ผจญภัยไปกับเธอ

ฉันตัดสินใจที่จะขโมยเงินของบ้าน แต่ฉันก็ทำไม่ได้หรอก โอ้ยให้ทำไงได้คนมันไม่มีเงินนี่ ฉันคงต้องขโมยเงินบ้านจริงๆสินะ ฉันย่องไปใกล้ๆที่เก็บเงินบ้านแล้วฉันก็ขโมยเงินมา นี่ฉันกลายเป็นโจรไปแล้วหรอเนี้ย แต่ว่าเงินในนี้ก็เป็นเงินฉันหมดเลยนี่นา เพราะว่าฉันโดนบังคับให้หยอดเงินใส่โหลนี้ทุกวันฉันคิดว่ามันไม่เป็นไรหรอกเพราะมันก็เหมือนกับฉันแคะกระปุกตัวเอง แต่จะว่าไปแล้วฉันก็ลืมเอาตังค์จากกระปุกของฉันนี้ ในนั้นยิ่งมีตังค์เยอะๆอยู่ (เยอะจริงๆนะเปล่าประชด) ฉันเลยไปเอาตังค์จากกระปุกมาแต่ว่าที่พักฉันจะไปอยู่ไหน ฉันว่ามันคงเหงาแน่ๆเลย แต่ว่าฉันจะต้องยืนหยัดด้วยตัวเองให้ได้   และแล้วฉันก็มาอยู่ประจำจนได้ เห้อ อย่างน้อยก็มีเพื่อนๆที่รักฉันละกัน แต่ว่าพี่ลีล่าจะมาจัดการนะสิเห้อฉันล่ะหนักใจ พี่เขาก็คงถามฉันจนไม่รู้ว่าจะตอบคำไหนเลยล่ะสิ ฉันคิดผิดหรือถูกกันแน่ที่หนีออกจากบ้าน แต่ยังไงฉันก็คงต้องอยู่ด้วยตัวเองให้ได้ "ก๊อกๆๆ" เอ๊ะใครมาเคาะประตูห้องเพื่อนๆก็ไม่อยู่ซะด้วยทำไงดี ส่องดูก่อนละกัน "เอ๊ะใครกันทำไมมาอยู่ที่หน้าห้องเราล่ะ เพื่อนๆรีบกลับเถอะ"(ฉันส่องออกไปไม่เห็นอะไรหรอกเห็นแต่ผนัง)ใครจะมาเราล่ะ ขณะที่ฉันบ่นอยู่กับตัวเองก็มีเสียงเคาะประตูและถามว่า "มีใครอยู่ไหม" ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยรอเพื่อนกลับมา ฉันแกล้งนอนหลับเพราะถ้าเพื่อนกลับมาแล้วเห็นว่าฉันไม่เปิดประตูเขาคนนั้นพวกนั้นก็คงจะว่าฉันไม่มีน้ำใจรับเพื่อนเข้ามาก่อน ระหว่างที่ฉันแกล้งนอนอยู่ก็มีเคาะประตูเข้ามาเรื่อยๆ ฉันนอนเกือบจะหลับไปแล้วที่ฉันเกือบหลับเพราะฉันเคลิบเคลิ้มกับนอนหลับตาและฉันก็เหนื่อยมากกับการทำงานมาก่อนหน้านั้นฉันหนีออกจากบ้านมาอะไรๆก็คงจะดีเยอะแหละนะเพราะไม่มีฉันคอยเป็นตัวถ่วง

"ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเคาะประตูรัวๆ ฉันทนไม่ไหวจริงกับเสียงอันน่ารำคาญของเขาฉันเลยเปิดประตูออกไป ปรากฎว่าฉันเจอกับหนุ่มหล่อคนหนึ่งยื่นหน้าพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างมีเสน่ห์ ฉันเริ่มใจเต้นแรงขึ้นมาแล้วสิโอ้ยๆเรียกสติด่วนไม่ไหวแล้วหน้าเขาเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนจมุกเราเริ่มใกล้กัน เขาเอามือมาปัดที่แก้มฉันแล้วบอกว่า"ฝุ่นเกาะน่ะ"

