สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          หลังจากที่นายไทได้รับคำตอบจากวดี วดีเดินกลับขึ้นออฟฟิศไปยังแผนกนายไทและเพื่อนๆ ก็เช่นกันที่ค่อย ๆ ทยอยเดิมตามกันไป พนักงานทุกคนอีก 5 นาทีหมดเวลาพักก็ต่างแยกย้ายเข้าไปประจำยังพื้นที่ตำแหน่งหน้าที่งานของตนเอง ก่อนที่นายไทจะเข้าไปยังห้องงานแผนกไอทีนายไทก็ยังเดินเลยไปสู่อีกจุดหมายหนึ่งคือโซนงานของวดี สาวบ๊องที่ตกลงปลงใจกับเขาเมื่อกลางวัน เพื่อจะกล่าวจะบอกอะไรสักอย่าง

"เย็นนี้ ยืนรอหน้าบริษัทนะเดี๋ยวพี่ไปเอารถออกมาจะพาไปส่งที่บ้าน" นายไทกล่าวจบ วดีก็ได้แต่พยักหน้าและยิ้มรับ

          เวลา 17.00 น. เวลาเลิกงานของวันนี้ พนักงานทุกคนก็ต่างหยุดการทำงานเก็บสัมภาระเพื่อที่จะกลับบ้านบ้างก็เดินทยอยออกจากออฟฟิศ

"แล้ววันนี้ ฉันกับเกวก็ต้องกลับบ้านกันแค่สองคนแล้วสิ่นะ" ยัยยิ้มเอ่ยขึ้นกลางวงสี่สาว

"สบายแล้วเนอะมีคนรับส่งละ" เกวพูดสมทบอีกคน

"ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ" น้องจุ๊บก็กล่าวแซวจี้จุดไปอีกคน

"อะไร....... ข้าวใหม่ปลามันเว่อร์ละ ยิ้ม.เกว ฉันว่า....ฉันกลับพร้อมพวกแกเหมือนเดิมดีกว่าเดี๋ยวฉันไปบอกพี่ไทก่อนรอหน้าบริษัทก่อนนะอย่าเพิ่งไป" วดีบอกเพื่อนๆ

          เพราะที่ผ่านมาในสถานทำงานที่นี่วดีก็มีแค่เพื่อนแก๊งสี่สาวที่ไม่เคยเดินแยกกันผูกพันธ์ในนามมิตรแท้ระยะเวลาก็นานเท่าอายุงานที่เธอมาเริ่มทำบริษัทนี้ และเธอรู้สึกว่าตัวเองผิดยังไงไม่รู้เพราะมันเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังจะทิ้งเพื่อน

"ไม่ต้องหรอกวดี พวกฉันก็พูดแซวเล่น.แกไปกับพี่ไทเถอะ ถือซะว่าตอนนี้แกเป็นคนแรกที่มีม้าคอยรับคอยส่งอีกหน่อยเดี๋ยวพวกฉันก็มีเหมือนแกนั่นแหละ" เกวพูดบอกเพื่อไม่ให้วดีคิดมากไป

"ใช่!... พวกฉันแค่พูดแซวแกอย่าคิดมาก พวกเราดีใจด้วยซ้ำที่แกได้เป็นฝาเป็นฝั่งสักทื 55555" ยัยยิ้มกล่าว การพูดการกล่าวและรอยยิ้มของเพื่อนๆ ที่มอบให้ก็ทำให้ความรู้สึกของวดีชื้นขึ้นอบอุ่นกว่าเดิม

          ส่วนนายไทก็ไปสตาร์ทรถออกจากลานจอดมารออยู่หน้าบริษัทตามนัดเพื่อรับวดีส่งบ้านตามคำที่ได้บอกไว้ ขณะที่นายไทจอดรออยู่ส่วนกลุ่มสี่สาวยังไม่ลงมากลับมีเงาของหญิงคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาจนใกล้รถมอเตอร์ไซต์และประจัญหน้าเข้ากับชายหน้าหนวดผู้ขับขี่จนเข้าต้องตกใจ

"อิ๊บ!......" นายไทเอ่ยขึ้น

"ตกใจหรอไทที่เจออิ๊บอ่ะ" อุ๊บอิ๊บ สาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับนายไทคัพใหญ่เอวบางสะโพกกลมกลึงร่างได้สัดส่วนมาด้วยชุดเดรสชมพูอ่อนกระโปรงสั้นเหนือเข่าสักหน่อยพร้อมรองเท้าผู้หญิงส้นเข็ม พูดทักนายไทที่เหมือนจะรู้จักและคุ้นเคย

"มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ" นายไทลุกขึ้นจากเบาะรถมอเตอร์ไซต์เพื่อยืนและถอยระยะออกมาเมื่ออีกฝ่ายน่าจะมีอะไรมาคุยอีก

"เลิกงานแล้วอ่ะ วันนี้อิ๊บเลยมาชวนไทไปหาอะไรกินกันมั๊ย" อุ๊บอิ๊บยิ้มแย้มเชิญชวน

"ไม่อ่ะ.... ผมมีธุระ" นายไทพูดตัดความด้วยสีหน้าที่ไม่ได้มีความยินดีอะไรเลยกับสาวคนนี้

          อุ๊บอิ๊บรู้ดีว่ายากที่จะชวนเขาไปแต่ยังไงเธอก็จะต้องทำให้ได้ แต่ในขณะเดียวกันกลุ่มสี่สาวก็ลงมาและกำลังเดินไปยังหน้าบริษัทเพื่อหารถกลับบ้าน น้องจุ๊บกับนายโอ๋กลับบ้านกันไปแล้วก็เหลือมีแต่อีกสามสาวที่ต้องหยุดสืบเท้าต่อเมื่อเห็นนายไทกำลังยืนอยู่กับสาวสวยคนหนึ่ง ยิ้มกับเกวเริ่มเห็นสีหน้าของวดีไม่ค่อยดีกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าแต่ก็ต้องรีบทำให้สถานการณ์ดีขึ้นด้วยการดึงวดีไปหานายไทถึงแม้ว่าในใจของแต่ละคนก็ต่างมีคำถามเดียวว่า ผู้หญิงคนนี้คือใคร .....?
เมื่อสามสาวเดินมาถึงทางออกหน้าบริษัทถึงตัวนายไท ก็ทำให้อุ๊บอิ๊บถึงกับมีสีหน้าแห่งความสงสัยอยู่ในใจพลางก็มีสายตาที่มองดูสามสาวอย่างไม่ปราถนาดี

"ไป! วดีขึ้นรถ" นายไทพูดเรียกวดีขณะที่เขากำลังจะเดินขึ้นขี่รถ

"ไท... ไทจะไปไหนอ่ะ" อุ๊บอิ๊บรีบร้องถาม

"กลับบ้าน" นายไทตอบสั้น

"แล้วผู้หญิงคนนี้..................................." อุ๊บอิ๊บเอ่ยขึ้น ก่อนที่นายไทจะขึ้นขี่รถและพาวดีขึ้นซ้อนนายไทก็กล่าวตอบคำถามนี้ด้วยความเยือกเย็น พร้อมจับมือของวดียกขึ้นที่ตรงหน้า

"วดีเป็นแฟนผม......... ผมกลับล่ะนะต้องไปส่งเขาที่บ้าน" อุ๊บอิ๊บได้ยินคำตอบนั้นความรู้สึกในใจก็ปรี๊ดปร๊าดขึ้นมาทันทีแต่ก็ได้แต่เงียบจ้องหน้านายไท แต่เกวกับยิ้มนี่สิ่ก็ยิ้มชอบใจกันใหญ่

"พาเพื่อนหนูกลับให้ถึงบ้านนะพี่ไท" ยัยยิ้มพูดบอกด้วยสีหน้ายิ้มเยาะใครบางคน

"กลับบ้านดีๆนะวดี ฉันสองคนไปละนะ ขี่รถดีๆนะคะพี่ไท" เกวบอกลาแล้วทั้งสองก็เดินจากไป

          ส่วนนายไทก็ขึ้นสตาร์ทรถวดีก็ขึ้นซ้อนท้ายทันที นิสัยของวดีไม่เคยยอมใครไม่ธรรมดาก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าทำตาเย้ยหยันสาวคัพใหญ่ให้ชอกช้ำก่อนที่รถจะออกจากไปที่ตรงนั้นจนไม่เหลือใครแล้วสิ่งนั้นทำให้อุุ๊บอิ๊บเสียหน้าอย่างที่สุดแต่ก็แอบเสียใจเล็กๆด้วยที่ถูกนายไทปฏิเสธ...

                                         เชื้อโรคคืบคลานมาแล้ว

                *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมากค่ะ*****

ป.ล ถ้าชอบถ้าสะดวกจะกดโหวตหรือถูกใจก็เชิญได้นะคะ  ขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