้าแดงเขินอายคุยกะเพื่อนสนิท

"เหอะๆ คนนั้นใครวะ มันมองที่เราไม่หยุดเลยว่ะ" ไลท์ถามเพื่อนผู้หญิงห้องเดียวกัน

"อ๋อ ยัยนั่นน่ะหรอ ใครๆก็เรียก ไฝ เรดาร์ อะ" เพื่อนผู้หญิงหันไปมองและบอกไลท์

"ฮ่าๆๆ ฉายาฮาดีว่ะ สงสัยไฝคงเยอะ และเรดาร์มันคงดีอะนะ ถึงสามารถจับทิศทางได้อย่างรวดเร็วแบบนี้" ไลท์หัวเราะออกมา

ต่อมาก็ได้แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน ซึ่งการพบกันครั้งแรกของไลท์และมินนี่ไม่ประทับใจไลท์เลย เพราะไลท์ไม่ชอบผู้หญิงค่อนข้างอ้วนแถมเตี้ยอีกต่างหาก และไหนจะฉายาบ้าๆบอๆอีก ดูไม่น่าสนใจสักนิด แต่มินนี่ได้ตกหลุมรักแรกพบเข้าให้แล้ว ทุกๆวันทุกๆเวลาที่มีโอกาสมินนี่จะส่งสายตามาตลอดและยิ้มให้เสมอ นี่สินะที่เรียก "รักแรกพบ"

ไลท์เรียนที่โรงเรียนแห่งนี้มาได้สักระยะนึง จนถึงวันที่โรงเรียนประกาศกิจกรรมกลางปีให้นักเรียนทุกชั้นได้ทราบ

ประกาศจากทางโรงเรียน

"ภายในเดือนสิงหาคมนี้

ทางโรงเรียนได้จัดงานเต้นรำขึ้น

และประกาศให้นักเรียนทุกคนเตรียมความพร้อม

เริ่มต้นหาคู่เต้นลีลาศของตนเองได้

นับตั้งแต่บัดนี้ เป็นต้นไป"

ณ เวลากลางวันของการประกาศ...

ตึกๆๆๆ [ไลท์ได้เดินมาหาข้าวกินที่โรงอาหารก่อนเวลาพักเที่ยงซะอีก]

"เฮ้ย! กินข้าวก่อนจะพักเที่ยงจะดีหรอวะ" ไลท์อยู่ในกฏระเบียบจนเคยชินไม่กล้าแหกกฏ

"ดีสิวะ ไหนจะสาวๆ ไหนจะได้กินข้าวอร่อยๆ ได้พักก่อนใครๆ ไม่ดีตรงไหน โน่นๆ ดูนั่นสิ สาวคนนั้นน่ารักไหมมึง ขาวโบะเลย ฮ่าๆๆ" เพื่อนไลท์หัวเราะ ชี้นิ้วไปที่สาวคนนึง และกอดคอไลท์เดินเข้าไปหาอะไรกินในโรงอาหาร

"ขาวแต่หน้าน่ะสิไม่ว่า ทาแป้งที่หน้าซะขาวอย่างกับไปเล่นงิ้ว ดูผิวที่แขนกับคอสิ"

"นี่พวกนาย!! โดดเรียนมากินข้าวก่อนเวลาหรอ?" เพื่อนของมินนี่ที่รู้จักกัน ทักทายพร้อมยิ้มให้

"คนมันหิวอะ จะไม่ให้กินตอนนี้จะไปกินตอนไหน กองทัพต้องเดินด้วยท้องเข้าใจป่ะ" เพื่อนไลท์ตอบกลับไปพร้อมยิ้มทักทาย

เมื่อทักทายเสร็จก็ต่างเดินจากกันไป ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนเอง อีกกลุ่มเดินไปเรียนหนังสือ อีกกลุ่มโดดเรียนมากินข้าว

"จะดีหรอวะ เราอายอะพวกแก อย่าเลย เราว่าเดี๋ยวเราหาเองก็ได้" มินนี่เขินอายคุยกับเพื่อนที่ฉุดกระชากลากถู มาที่โรงอาหาร