ฉันเลยต้อนรับเขาอย่างดีเอาน้ำมาให้ดื่มเอาขนมมาให้กิน เขาบอกฉันว่า"เธออ่ะน่ารักดีนะ" ฉันเขินมากเขาเลยบอกฉันว่าล้อเล่น เห้ย!!!!มันใช้หรอ ฉันอุตส่าห์ดีใจที่มีคนชม แต่ฉันไม่ได้ชอบเขาเลยนะฉันแค่รู้สึกใจเต้นแรงเวลาเอาหน้ามาใกล้กันเฉยๆ สักพักหนึ่งเพื่อนๆของฉันก็กลับมาเพื่อนๆฉันแซวฉันใหญ่เลยว่าฉันเปิดประตูรับผู้ชายคนนั้นมาเอ้าให้ฉันไงเนี้ยสักพักหนึ่งจีน่าเพื่อนในกลุ่มฉันก็พูดขึ้นมาว่า"ฉันว่าโซเรทน่ารักนะ หล่อก็หล่อ บ้านก็รวย เฟรนด์ลี่อีก"ฉันงงสักพักหนึ่งแล้วถามว่า "โซเรทคือใครหรอ" เพื่อนๆของฉันมองหน้ากันแล้วก็ขำออกมา มะเฟืองเพื่อนในกลุ่มเลยพูดขึ้นมาว่า"ก็นายนี่เนี้ยแหละโซเรท" ฉันรู้สึกขำตัวเองที่อยู่คุยกันสักพักหนึ่งแต่ยังไม่รู้จักชื่อกัน "สวัสดีครับผมชื่อโซเรท เรียกว่าโซ หรือเรท หรือโซเรทก็ได้นะครับ" "ค่ะเอ่อ ฉันชื่อยูรินะจะเรียกว่ายังไงไงก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" โซเรทยื่นมือจะจับมือแบบ ยินดีที่ได้รู้จักอ่ะ ฉันเลยยื่นมือไปจับมือกัน "เรามาเรื่องตลกกันเถอะ" เดลพูดแทรกขึ้นมาระหว่างที่เราจับมือกัน

พวกเราคุยกันอย่างมีความสุขสนุกสนานกันมาก ฉันว่าการที่ฉันหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นก็คงจะมีความสุข สบายกาย สบายใจมากกว่าเดิม ฉันรักเพื่อนๆที่นี่จริงๆเลยสักพักหนึ่งพวกเราก็จบเรื่องการพูดเรื่องตลก แล้วมาถึงเรื่องบ้านของตัวเอง บ้านของเพื่อนๆมีความสุขกันมากๆเลยจากที่ฉันฟังมา แต่ของโซเรทมีลักษณะที่ว่า "พ่อแม่ยุ่งกับการทำงานไม่มีเวลามาใส่ใจ โซเรทอยากจะทำอะไรก็ทำไปเลยพ่อแม่ไม่สนใจเขาหรอก" ฉันว่าชีวิตของเราสองคนมันเศร้าๆเหมือนกันฉันเลยปลอบใจเขา ถึงตาฉันเล่าบ้าง เพื่อนๆบอกว่าชีวิตของฉันเหมือนเทพนิยาย พ่อแม่ใจดี โดนแม่เลี้ยงวางยา โดนใช้เหมือนทาสพี่สาวอิจฉา ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพี่เขาจะมาอิจฉาฉันทำไม

ถึงวันไปโรงเรียนฉันเจอกับพี่ลีล่าพี่เขารีบเดินดิ่่งเข้ามาหาฉัน ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาจะทำอะไรแต่สายตาดูน่ากลัวมาก