"เราอายอะแก อย่าเลย ขอร้องนะ" มินนี่หน้าแดงขณะที่เพื่อนๆลากจนมาใกล้ไลท์ที่อยู่ตรงหน้าพอดีเป๊ะ

ไลท์กำลังเดินไปหาของกินอร่อยๆต่อไปโดยไม่ได้สนใจ ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าพวกนี้มาทำอะไร มีธุระอะไร ไม่ชายตามองเลยว่างั้นเหอะ

"นี่เธอๆๆ ว่างหรือเปล่าอะ ช่วยอะไรเพื่อนเราหน่อยได้ไหม" เพื่อนของมินนี่กลุ่มตะกี้เดินมาอีกรอบพร้อมกับมินนี่ที่มีท่าทีเขินอาย

"เรียกเราหรอ? มีอะไรอะ?" ไลท์หยุดชะงักก่อนเอานิ้วชี้มาที่ตัวเองเพื่อความแน่ใจก่อนถาม

"ใช่ๆนายนั่นแหละ ว่างหรือเปล่าอะ ช่วยอะไรเพื่อนเราหน่อยได้ไหม" เพื่อนของมินนี่ยิ้มให้ มินนี่หน้าแดงเขินอาย พูดไม่ออกก้มหน้าก้มตา

"อะไรหรอ ว่ามาสิ" ไลท์ตอบห้วนๆไม่ได้คิดไร เฉยชาจริงๆ

"พอดีวิชาพละเต้นลีลาศอะเพื่อนเราไม่มีคู่ช่วยคู่กับมินนี่หน่อยได้ไหม" เพื่อนของมินนี่ทำสีหน้าขอร้องแทน

"ได้สิ ไว้พวกเธอมาเรียกนะกันนะ" ไลท์ตอบรับ โดยที่ไม่รู้เลยว่าไอ้เต้นลีลาศนี่มันคืออะไรเกิดมาไม่เคยเต้น และไม่คิดว่าจะต้องมาเรียนอีกต่างหาก

มินนี่หน้าแดงยิ้มหน้าบานออกมามองที่หน้าไลท์และตอบขอบคุณ ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยความดีใจและฟินสุดๆ ที่คนที่แอบชอบตอบรับคำขอเต้นรำของเธอ ทั้งคู่ก็เริ่มทักทายและพูดคุยกันมากขึ้น

[มินนี่ แสดงอาการเขินอาย]

ต่อมาทั้งคู่ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ยังไม่สามารถใช้คำว่าแฟนได้...

เพราะไลท์ก็มีแฟนของเขาที่เรียนอยู่มหาลัยในขณะนี้ และรอคอยที่จะเรียนจบจากมัธยมปลายไปต่อมหาลัยเดียวกัน แม้ว่าการที่ไลท์เรียนโรงเรียนนี้จะมีสาวมากหน้าหลายตา รุ่นน้องหลายคนที่เข้ามาจีบ หรือว่าระดับเดียวกันที่เข้ามาจีบ ไลท์ก็ไม่เคยหวั่นไหวแม้แต่นิดเดียว ยังคงให้ความสำคัญ กับรักครั้งแรกของเขาตลอดมา

"เฮ้ยไอ้หัวลูกชิ้น หน้ากลมเชียวนะ ฮ่าๆๆ" มินนี่หัวเราะทักทายไลท์ที่กำลังเดินๆไปไหนสักแห่ง

"นี่ยัยไฝ เธอมาดักเจอฉันหรอไง ไม่ว่าจะไปที่ไหน เจอแต่เธอทุกที่เลยนะ สมชื่อ ไฝ เรดาห์ จริงๆ"

"ว่าใครห๊ะ?เดี๋ยวเหอะ ปากดีนักนะแกอะ กล้ามากนะมาว่าเรา" มินนี่ยิ้มแหย่

"สุดยอดจริงๆ เรดาห์เธอเนี่ย ไม่ว่าเราจะไปไหนเธอจับทิศทางได้ตลอดเลย สงสัยต้องไปจี้ไฝออกซะบ้างนะ จะได้เลิกตามซะที"

"และนายจะไปไหนล่ะ เผอิญเสาร์นี้ว่างไหม เราจะชวนนายไปเที่ยวห้างอะ ดูหนัง ฟังเพลง หาไรกินกัน" มินนี่ชวนไลท์แบบเขินอาย ที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อนทุกทีไป

ไลท์นิ่งเงียบ ยืนคิดอยู่ตรงหน้าสักพักนึง แต่ด้วยความหมั่นไส้+รำคาญ ที่มินนี่ชอบตามมาจีบตามมาเย้าแหย่ทุกที่ที่ไป ชอบมองหน้าทุกวันแล้วยิ้มให้ทุกเช้าจนเกร็งไปหมด กดดันก็ด้วย

".................................." ไลท์ยืนคิดสักพักใหญ่ๆ

"อื้มม......ได้สิ ตกลงเลย วันเสาร์เจอกัน 11 โมงเช้านะ ที่ฟิวเจอร์พาร์ครังสิต" ไลท์ตกลงพร้อมสีหน้าเจ้าเล่ห์มีแผนการ

"จริงหรอไลท์ นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปนะ ดีใจสุดๆเลย เอาเป็นว่าเสาร์นี้เจอกันนะ" มินนี่ยิ้มดีใจสุดๆก่อนจะวิ่งจากไปเพื่อเม้าส์กับเพื่อนๆเรื่องนี้

การพยายามของมินนี่ในที่สุดก็เกิดผลจนได้ ไลท์ในที่สุดก็ใจอ่อนยอมรับการจีบของผู้หญิงบ้านๆซื่อๆคนนี้ ก่อนหน้านี้มีผู้หญิงชวนเขาไปที่ต่างๆหลายที่แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง แต่มินนี่ได้ชวนไลท์เป็นครั้งที่ 181 จนสำเร็จในที่สุด มาลุ้นกันว่าจะเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้หรือเปล่านะ หญิงสาว นิสัยซื่อๆบ้านๆ ไม่ตรงสเป็คจะทำให้ไลท์ใจไคว้เขวได้จริงหรือเนี่ย

[มินนี่ สมัยมัธยมปลาย]

ณ วันเสาร์ สุดสัปดาห์ที่นัดกันไว้...

มินนี่ด้วยความตื่นเต้นดีใจก็ได้ไปรออยู่ที่ห้างเรียบร้อยตั้งแต่ห้างเปิด เด็กบ้านซื่อซะจริงๆ

ตี๊ดๆๆ! [เสียงโทรศัพท์]

ฮัลโหล นายอยู่ไหนแล้วเนี่ยฉันรอนายที่ห้างนานแล้วนะ นัดกันไว้ 11โมง ไม่ใช่หรือไง นี่มันก็ 11โมง แล้วนะ!! [มินนี่โทรตามไลท์]

"โอเคๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ฉันไม่ผิดนัดหรอกหน่า"

"แม่ครับ วันนี้ผมมีนัดนะครับแม่ อาจกลับดึกหน่อยนะครับ" ไลท์แต่งตัวรีบออกจากบ้านตอน11โมงพอดี

ขณะที่ไลท์ขึ้นรถประจำทางเพื่อมุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้า ฟิวเจอร์ พาร์ค ก็ได้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

ตี๊ดๆๆ ตี๊ดๆ [เสียงโทรศัพท์ของไลท์ดังขึ้นอีกครั้ง]

"จะโทรตามทำไมนักหนาวะเนี่ย บอกอยู่ว่าไม่ผิดนัดอยู่แล้ว ยัยไฝบ้าเอ้ย" ไลท์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแต่ไม่ได้ดูว่าใครโทรมา โวยวายไปซะก่อน

"ห๊า!! เอวา! " ไลท์ยิ้มหน้าบานดีใจอย่างมากที่แฟนของเขาโทรมาหา

ฮัลโหลไลท์ วันนี้ว่างไหมมาหาเอวาที่หอพักหน่อยสิ พอดีวันนี้เอวาอยู่คนเดียวน่ะ เพื่อนกลับต่างจังหวัดหมด

"ดะดะได้สิ ได้อยู่แล้ว สบายมากจ้า" ไลท์ตอบรับทันทีโดย ไม่แคร์อะไรเลยว่างั้นเถอะ

ระหว่างนั่งรถไปที่มหาลัยเอกชนแถวรังสิตนั่นเอง รถก็ได้มาจอดที่ ฟิวเจอร์ พาร์ค ทางผ่านไปมหาลัยแห่งนี้

ตี๊ดๆๆ [เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น]

"มินนี่โทรมา!!! ไม่รับดีกว่าเรา ไม่รู้จะไปตอบเธอยังไงดี" ไลท์นึกในใจพร้อมทำหน้าเสีย

ผ่านไป 30 นาที [เวลาเที่ยงกว่าๆ]

ตี๊ดๆๆ [เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งที่เก่าเจ้าเดิมโทรมา]

"ฮัลโหลมินนี่หรอ ฉันใกล้จะถึงและเธออยู่ไหนอะ เดียวจะเดินไปหาเลย" ไลท์โกหกหน้าด้านมาก

ระหว่างนั้นเอง ไลท์ก็ไปถึงหอพักเอวาในที่สุด และได้พบกับเอวา ทั้งคู่โอบกอดกันด้วยความคิดถึง

1 ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนโกหก

ตี๊ดๆๆ [เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งที่เก่าเจ้าเดิมโทรมา]

"ฮัลโหลมินนี่หรอ คือว่าฉันคงไปไม่ได้แล้วแหละ พอดีวันนี้วันเกิดแฟนน่ะ ขอโทษนะฉันต้องไปหาแฟนฉันก่อน" ไลท์หลบมาคุยโทรศัพท์

"ห๊า!!! อะไรของนายวะไลท์ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกล่ะ ไม่รู้ล่ะ ฉันจะรอนายจนกว่านายจะมา" มินนี่ตั้งมั่นด้วยความพยายามต่อไป อย่างไม่ลดละ ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคในรักแรกพบ

4 ชั่วโมงผ่านไป

ไลท์และเอวาพากันออกไปกินข้าวเย็นก่อนที่จะลาจากกันกลับบ้าน ทั้งคู่ยังคงรักกันหวานซึ้ง เพราะความรักเพิ่งจะเกิดขึ้นได้ไม่นาน ณ ร้านอาหารตามสั่งข้างมหาลัย

"ไลท์เป็นไงบ้าง ร้านประจำเอวา รสชาติอร่อยอย่างที่เคยบอกไว้ไหมล่ะ" เอวายิ้มถาม ก่อนจะตักอาหารกิน

"ก็ดีนะ แต่เราใช้ปากกินข้าวใช่ป่ะ เอวา?" ไลท์ยิ้มแกล้งถามกวนกลับไป

"ก็ใช่น่ะสิ ไม่ใช้ปากกินจะให้ใช้เท้ากินหรือไง บ้าหรอ?"

"เปล่าหรอกๆ ก็ไลท์คิดว่า กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับเธอไง ฮ่าๆๆ" ไลท์เล่นมุขเสี่ยว รสชาติอาหารนี่ เลี่ยนไปเลย

"หีๆ" เอวายิ้มอ่อนมองหน้า

หลังจากกินข้าวเสร็จไลท์และเอวาก็ได้ร่ำลากัน เพราะเป็นเวลาเย็นพอสมควรแล้ว ทั้งคู่ต่างเดินมาด้วยกันที่ป้ายรถเมล์หน้าปากซอย

"เอาวาไลท์ขอตัวกลับก่อนนะ ไว้เดี๋ยวเจอกันใหม่นะจ๊ะ รักนะแต่ไม่กล้าบอก" ไลท์ยิ้มให้พร้อมโบกมือลา อย่างอาลัยอาวร

"กลับบ้านดีๆนะไลท์ อย่าลืมโทรมาหาด้วยล่ะ บ๊ายบายจ้า" เอวายิ้มให้ ก่อนโบกมือลาตอบ

[ไลท์และเอวา]

ขณะที่ไลท์ขึ้นรถประจำทางเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านนั้นเอง

ตี๊ดๆๆ [เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น]

มินนี่!!!!! [ชื่อของมินนี่ขึ้นมาที่หน้าจอโทรศัพท์ของไลท์]

"ฮัลโหล"

"ไอ้ไลท์บ้า ไอ้นิสัยไม่ดี ต่อไปนี้เราจะไม่ยุ่งกับนายอีกต่อไปแล้ว จำเอาไว้เลย ไอ้ไลท์บ้า ไอ้เลวเอ้ย!" มินนี่ตะโกนด่าไลท์ผ่านโทรศัพท์ด้วยความโกรธ ที่ไลท์ปล่อยให้รอนาน และยังไม่ยอมมาพบหน้าอีกต่างหาก

"เดี๋ยวก่อน นี่เธอยังรอฉันอยู่อีกหรอเนี่ย?" ไลท์ตกใจถามด้วยความตื่นเต้น คาดไม่ถึง

"ก็ใช่นะสิ แต่นายไม่ต้องมาแล้วนะ เราจะกลับบ้านแล้วด้วย จำไว้เลยนะ คนแบบนายเราจะไม่ขอยุ่งอีกต่อไปแล้ว เราเกลียดนาย แค่นี้แหละ" มินนี่พูดน้ำเสียงเศร้าสร้อย จากนั้นวางสายทันที ด้วยความเสียใจและโกรธมากด้วย

"ลองนับๆ ดูแล้วตั้งแต่ 11โมง-เวลานี้ ก็ประมาณ 5ชั่วโมง ที่ยัยซื่อบื้อ รอเรา ทำไปได้ยังไงกันนะ เป็นเราคงกลับบ้านตั้งแต่ 1-2ชั่วโมงแรกแล้ว หึๆ ความพยายามของเธอนี่ ช่างน่าประทับใจจริงๆ รู้สึกผิดจริงๆก็คราวนี้แหละ ฉันเนี่ยแย่จริงๆเลย ฮ่าๆๆๆ" ไลท์หน้าถอดสีตกใจ ก่อนที่จะจริงจังนั่งคำนวณ ก่อนจะหัวเราะออกมาลั่นรถประจำทาง ที่ใกล้จะถึงบ้านของตนเอง

มินนี่ที่กลับมาถึงบ้านแล้ว ด้วยความโกรธและเสียใจ ในขณะที่จะนอนหลับนั้น มินนี่ก็ไปยืนคิดอยู่ที่ริมหน้าต่างห้อง มองดูดาวบนฟากฟ้าด้วยใจเหม่อลอย

"ทำไมกันนะ เราถึงต้องไปรอไอ้บ้านั่นด้วย จากที่ไม่เคยยอมใคร ทำไมเราต้องมาเสียใจเพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวด้วยนะ" มินนี่น้ำตาไหลมองไปบนฟ้ายามค่ำคืน ที่มีดวงดาวส่องแสงเพียงเล็กน้อย

"ต่อไปนี้คนอย่างฉัน จะต้องแข็งแกร่งขึ้น จะไม่มีวันไปยุ่งกับคนแบบนายอีก หน้านายฉันก็จะไม่มอง" มินนี่ปาดน้ำตา ก่อนจะฮึกเหิมปลุกใจตัวเอง

มินนี่ได้เริ่มต้นการจีบ โดยการชวนไลท์ไปเที่ยวห้างแห่งหนึ่งโดยที่ไลท์ก็ได้ตอบตกลงทันที แต่แล้วมินนี่ก็ไปถึงห้างเพียงคนเดียว โดยที่ไลท์ไม่ได้ไป แต่ไลท์กับไปหาแฟนไลท์ที่คบกันอยู่นั่นเอง มินนี่รอไลท์ "5ชั่วโมงเต็ม!" กับการรอคอย มินนี่คิดว่าทำไมถึงโดนหลอกได้นะเพราะเรารักเขามากขนาดนี้เลยหรอเนี่ย นี่เราต้องบ้าไปเเล้วแน่ๆ